Ένα ευχαριστώ

Με αυτήν την ανάρτηση απλά θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους περάσατε και μου ευχηθήκατε για την διπλή γιορτή που είχα στης 17/3, ονομαστική γιορτή και γενέθλια

Δυστυχώς μια κακή συγκυρία δεν μου επέτρεψε να κάνω μια γιορταστική ανάρτηση, αλλά για να πω και την αλήθεια μου, όλα αυτά που ακούω να συμβαίνουν γύρω μου, κρίση γαρ, καθώς και η δική μου ανησυχία, όταν ακούς φωτιά στο σπίτι του γείτονα περίμενέ την και στο δικό σου, ήταν αιτία να μην έχω το κέφι των προηγουμένων χρόνων για πάρτι γιορτές και τέτοια πράγματα.

Όσο για την συγκυρία, τα έργα που γίνονται για να περάσουν τις σωλήνες φυσικού αερίου ήταν αιτία να μείνω από τις 16/3 έως και σήμερα το πρωί χωρίς τηλέφωνο και internet γιατί κάαααααποιος εκσκαφέας έκοψε το καλώδιο και μας άφησε στα κρύα του λουτρού.

Τέλος πάντων αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα και μόνο, για να γίνω κακός.

Αυτά. Να και μερικά γλυκάκια να σας γλυκάνω και λυπάμαι που δεν είναι πραγματικά για να σας κεράσω κανονικά

Ευχαριστώ σας λοιπόν όλους για μια ακόμα φορά για τις ευχές σας που με κάθε τρόπο επικοινωνίας έφτασαν σε εμένα. Σας ευχαριστώ που με σκεφτήκατε

Σας στέλνω πολλά φιλιά σε όλους, και σας εύχομαι κάθε καλό για εσάς και τις οικογένειές σας

Και λίγο καλό κρασί απαραίτητο

Διασταύρωση

Για να δείτε την εικόνα μεγάλη κάντε κλικ επάνω της

Το μετέωρο βήμα του μολυβιού

Η φράση είναι έτοιμη μέσα στο μυαλό.
Περιμένει να γεννηθεί πάνω στο λευκό χαρτί, να αποκτήσει υπόσταση.
Το μαύρο μολύβι, πραγματοποιεί τον τοκετό.
Ευθείες και κύκλοι ενώνονται, σχηματίζουν γράμματα.
Μεγάλα ολοστρόγγυλα μαύρα γράμματα.

Όχι άλλο δεν θα προσπαθώ

Το μολύβι σηκώνετε από το χαρτί.
Κάτι λείπει.
Αυτό το κάτι που θα της δώσει νόημα, πνοή
Θα την κάνει να σημαίνει κάτι, να ορίζει.
Ένα ΚΌΜΜΑ.
Ένα τόσο μικρό σημαδάκι, μια ασημαντότητα θαρρείς, μπροστά στο μέγεθος της νεογέννητης φράσης.
Ένα σημαδάκι που πρέπει να μπει στο σωστό σημείο.
Πιο όμως είναι αυτό??
Το μολύβι μετέωρο ταλαντεύετε πότε εδώ και πότε εκεί, σαν το εκκρεμές του ξύλινου ρολογιού στον απέναντι σκοτεινό τοίχο.
Πότε δεξιά και πότε αριστερά, το μολύβι, το χαρτί, η φράση, οι σκέψεις στο μυαλό όλα κινούνται στο ρυθμό του εκκρεμούς, μια δεξιά και μια αριστερά.
Ζαλάδα. Τα πάντα γυρίζουν.
Τα μάτια κλείνουν να μην βλέπουν, το χέρι ανοίγει, αφήνει το μολύβι να πέσει πριν έρθει μαζί με το άλλο να πιάσουν το κεφάλι,
Το μολύβι πέφτει πάνω στο χαρτί αφήνοντας το χαρακτηριστικό ήχο, λερώνοντας το λευκό με μια μουτζούρα
Τα μάτια ανοίγουν ξανά. Η ζαλάδα έφυγε, το χαρτί, το πεσμένο μολύβι, οι σκέψεις μέσα στο μυαλό μένουν πια ακίνητες.
Πρώτη ματιά στο πεσμένο μολύβι. Η μύτη του έσπασε.
Δεύτερη ματιά στην φράση


Όχι άλλο δε,ν θα προσπαθώ


Το χέρι παίρνει το μολύβι, το τοποθετεί στήν θέση του.
Η φράση ολοκληρώθηκε.
Παίρνει το χαρτί και το κολλάει με σελοτέιπ στον τοίχο
Καλός ήρθες στήν ζωή.

Δεν έχω ύπνο.

Δεν έχω ύπνο. Παρ' ότι αύριο έχω να ξυπνήσω πρωί για διάφορα, δεν μπορώ να κοιμηθώ Μην με ρωτήσετε γιατί. Δεν έχω απάντηση.
Πήρα μια πάνινη χρωματιστή πολυθρόνα και βγήκα στο μπαλκόνι, συννεφιά έξω και κάνει κρύο. Εκτός από το φως της κολόνας, ελάχιστα φώτα υπάρχουν στα γύρω σπίτια. Πόσοι άραγε να είχαν την ίδια ιδέα την ίδια στιγμή?? Μάλλον κανένας. Ντίγκ! ο φούρνος μικροκυμάτων ζέστανε το νερό. Ξαναμπαίνω μέσα, ίσα για να φτιάξω το τσάι μου να βάλω ένα CD και να συνδέσω τα ακουστικά. Βγαίνω έξω τραβώντας το καλώδιο των ακουστικών, κάθομαι αναπαυτικά στην πολυθρόνα, ανάβω ένα τσιγάρο, πατώ το κουμπί του τηλεκοντρόλ και το C.D, αρχίζει να γυρνά δαιμονισμένα μέσα στο CD player. Φορώ τα ακουστικά, να μην ενοχλούμε κι' όλας κλείνω τα μάτια και αρχίζω να ζωγραφίζω μια νύχτα όπως θα ήθελα να είναι.
Κάνει κρύο.
Δεν πειράζει. Ας κάνει........







Η ώρα πέρασε. Το πρώτο χασμουρητό σήμανε και το τέλος της "μπαλκονάδας"
'Ώρα για ύπνο.
Καλή εβδομάδα