Η Κυρία με το καροτσάκι Μέρος ΒΟΥ

Το πτυχίο της σχολής νηπιαγωγών ήταν κρεμασμένο στον τοίχο του δωματίου της Ρένιας αρκετό καιρό.
Εκείνη, αφ' ότου τελείωσε την σχολή, μετά μια σύντομη περίοδο ξεκούρασης, άρχισε να ψάχνει για δουλειά.
Είχε στείλει αρκετά βιογραφικά,σε διάφορα ιδιωτικά σχολεία, τόσο τής περιοχής της όσο και στις γύρο περιοχές.
Από τα περισσότερα δεν είχε πάρει απάντηση, ενώ όσα την καλούσαν για συνέντευξη μόλις έβλεπαν μια κοπέλα σε αναπηρικό αμαξίδιο, τη απέρριπταν χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Οι απαντήσεις που έπαιρνε ήταν στο ίδιο κλισέ
“ Θα σας ειδοποιήσουμε εμείς”, αλλά όταν μετά από αναμονή 10- 15 ημερών επικοινωνούσε αυτή, έπαιρνε πάλι την κλισέ απάντηση “Η θέση κατελήφθη”
Είχε απογοητευτεί αρκετά από την όλη κατάσταση.
“Βλέπουν το καροτσάκι, και όχι εμένα“, έλεγε στους φίλους της, και αυτοί της εμψύχωναν, με κάθε τρόπο, και κάθε φορά προσπαθούσαν να της φτιάξουν το κέφι.
Κάθε φορά που κάποιος από την παρέα της μάθαινε κάτι αμέσως την έπαιρνε τηλέφωνο “Στείλε ένα βιογραφικό, τι θα χάσεις? Το πολύ πολύ να σε προσλάβουν” της έλεγαν, αλλά πάντα το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο.
Έτσι έγινε και πριν 15 μέρες όταν ένας φίλος της την πήρε τηλέφωνο.
“Θα γίνουν προσλήψεις μέσο Α.Σ.Ε.Π., άντε να κάνεις τα χαρτιά σου”
Και τώρα μπροστά στον καθρέφτη του δωματίου της να ετοιμάζετε να πάει στο εξεταστικό κέντρο που είχε οριστεί.
Πήγε και έδωσε τις εξετάσεις και τα αποτελέσματα που βγήκαν μετά από λίγο καιρό την είχαν στους επιτυχόντες με αρκετά υψηλή βαθμολογία μάλιστα.
Δεν άργησε να τής έρθει και ο διορισμός της, ήταν σε μια άλλη πόλη αρκετά μακριά από την πόλη που έμενε.
Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να βρει ένα βολικό, και ανάλογα με τις απαιτήσεις της σπιτάκι κοντά στο σχολείο που την είχαν τοποθετήσει, αγόρασε και τα απαραίτητα έπιπλα και άλλα είδη που χρειαζόταν, και την καθορισμένη ημερομηνία με τον διορισμό στο χέρι πήγε στο σχολείο και παρουσιάστηκε στην διευθύντρια, μια ψιλή αδύνατη καλοζωισμένη 50αρα με βαμμένο ξανθό μαλλί καθισμένη αναπαυτικά στην πολυθρόνα του γραφείου της, μόλις είδε την Ρένια να μπαίνει στο γραφείο της, έβγαλε τα γυαλιά που φορούσε και γύρισε προς αυτή.
-Καλημέρα, πως μπορώ να σας βοηθήσω??? την ρώτησε.
-Καλημέρα, είμαι η καινούρια νηπιαγωγός, τής είπε, και τής άφησε τον διορισμό της πάνω στο γραφείο.
Έκπληκτη η διευθύντρια πήρε το χαρτί του διορισμού και τού έριξε μία ματιά.
-Καλά της είπε, να είστε εδώ την Δευτέρα το πρωί, αφήστε μου και ένα τηλέφωνο.
Η Ρένια της έδωσε τον αριθμό του κινητού της και έφυγε για το σπίτι της.
Ήταν όλο χαρά, επιτέλους το όνειρό της γινόταν πραγματικότητα, θα δούλευε με παιδιά κάτι που πάντα ονειρευόταν να κάνει στην ζωή της.
Έκανε την μικρή σε απόσταση που χώριζε το σπίτι από το σχολείο με αρκετή δυσκολία, γιατί ράμπες δεν υπήρχαν, οι μακριές σειρές των αυτοκινήτων δεν έσπαγαν παρά αρκετά μέτρα μακριά, και κάποιος ασυνείδητος είχε αφήσει το μηχανάκι του πάνω στο πεζοδρόμιο, όμως αυτή με τον έναν η τον άλλο τρόπο κατάφερνε να προχωρά, όπως είχε μάθει να κάνει πάντα στην ζωή της.
Σταμάτησε σε ένα μικρό καφέ που ήταν κοντά στο σπίτι της, παράγγειλε έναν ζεστό νές και μια κερασόπιτα, και πήρε τηλέφωνο στους γονείς της να μάθει νέα τους και να τους πει τα δικά της.
Άνοιξε ένα βιβλίο που είχε μαζί της και έμεινε εκεί αρκετή ώρα απολαμβάνοντας την λιακάδα.
Δεν θα ήταν όμως τόσο ήσυχη αν ήξερε τη συνέβαινε την ίδια ώρα πίσω στο σχολείο.
Η διευθύντρια του σχολείου είχε πάρει τηλέφωνο την επιθεώρηση και διαμαρτυρόταν έντονα.
“ Μα ποιανού ήταν η ιδέα να μου στείλουν μια ανάπηρη για νηπιαγωγό?”.
Την δευτέρα, την προκαθορισμένη ώρα η Ρένια ήταν στο σχολείο, πήγε στο γραφείο τής διευθύντριας για να κανονίσουν τις λεπτομέρειες.
Χτύπησε την πόρτα και μπήκε μέσα.
Μετά από μια σύντομη συνομιλία, η διευθύντρια της είπε.
-Μίλησα με τον υπεύθυνο της επιθεώρησης και μου είπε να πάτε εκεί. Θα ζητήσετε τον κο Κακούργογλου, αυτός θα σάς ενημερώσει σχετικά.
έφυγε απορημένη, πήρε ένα ταξί και πήγε στην επιθεώρηση.
Βρήκε τόν κο Κακούργογλου.
-Προφανώς έγινε κάποιο λάθος με τον διορισμό σας, της είπε εκείνος, θα μείνετε να δουλέψετε εδώ.
-Εδώ?? Και τι να κάνω εδώ??
Βρέθηκε πίσω από ένα γραφείο να κάνει γραφική δουλειά, φάκελοι έρχονταν και έφευγαν, έγραφε στον Η/Υ, που ήταν πάνω στο γραφείο της, τηλέφωνα χτυπούσαν, και στο τέλος τής μέρας πονοκεφαλιασμένη πήγαινε σπίτι της για να ξεκουραστεί.
Όμως κάτι την έτρωγε. Δέν ήταν αυτό το όνειρό της.
Κάθε πρωί περνούσε έξω από το σχολείο που κανονικά θα έπρεπε να διδάσκει και σταματούσε και κοίταζε τους γονείς που πήγαιναν τα παιδιά τους για μάθημα.
Έφτανε στην δουλειά της σχεδόν κλαμένη, κλεινόταν πίσω από τις στοίβες τα χαρτιά και τα κλασέρ αρχειοθέτησης και άρχιζε τον χαρτοπόλεμο.
Κάποιες φορές, όταν έβλεπε ομάδες μικρών παιδιών να περνούν κάτω στον δρόμο, σταματούσε την δουλειά κοίταζε έξω από το παράθυρό τα παιδιά, και δάκρυα πλημμύριζαν τα μάτια της.
Καταλάβαινε ότι είχε βαλτώσει και αυτή έπρεπε να κάνει την κίνηση.
Θα πάω να μιλήσω του κου Κακούργογλου,σκέφτηκε, τη έχω να χάσω??
Την επόμενη το πρωί πήγε στήν δουλειά της και αμέσως μόλις ήρθε ο προϊστάμενός, ο κος Κακούργογλου, πήγε και χτύπησε την πόρτα του γραφείου του.
Μπήκε μέσα και του εξήγησε τι θέλει.
Εκείνος τής εξήγησε με πολύ τακτ είναι αλήθεια, ότι η κατάστασή της πιθανόν δέν θα της επέτρεπε να....
-Μα με δοκιμάσατε και απέτυχα??? τον διέκοψε. Μά γιατί όλοι σας κοιτάζετε το καροτσάκι και όχι εμένα?? Γιατί δεν μου έδωσε κανείς μια ευκαιρία?? Γιατί να μην αξίζω και εγώ μια ευκαιρία?? Γιατί???? ξέσπασε ή Ρένια.
Τα μάτια τής όλη την ώρα πού μιλούσε γέμιζαν δάκρυα, μέχρι πού δέν άντεξε άλλο.
Έβαλε το πρόσωπό της μέσα στις παλάμες τής και ανάμεσα σε λυγμούς μονολογούσε Γιατί?? Τι σάς έκανα?? Γιατί όχι και εγώ???Γιατί??
Ο κος Κακούργογλου είχε μείνει αμίλητος να κοιτάζει την Ρένια, τί μπορούσε άλλοστε να τίς απαντήσει?? Έβλεπε καθαρά ότι η Ρένια είχε δίκαιο. Κανείς δεν της έδωσε την ευκαιρία πού δικαιούταν, σηκώθηκε από την καρέκλα του γραφείου του και χάιδεψε την Ρένια στο κεφάλι, τής έδωσε ένα πακέτο χαρτομάντιλα και της ζήτησε να πάει στο γραφείο της.
Εκείνη έφυγε και χώθηκε πάλι πίσω από τις στοίβες το χαρτί.
Ο Κακούργογλου έμεινε μόνος στο γραφείο του, τα λόγια της Ρένιας δέν έφευγαν όμως από το μυαλό του. Σκέφτηκε λίγο, σήκωσε το ακουστικό του τηλεφώνου και πήρε έναν αριθμό.
Η Ρένια ήταν στο γραφείο της, είχε έναν φάκελο ανοιχτό μπροστά της και προσπαθούσε να διεκπεραιώσει τα έγραφα που περιείχε, τα μάτια της ήταν ακόμα υγρά.
Ο κος Κακούργογλου τήν πλησίασε.
-Έχεις δίκαιο, της είπε, ναι έχεις δίκαιο,η Ρένια σήκωσε το κεφάλι και τον κοίταξε.
-Θα έχεις λοιπών την ευκαιρία σου, αύριο το πρωί θα πας στο 3ο δημοτικό, και θα βοηθήσεις την κά Καλλιόπη, στο ΝΗ3, Εντάξει??
Η Ρένια από την χαρά της μόνο που δεν εκτοξεύτηκε στο ταβάνι
-Και μετά, μόλις τελειώνεις θα έρχεσε και από εδώ, μην ξεχνάς ότι εδώ είναι ή κυρίως θέση σου, εκεί είσαι μόνο δοκιμαστικά, συνέχισε. Την ευκαιρία την κέρδισες με το σπαθί σου, της είπε τελειώνοντας.
Η Ρένια συμφώνησε.
Η επόμενη μέρα ήταν διαφορετική για την Ρένια.
Ξύπνησε με κέφι, ετοιμάστηκε και βγήκε στον δρόμο, πήρε ένα ταξί και πήγε στο σχολείο, πήγε πρώτα στό γραφείο της διευθύντριας της κα Νεκροθαύτου, μιά γυναίκα τετράπαχη, και τετραπέρατη.
Μόνο πού σού έριχνε μιά ματιά, ήξερε τη νούμερο παπούτσι φοράς, άν καπνίζεις και πόσα τσιγάρα έχεις κάνει απ' την ώρα πού ξύπνισες.
Είδε την Ρένια την κατατόπισε στά σχετικά, φώναξε την κα Καλλιόπη στο γραφείο της.
Η κα Καλλιόπη μιά ψηλή γυναίκα, αδύνατη μέ σπαστά μαλλιά γύρω στά 40 μπήκε στο γραφείο της διευθύντριας.
-Η Ρένια από εδώ θα κάνει μάθημα μαζί σας, της είπε.
Χαιρετίθηκαν, και πήγαν στήν αίθουσα του νηπιαγωγείου που δίδασκε.
-Μισό λεπτό Ρένια μου της είπε, κάτι ξέχασα, έρχομαι.
Εφυγε μέ γρήγορο βήμα και πήγε στό γραφείο της διευθύντριας. Χτύπισε και μπήκε.
-Μα ή κοπέλα είναι ανάπηρη, είπε στήν διευθύντρια.
-Ανάπηρη στά πόδια, απάντησε ή διευθύντρια, όχι στο μυαλό, ας δούμε πως θα τα πάει, στο κάτω κάτω αξίζει μια ευκαιρία
Οι μέρες περνούσαν, η Ρένια μετά το μάθημα πήγαινε στήν επιθεώρηση, στό γραφείο της, ο Κακούργογλου είχε παρατηρείσει την αλλαγή.Η Ρένια έλαμπε από χαρά.
Εκείνο το πρωί ή Ρένια ήταν από νωρίς στο σχολείο, είχε ανοίξει την αίθουσα είχε τακτοποιήσει τα πράγματά της και περίμενε τα παιδιά να έρθουν.
Η κα Καλλιόπη δεν είχε έρθει ακόμα.
Το κινητό της Ρένιας χτύπησε, ήταν η κα Καλλιόπη.
-Ρένια μου είμαι άρρωστη, δεν θα έρθω σήμερα, θα είσαι μόνη σου. Θα τα καταφέρεις???
-Ναι κα Καλλιόπη μην ανησυχείτε, θα τα καταφέρω.
Τα μικρά με τους γονείς τους άρχισαν να έρχονται.
Η Ρένια καλημέριζε τους γονείς των παιδιών, έπαιρνε τα μπουφάν των μικρών, τα κρεμούσε από την κρεμάστρα, καλημέριζε και αυτά και αφού τους έδινε ένα χάδι τα έστελνε να καθίσουν στις θέσεις τους.
Κάποιοι γονείς την ρωτούσαν γεμάτοι ανησυχία, “Η κα Καλλιόπη δεν θα έρθει σήμερα??”,
-Όχι, τους απαντούσε εκείνη, είναι άρρωστη.
Μερικοί από αυτούς πήγαν στήν διευθύντρια.
-Μα η κοπέλα....
-Και λοιπών?? και τι έγινε?? Ανάπηρη είπαμε όχι βλαμμένη, ούτε άχριστη, τους απάντησε εκείνη.
Οι γονείς έφυγαν φανερά ανήσυχοι.
Η ώρα περνούσε, η διευθύντρια σηκώθηκε και πήγε να δεί τί γίνετε ανήσυχη και αυτή, είναι αλήθεια. Πως να τα πήγαινε ή Ρένια??
Έφτασε στήν πόρτα της αίθουσας, από μέσα ακουγόταν μόνο η φωνή της Ρένιας να διαβάζει μια ιστορία, μισάνοιξε προσεκτικά την πόρτα και κοίταξε μέσα.
Η Ρένια διάβαζε στά παιδιά, και αυτά κάνοντας απόλυτη ησυχία την ακούγαν, κοιτάζοντάς την στά μάτια.
Η ώρα πέρασε, οι γονείς άρχισαν να έρχονται για να πάρουν τα παιδιά τους από το σχολείο.
Η Ρένια δίπλα στήν πόρτα, χαιρετούσε έναν έναν τους γονείς των παιδιών χαιρετούσε και τα παιδιά τα οποία την ρωτούσαν φεύγοντας,
-Κυρία θα μας πείτε και αύριο ιστορία??
-Ναι γλυκό μου
-και τραγουδάκι, θα μας πείτε??
-Ναι καλό μου θα σας πω
-Και θα παίξουμε??
-Ναι καλή μου, και θα παίξουμε
Μια μητέρα, λίγο πιο πέρα σταμάτησε και άνοιξε το σακίδιο του παιδιού.
Βρήκε μέσα μόνο τις χαρτοπετσέτες που είχε τυλιγμένο το σάντουιτς.
-Το έφαγες καλή μου?? ρώτησε την μικρή της
-Ναι μαμά, και η κυρία Ρένια μας είπε να πετάξουμε τα χαρτιά στήν ανακύκλωση, μαζί με τα μπουκάλια και τα κουτάκια. Έτσι είπε η κυρία Ρένια
-!!!!!!!!! Ε!!!!!!!!!!!!!!
Πήρε την κόρη της από το χέρι και έφυγε, για το σπίτι έκπληκτη, μουρμουρίζοντας “ποτέ δεν το έτρογε, μη χειρότερα!!!!άκου ανακύκλωση ακόμα δεν βγήκε από το αυγό!!!!!!!!”
Μια άλλη μητέρα με τον μικρό της γιό από το χέρι πλησιάζουν την άκρη του πεζοδρομίου, ο μικρός σταματάει στήν άκρη του.
-Να κοιτάξουμε δεξιά και αριστερά πρώτα, λέει της μητέρας του.
-!!!!!!!!!!!!!!
-Κοιτάξαμε μαμά??
-Ναι.
Συνέχισαν τον δρόμο τους με άλλη μια μητέρα έκπληκτη.
Οι μέρες περνούσαν, η Ρένια μετά το νηπιαγωγείο μάζευε τα πράγματά της και πήγαινε στο γραφείο όπου έκανε και την δουλειά της εκεί αδιαμαρτύρητα παρά την κούρασή της, μέχρι αργά το απόγευμα.
Τό τηλέφωνο στό γραφείο του κου Κακούργογλου χτύπισε.
-Παρακαλώ
-Καλημέρα, η κυρία Νεκροθαύτου είμαι, διευθύντρια του 3ου δημοτικού
-Καλημέρα, σε τη θα μπορούσα να σας εξυπηρετήσω??
-Γιά τό ζήτημα της Ρένιας, του είπε, την θέλω εδώ, της ετοιμάζω τάξη δική της.
Να μου την στείλεις με δεν ξέρω τι, αλλά την θέλω, ή κοπέλα είναι θυσαυρός. Αντί να τήν μάθουμε εμείς μας μαθαίνει αυτή. Οι γονείς είναι ενθουσιαζμένοι και τά μικρά την θέλουν σαν τρελλά, κανονίστε τί θά κάνετε την θέλω. Και αν έχεις και άλλες σαν και αυτή να μου τις στείλεις όλες.
-Εντάξει κα Νεκροθαύτου θα τό κανονίσω.
Έκλεισε τό τηλέφωνο και φώναξε την Ρένια μέσα.
-Μπράβο σου, της είπε, δεν πίστευα ότι θα τα κατάφερνες αλλά εσύ μας έδωσες ένα μάθημα που δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ. Από αύριο είσαι νηπιαγωγός στο 3ο και επίσημα, λυπάμε που θα σε χάσουμε, από εδώ, αλλά τελικά εκεί είναι η θέση σου.
Εκείνο τό βράδυ η Ρένια ξάπλωσε στό κρεβάτι της μέ άλλη ψυχολογία.
Πετούσε, Δασκάλα με δική της τάξη στο 3ο δημοτικό.
Το όνειρό της είχε γίνει πραγματικότητα. Έτσι χαμογελαστή έκλεισε τα μάτια και ξεκίνησε το ταξίδι της στον κόσμο των ονείρων