Η πόλη που ζω

Γεννήθηκα και ζώ σε μια πόλη.
Αυτή την πόλη θέλω να σας περιγράψω γιατί είναι παράξενα μοναδική.
Στην πόλη μου δεν υπάρχει μικρό η μεσαίο, μόνο μεγάλο.
Δέν υπάρχουν τρίγωνα, τραπέζια, κύκλοι, άλλα σχήματα, εκτός από ορθογώνια παραλληλόγραμμα.
Δέν υπάρχουν χρώματα παρά μόνο γκρι.
Αυτή η πόλη μπορείς να πεις ότι είναι ζωντανή, γιατί συνέχεια μεγαλώνει.
Απλώνεται σιγά σιγά, όπως η λάβα, και αλλάζει το τοπίο ολόγυρα της.
Αυτή ή πόλη έχει ποτάμια, άλλα μεγάλα, άλλα μικρά, που διακλαδίζονται, συγκλίνουν και αποκλίνουν, ενώνονται, χωρίζουν, διασταυρώνονται, και διατρέχουν όλη την πόλη, απ' άκρη σ' άκρη.
Οι όχθες αυτών των ποταμών, είναι ψηλές απότομες και αφήνουν πότε πότε τον ήλιο να φτάσει μέχρι κάτω και τον ουρανό να φανεί.
Αυτοί οι ποταμοί πηγάζουν από μικρές πηγές που οι άνθρωποι τις λένε σπίτια.
Αυτό πού συμβαίνει σε αυτήν την πόλη είναι εντελώς παράδοξο.
Ο άνθρωπος όταν βγαίνει από αυτές τις πηγές, τα σπίτια, μετατρέπεται σε μια σταγόνα
Αυτή ή σταγόνα συναντά και άλλες και αρχίζουν να σχηματίζουν ρυάκια, μικρά ποτάμια και τέλος μεγάλα παράξενα ποτάμια χωρίς ενιαία ροή.
Σε άλλο μέρος του ποταμού το ρεύμα πάει από δεξιά προς τα αριστερά, αλλού ανάποδα, αλλού πέφτει από καταρράκτες μεγάλους η μικρούς, και αλλού τους ανεβαίνει.
Οι άνθρωποι σταγόνες, όταν κυκλοφορούν μέσα στα ποτάμια χάνουν την μνήμη τους.
Δέν θυμούνται.
Δέν θυμούνται πώς ήταν αυτός που προσπέρασαν, αυτός που τους προσπέρασε, η αυτός με τον οποίο διασταυρώθηκαν.
Δεν θυμούνται τι φορούσε, πώς περπατούσε τι κρατούσε.
Δέν ήξεραν πώς είναι η φωνή του, γιατί δεν την είχαν ακούσει ποτέ, Δέν ήξεραν τι τού άρεσε, πώς ένοιωθε, γιατί δέν ήταν άνθρωποι, αλλά σταγόνες μέσα σε ένα ποτάμι.
Όλες και όλοι, σταγόνες χωρίς μνήμη, χωρίς συνείδηση να ρέουν.
Απλά να ρέουν.
Αυτοί οι ποταμοί εκβάλουν σε κάτι μέρη πού τα λένε δουλειές.
Αυτή είναι και η αιτία που ή πόλη μεγαλώνει.
Όσο περισσότερα τέτοια μέρη δημιουργούνται, τόσο και πιο γρήγορα η πόλη μεγαλώνει, καταβροχθίζοντας τα πάντα γύρω της.
Εξαφανίζει τα χρώματα, τις μυρωδιές τα σχήματα, τα μικρά και τα μεσαία, και τα μετατρέπει όλα σε μεγάλα, όλα σε γκρι, όλα σε παραλληλόγραμμα, και νέες κοίτες ποταμών δημιουργεί, που γεμίζουν από ανθρώπους σταγόνες.
Εκεί στις δουλειές οι σταγόνες, ξαναγίνονται κανονικοί άνθρωποι, και ασχολούνται με διάφορες δραστηριότητες πού άλλοι άνθρωποι τούς επιβάλλουν να κάνουν.
Είναι αυτοί οι άνθρωποι που φτιάχνουν αυτά τα μέρη που λέγονται δουλειές και πού κάνουν την πόλη να μεγαλώνει.
Από αυτές τις δραστηριότητες παράγονται διάφορα αγαθά, τα οποία τα παίρνουν οι άνθρωποι που φτιάχνουν τις δουλειές γιατί θεωρούν τούς εαυτούς τους σπουδαίους.
Νομίζουν ότι κατέχοντας αυτά τα αγαθά και αποταμιεύοντας τα γίνονται όλο και σπουδαιότεροι και ζουν μια ζωή καλύτερη από τους άλλους, ενώ στην ουσία είναι άρρωστοι, αιχμάλωτοι τής μανίας τους.
Στους άλλους ανθρώπους που παράγουν αυτά τα αγαθά, τούς δίνουν ένα μικρό μέρος όσων παράγουν πού το λένε μισθό, τόσο σε ποσότητα ώστε να μπορούν να ζουν, για να παράγουν.
Υπάρχουν και κάποια άλλα μέρη που εκβάλουν ποτάμια, που μοιάζουν με δουλειές.
Τα λένε σχολεία.
Εκεί πηγαίνουν οι μικροί σε ηλικία άνθρωποι, για να μορφωθούν, να μάθουν δηλαδή να παράγουν αγαθά για τούς άλλους ανθρώπους που φτιάχνουν τις δουλειές, και που μόλις ετοιμαστούν παίρνουν και αυτοί την θέση τους, σε αυτά τα μέρη.
Υπάρχουν και άλλα μέρη που εκβάλουν ποτάμια.
Σε αυτά τα μέρη πηγαίνουν οι άνθρωποι για να διασκεδάσουν.
Σε πολλά όμως από αυτά, οι άνθρωποι ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι διασκεδάζουν ενώ στην πραγματικότητα χαζεύουν και αποβλακώνονται.
Όταν έρθει ή ώρα γίνεται η αντίστροφη κίνηση.
Τα μέρη, που περιέγραψα σαν εκβολές, γίνονται πηγές.
Οι άνθρωποι βγαίνουν έξω από αυτά, ξαναγίνονται σταγόνες και αρχίζουν να ρέουν προς τα εκεί που ξεκίνησαν, και που στην αρχή ήταν πηγές και τώρα έγιναν εκβολές, δηλαδή τα σπίτια όπου ζουν, για να ξαναγίνουν την άλλη μέρα σταγόνες, και να μπουν στα ποτάμια σε μια συνεχή κίνηση, χωρίς τέλος.
Και ή πόλη μεγαλώνει, προς όλες τις κατευθύνσεις, καταπίνοντας τα χρώματα, τα σχήματα, τους ήχους τις μυρωδιές, το μικρό και το μεσαίο, επιβάλλοντας το γκρι, το μεγάλο, δημιουργώντας νέες κοίτες περιμένοντας και άλλους ανθρώπους να γίνουν σταγόνες και να τις γεμίσουν σε μια ασταμάτητη ροή.
Σε μία ατέρμονη κίνηση.

Μοναξιά..........Τι να είναι?...

Μοναξιά είναι
Μοναξιά είναι να ξυπνάς το πρωί και να υπάρχει στο σπίτι απόλυτη σιγή
Μοναξιά είναι να μην έχεις έναν άνθρωπο να πεις μια ΚΑΛΗΜΕΡΑ.
Μοναξιά είναι να διαπιστώνεις ότι οι άνθρωποι απομακρύνονται από εσένα.
Μοναξιά είναι να μην χτυπά το τηλέφωνο για μέρες.
Μοναξιά είναι να ψάχνεις έναν άνθρωπο να βγεις μια βόλτα και να μην βρίσκεις κανένα.
Μοναξιά είναι να παίρνεις τηλέφωνα και να μην απαντά κανείς η να μην μπορούν να σου μιλήσουν.
Μοναξιά είναι να βγαίνεις μόνος
Μοναξιά είναι να τρως μόνος
Μοναξιά είναι να βλέπεις μόνο ανθρώπους να περνούν
Μοναξιά είναι να μιλάς με ανθρώπους μόνο όταν είσαι στην δουλειά και τις άλλες ώρες να σωπαίνεις
Μοναξιά είναι να νομίζεις ότι κάνεις φίλους
Μοναξιά είναι να λες το βράδυ στον εαυτό σου ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ

Μοναξιά είναι
Μοναξιά είναι να ξυπνάς το πρωί και να λες ΝΑ ΜΙΑ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΜΕΡΑ
Μοναξιά είναι να κάνεις ότι θέλεις όπως το θέλεις, και όταν το θέλεις
Μοναξιά είναι να μπορείς να σκέφτεσαι μέσα στην ησυχία
Μοναξιά είναι να μπορείς να πάρεις το βιβλίο σου να διαβάσεις, να μαθαίνεις
Μοναξιά είναι να μπορείς να κάνεις καινούργια, συναρπαστικά πράγματα.
Μοναξιά είναι να βγαίνεις και να λες, τώρα θα κάνω αυτό που μου αρέσει
Μοναξιά είναι να μπορείς να εκμεταλλευθείς δημιουργικά την ίδια
Μοναξιά είναι να μπορείς να ονειρεύεσαι
Μοναξιά είναι να ψάχνεις και να βρίσκεις
Μοναξιά είναι να κάνεις τα δυσάρεστα πράγματα ευχάριστα
Μοναξιά είναι να λες το βράδυ στον εαυτό σου ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΜΕΡΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΠΕΡΑΣΕ. ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ

Η τέχνη του να ζεις??????????????

93$ το βαρέλι το πετρέλαιο

Το θέμα με το πετρέλαιο έχει παραγίνει.
Πέφτει μια ντουφεκιά? Ακριβαίνει το πετρέλαιο,
Φυσάει? Ακριβαίνει το πετρέλαιο
Πήδηξε ο ψύλλος? Ακριβαίνει το πετρέλαιο
Ότι και αν γίνεται βρίσκουν οι κερδοσκόποι αφορμή να αυξήσουν την τιμή του πετρελαίου.
Μπορεί όμως μία χώρα να τακτοποιήσει κατά τέτοιο τρόπο τις ενεργειακές της ανάγκες ώστε
να απεξαρτηθεί όσο το δυνατό περισσότερο από τον μαύρο (και άραχνο) χρυσό?
Πιστεύω ότι είναι δυνατό αυτό, και θα έχει σαν συνέπεια την μικρότερη δυνατή δυσμενή επίδραση στην οικονομία της χώρας, από τις αυξήσεις στη τιμή του, που τελευταία το κακό έχει παραγίνει
Για να μιλήσω ποιο συγκεκριμένα, ας πάρω την Ελλάδα και ας δούμε πώς μπορεί να γίνει αυτό.
Η Ελλάδα έχει μεγάλες περιόδους ηλιοφάνειας, που σημαίνει, ότι αυτό μπορεί να είναι ένας καλός τρόπος να παράγουμε ηλεκτρική ενέργεια.
Η Ελβετία για παράδειγμα καλύπτει το 20% τον αναγκών της σε ηλεκτρική ενέργεια από φωτοβολταϊκά συστήματα παραγωγής. (βλέπε link http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=92543652)
Αν εμείς εδώ στην Ελλάδα καταφέρναμε και εγκαθιστούσαμε τα ίδια τ.μ. φωτοβολταϊκών panels, πόση περισσότερη ΔΩΡΕΑΝ ηλεκτρική ενέργεια θα μπορούσαμε να παράγουμε σε σχέση με αυτούς, λόγο τής μεγαλύτερης ηλιοφάνειας που έχουμε στην χώρα μας? και τη ποσοστό από τις ανάγκες μας σε ηλεκτρικό ρεύμα θα καλύπταμε?
Και αν προσθέσουμε την παραγωγή ηλεκτ. ενέργειας εκμεταλλευόμενοι το υψηλό αιολικό δυναμικό, σε ορισμένες περιοχές της χώρας μας, το ποσοστό αυτό θα αυξηθεί ακόμα περισσότερο.
Ένα μεγάλο μέρος του πετρελαίου μαζί με το παράγωγο από αυτό, την βενζίνη κατευθύνονται στις μεταφορές.
Κάθε μέρα χιλιάδες οχήματα κινούνται στους δρόμους καταναλώνοντας χιλιάδες τόνους καυσίμων.
Υπάρχει όμως σήμερα ή τεχνολογία να περιορίσουμε την ανάγκη ορυκτών καυσίμων για τις μετακινήσεις.
Κάτ' αρχή το πλέων εύκολο όλων.
Να ηλεκτροκινηθεί πλήρως το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας και οι πετρελαιοκίνηση στους σιδηροδρόμους να έχει δευτερεύοντα ρόλο, έτσι ώστε οι ανάγκες του ΟΣΕ, να μειωθούν στο ελάχιστο.
Υδρογόνο για καύσιμο στα αστικά λεωφορεία έτσι ώστε να απεξαρτηθεί πλήρως η ΕΘΕΛ από το πετρέλαιο. (βλέπε http://www.ecotec.gr/article.php?ID=152)
Για τα ΙΧ αυτοκίνητα και τα ταξί μπορούν να προωθηθούν τα υβριδικά αυτοκίνητα.
Ένα υβριδικό αυτοκίνητο θέλει περίπου το μισό καύσιμο για να διανύσει την ίδια απόσταση,
οπότε όχι μόνο θα έχουμε πτώση της ζήτησης καυσίμων, άρα και πτώση των τιμών, αλλά θα έχουμε και καθαρότερη ατμόσφαιρα, (βλέπε Http://www.hybridcars.gr/) αφού Θα έχουμε και λιγότερα καυσαέρια.
Μπορεί ακόμα να χρησιμοποιηθούν τα φωτοβολταϊκά συστήματα παραγωγή ηλεκ. ενέργειας και για οικιακή χρήση. (βλέπε http://www.s-ol-ar.gr/foto_systymata.html και http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=92543652 )
Σύμφωνα με τα παραπάνω links μια μονοκατοικία με μια τετραμελή οικογένεια, με 50 τ.μ.
ηλιακά panels μπορεί να καλύψει τις ανάγκες της και με το παραπάνω έχοντας την ΔΕΗ σαν backup προμηθευτή.
Βλέπουμε λοιπών από τα παραπάνω ότι είναι δυνατών να έχουμε μείωση τής κατανάλωσης πετρελαίου, και μεγάλη μάλιστα.
Το μόνο που χρειάζεται είναι πολιτική απόφαση, για προώθηση των αναγκαίων μέτρων.

Σχόλιο συγγραφέα

Και ποιος θα πάρει αυτήν την απόφαση? οι 300 αχαρακτήριστοι που δεν είναι ικανοί να μοιράσουν δυο γαΐδαρων άχυρα?

Οικογενειακά

Το φως στην κουζίνα του μικρού σπιτιού ήταν ακόμα αναμμένο.
Μέσα στο δωμάτιο, εκείνη καθισμένη σε μια καρέκλα, δίπλα στο τραπέζι.
Μικροκαμωμένη κοπέλα, αδύνατη.
Την έβλεπες και έλεγες ότι με το παραμικρό τράνταγμα θα έσπαγε σε κομμάτια, με πράσινα μάτια και με καστανόξανθα μαλλιά αφημένα ελεύθερα να πέφτουν στους ώμους της, θαρρούσες ότι ήταν η ενσάρκωση κάποιας Παναγίας του Μποτιτσέλι.
Φορούσε μία ροζ φόρμα και στα πόδια ένα ζευγάρι γκρι παντόφλες σκυλάκια που χαμογελούσαν.
Το τασάκι πάνω στο τραπέζι ήταν γεμάτο αποτσίγαρα ενώ ένα ακόμα έκαιγε ανάμεσα στα μικρά της δάχτυλα, και πιο δίπλα ένα μισογεμάτο ποτήρι.
Με το χέρι που κρατούσε το τσιγάρο, έπιασε το ποτήρι και τράβηξε μια γουλιά.
Κοίταξε το ρολόι της.
Τρεις η ώρα και εκείνος δεν είχε φανεί ακόμα.
Σηκώθηκε από την καρέκλα αναστενάζοντας και πήγε μέχρι την κρεβατοκάμαρα.
Το μωρό στην κούνια κοιμόταν ήρεμο.
Γυρισμένο στο πλάι σκεπασμένο με μια γαλάζια κουβερτούλα και τα χέρια του ενωμένα στις παλάμες σαν να προσεύχεται
Ένα πικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο της.
Γύρισε πίσω στην καρέκλα που καθόταν και τράβηξε μια γουλιά ακόμα από το ποτήρι.
Ο θόρυβος από την πόρτα που άνοιγε την έκανε να αναπηδήσει πάνω στην καρέκλα.
Ήρθε επιτέλους, σιγοψιθύρισε.
Αυτός μπήκε μέσα και εκείνη πήγε να τον προϋπαντήσει.
Εκείνος ψηλός, γεροδεμένος με πολύ κοντά μαύρα μαλλιά και καστανά μάτια.
-Ηρθες?, τον ρώτησε όλο αγωνία.
-Οχι, της απαντά νευριασμένα, Ακόμα στην γωνία είμαι.
-Πεινάς? Να σου βάλω να φας κάτι τον ρωτά.
-Δεν με παρατάς βραδιάτικα, της αποκρίνεται αυτός.
-Μα γιατί μου μιλάς έτσι? Που ήσουν? Βρωμάς οινόπνευμα. Πάλι ήπιες?
Εκείνος γύρισε απότομα.
-Ανάκριση θα μου κάνεις της φώναξε άγρια.
-Μην φωνάζεις, θα ξυπνήσεις το μωρό. Μου υποσχέθηκες ότι δεν θα ξαναπιείς.
-Αϊ παράτα με
-Μου υποσχέθηκες, του είπε ξανά πιάνοντάς τον από το χέρι.
Εκείνος αντί για απάντηση σήκωσε το χέρι του.
Εκείνη σωριάστηκε σε μια καρέκλα.
Το χέρι του σηκώθηκε και άλλες φορές, μέχρι που η κοπέλα σωριάστηκε στο πάτωμα.
Να για να μάθεις να ανακατεύεσαι στην ζωή μου, της είπε και την έφτυσε.
Μια κραυγή πόνου έφυγε από τα χείλη της, καθώς αυτός φεύγοντας, της πάτησε το χέρι.
Τα μάτια της είχαν βουρκώσει.
Ένα δάκρυ κύλησε στα μάγουλά της, και μετά άλλο, άλλο, μέχρι που δύο ρυάκια αυλάκωναν τα ροδαλά της μάγουλα.
Μου υποσχέθηκες ότι δεν θα το ξανακάνεις είπε χαμηλόφωνα, ενώ οι λυγμοί έπνιγαν την φωνή τής.
Το μωρό είχε ξυπνήσει και έκλαιγε.
Αυτός ήρθε πάλι, την έπιασε από το σβέρκο την σήκωσε και την έσπρωξε στην κρεβατοκάμαρα.
Εκείνη ανήμπορη να αντιδράσει σωριάστηκε στο πάτωμα μπροστά στην πόρτα της κρεβατοκάμαρας.
Κάντο να σκάσει το μούλικο, μην σας αρπάξω και τους δυο και σας πνίξω.
Ακούς μωρή. Κάντο να σκάσει. Θέλω να κοιμηθώ.
Της έριξε μια κλοτσιά και πήγε στην κουζίνα.
Είδε το ποτήρι με το ποτό και μονολόγησε.
Κοίτα! Μου πίνει και το ποτό μου τώρα.
Ξαναγέμισε το ποτήρι και άρχισε να πίνει κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο.
Είχε αρχίσει να βρέχει.
Άχρηστη, μονολόγησε και τράβηξε άλλη μια γουλιά ποτό.
Εκείνη σηκώθηκε πιάνοντας τα πλευρά της και πήγε στο μωρό που ακόμα έκλαιγε γοερά.
Του χαμογέλασε.
Το πήρε στα χέρια της, το τύλιξε με την κουβερτούλα και πήγε στο σαλόνι.
Άρχισε να του τραγουδά ένα νανούρισμα και συγχρόνως του έβαλε την πιπίλα στο στόμα.
Το μωρό ησύχασε, αλλά εκείνη δεν σταμάτησε να του τραγουδά.
Το τραγούδι της διακοπτόταν από λυγμούς και η κουβερτούλα του μωρού μουσκευόταν από τα δάκρυά της.
Έτρεμε
Έτρεμε τόσο πολύ σαν να την χτυπά ρεύμα
Πήγε με το μωρό στην κρεβατοκάμαρα.
Το άφησε μαλακά στην κούνια και στα όνειρά του και πήγε στο κρεβάτι.
Αυτός είχε ήδη ξαπλώσει.
Σήκωσε την κουβέρτα και ξάπλωσε δίπλα του.
Την κοίταξε.
Γύρισε και την άρπαξε από τα χέρια.
Με το ένα του χέρι της κρατούσε τα δύο χέρια και με το άλλο της τράβηξε δυνατά την φόρμα.
Μόνο πόνο ένιωθε.
Πόνο σε όλο της το κορμί.
Το μωρό άρχισε να κλαίει πάλι.
Την έσπρωξε, και την πέταξε από το κρεβάτι.
Τράβα να το κάνεις να το βουλώσει, της είπε.
Εκείνη φόρεσε ξανά την φόρμα τής, σηκώθηκε, πήγε στο μωρό, το πήρε από την κούνια και αφού το τύλιξε με την κουβερτούλα του, πήγε στο σαλόνι.
Άρχισε να το κουνά μαλακά, και σκεφτόταν την ζωή της.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε αυτό.
Και πάντα την άλλη μέρα οι συγνώμες και οι υποσχέσεις ότι δεν θα ξαναγίνει, και όλο τα ίδια και τα ίδια.
Κοίταξε το μωρό της. ΤΟ ΜΩΡΟ ΤΗΣ.
Άνοιξε την πόρτα του σπιτιού, και άρχισε να περπατά στον δρόμο, με το μωρό στην αγκαλιά της, τυλιγμένο με την γαλάζια κουβερτούλα του.
Έβρεχε δυνατά.
Αστραπές αυλάκωναν τον μουντό ουρανό και οι βροντές τους έσκιζαν την βραδινή ησυχία.
Ο δρόμος έρημος.
Οι λίγοι διαβάτες έτρεχαν να γλιτώσουν από την καταιγίδα.
Τα γυμνά της πόδια πλατσούριζαν στα νερά και εκείνη είχε γίνει μούσκεμα ως το κόκαλο.
Έτρεχε
Κουρασμένη πια μπήκε στο πάρκο.
Περπάτησε ως ένα παγκάκι και κάθισε.
Το μωρό ήταν ήρεμο.
Ξάπλωσε στο παγκάκι προσέχοντας να μην βρέχεται το μωρό της.
Έκλεισε τα μάτια.
Ήταν τόσο μα τόσο κουρασμένη.
Άρχισε να λέει μια προσευχή
Πάτερ υμών ο εν τις ουρανείς.........
Ένας ύπνος βαθύς άρχισε να την κυριεύει.
Αγιασθήτο το......όνομά σου Ελθέτω ή ........
Ένας Ύπνος.
Το μωρό της.
Άπλωσε το χέρι και του χάιδεψε το κεφαλάκι.
Ήταν τόσο ήρεμο.
Οι αστραπές αυλάκωναν τον μουντό ουρανό, και ή βροχή έπεφτε ασταμάτητα.
Κυριακή πρωί
Ο κύρ Παναγιώτης ήταν κιόλας όρθιος.
Κοίταξε έξω από το παράθυρο. Χαρά θεού μονολόγησε
Η πρωινή λιακάδα προμήνυε μια ηλιόλουστη μέρα.
Έφτιαξε τον καφέ του και κάθισε να τον πιει
Η γυναίκα του η κυρά Τασία ήρθε και κάθισε δίπλα του.
Πήρε το χέρι της γυναίκας του μαλακά μέσα στο δικό του και πάτησε το κουμπί του τηλεκοντρόλ.
Να ακούσουμε καμιά είδηση να μάθουμε τι γίνεται στον κόσμο, της είπε.
Εκείνη γύρισε και τον κοίταξε χαμογελώντας.
Τριάντα χρόνια παντρεμένοι πάντα από το χέρι την κρατούσε και όλο και κάτι της έφερνε.
"Δώσε μου το λουλούδι τού λουλουδιού μου", έλεγε στον ανθοπώλη της γωνίας, κάθε φορά που έμπαινε στο μαγαζί του.
Της έδωσε λίγο από τον καφέ του.
Εκείνη ρούφηξε λίγο καφέ και σκουπίζοντας τα χείλια της με μία χαρτοπετσέτα του είπε.
-Κάνε γρήγορα γιατί θα έρθουν τα παιδιά και θα μας βρουν με τις πιτζάμες.
Εκείνος τής χαμογέλασε και αφού ρούφηξε λίγο από τον καφέ του γύρισε στην τηλεόραση.
.......Οικογενειακή τραγωδία αποκαλύφθηκε σήμερα το πρωί όταν περαστικοί βρήκαν σε παγκάκι πάρκου στην οδό......μία μητέρα με το μωρό της νεκρή.........ο Εισαγγελέας έχει διατάξει..........

Αστεροφιλοσοφία

Είναι μία αφέγγαρη νύχτα.
Μια νύχτα ιδανική να δεις με το τηλεσκόπιο, τα τόσα θαύματα που φιλοξενεί ο ουρανός στα πέρατά του.
Καθώς κολλάς το μάτι στο τηλεσκόπιο και παρατηρείς τα τόσα θαυμαστά πράγματα που έχει να θαυμάσει ο κάθε παρατηρητής, αρχίζουν οι σκέψεις να τριγυρίζουν το μυαλό.
Διαπιστώνεις με τον ποιο γλαφυρό τρόπο το τι πραγματικά είναι αυτός ο πλανήτης, που έχουμε στήσει την ζωή μας, πολλές γενεές τώρα.
Ότι δηλαδή δεν είναι τίποτε περισσότερο από μία σταγόνα στον συμπαντικό ωκεανό.
Μία σταγόνα, που αν κάποια στιγμή εξαφανιστεί, ούτε θα λείψει σε κανέναν και κανείς, στο σύμπαν, δέν θα το καταλάβει.
Υπάρχει μία αδιατάρακτη τάξη.
Τα πάντα διέπονται από νόμους.
Τούς παντοδύναμους, " θεϊκούς " φυσικούς νόμους, πού τίποτα δεν αποκλίνει η εξαιρείται από αυτούς.
Και εμείς οι άνθρωποι, και το σπίτι μας, ο πλανήτης γη, που κατοικούμε σε αυτόν και που αποτελούμε το απειροελάχιστο κομμάτι του μπορούμε να έχουμε κάποια σπουδαιότητα με ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό πού θα μας ξεχωρίζει από το σύνολο?
Αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό είναι η ελευθερία.
Ο άνθρωπος, παρ' ότι περιέχει το σύμπαν, αφού φτιάχτηκε από αυτό, δεν υπακούει σε φυσικούς νόμους.
Κανείς δεν μπορεί να διατυπώσει ένα φυσικό νόμο που να μας εξηγεί γιατί η/ο τάδε σήκωσε με το αριστερό χέρι την κούπα του καφέ του, η γιατί ξεκίνησε να περπατά προβάλλοντας πρώτα το δεξί του πόδι, ή γιατί εξέφρασε την συγκεκριμένη άποψη.
Αυτό λοιπόν μας κάνει μοναδικούς, αυτό μας κάνει σπουδαίους.
Η Ελευθερία, στην ικανότητα του σκέπτεστε.
Ίσως τελικά, η δημιουργία του ανθρώπου να είχε ως σκοπό την δημιουργία της ελευθερίας σε όλο της το μεγαλείο.
Μόνο έτσι το σύμπαν είναι τέλειο.

Η Ζωή του Ανθρώπου

Γεννηθήκαμε.
Ο δρόμος τής ζωής ξεκίνα.
Ξεκινά το ταξίδι προς το άγνωστο.
Αρχίζουμε να βαδίζουμε τον δρόμο.
Συναντούμε και άλλους ανθρώπους, που άλλοι έρχονται, άλλοι, φεύγουν, προσπερνούν βιαστικά, προσπερνάμε και εμείς άλλους.
Γνωρίζουμε ανθρώπους, χαρακτήρες, καταστάσεις, μαθαίνουμε.
Συναντούμε σταυροδρόμια, άλλα μικρά, άλλα μεγάλα.
Προς τα που να πάω? Ανασφάλεια.
Τελικά η επιλογή γίνεται, χωρίς να γνωρίζουμε αν τελικά επιλέξαμε το καλύτερο.
Απλά βαδίζουμε.
Ο δρόμος συνεχίζει.
Συναντούμε άλλους ανθρώπους.
Περπατούμε μαζί τους.
Αναπτύσσονται φιλίες, άλλες ρηχές, άλλες πραγματικές, σχέσεις εξάρτισης σχέσεις εκμετάλλευσης, σχέσεις στοργής.
Μαθαίνουμε.
Νέα σταυροδρόμια, νέες επιλογές.
Δρόμοι βατοί και άνετοι, δρόμοι στενοί και τραχείς, κακοτράχαλα μονοπάτια, ανηφόρες, κατηφόρες, κορυφές, και βάραθρα, αδιέξοδα.
Επιστροφές και νέες επιλογές, νέες πορείες.
Πτώσεις, γλιστρήματα, λάσπες κολλήματα.
Πότε εμείς και Πότε οι άλλοι.
Μας βοηθούν, βοηθάμε άλλους.
Μας προσπερνούν πολλοί, και ας βλέπουν το χέρι να ζήτα βοήθεια.
Προσπερνούμε πολλούς και ας τους βλέπουμε με χέρι απλωμένο, να ζητούν, ικετεύουν, βοήθεια.
Γνώσεις, χαρές, λύπες, αισθήματα.
Γεμίζουμε με αυτό που όλοι λένε πείρα.
Διδάσκουμε και διδασκόμαστε, μας μαθαίνουν, και τους μαθαίνουμε.
Δίνουμε και παίρνουμε γνώσεις.
Μας τραβούν και εμείς τραβάμε άλλους, μας σπρώχνουν μας ρίχνουν, και εμείς σπρώχνουμε και ρίχνουμε άλλους.
Και ο δρόμος διανοίγεται μπροστά μας, και εμείς προχωράμε.
Το τέλος.
Και κάποτε ο δρόμος τελειώνει.
Μπροστά μας το άπειρο, Το σύμπαν, που μας καλεί να ενωθούμε μαζί του.
Να γίνουμε ένα με αυτό και να γίνει ένα με εμάς, αυτό που μάθαμε να αποκαλούμε θάνατο.
Γυρίζουμε πίσω και βλέπουμε τον δρόμο που κάναμε.
Την διαδρομή που επιλέξαμε.
Το κάνουν και άλλοι αυτό.
Άλλοι χαμογελούν και άλλοι κλαίνε.
Εμείς, χαμογελούμε (?) ευχαριστημένοι(?).
Το σύμπαν μας καλεί, και η ομορφιά του μας έλκει.
Πετάμε.
Βλέπουμε τον δρόμο από ψηλά να μικραίνει.
Τόσο μικρός και τόσο όμορφος.
Ευχή.
Να χαμογελούμε όλοι όταν φτάσουμε στο τέρμα και κοιτάξουμε πίσω.
Προσδοκία.
Να χαμογελώ ευχαριστημένος όταν φτάσω στο τέρμα και κοιτάξω πίσω.
Η απόλυτη ευτυχία.

Εσωκομματικές διεργασίες στό ΠΑΣΟΚ

http://www.youtube.com/watch?v=YsDuAXU3lbg&NR=1

Εδώ μπορούμε να δούμε πώς γίνονται οι πολιτικές διεργασίες σε ένα πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα, στην προκειμένη περίπτωση στο ΠΑΣΟΚ.

Θα παρακολουθήσουμε τους υποψηφίους να έρχονται , τις ζυμώσεις, τις αντιπαραθέσεις, και γενικά την εκλογική μάχη, που πολλές φορές είναι σώμα με σώμα.
Καθίστε λοιπόν αναπαυτικά για να πάρετε ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Μιά εικόνα

Η λίμνη με το καθαρό γαλάζιο νερό στεκόταν ατάραχη.
Γύρω της η ομορφιά της φύσης απλωνόταν απλόχερα.
Ένα καταπράσινο χαλί στρωμένο μέχρι την άκρη του νερού, διακοσμημένο με όλων των χρωμάτων τα λουλούδια, σκορπούσε ομορφιά και υπέροχες μυρωδιές τριγύρω
Το νερό τής λίμνης ήρεμο, ατάραχο, διακοσμημένο με νούφαρα προσέθετε και αυτό ομορφιά στο τοπίο
Οι παιχνιδιάρες ηλιαχτίδες περνούσαν μέσα από τα κλαδιά και γέμιζαν τον χώρο με φως και διασκέδαζαν δημιουργώντας σχήματα στο πράσινο χαλί
Τα μεγάλα δένδρα έριχναν την δροσερή σκιά τους στο έδαφος και σιγοψιθύριζαν μεταξύ τους λόγια τής φύσης, περιγράφοντας εικόνες που είχαν δει ή είχαν ακούσει στα χρόνια της ζωής τους.
Ένας μικρός αέρας έπαιζε ανάμεσα στα κλαδιά των δένδρων κάνοντάς τα να κινούνται αργά σαν να χορεύουν και ανακατεύοντας τα φύλλα, έκλεβε τους ψιθύρους μεταφέροντας τους μακριά, σε άλλους τόπους.
Ένα φύλλο πέφτει αργά πάνω στο ήρεμο νερό.
Κύκλοι κανονικοί ξεπηδούν και αρχίζουν να ρυτιδιάζουν την ήρεμη επιφάνεια.
Οι ηλιαχτίδες, δεν χάνουν την ευκαιρία, και αρχίζουν το παιχνίδι πάνω στις υδάτινες ρυτίδες Και ο χώρος γεμίζει φως
Τα δένδρα χορεύουν και αυτά ακολουθώντας το φωτεινό παιχνίδι
Χρώματα, μυρωδιές, ομορφιά.
Η φύση, ό μεγαλύτερος καλλιτέχνης, και εμείς, οι ταπεινοί επισκέπτες