Το μετέωρο βήμα του μολυβιού

Η φράση είναι έτοιμη μέσα στο μυαλό.
Περιμένει να γεννηθεί πάνω στο λευκό χαρτί, να αποκτήσει υπόσταση.
Το μαύρο μολύβι, πραγματοποιεί τον τοκετό.
Ευθείες και κύκλοι ενώνονται, σχηματίζουν γράμματα.
Μεγάλα ολοστρόγγυλα μαύρα γράμματα.

Όχι άλλο δεν θα προσπαθώ

Το μολύβι σηκώνετε από το χαρτί.
Κάτι λείπει.
Αυτό το κάτι που θα της δώσει νόημα, πνοή
Θα την κάνει να σημαίνει κάτι, να ορίζει.
Ένα ΚΌΜΜΑ.
Ένα τόσο μικρό σημαδάκι, μια ασημαντότητα θαρρείς, μπροστά στο μέγεθος της νεογέννητης φράσης.
Ένα σημαδάκι που πρέπει να μπει στο σωστό σημείο.
Πιο όμως είναι αυτό??
Το μολύβι μετέωρο ταλαντεύετε πότε εδώ και πότε εκεί, σαν το εκκρεμές του ξύλινου ρολογιού στον απέναντι σκοτεινό τοίχο.
Πότε δεξιά και πότε αριστερά, το μολύβι, το χαρτί, η φράση, οι σκέψεις στο μυαλό όλα κινούνται στο ρυθμό του εκκρεμούς, μια δεξιά και μια αριστερά.
Ζαλάδα. Τα πάντα γυρίζουν.
Τα μάτια κλείνουν να μην βλέπουν, το χέρι ανοίγει, αφήνει το μολύβι να πέσει πριν έρθει μαζί με το άλλο να πιάσουν το κεφάλι,
Το μολύβι πέφτει πάνω στο χαρτί αφήνοντας το χαρακτηριστικό ήχο, λερώνοντας το λευκό με μια μουτζούρα
Τα μάτια ανοίγουν ξανά. Η ζαλάδα έφυγε, το χαρτί, το πεσμένο μολύβι, οι σκέψεις μέσα στο μυαλό μένουν πια ακίνητες.
Πρώτη ματιά στο πεσμένο μολύβι. Η μύτη του έσπασε.
Δεύτερη ματιά στην φράση


Όχι άλλο δε,ν θα προσπαθώ


Το χέρι παίρνει το μολύβι, το τοποθετεί στήν θέση του.
Η φράση ολοκληρώθηκε.
Παίρνει το χαρτί και το κολλάει με σελοτέιπ στον τοίχο
Καλός ήρθες στήν ζωή.