Το καλό κατευόδιο

Η ώρα ήταν περασμένες 11 το πρωί. Εκείνη καθόταν σε ένα τραπεζάκι ενός μικρού συνοικιακού καφέ. Μπροστά της ανοιγμένη διάπλατα μια εφημερίδα στις μικρές αγγελίες. Κάποιες που της είχαν τραβήξει την προσοχή ήταν κυκλωμένες με τον κόκκινο μαρκαδόρο που τώρα έπαιζε αμήχανα στα δάχτυλά της ενώ συνέχιζε το ψάξιμο. Συχνά πυκνά σταματούσε την ανάγνωση και καλούσε τα τηλέφωνα που έγραφαν οι αγγελίες, μιλούσε με τους υπεύθυνους, έπαιρνε πληροφορίες για την φύση της δουλειάς, έκλεινε ραντεβού για συνεντεύξεις, και συνέχιζε να ψάχνει. Κάπου κάπου, έριχνε μια ματιά από την μεγάλη τζαμαρία έξω στον δρόμο πίνοντας λίγο από τον καφέ που είχε μπροστά της η τραβώντας μια ρουφηξιά από το τσιγάρο της πριν χαθεί πάλι στα φύλλα της εφημερίδας .
Μία από αυτές τής τράβηξε την προσοχή.
“Ζητείτε κοπέλα για δουλειά γραφείου, μισθός ικανοποιητικός κτλ”
Πήρε το κινητό της και κάλεσε το νούμερο. Της απάντησε ένας μάλλον μεγάλος σε ηλικία άντρας και αφού συζήτησαν για λίγο, ο συνομιλητής της, της είπε, ότι έχει τα προσόντα που ζητά και να πάει να πιάσει δουλειά την επομένη το πρωί, αλλά δεν της είπε τίποτε για την φύση της δουλειάς. Τίποτε απολύτως. Εκείνη δεν πήρε στα σοβαρά την άμεση και δια τηλεφώνου πρόσληψή της και την επόμενη μέρα άρχισε να τρέχει σε συνεντεύξεις. “ Θα σας ειδοποιήσουμε “, ήταν η στερεότυπη απάντηση που άκουγε που δεν τις άφηνε ελπίδες για κάτι περισσότερο.
Τέλος ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στις σημειώσεις της είδε και την αγγελία που την είχαν προσλάβει δια τηλεφώνου και δεν την είχε πάρει σοβαρά
Λες, σκέφτηκε, και τράβηξε για την διεύθυνση που είχε σημειώσει. Μετά από λίγο βρέθηκε μπροστά σε ένα κατάστημα με μια μπλε επιγραφή η οποία έγραφε με μεγάλα λευκά γράμματα.
“ΓΡΑΦΕΊΟ ΤΕΛΕΤΏΝ ΤΟ ΚΑΛΌ ΚΑΤΕΥΌΔΙΟ”
Πλησίασε και κοίταξε την βιτρίνα. Δεξιά και αριστερά δεμένες στο πλάι δυο μοβ βαριές κουρτίνες. Δεξιά και αριστερά στην βιτρίνα υπήρχαν δυο μανουάλια απ' όπου ξεκινούσε ένα λευκό τούλι με δεμένες πάνω του μαύρες κορδέλες. Το διάκοσμο συμπληρωνόταν από ένα φέρετρο που βρισκόταν στο κέντρο ανάμεσα στα δυο μανουάλια, και πίσω από το τούλι, όπου επάνω του υπήρχε ένα γυάλινο βάζο με πλαστικά λουλούδια ανάλογου ύφους..
-Ο Χριστός και η Παναγία, μονολόγησε και έφυγε από εκεί κάνοντας το σταυρό της και φτύνοντας στον κόρφο της.
Οι υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας κύλισαν ανάμεσα σε ψάξιμο τηλέφωνα και συνεντεύξεις χωρίς ελπίδα.
Τέλος απελπίστηκε. Κάθισε και σκέφτηκε. Η δουλειά της ήταν απαραίτητη, ο μισθός ήταν καλός το ωράριο την βόλευε, τι κι αν ήταν “το καλό κατευόδιο”. Κάθε δουλειά έχει και τα στραβά της, μην τα θέλουμε και όλα δικά μας.
Την επόμενη μέρα με την εφημερίδα στο χέρι πέρασε την πόρτα της εισόδου,. Το αφεντικό της ένας καλός άνθρωπος γύρω στα 60, ευγενικός γλυκομίλητος πάντα έτοιμος να την βοηθήσει σε κάθε πρόβλημα που αντιμετώπιζε με την δουλειά. Οι μέρες περνούσαν, εκείνη τις περισσότερες ώρες καθόταν μόνη στο γραφείο που ήταν απέναντι από την τζαμαρία και μπορούσε να βλέπει έξω. Έβλεπε τον κόσμο να μπαινοβγαίνει στα γειτονικά μαγαζιά και πραγματικά ζήλευε την πωλήτρια του καταστήματος ρούχων, λίγο πιο πέρα που κάθε τόσο κάποιος έμπαινε ψώνιζε η έβλεπε ρούχα και πολλές φορές έπιανε κουβέντα μαζί της, αστειευόταν, γελούσαν, η την σερβιτόρα της καφετέριας που την έβλεπε να κάθετε, όταν δεν είχε δουλειά, να μιλά και να γελά με τους θαμώνες.
Εκείνη, αν δεν είχε την κλασική για τέτοια καταστήματα πελατεία, ήταν μόνη και βουβή. Μέσα στις ατελείωτες ώρες μοναξιάς, άρχισε να ζωγραφίζει με ένα μολύβι πάνω στα χαρτιά, που πάντα είχε στο συρτάρι της, σκηνές από ότι συνέβαινε έξω από το τζάμι της περίεργης βιτρίνας.
Ένα πρωινό όπως όλα τα άλλα, εκείνη καθόταν στο γραφείο της και σκιτσάριζε. Ήταν τόσο απορροφημένη με την ζωγραφιά της που δεν κατάλαβε κάποιον που μπήκε μέσα στο μαγαζί.
-Καλημέρα
Εκείνη πετάχτηκε τρομαγμένη. Μπροστά της στεκόταν ένας καλοντυμένος άντρας, ψηλός όχι πολύ μεγάλος σε ηλικία με ελαφριά γκριζαρισμένα μαλλιά.
-Καλημέρα, εε συγνώμη, δεν σας κατάλαβα. Καθίστε. Πώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω??
-Ξέρετε πρόκειται για έναν θάνατο που πρέπει να γίνει μια σωστή κηδεία ανάλογης αξίας με την απώλεια.
-Ναι καταλαβαίνω, απάντησε εκείνη. Ήταν φυσιολογικός θάνατος??
-Όχι. Δολοφονία ήταν, και ξέρετε εγώ είμαι ο δολοφόνος, γι αυτό θέλω να έχει μια σωστή κηδεία αντάξια του.
Εκείνη γούρλωσε τα μάτια
-Εσείς είστε ο......είπε φανερά τρομαγμένη
-Μην τρομάζετε, δεν κινδυνεύεται της είπε εκείνος. Ο φόνος που έκανα δεν τιμωρείται από κανένα νόμο και δεν διώκεται από καμιά αστυνομία.
-Δηλαδή
-Σκότωσα ένα όνειρο, ένα σπουδαίο όνειρο. Το πιο ωραίο μου όνειρο. Αυτό σκότωσα
-Και πώς το σκοτώσατε δηλαδή
-Το φονικό εργαλείο ήταν η απόφαση και η εφαρμογή της η πράξη
-Κατάλαβα, και αφού όπως λέτε ήταν ένα σπουδαίο όνειρο τότε γιατί να το σκοτώσετε??
- Γιατί πολλές φορές τα όνειρα για να γίνουν πραγματικότητα χρειάζονται τις κατάλληλες συνθήκες
-Δηλαδή??
-Να πολλές φορές για να γίνει πραγματικότητα χρειάζεται ένας ακόμα άνθρωπος με το ίδιο όνειρο με εσένα και βέβαια να δεχθεί να του χαρίσεις το όνειρό σου και αυτός το δικό του για να γίνουν και των δυο τα όνειρα πραγματικότητα.
-Και γιατί δεν ψάχνετε για τον δεύτερο αυτό άνθρωπο??
-Λες δεν έψαξα??
-Και??
-Απέτυχα. Δεν τον βρήκα
-Και γιατί δεν συνεχίζετε?? Γιατί να σκοτώσετε το όνειρο??
-Γιατί κουράστηκα. Και γιατί πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Πρέπει να ζούμε στην πραγματικότητα. Πρέπει να την αποδεχόμαστε, όσο άσχημη και αν είναι σε κάποια σημεία της, και να τραβάμε τον δρόμο μας αφήνοντας πίσω μας πράγματα που μας βαραίνουν. Να εξοικονομούμε ενέργεια για άλλα πιο βατά πιο πραγματοποιήσιμα όνειρα.
-Και αν ο άνθρωπος που ψάχνετε βρεθεί μπροστά σας και σας ζητήσει να πραγματοποιήσει το όνειρό σας και θελήσει να σας χαρίσει το δικό του??
-Δεν έχω να δώσω η να πάρω τίποτε.
-Σκοτώσατε δηλαδή και το όνειρο ενός άλλου ανθρώπου.
-Και είστε σίγουρη ότι υπάρχει αυτός ο άνθρωπος??
-Σίγουρα υπάρχει κάπου. Γιατί δεν ανασταίνεται το όνειρό σας?? Γιατί δεν συνεχίζετε το ψάξιμο??
-Σας είπα. Γιατί κουράστηκα. Δεν μπορώ να σπαταλώ άλλο ενέργεια για κάτι απραγματοποίητο.
Και γιατί αν αναγκαστώ να το σκοτώσω και πάλι τότε αυτό το γεγονός θα είναι ακόμα πιο επώδυνο, πιο θλιβερό, από τον πρώτο θάνατο. Σκεφτείτε τον εαυτό σας.
-Δηλαδή??
-Εσάς δεν σας έχουν σκοτώσει ποτέ?? Δεν έχετε αναγκαστεί να σκοτώσετε ποτέ?? Πέστε μου. Δεν ήταν επώδυνο?? Θα θέλατε να επαναληφθεί ίδιο και απαράλλαχτο????
Εκείνη άλλαξε αμέσως κουβέντα.
-Ξέρετε, αφού είστε αποφασισμένος να θάψετε αυτό το όνειρο και εγώ δεν μπορώ να σας μεταπείσω κάντε το. Μόνο που εγώ δεν μπορώ να σας εξυπηρετήσω. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το κάνετε μόνος σας.
-Ναι. Έχετε δίκαιο. Να με συγχωρείτε για την ενόχληση. Καλημέρα.
-Καλημέρα
Ο άγνωστος άνδρας σηκώθηκε και έφυγε. Εκείνη έμεινε και πάλι μόνη.
Μία φράση όμως του άγνωστου αυτού άνδρα έμεινε να της τρυπά το μυαλό
“Εσάς δεν σας έχουν σκοτώσει ποτέ?? Δεν έχετε αναγκαστεί να σκοτώσετε ποτέ?? Πέστε μου. Δεν ήταν επώδυνο?? Θα θέλατε να επαναληφθεί ίδιο και απαράλλαχτο??“
Την στιγμή εκείνη μικρές κρυστάλλινες σταγόνες άρχισαν να βρέχουν το χαρτί με το μισοτελειωμένο σκίτσο που βρισκόταν πάνω στο γραφείο της.