Η τρελή του χωριού

Έτσι την έλεγαν. Η τρελή. Έμενε μόνη σε ένα καλύβι στην άκρη του χωριού, με ελάχιστα έπιπλα μέσα. Ένα παλιό μεταλλικό κρεβάτι σκεπασμένο με μια τριμμένη χρωματιστή κουβέρτα, μια καρέκλα, ένα τραπέζι, που πάνω του σε ένα γυάλινο ανθοδοχείο είχε ένα μαραμένο από καιρό κόκκινο τριαντάφυλλο, και ένα μισολιωμένο κερί που την φώτιζε τις νύχτες. Νέα κοπέλα ήταν, με μακριά μαύρα σπαστά μαλλιά και μεγάλα καστανά μάτια. Φορούσε συνέχεια ένα ανοιχτόχρωμο μακρύ φόρεμα και στα χέρια κρατούσε πάντα ένα κόκκινο ομπρελίνο.

Σπάνια την έβλεπαν να περπατά μέσα στο χωριό. Συνέχεια καθόταν δίπλα στην θάλασσα περιμένοντας τον αγαπημένο της να έρθει, όπως η ίδια έλεγε.

-Θα έρθει να με βρει θα με καλέσει πάλι κοντά του όταν έρθει η ώρα. Θα δείτε. Θα έρθει.

Έτσι πέρναγε ο καιρός, και εκείνη περίμενε το δικό του κάλεσμα, με την θάλασσα να της χαϊδεύει τις άκρες των ποδιών της. Κάποιες φορές έσκυβε κοντά στο νερό και ρωτούσε.

-Θα έρθει να με πάρει. Έτσι δεν είναι?? θα τον αφήσεις να έρθει?? Η απάντηση ερχόταν με τον ήχο του επόμενου κύματος.

-Κάνε υπομονή.

Ήταν εκεί εκείνη την χειμωνιάτικη νύχτα, καθόταν δίπλα στην θάλασσα κρατόντας το κόκκινο ομπρελινο, όταν έπεσε χορεύοντας η πρώτη λευκή νιφάδα, υπακούοντας στις προσταγές μιας αλλόκοτης μουσικής που μόνο εκείνη άκουγε και υπάκουε. Σε λίγο και άλλη και άλλη μέχρι που γύρω της χιλιάδες νιφάδες χόρευαν. Έπεφταν και χόρευαν.

Η μελωδία δυνάμωσε

-Την ακούς την μουσική?? Έρχεται. Χόρεψε μαζί μας, άκουγε φωνές απ' όλες τις κατευθύνσεις να την προσκαλούν να χορέψει και αυτή στον χορό των νιφάδων

Εκείνη σηκώθηκε όρθια.

-Έρχεται?? ρώτησε με ένα πλατύ χαμόγελο.

-Ναι έρχεται, Έλα μαζί μας στον χορό. Δεν ακούς την μουσική που παίζει??

-Την ακούω.

-Έλα λοιπόν χόρεψε μαζί μας.

Άπλωσε τα χέρια, άρχισε να στροβιλίζεται μαζί με τις νιφάδες ακολουθώντας τον ρυθμό της μουσικής, αυτές μαζεύτηκαν γύρω της και χόρευαν μαζί της.

-Χορεύεις τόσο όμορφα.

-Εκείνη σταμάτησε. Κοίταξε προς την μεριά που ακούστηκε η φωνή.

-Ήρθες, ξεφώνισε και το πρόσωπό της φωτίστηκε.

-Ήρθα, της απάντησε, και την έσφιξε στην αγκαλιά του.

Άρχισαν να χορεύουν στον ρυθμό του τραγουδιού που αυτός τραγουδούσε μόνο για εκείνη, που μόνο εκείνη και οι νιφάδες άκουγαν, και άλλες χόρευαν μαζί τους και άλλες έπεφταν πάνω στα μαύρα ξέπλεκα μαλλιά σχηματίζοντας ένα ιδιότυπο νυφικό.

Εκείνη αφέθηκε στα δυνατά χέρια να την χορεύουν. Ένιωθε υπέροχα μέσα στην ζεστή αγκαλιά του αγαπημένου της. Ένιωθε να πετάει. Τώρα πια το ιδιότυπο ζευγάρι χόρευε πάνω στο νερό που σχημάτιζε κύκλους σε κάθε στροβιλισμό τους συμμετέχοντας και αυτό με τον τρόπο του στον χορό που είχε στηθεί. Οι νιφάδες μαζεύονταν γύρω τους, χόρευαν μαζί τους, και ανέβαιναν όλο ανέβαιναν ψηλά, πολύ ψηλά μέσα από τα σύννεφα, κι όταν έφτασαν ανάμεσα στα άστρα έμειναν να χορεύουν εκεί ασταμάτητα.

Το μόνο που έμεινε στην γη μάρτυρας των όσων αλλόκοτων είχαν συμβεί την προηγούμενη νύχτα ήταν το κόκκινο ομπρελίνο της, να το χορεύει ο άνεμος πότε ψηλά και πότε χαμηλά πάνω στην άμμο.

Πέρασαν χρόνια. Μόνο κάποιες γριές γυναίκες έμειναν να την θυμούνται σε εκείνο τον τόπο. Λένε πώς η κόρη έγινε αερικό όπως και ο αγαπημένος της ήταν, και πως κάθε φορά που χιονίζει στην ακροθαλασσιά, μπορείς να τους δεις να χορεύουν μαζί με τις νιφάδες τον αλλόκοτο χορό τους