Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ Το δαχτυλίδι του “Χόμπιτ” έχει ελληνική προέλευση!

Share

Εδώ και λίγες ημέρες έχει ξεκινήσει το πρώτο μέρος της τριλογίας της ταινίας “Το Χόμπιτ”. Οι θεατές παρακολούθησαν τη σκηνή της ανεύρεσης σε μια σκοτεινή σπηλιά του Ενός Δαχτυλιδιού, που σε κάνει αόρατο όταν το φοράς και που με τον καιρό σε διαφθείρει. Έμπνευση του Βρετανού συγγραφέα Τόλκιν η ιστορία; Φυσικά και όχι.
Για ακόμη μια φορά ένας ελληνικός μύθος έγινε “copy-paste”. Αυτός, του… Γύγη:
O Πλάτωνας, στο Β΄ βιβλίο της «Πολιτείας» του και με το στόμα του Γλαύκωνα, επινοεί ένα μύθο:
Ένας βοσκός του βασιλιά της Λυδίας ονόματι Γύγης βρίσκει τυχαία ένα μαγικό δακτυλίδι μετά από δύο καταστρεπτικά φυσικά φαινόμενα. Την ώρα που έβοσκε τα πρόβατα του άρχοντά του, έπιασε φοβερή καταιγίδα και έγινε τόσο δυνατός σεισμός, ώστε άνοιξε η γη κάτω απ’ τα πόδια του. Κατέβηκε στο χάσμα που δημιουργήθηκε και εκεί μέσα στα σπλάχνα της γης, είδε ένα μεγάλο χάλκινο κούφιο άλογο. Από κάποια ανοίγματα στα πλευρά του κοίταξε μέσα του και διαπίστωσε ότι εκεί ήταν ξαπλωμένος ένας νεκρός με διαστάσεις σχεδόν γιγαντιαίες. Και το σημαντικότερο, φορούσε στο χέρι του ένα χρυσό δακτυλίδι. Όταν ανέβηκε στην επιφάνεια διαπίστωσε ότι το εύρημά του είχε μία αξιοπερίεργη μαγική δυνατότητα. Περιστρέφοντας την πέτρα του («σφενδόνην» την ονομάζει ο Πλάτωνας) προς το εσωτερικό της παλάμης του, γινόταν αόρατος και εμφανιζόταν πάλι, γυρίζοντας το δακτυλίδι προς την αντίστροφη φορά.
Ο ταπεινός βοσκός είχε λοιπόν στα χέρια του ένα τεράστιο όπλο. Μπορούσε να κάνει οτιδήποτε επιθυμούσε, χωρίς να γίνεται αντιληπτός και κυρίως, χωρίς να τιμωρείται ή έστω να επιπλήττεται. Έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη φορέας μιας τουλάχιστον παράδοξης και απρόσμενης δύναμης, η οποία μπορούσε να λειτουργήσει προς όφελός του, πάντα όμως υπό το βάρος μιας έστω και λανθάνουσας αδικίας, που μπορούσε να φτάσει κι ως το έγκλημα. Και πραγματικά έτσι έγινε.
Ο ασήμαντος μέχρι τότε Γύγης έγινε εραστής της βασίλισσας και με τη βοήθειά της σκότωσε τον αφέντη του και πήρε ο ίδιος την εξουσία. Κατέλαβε λοιπόν μια θέση που του χάρισε η δύναμη ενός χρυσού κρίκου, χωρίς να υπολογίσει τα αθέμιτα μέσα που χρησιμοποίησε, αλλά με μοναδικά κίνητρα – συνηθισμένα στην ανθρώπινη φύση -τη δόξα και τον πλούτο.
Ο Γλαύκωνας, που διηγείται τη φανταστική αυτή ιστορία, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι είναι στη φύση του ανθρώπου να αδικεί, όταν μάλιστα ξέρει εκ των προτέρων ότι δε θα υποστεί τις συνέπειες της αδικίας του. Και αυτό γιατί ο κοινός νους λέει ότι η δικαιοσύνη δεν είναι τελικά ένα αγαθό στη ζωή μας, αφού η εφαρμογή της προσκρούει στο προσωπικό μας συμφέρον. Για όλους μας λοιπόν το βασανιστικό ερώτημα «αδικείν η αδικείσθαι;» γίνεται πολύ απλό. Και η απάντηση στη συνείδησή μας δεν είναι τουλάχιστον μία ανώδυνη ουδετερότητα, αλλά μία συνειδητή επιλογή συμφέροντος: «αδικειν» και μάλιστα αν είναι δυνατόν ατιμώρητα.
Ένα δακτυλίδι λοιπόν έγινε η αιτία να διαφθαρεί ένας απονήρευτος βοσκός και να περάσει από το φως του ενάρετου στη σκιά του εγκληματία. Διαπράχθηκε μια αμαρτία που ο Πλάτωνας ονομάζει αδικία, δηλαδή άρση της δικαιοσύνης.
Ο άνθρωπος λοιπόν καλείται να αλλάξει νοοτροπία να παλέψει με το κακό να θεαθεί το φως δηλαδή το ωραίο, το δίκαιο, το αρμονικό, το αληθινό και τούτο γίνεται με ένα και μόνο όπλο σύμφωνα με τον Πλάτωνα ,ένα όπλο ανίκητο ακόμα και σήμερα: Την Ολοκληρωμένη Παιδεία.
[Ο Γύγης - ιστορικό πρόσωπο - ήταν βασιλιάς της Λυδίας κατά το πρώτο μισό του 7ου αιώνα π.Χ. Πήρε το θρόνο με τη βοήθεια της συζύγου του τελευταίου βασιλιά από τους απογόνους του Ηρακλή και ίδρυσε νέα δυναστεία των Μερμναδών].
Με το μύθο συμφωνεί ως ένα βαθμό και το γεγονός, ότι είχε στο σκήπτρο του και ένα δαχτυλίδι με μεγάλο πολύτιμο λίθο. Είναι επίσης γνωστό πως ήταν δραστήριος και ενεργητικός βασιλιάς και πως οδήγησε τη Λυδία και την πρωτεύουσα της, τις Σάρδεις, στην μεγαλύτερή της ακμή. Το βασίλειο του, συμπεριελάμβανε όλη τη δυτική Μικρά Ασία ως τον ποταμό Άλυ και η δυναστεία του έμεινε στην εξουσία πάνω από εκατό χρόνια.
Ο τελευταίος του απόγονος στο θρόνο της Λυδίας ήταν ο βασιλιάς Κροίσος, που έγινε ξακουστός για τα πλούτη του και για την κακή ερμηνεία που έδωσε στο χρησμό της Πυθίας.Ο μύθος του Γύγη έχει εμπνεύσει και πολλούς σύγχρονους συγγραφείς. Ίσως περισσότερο γνωστό να τον έκανε το δράμα του Φρίντριχ Χέμπελ « Ο Γύγης και το δαχτυλίδι του» (1856). Στο χώρο της λογοτεχνίας ο μύθος αξιοποιήθηκε από τον Θεόφιλο Γκωτιέ στη νουβέλα του «Ο βασιλιάς Κανδαύλης» (1844) και στο θέατρο πάλι από τον Αντρέ Ζίντ στο ομώνυμο θεατρικό του έργο (1901). Το 1920 ο Α. Μπρυνώ έγραψε την όπερα «Κανδαύλης».]
[Tης Ιωάννας Μπισκιτζή (Λέκτορα Κλασσικής Φιλολογίας) - Πηγή katohika.gr]

Βοώντας σε ώτα μη ακουόντων

Δεν είναι πιστεύω να είναι κάτι φοβερό και τρομερό να θυμηθούμε κάποια πράγματα πού ειπώθηκαν σε παλαιοτέρους χρόνους ευημερίας, τότε πού σε αυτήν την χώρα, “δέναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα” και κυκλοφορούσαν τόσα SUV πού ο επισκέπτης νόμιζε ότι ήταν στο Ντουμπάι η στη Σαουδική Αραβία.

Τότε, σε όχι τόσο πολύ μακρινούς χρόνους, όπου αράζαμε σαν άλλοι σεΐχηδες στα ακριβά καφέ να πιούμε τον φρεντουτσίνο μας, απολαμβάνοντας την λιακάδα η τον έναστρο ουρανό, η άλλες φορές λυγκνιζόμενοι στα ταραμπαμπούμ σικ σκυλάδικων ραίναμε με λουλούδια την κάθε ημίγυμνη αρτίστα που κραδαίνοντας ένα μικρόφωνο ωσάν το ρόπαλο του Ηρακλή τραγουδούσε με την γλυκόλαλη κορακίσια φωνή της, βαθιά εμπνευσμένους στοίχους μεγάλων ποιητών όπως πχ “ Γλυκέ μου φαλάκρα για σε 'να φτάνω στα άκρα” και λοιπά ωδικά τεχνουργήματα.

Τότε πού πηγαίναμε σαν τα βόδια και ψηφίζαμε τους πολυχρονεμένους μας ηγέτες όντας σίγουροι ότι, όπως μας έλεγαν από περίοπτα μπαλκόνια, αγωνίζονται με όλες τους τις δυνάμεις για το μεγαλείο της ΕΛΛΆΔΟΣ.

Λοιδορούσαμε τότε όλοι πολιτικοί, πολίτες, ΜΜΕ, σαν φαντασιόπληκτους, επικίνδυνους κινδυνολόγους, και λάτρεις ανήκουστων εσχατολογικών θεωριών, όσους έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου προσπαθώντας να μας ξυπνήσουν.

Και εμείς στην αγκαλιά του γλυκόμορφου Μορφέα μεταφερόμασταν αργά προς τον Άδη από τους πολυχρονεμένους εθνοπατέρες μας από δρόμους γεμάτους ροδοπέταλα.

Να λοιπών πώς έκρουε τον κώδωνα τού κινδύνου ο Γ. Μαρίνος στον Οικονομικό Ταχυδρόμο τεύχος 22/05/1986 προφητεύοντας τα χρόνια του ερέβους που σήμερα ζούμε, δυστυχώς εν τω μέσω κοροϊδευτικών γελώτων και λοιδοριών. 

 

«Και ιδού πού φθάσαμε: Αντί να δουλεύουμε για να παράγουμε εισόδημα, να τρώμε από τα έτοιμα και από τα δανεικά. Αντί να φτιάχνουμε νέα εργοστάσια, να κλείνομε κι αυτά που υπάρχουν. Αντί να εκσυγχρονίζουμε τις υφιστάμενες εγκαταστάσεις, να τις αφήνουμε βαθμιαία να καταντούν παλιοσίδερα. Αντί να βελτιώνομε την παραγωγικότητά μας, να επιβραβεύουμε με κάθε τρόπο την τεμπελιά και την λούφα. Αντί να προωθούμε τις εξαγωγές μας με καλά και φθηνά προϊόντα, να υπονομεύομε την ανταγωνιστικότητά τους με αποτέλεσμα να μην μπορεί πια να πουληθεί η ελληνική παραγωγή ούτε μέσα στην ελληνική αγορά.
Αντί να ενθαρρύνομε το κέρδος, ώστε να περισσεύουν λεφτά για νέες επενδύσεις και καλύτερες αμοιβές των εργαζομένων, το εμποδίζομε με κάθε τρόπο, με αποτέλεσμα τον πολλαπλασιασμό των προβληματικών επιχειρήσεων και την απειλή των μαζικών απολύσεων, αφού οι βιομηχανικές μας επιχειρήσεις δεν μπορούν πια να επιβιώσουν.
Αντί να στηρίζομε με κάθε τρόπο την εγχώρια παραγωγή, την καταδιώκομε με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο, διευκολύνοντας έτσι τις εισαγωγές και την κυριαρχία των ξένων στην ελληνική αγορά.
Αντί οι εργατοϋπάλληλοι να υπερασπίζονται την εθνική παραγωγή με την εργατικότητα και την συμπαράστασή τους προς τους ομοεθνείς εργοδότες τους, πολλοί απ” αυτούς υπονομεύουν με απεργίες, στάσεις εργασίας, καταλήψεις, κοπάνες, νωθρότητα, τσαπατσουλιά και συνεχείς εκδηλώσεις μίσους τις ντόπιες παραγωγικές μονάδες, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο στα ξένα προϊόντα και στη δική τους μιζέρια και ανεργία.
Αντί το δημόσιο να διαχειρίζεται με σύνεση και πόνο τα έσοδα από την φορολογία, τα διασπαθίζει σε καταναλωτικές δαπάνες σε έργα βιτρίνας, σε αθρόες προσλήψεις υποαπασχολούμενων, σε επιδοτήσεις, χαρισμούς οφειλών, σε δανεικά και αγύριστα και σε διαιώνιση της αντιπαραγωγικής δομής της δημόσιας διοικήσεως και της χρονοβόρας και δαπανηρότατης γραφειοκρατίας.
Αντί να αναπτύσσομε την παραγωγή και να ενισχύομε την αυτοδυναμία της οικονομίας μας, το’χουμε ρίξει στον δανεισμό από το εσωτερικό και κυρίως από το εξωτερικό, με αποτέλεσμα να έχομε φθάσει στο τραγικό σημείο να δανειζόμαστε πια κάθε χρόνο 2-3 δισεκατομμύρια δολλάρια από τους ξένους για να εξοφλούμε προηγούμενα δανεικά.
Αντί να διευκολύνεται η εισαγωγή νέας τεχνολογίας και η ευελιξία των επιχειρήσεων ώστε να αποφεύγουν τα οικονομικά αδιέξοδα και το μοιραίο κλείσιμό τους, αντί να ενθαρρύνεται η υλική επιβράβευση των προκομμένων και ευσυνείδητων, επιβάλλεται με κάθε τρόπο το αντίθετο.»
Αυτή είναι η πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας.
Και αυτοί που αντιδρούν στην απαιτούμενη θεραπευτική αγωγή, φαίνεται ότι προτιμούν να καταποντιστούμε όλοι, χορεύοντας και τραγουδώντας, όπως οι επιβάτες του Τιτανικού.
Και αυτό σχεδόν σίγουρα θα συμβεί, αφού τα σωστικά μέσα ολοένα και περιορίζονται.».

Τα ' λεγε. Καλά τα 'λεγε αλλά ποιος τον άκουγε τόσο αυτόν όσο και τον τότε πρόεδρο την τραπέζης της Ελλάδος??
Όλοι μέσα στην σοσιαλιστική, η μάλλον σωστότερα σοσιαληστική πράσινη παραζάλη και την γαλάζια νηρβάνα, κανένας δεν ήθελε να ακούσει και να αναρωτηθεί. “Τι λένε ρε αυτοί?? Μπας και έχουν δίκιο??”
Και πέρναγε ο καιρός και ο Έλληνας μέσα σε μια ψεύτικη ανάπτυξη και μια επίπλαστη ευημερία ζούσε τις 1000 και μια νύχτες νανουριζόμενος από τους θεόσταλτους εθνοπατέρες που τελικά οδηγούσαν την Ελλάδα στον γκρεμό και τους Έλληνες στην ένδυα μέσα από αστραφτερά ΕΥΡΩ δαφνοστεφανομένους ολυμπιακούς αγώνες φαραωνικά δημόσια έργα, που τελικό σκοπό είχαν να γεμίσουν τις τσέπες “Μαντέλιδων” ,“Τσοχατζόπουλων” και των συνδαιτυμόνων αυτών
Και έτσι φτάσαμε στο αλήστου μνήμης “ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ” του ΓΑΠ. Και στα 18 σημεία του Σαμαρά που τελικά κατάντησαν την Ελλάδα επαίτη της δόσης στους διαδρόμους των Βρυξελλών και και ικέτηδα στο περιστύλιο του γερμανικού κοινοβουλίου, η μάλλον κυνοβουλίου,
χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας δίδοντας μια εικόνα ανάλογη με τα πρεζόνια της πλατείας Ομονοίας.
Οι κατοικούντες στα μεγάλα σαλόνια Σοιμπλε Μέρκελ και λοιποί συνδαιτυμόνες πότε δίνουν κάποιο κέρμα στην "μικρή ορφανή ρακένδυτη" και πότε σφαλιάρες κλωτσιές και ύβρεις καταλογίζοντας σε αυτήν την “μικρή καταραμένη” την ευθύνη για κάθε λοιμό, σεισμό και καταποντισμό, διαμοιράζοντας συγχρόνως, εν κρυπτό τα ιμάτιά της.
Και ο Κυρίαρχος Ελληνικός Λαός τι θα κάνει???
Μα ότι κάθε άλλη φορά.
Όταν θα έρθει η ώρα πάλι να μιλήσει, οι πολυχρονεμένοι μας εθνοπατέρες θα βγουν λαμπεροί πάλι στα περίοπτα μπαλκόνια υποσχόμενοι την σωτηρία, και ο λαός σαν πρόβατα θα πάει να τους ψηφίσει για ακόμα μια φορά.
Και αυτοί θα συνεχίσουν να κατατρώγουν τα σωθικά της χώρας όπως το σαράκι το ξύλο και να λοιδορούν, κοροϊδεύουν, όπως κα τότε, όλους αυτούς που προειδοποιούν για τον πάτο που πλησιάζει και που όταν τον φτάσουμε θα βλέπουμε πλέων καθημερινά εικόνες στην Ελλάδα του 21ου αιώνα που μέχρι τώρα της βλέπαμε σε φωτογραφίες του χειμώνα του '41.
Εκτός αν ο Έλληνας ξυπνήσει. Κάτι που ελπίζω να γίνει πριν το έσχατο σημείο. Τον πάτο.