Πρός τις Γιορτές

Η ώρα είχε πάει πια μια την νύχτα. Εκείνος καθισμένος στον καναπέ δεν είχε ύπνο. Παρ' ότι ήταν κουρασμένος από την δουλειά της προηγούμενης μέρας δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Οι σκέψεις που του τάραζαν το μυαλό δεν τον άφηναν να κλείσει μάτι. Και όμως, εκείνο το μεσημέρι τίποτε δεν προδίκαζε αυτό που θα ακολουθούσε και τον τάραξε τόσο, όταν τελειώνοντας από την δουλειά του την είχε πάρει από την δική της και είχαν πάει σπίτι του.
Της είχε μαγειρέψει ένα από τα αγαπημένα της φαγητά, και μετά έμειναν να πίνουν ποτάκι, να ακούν μουσική και να κοιτούν από την τζαμαρία, την νύχτα σιγά σιγά να παίρνει την θέση της μέρας και την πόλη να ντύνεται την νυκτερινή φορεσιά της.
Ήταν εκείνη την στιγμή που γύρισε και του είπε τι σχεδίαζε για τις μέρες των γιορτών που πλησίαζαν, για την εκδρομή που ήθελε να πάνε, να περάσουν τις γιορτές, κάπου σε βουνό με χιόνι, μόνοι οι δυό τους. Όσο του περιέγραφε τον τρόπο που ήθελε να περάσουν τις γιορτές, και του έλεγε, όλο χαρά, τα πιθανά μέροι που θα μπορούσαν να πάνε, δεν πρόσεξε ότι αυτός είχε παγώσει.
Αυτό που αυτός ήξερε και αυτή όχι, ήταν ότι τις γιορτές θα δούλευε όλες τις μέρες, και δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, αλλά δεν είπε τίποτε. Δεν ήθελε να της χαλάσει την χαρά. Δεν ήθελε να δει πάλι την απογοήτευση στο πρόσωπό της, όπως όταν κάποιες προηγούμενες αργίες είχε γίνει.
Έπρεπε να βρεί λοιπόν μια λύση, κάτι που τον κρατούσε ξάγρυπνο.
Την επόμενη μέρα στην δουλειά, αυτές οι σκέψεις ακόμα τριγυρνούσαν μέσα στο μυαλό του, και τον έκαναν απρόσεκτο, κάτι που δεν πέρασε απαρατήρητο, ασχολίαστο.
Όταν σχόλασε δεν πήγε αμέσως στο σπίτι του. Παρ' ότι το κρύο ήταν τσουχτερό εκείνος πήγε στο πάρκο. Άρχισε να περπατά στους λιθόστρωτους διαδρόμους ανάμεσα στα δένδρα και στά παρτέρια με τα λουλούδια. Σκεφτόταν, εκείνη τα λόγια της. Θυμήθηκε την προηγούμενη φορά, σε προηγούμενη αργία τι είχε γίνει όταν εκείνος πάλι δεν μπορούσε να φύγει. Εκείνη τότε είχε πάει την εκδρομή πού τόσο ήθελε, και όταν γύρισε του είχε πει, ότι την επόμενη φορά θα πάνε μαζί οπωσδήποτε. Τώρα πια θα ήταν η επόμενη φορά..... Σκεφτόταν διάφορα όταν ξαφνικά το μυαλό του σταμάτησε στα λόγια μιας προηγούμενης γνωριμίας πριν πολύ καιρό όταν εκείνη αρνήθηκε να είναι “μαζί του”. “Δεν έχεις χρόνο. Γιαυτό δεν μπορούμε να είμαστε μαζί” του είχε πει εκείνη τότε. Θυμήθηκε και εκείνο το δάκρυ, εκείνο το μοναδικό δάκρυ που τόσο τον έκαψε και ,ίσως και να τον έκαιγε ακόμα.
Μετά σκέφτηκε την κοπέλα με την οποία είχαν τώρα σχέση. Εκείνη ήταν “ελεύθερος” άνθρωπος. Της άρεσαν οι εκδρομές, να ταξιδεύει με κάθε ευκαιρία ακόμα και κάθε Σαββατοκύριακο αν ήταν δυνατό που ήταν για εκείνη, όχι όμως και για εκείνον. Δεν μπορούσε να την ακολουθήσει, εγκλωβισμένος με την δουλειά του που ούτε Σαββατοκύριακα είχε ολόκληρα ούτε αργίες, με αποτέλεσμα, τις περισσότερες φοράς που εκείνη του πρότεινε κάτι εκείνος να μην μπορεί, και τελικά εκείνη να πηγαίνει με άλλη παρέα φίλες και φίλους. Κατόπιν όταν του διηγούταν πόσο όμορφα πέρασε, τελείωνε πάντα με την ίδια κουβέντα. “Κρίμα που δεν ήρθες.”, μια κουβέντα που πέρναγε σαν μαχαιριά μέσα από την ψυχή του.
Για πόσο όμως θα συνεχιζόταν αυτό?? Όχι για πολύ σίγουρα. κάποια στιγμή θα τον βαριόταν και θα έφευγε. Δεν ήθελε να νιώσει το ίδιο αίσθημα που είχε νιώσει και εκείνη την προηγούμενη φορά.
Δυο λύσεις υπήρχαν. Είτε να κόψει το “σκοινί” που τον κρατούσε “δέσμιο” που τόσες φορές όμως ευγνωμονούσε που υπήρχε και δεν τον άφηνε να πέσει στο “κενό”, η να την αφήσει να φύγει, κάτι που εκείνος προέβλεπε, ότι ούτως η άλλος κάποια στιγμή θα γινόταν, αργά η γρήγορα, αν η κατάσταση έμενε ίδια.
-Συγνώμη. Μήπως έχετε μερικά ψιλά να πάρω κάτι να φάω??
Αυτή η κουβέντα τον έβγαλε από τις σκέψεις του. Γύρισε και είδε τον μόνιμο πια κάτοικο του πάρκου να τον κοιτάζει.
-Μήπως έχετε τίποτε ψιλά?? Πεινάω ξέρετε. Να πάρω να φάω κάτι.
Εκείνος έψαξε βιαστικά την τσέπη του. Έδωσε στον άνθρωπο όσα ψιλά είχε πρόχειρα, και έμενε να τον κοιτάζει καθώς έφευγε. Και αν αυτός ο άνθρωπος έκοψε το δικό του σκοινί??
Αυτό ήταν ο πάτος του κενού?? Η μοναξιά, και οι βασικές ανάγκες να εξαρτώνται από την φιλευσπλαχνία των άλλων ανθρώπων?? ήταν η σκέψη που πέρασε από το μυαλό του και τον έκανε να τρομάξει μόνο και στήν ιδέα ότι υπήρχε η πιθανότητα αν έκοβε το “σκοινί”.........
Ξεκίνησε για το σπίτι του. Είχε πάρει πλέον την απόφασή του. Όχι δεν μπορούσε να της ζητήσει να εγκλωβιστεί μαζί του. Ακόμα και αν εκείνη δεχόταν ήξερε ότι ήταν κάτι που θα την έκανε δυστυχισμένη και δεν το ήθελε αυτό. 'Ήξερε ότι ούτε αυτή ούτε αυτός θα το άντεχαν.
Να φύγει λοιπόν. Αυτή ήταν η λύση.
Την μοναξιά την ήξερε καλά, αλλά το άγνωστο του κενού τον τρόμαζε.
Όλες αυτές τις σκέψεις τις συμπύκνωσε σε ένα email όπου στο τέλος του της ζητούσε να φύγει από κοντά του. Ήταν ο καλύτερος τρόπος, να της το πει. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην καταρρεύσει αν της το έλεγε κατ' ιδίαν η έστω τηλεφωνικά.
“Αν κάποιος διαπιστώνει ότι δεν μπορεί να κάνει τον άλλο ευτυχισμένο καλύτερα να φεύγει για να μην δυστυχήσουν στο τέλος και οι δυό.”, ήταν η τελευταία φράση που της έγραψε πριν της το στείλει.
Έφτιαξε μια κούπα καφέ και φορώντας το χοντρό πανωφόρι του βγήκε στο μπαλκόνι.
Το κινητό του άρχισε να καλεί με εκείνο το μελωδικό τραγούδι που εκείνη του είχε διαλέξει, μετά το σταθερό, και τέλος η ειδοποίηση ότι ένα sms είχε φτάσει στο κινητό του. Εκείνος δεν κουνήθηκε από την θέση του παρά μόνο όταν βράδιασε για τα καλά και το κρύο άρχισε να του περονιάζει τα κόκαλα.

Δεν μίλησαν ξανά. Ήταν πλέον ελεύθερη.