Ο Βασιλιάς της Βιτρίνας

Πλησίαζαν Χριστούγεννα. Ο καταστηματάρχης όταν τέλειωσαν την δουλειά, κλείδωσε το κατάστημα και βάλθηκε μαζί με τους υπαλλήλους του να ετοιμάζουν τον χώρο. Άλλος κρέμαγε γιρλάντες στους τοίχους και στα ράφια με τα ρούχα, άλλος με το στόλισμα του δένδρου, ένας οργασμός εργασιών απαραίτητων για να αποκτήσει το κατάστημα γιορτινή ατμόσφαιρα. Όταν τελείωσαν με το εσωτερικό βάλθηκαν όλοι μαζί να διαμορφώσουν την βιτρίνα, να δείξουν το νέο εμπόρευμα που είχαν μόλις την προηγούμενη παραλάβει και βέβαια να της δώσουν γιορτινό χρώμα, όπως οι μέρες το απαιτούσαν.

Πήραν τις κούκλες μέσα, τούς έβγαλαν τα ρούχα που φορούσαν μέχρι εκείνη την στιγμή και τους φόρεσαν καινούρια.

Σε μία από αυτές της φόρεσαν ένα πανάκριβο φανταχτερό κουστούμι από κασμίρι κάποιας διάσημης μάρκας της έβαλαν και ένα ταιριαστό σατέν πουκάμισο, την τοποθέτησαν στο ποιο ψηλό σημείο της βιτρίνας, και γύρισαν ένα προβολέα προς το μέρος της. Όταν τελείωσαν με τις ετοιμασίες κλείδωσαν το κατάστημα και έφυγαν.

Οι κούκλες έμειναν μόνες.

-ΩΩΩΩΩ Τι ωραία που έγινε η βιτρίνα μας είπε μια μικρή κούκλα που έστεκε σε μια άκρη της.

-Ναι, απάντησε μια άλλη, είναι ωραιότερη από πέρυσι.

-Και το χριστουγεννιάτικο δένδρο Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Ο πρόσθεσε μια τρίτη

-Και τα ρούχα που φοράμε. Υπέροχα, πρόσθεσε η τελευταία. Κοιτάξτε με τι θαυμασμό οι άνθρωποι μας κοιτούν. Όλοι σταματούν και μας θαυμάζουν.

Η κούκλα με το ακριβό κουστούμι, που μέχρι τώρα από το ψηλό σημείο που στεκόταν, δεν είχε πει κουβέντα, γέλασε δυνατά.

Οι άλλες κούκλες σταμάτησαν να μιλούν.

-Γιατί γελάς?? ρώτησαν.

-Μα μικρές φτωχές μου κούκλες πραγματικά πιστεύετε ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι σταματούν για να δουν εσάς?? Χαχαχαχαχαχα, ξαναγέλασε.

-Και δηλαδή γιατί σταματούν??

-Μα φυσικά για να δουν εμένα. Και μόνο εμένα. Κοιτάξτε με. Φορώ τα ποιο ακριβά ρούχα όλου του μαγαζιού, αν όχι όλης της περιοχής, είμαι στο ποιο ψηλό σημείο και έχω δικό μου προβολέα.

-Και λοιπόν??

-Τι λοιπόν?? Οι άνθρωποι του μαγαζιού κατάλαβαν την αξία μου, την ομορφιά μου, και γι' αυτό με έκαναν βασιλιά σας.

-Τι σε έκαναν?? Βασιλιά μας??

-Ναι ακριβώς. Γι' αυτό εγώ φορώ τα ποιο όμορφα ρούχα βρίσκομαι στο ποιο ψηλό σημείο έχω δικό μου προβολέα και το κυριότερο, οι άνθρωποι σταματούν να θαυμάσουν εμένα και μόνο. Αν έλειπα εγώ κανένας δεν θα σταματούσε σε αυτή την βιτρίνα. Να δει τι?? εσάς?? Ας γελάσω χαχαχαχαχαχα

-Τι λες μωρέ, τού φώναξαν όλες οι άλλες κούκλες μαζί. Σύνελθε. Δεν είσαι τίποτε διαφορετικό από εμάς. Ένα κομμάτι κακοχυμένο πλαστικό είσαι και τίποτε άλλο.

-Έτσι νομίζετε μικρά ποταπά αμόρφωτα κουκλάκια. Ως εδώ. Δεν σας ξαναμιλάω. Τι έχω άλλωστε να πω εγώ ένας βασιλιάς σε εσάς τους παρακατιανούς.

Οι μέρες περνούσαν, κόσμος έμπαινε μέσα στο κατάστημα, δοκίμαζε ρούχα, άλλοι αγόραζαν άλλοι όχι και πάντα όταν έκλεινε και έμεναν οι κούκλες μόνες άρχιζαν τις συζητήσεις μεταξύ τους για ότι έγινε την μέρα που πέρασε, για τους πελάτες πού μπήκαν, για τα ψώνια τους, για τις συζητήσεις που έγιναν τα κουτσομπολιά που άκουσαν.

Όλοι συμμετείχαν, εκτός από την κούκλα του ψηλότερου σημείου της βιτρίνας με τα ακριβά ρούχα που δεν σταματούσε στιγμή να κορδώνετε και να περιαυτολογεί.

Μία μέρα όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Κανένας δεν στεκόταν να δει την όμορφη βιτρίνα και όλοι όσοι έμπαιναν μέσα στο μαγαζί μιλούσαν για ένα παιδί που σκοτώθηκε κάπου εκεί κοντά, για πορείες, διαδηλώσεις, φασαρίες.

Εκείνη την μέρα το κατάστημα έκλεισε νωρίτερα. Η κίνηση αραίωσε μέχρι που όταν έπεσε το σκοτάδι στον δρόμο δεν φαινόταν κανένας, πράγμα ασυνήθιστο τέτοιες μέρες, στον στολισμένο δρόμο. Οι κούκλες της βιτρίνας αναρωτιόνταν τι πρόκειται να συμβεί αυτήν την τόσο διαφορετική νύχτα. Ξάφνου φάνηκαν άνθρωποι να έρχονται από κάθε κατεύθυνση, πολύ διαφορετικοί από αυτούς που έβλεπαν την μέρα, να κυκλοφορούν στο δρόμο και να μπαίνουν μέσα στο κατάστημα.

Αυτοί κρατούσαν ξύλα μπουκάλια πέτρες. Άρχισαν να βάζουν φωτιές στους κάδους των απορριμάτων, να σπάνε βιτρίνες να καταστρέφουν. Να καίνε.

Οι κούκλες τρόμαξαν, με αυτό το θέαμα. Ρωτούσαν η μια την άλλη γιατί αυτοί οι άνθρωποι το κάνουν αυτό και γιατί κανένας δεν τους σταματάει, αλλά απάντηση δεν έβρισκαν.

Σύντομα ο δρόμος γέμισε καπνό από τις φωτιές και οι κούκλες δεν έβλεπαν πια τι γινόταν έξω μόνο άκουγαν τον θόρυβο από τα τζάμια που έσπαγαν το τρίξιμο από τις φωτιές ανακατεμένα με τις φωνές αυτών των ανθρώπων.

Σε κάποια στιγμή δύο από αυτούς τους ανθρώπους ήρθαν και στάθηκαν μπροστά στήν βιτρίνα. Κάτι είπαν μεταξύ τους και ο ένας από αυτούς έβγαλε μια μεγάλη πέτρα και την πέταξε στο τζάμι. Αυτό θρυμματίστηκε γεμίζοντας μικρά κομματάκια γυαλιού όλο τον χώρο. Η πέτρα έπεσε πάνω στο χριστουγεννιάτικο δένδρο ρίχνοντας το κάτω σπάζοντας τα λαμπερά στολίδια που είχε κρεμασμένα επάνω του. Ο καπνός πλημμύρισε τον χώρο κάνοντας τις παγωμένες από φόβο κούκλες να βήχουν

Οι δύο αυτοί άνθρωποι μπήκαν μέσα στο κατάστημα, άρχισαν να παίρνουν ρούχα από τα ράφια και να σπάνε ότι βρισκόταν μπροστά τους.

Ένας από αυτούς είδε την κούκλα που στεκόταν στο ψηλότερο μέρος της βιτρίνας με τα ακριβά ρούχα. Την πλησίασε την άρπαξε και την πέταξε κάτω.

-Τι κάνεις ποταπέ ανθρωπάκο?? Δεν βλέπεις είμαι ο βασιλιάς. Σε διατάζω να με ξαναβάλεις στην θέση μου. Ακούς Σε διατάζω. Είπε η κούκλα στον άνθρωπο.

Αυτός όμως άρχισε να βγάζει τα ρούχα από την κούκλα, σπάζοντας της τα πόδια και τα χέρια

Στο τέλος ο άνθρωπος αυτός με τα ρούχα στά χέρια γύρισε και έφυγε ρίχνοντας όμως πριν μια γερή κλωτσιά στην κούκλα με την χοντρή αρβύλα που φορούσε κάνοντας μια μεγάλη τρύπα στο πλαστικό σώμα της.

Οι άνθρωποι έφυγαν. Ησυχία απλώθηκε πάλι στον δρόμο. Οι φωτιές έσβησαν ο καπνός άρχισε να διαλύεται και το φως της μέρας αποκάλυψε τις καταστροφές της περασμένης νύχτας.

Οι κούκλες τής βιτρίνας αν και πεσμένες κάτω μπορούσαν να δουν το μέγεθος της καταστροφής και ευγνωμονούσαν το θεό που δεν έπαθαν χειρότερα.

Μετά από λίγη ώρα ήρθε και ο καταστηματάρχης με τους υπαλλήλους. Μπήκαν μέσα στο κατάστημα. Αμέσως άρχισαν να τακτοποιούν τα πράγματα και σιγά σιγά να αποκαθιστούν τις ζημιές. Όσο η ώρα περνούσε το κατάστημα άρχισε να παίρνει πάλι την πρότερη γιορτινή του μορφή

Οι κούκλες καθαρίστηκαν και ξαναστήθικαν, το χριστουγεννιάτικο δένδρο ξαναστολίστηκε και ένα καινούργιο τζάμι τοποθετήθηκε στην θέση του παλιού.

Οι δύο υπάλληλοι στάθηκαν μπροστά στήν σπασμένη κούκλα.

-Αυτή την κούκλα τι θα την κάνουμε?? ρώτησαν τον καταστηματάρχη

-Δεν την βλέπετε πώς είναι. Πετάξτε την τους αποκρίθηκε.

-Δεν μπορείτε να με πετάξετε, φώναξε η κούκλα. Εγώ είμαι ο βασιλιάς της βιτρίνας.

Οι υπάλληλοι πήραν την σπασμένη κούκλα και την πέταξαν στά σκουπίδια.

Οι φωνές της σπασμένης κούκλας ακούγονταν όλη την υπόλοιποι μέρα ακόμα και μέσα από του κάδο του απορριμματοφόρου όταν αυτό στο τέλος της ήρθε και πήρε τα σκουπίδια.

-Δεν έχετε το δικαίωμα. Είμαι ο βασιλιάς. Ακούτε, ο βασιλιάς της βιτρίνας.

-Τον καημένο, ψιθύρισε μια μικρή κούκλα που καθαρή πια φορώντας τα νέα της ρούχα έστεκε και παρακολουθούσε την σκηνή, ενώ οι υπόλοιπες συζητούσαν τα συμβάντα της προηγούμενης νύχτας χωρίς να δίνουν καμία σημασία στίς φωνές, και ευχαριστούσαν για την καλή τους τύχη.