Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2008

Η Κυρία με το καροτσάκι Μέρος ΒΟΥ

Το πτυχίο της σχολής νηπιαγωγών ήταν κρεμασμένο στον τοίχο του δωματίου της Ρένιας αρκετό καιρό.
Εκείνη, αφ' ότου τελείωσε την σχολή, μετά μια σύντομη περίοδο ξεκούρασης, άρχισε να ψάχνει για δουλειά.
Είχε στείλει αρκετά βιογραφικά,σε διάφορα ιδιωτικά σχολεία, τόσο τής περιοχής της όσο και στις γύρο περιοχές.
Από τα περισσότερα δεν είχε πάρει απάντηση, ενώ όσα την καλούσαν για συνέντευξη μόλις έβλεπαν μια κοπέλα σε αναπηρικό αμαξίδιο, τη απέρριπταν χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Οι απαντήσεις που έπαιρνε ήταν στο ίδιο κλισέ
“ Θα σας ειδοποιήσουμε εμείς”, αλλά όταν μετά από αναμονή 10- 15 ημερών επικοινωνούσε αυτή, έπαιρνε πάλι την κλισέ απάντηση “Η θέση κατελήφθη”
Είχε απογοητευτεί αρκετά από την όλη κατάσταση.
“Βλέπουν το καροτσάκι, και όχι εμένα“, έλεγε στους φίλους της, και αυτοί της εμψύχωναν, με κάθε τρόπο, και κάθε φορά προσπαθούσαν να της φτιάξουν το κέφι.
Κάθε φορά που κάποιος από την παρέα της μάθαινε κάτι αμέσως την έπαιρνε τηλέφωνο “Στείλε ένα βιογραφικό, τι θα χάσεις? Το πολύ πολύ να σε προσλάβουν” της έλεγαν, αλλά πάντα το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο.
Έτσι έγινε και πριν 15 μέρες όταν ένας φίλος της την πήρε τηλέφωνο.
“Θα γίνουν προσλήψεις μέσο Α.Σ.Ε.Π., άντε να κάνεις τα χαρτιά σου”
Και τώρα μπροστά στον καθρέφτη του δωματίου της να ετοιμάζετε να πάει στο εξεταστικό κέντρο που είχε οριστεί.
Πήγε και έδωσε τις εξετάσεις και τα αποτελέσματα που βγήκαν μετά από λίγο καιρό την είχαν στους επιτυχόντες με αρκετά υψηλή βαθμολογία μάλιστα.
Δεν άργησε να τής έρθει και ο διορισμός της, ήταν σε μια άλλη πόλη αρκετά μακριά από την πόλη που έμενε.
Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να βρει ένα βολικό, και ανάλογα με τις απαιτήσεις της σπιτάκι κοντά στο σχολείο που την είχαν τοποθετήσει, αγόρασε και τα απαραίτητα έπιπλα και άλλα είδη που χρειαζόταν, και την καθορισμένη ημερομηνία με τον διορισμό στο χέρι πήγε στο σχολείο και παρουσιάστηκε στην διευθύντρια, μια ψιλή αδύνατη καλοζωισμένη 50αρα με βαμμένο ξανθό μαλλί καθισμένη αναπαυτικά στην πολυθρόνα του γραφείου της, μόλις είδε την Ρένια να μπαίνει στο γραφείο της, έβγαλε τα γυαλιά που φορούσε και γύρισε προς αυτή.
-Καλημέρα, πως μπορώ να σας βοηθήσω??? την ρώτησε.
-Καλημέρα, είμαι η καινούρια νηπιαγωγός, τής είπε, και τής άφησε τον διορισμό της πάνω στο γραφείο.
Έκπληκτη η διευθύντρια πήρε το χαρτί του διορισμού και τού έριξε μία ματιά.
-Καλά της είπε, να είστε εδώ την Δευτέρα το πρωί, αφήστε μου και ένα τηλέφωνο.
Η Ρένια της έδωσε τον αριθμό του κινητού της και έφυγε για το σπίτι της.
Ήταν όλο χαρά, επιτέλους το όνειρό της γινόταν πραγματικότητα, θα δούλευε με παιδιά κάτι που πάντα ονειρευόταν να κάνει στην ζωή της.
Έκανε την μικρή σε απόσταση που χώριζε το σπίτι από το σχολείο με αρκετή δυσκολία, γιατί ράμπες δεν υπήρχαν, οι μακριές σειρές των αυτοκινήτων δεν έσπαγαν παρά αρκετά μέτρα μακριά, και κάποιος ασυνείδητος είχε αφήσει το μηχανάκι του πάνω στο πεζοδρόμιο, όμως αυτή με τον έναν η τον άλλο τρόπο κατάφερνε να προχωρά, όπως είχε μάθει να κάνει πάντα στην ζωή της.
Σταμάτησε σε ένα μικρό καφέ που ήταν κοντά στο σπίτι της, παράγγειλε έναν ζεστό νές και μια κερασόπιτα, και πήρε τηλέφωνο στους γονείς της να μάθει νέα τους και να τους πει τα δικά της.
Άνοιξε ένα βιβλίο που είχε μαζί της και έμεινε εκεί αρκετή ώρα απολαμβάνοντας την λιακάδα.
Δεν θα ήταν όμως τόσο ήσυχη αν ήξερε τη συνέβαινε την ίδια ώρα πίσω στο σχολείο.
Η διευθύντρια του σχολείου είχε πάρει τηλέφωνο την επιθεώρηση και διαμαρτυρόταν έντονα.
“ Μα ποιανού ήταν η ιδέα να μου στείλουν μια ανάπηρη για νηπιαγωγό?”.
Την δευτέρα, την προκαθορισμένη ώρα η Ρένια ήταν στο σχολείο, πήγε στο γραφείο τής διευθύντριας για να κανονίσουν τις λεπτομέρειες.
Χτύπησε την πόρτα και μπήκε μέσα.
Μετά από μια σύντομη συνομιλία, η διευθύντρια της είπε.
-Μίλησα με τον υπεύθυνο της επιθεώρησης και μου είπε να πάτε εκεί. Θα ζητήσετε τον κο Κακούργογλου, αυτός θα σάς ενημερώσει σχετικά.
έφυγε απορημένη, πήρε ένα ταξί και πήγε στην επιθεώρηση.
Βρήκε τόν κο Κακούργογλου.
-Προφανώς έγινε κάποιο λάθος με τον διορισμό σας, της είπε εκείνος, θα μείνετε να δουλέψετε εδώ.
-Εδώ?? Και τι να κάνω εδώ??
Βρέθηκε πίσω από ένα γραφείο να κάνει γραφική δουλειά, φάκελοι έρχονταν και έφευγαν, έγραφε στον Η/Υ, που ήταν πάνω στο γραφείο της, τηλέφωνα χτυπούσαν, και στο τέλος τής μέρας πονοκεφαλιασμένη πήγαινε σπίτι της για να ξεκουραστεί.
Όμως κάτι την έτρωγε. Δέν ήταν αυτό το όνειρό της.
Κάθε πρωί περνούσε έξω από το σχολείο που κανονικά θα έπρεπε να διδάσκει και σταματούσε και κοίταζε τους γονείς που πήγαιναν τα παιδιά τους για μάθημα.
Έφτανε στην δουλειά της σχεδόν κλαμένη, κλεινόταν πίσω από τις στοίβες τα χαρτιά και τα κλασέρ αρχειοθέτησης και άρχιζε τον χαρτοπόλεμο.
Κάποιες φορές, όταν έβλεπε ομάδες μικρών παιδιών να περνούν κάτω στον δρόμο, σταματούσε την δουλειά κοίταζε έξω από το παράθυρό τα παιδιά, και δάκρυα πλημμύριζαν τα μάτια της.
Καταλάβαινε ότι είχε βαλτώσει και αυτή έπρεπε να κάνει την κίνηση.
Θα πάω να μιλήσω του κου Κακούργογλου,σκέφτηκε, τη έχω να χάσω??
Την επόμενη το πρωί πήγε στήν δουλειά της και αμέσως μόλις ήρθε ο προϊστάμενός, ο κος Κακούργογλου, πήγε και χτύπησε την πόρτα του γραφείου του.
Μπήκε μέσα και του εξήγησε τι θέλει.
Εκείνος τής εξήγησε με πολύ τακτ είναι αλήθεια, ότι η κατάστασή της πιθανόν δέν θα της επέτρεπε να....
-Μα με δοκιμάσατε και απέτυχα??? τον διέκοψε. Μά γιατί όλοι σας κοιτάζετε το καροτσάκι και όχι εμένα?? Γιατί δεν μου έδωσε κανείς μια ευκαιρία?? Γιατί να μην αξίζω και εγώ μια ευκαιρία?? Γιατί???? ξέσπασε ή Ρένια.
Τα μάτια τής όλη την ώρα πού μιλούσε γέμιζαν δάκρυα, μέχρι πού δέν άντεξε άλλο.
Έβαλε το πρόσωπό της μέσα στις παλάμες τής και ανάμεσα σε λυγμούς μονολογούσε Γιατί?? Τι σάς έκανα?? Γιατί όχι και εγώ???Γιατί??
Ο κος Κακούργογλου είχε μείνει αμίλητος να κοιτάζει την Ρένια, τί μπορούσε άλλοστε να τίς απαντήσει?? Έβλεπε καθαρά ότι η Ρένια είχε δίκαιο. Κανείς δεν της έδωσε την ευκαιρία πού δικαιούταν, σηκώθηκε από την καρέκλα του γραφείου του και χάιδεψε την Ρένια στο κεφάλι, τής έδωσε ένα πακέτο χαρτομάντιλα και της ζήτησε να πάει στο γραφείο της.
Εκείνη έφυγε και χώθηκε πάλι πίσω από τις στοίβες το χαρτί.
Ο Κακούργογλου έμεινε μόνος στο γραφείο του, τα λόγια της Ρένιας δέν έφευγαν όμως από το μυαλό του. Σκέφτηκε λίγο, σήκωσε το ακουστικό του τηλεφώνου και πήρε έναν αριθμό.
Η Ρένια ήταν στο γραφείο της, είχε έναν φάκελο ανοιχτό μπροστά της και προσπαθούσε να διεκπεραιώσει τα έγραφα που περιείχε, τα μάτια της ήταν ακόμα υγρά.
Ο κος Κακούργογλου τήν πλησίασε.
-Έχεις δίκαιο, της είπε, ναι έχεις δίκαιο,η Ρένια σήκωσε το κεφάλι και τον κοίταξε.
-Θα έχεις λοιπών την ευκαιρία σου, αύριο το πρωί θα πας στο 3ο δημοτικό, και θα βοηθήσεις την κά Καλλιόπη, στο ΝΗ3, Εντάξει??
Η Ρένια από την χαρά της μόνο που δεν εκτοξεύτηκε στο ταβάνι
-Και μετά, μόλις τελειώνεις θα έρχεσε και από εδώ, μην ξεχνάς ότι εδώ είναι ή κυρίως θέση σου, εκεί είσαι μόνο δοκιμαστικά, συνέχισε. Την ευκαιρία την κέρδισες με το σπαθί σου, της είπε τελειώνοντας.
Η Ρένια συμφώνησε.
Η επόμενη μέρα ήταν διαφορετική για την Ρένια.
Ξύπνησε με κέφι, ετοιμάστηκε και βγήκε στον δρόμο, πήρε ένα ταξί και πήγε στο σχολείο, πήγε πρώτα στό γραφείο της διευθύντριας της κα Νεκροθαύτου, μιά γυναίκα τετράπαχη, και τετραπέρατη.
Μόνο πού σού έριχνε μιά ματιά, ήξερε τη νούμερο παπούτσι φοράς, άν καπνίζεις και πόσα τσιγάρα έχεις κάνει απ' την ώρα πού ξύπνισες.
Είδε την Ρένια την κατατόπισε στά σχετικά, φώναξε την κα Καλλιόπη στο γραφείο της.
Η κα Καλλιόπη μιά ψηλή γυναίκα, αδύνατη μέ σπαστά μαλλιά γύρω στά 40 μπήκε στο γραφείο της διευθύντριας.
-Η Ρένια από εδώ θα κάνει μάθημα μαζί σας, της είπε.
Χαιρετίθηκαν, και πήγαν στήν αίθουσα του νηπιαγωγείου που δίδασκε.
-Μισό λεπτό Ρένια μου της είπε, κάτι ξέχασα, έρχομαι.
Εφυγε μέ γρήγορο βήμα και πήγε στό γραφείο της διευθύντριας. Χτύπισε και μπήκε.
-Μα ή κοπέλα είναι ανάπηρη, είπε στήν διευθύντρια.
-Ανάπηρη στά πόδια, απάντησε ή διευθύντρια, όχι στο μυαλό, ας δούμε πως θα τα πάει, στο κάτω κάτω αξίζει μια ευκαιρία
Οι μέρες περνούσαν, η Ρένια μετά το μάθημα πήγαινε στήν επιθεώρηση, στό γραφείο της, ο Κακούργογλου είχε παρατηρείσει την αλλαγή.Η Ρένια έλαμπε από χαρά.
Εκείνο το πρωί ή Ρένια ήταν από νωρίς στο σχολείο, είχε ανοίξει την αίθουσα είχε τακτοποιήσει τα πράγματά της και περίμενε τα παιδιά να έρθουν.
Η κα Καλλιόπη δεν είχε έρθει ακόμα.
Το κινητό της Ρένιας χτύπησε, ήταν η κα Καλλιόπη.
-Ρένια μου είμαι άρρωστη, δεν θα έρθω σήμερα, θα είσαι μόνη σου. Θα τα καταφέρεις???
-Ναι κα Καλλιόπη μην ανησυχείτε, θα τα καταφέρω.
Τα μικρά με τους γονείς τους άρχισαν να έρχονται.
Η Ρένια καλημέριζε τους γονείς των παιδιών, έπαιρνε τα μπουφάν των μικρών, τα κρεμούσε από την κρεμάστρα, καλημέριζε και αυτά και αφού τους έδινε ένα χάδι τα έστελνε να καθίσουν στις θέσεις τους.
Κάποιοι γονείς την ρωτούσαν γεμάτοι ανησυχία, “Η κα Καλλιόπη δεν θα έρθει σήμερα??”,
-Όχι, τους απαντούσε εκείνη, είναι άρρωστη.
Μερικοί από αυτούς πήγαν στήν διευθύντρια.
-Μα η κοπέλα....
-Και λοιπών?? και τι έγινε?? Ανάπηρη είπαμε όχι βλαμμένη, ούτε άχριστη, τους απάντησε εκείνη.
Οι γονείς έφυγαν φανερά ανήσυχοι.
Η ώρα περνούσε, η διευθύντρια σηκώθηκε και πήγε να δεί τί γίνετε ανήσυχη και αυτή, είναι αλήθεια. Πως να τα πήγαινε ή Ρένια??
Έφτασε στήν πόρτα της αίθουσας, από μέσα ακουγόταν μόνο η φωνή της Ρένιας να διαβάζει μια ιστορία, μισάνοιξε προσεκτικά την πόρτα και κοίταξε μέσα.
Η Ρένια διάβαζε στά παιδιά, και αυτά κάνοντας απόλυτη ησυχία την ακούγαν, κοιτάζοντάς την στά μάτια.
Η ώρα πέρασε, οι γονείς άρχισαν να έρχονται για να πάρουν τα παιδιά τους από το σχολείο.
Η Ρένια δίπλα στήν πόρτα, χαιρετούσε έναν έναν τους γονείς των παιδιών χαιρετούσε και τα παιδιά τα οποία την ρωτούσαν φεύγοντας,
-Κυρία θα μας πείτε και αύριο ιστορία??
-Ναι γλυκό μου
-και τραγουδάκι, θα μας πείτε??
-Ναι καλό μου θα σας πω
-Και θα παίξουμε??
-Ναι καλή μου, και θα παίξουμε
Μια μητέρα, λίγο πιο πέρα σταμάτησε και άνοιξε το σακίδιο του παιδιού.
Βρήκε μέσα μόνο τις χαρτοπετσέτες που είχε τυλιγμένο το σάντουιτς.
-Το έφαγες καλή μου?? ρώτησε την μικρή της
-Ναι μαμά, και η κυρία Ρένια μας είπε να πετάξουμε τα χαρτιά στήν ανακύκλωση, μαζί με τα μπουκάλια και τα κουτάκια. Έτσι είπε η κυρία Ρένια
-!!!!!!!!! Ε!!!!!!!!!!!!!!
Πήρε την κόρη της από το χέρι και έφυγε, για το σπίτι έκπληκτη, μουρμουρίζοντας “ποτέ δεν το έτρογε, μη χειρότερα!!!!άκου ανακύκλωση ακόμα δεν βγήκε από το αυγό!!!!!!!!”
Μια άλλη μητέρα με τον μικρό της γιό από το χέρι πλησιάζουν την άκρη του πεζοδρομίου, ο μικρός σταματάει στήν άκρη του.
-Να κοιτάξουμε δεξιά και αριστερά πρώτα, λέει της μητέρας του.
-!!!!!!!!!!!!!!
-Κοιτάξαμε μαμά??
-Ναι.
Συνέχισαν τον δρόμο τους με άλλη μια μητέρα έκπληκτη.
Οι μέρες περνούσαν, η Ρένια μετά το νηπιαγωγείο μάζευε τα πράγματά της και πήγαινε στο γραφείο όπου έκανε και την δουλειά της εκεί αδιαμαρτύρητα παρά την κούρασή της, μέχρι αργά το απόγευμα.
Τό τηλέφωνο στό γραφείο του κου Κακούργογλου χτύπισε.
-Παρακαλώ
-Καλημέρα, η κυρία Νεκροθαύτου είμαι, διευθύντρια του 3ου δημοτικού
-Καλημέρα, σε τη θα μπορούσα να σας εξυπηρετήσω??
-Γιά τό ζήτημα της Ρένιας, του είπε, την θέλω εδώ, της ετοιμάζω τάξη δική της.
Να μου την στείλεις με δεν ξέρω τι, αλλά την θέλω, ή κοπέλα είναι θυσαυρός. Αντί να τήν μάθουμε εμείς μας μαθαίνει αυτή. Οι γονείς είναι ενθουσιαζμένοι και τά μικρά την θέλουν σαν τρελλά, κανονίστε τί θά κάνετε την θέλω. Και αν έχεις και άλλες σαν και αυτή να μου τις στείλεις όλες.
-Εντάξει κα Νεκροθαύτου θα τό κανονίσω.
Έκλεισε τό τηλέφωνο και φώναξε την Ρένια μέσα.
-Μπράβο σου, της είπε, δεν πίστευα ότι θα τα κατάφερνες αλλά εσύ μας έδωσες ένα μάθημα που δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ. Από αύριο είσαι νηπιαγωγός στο 3ο και επίσημα, λυπάμε που θα σε χάσουμε, από εδώ, αλλά τελικά εκεί είναι η θέση σου.
Εκείνο τό βράδυ η Ρένια ξάπλωσε στό κρεβάτι της μέ άλλη ψυχολογία.
Πετούσε, Δασκάλα με δική της τάξη στο 3ο δημοτικό.
Το όνειρό της είχε γίνει πραγματικότητα. Έτσι χαμογελαστή έκλεισε τα μάτια και ξεκίνησε το ταξίδι της στον κόσμο των ονείρων


21 σχόλια:

ράγες είπε...

Θέλω να πιστεύω πως εμείς οι πιο νέοι δεν έχουμε τέτοια κολλήματα! Εγώ θα μπορούσα να ερωτευτώ ένα άτομο σε αναπηρικό αμαξίδιο! Γιατί πολύ απλά δεν βρίσκω διαφορά, ούτε το κατατάσσω σε ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων!Για την ακρίβεια δεν βλέπω καν το καροτσάκι! Βλέπω τον άνθρωπο!
Στο εξωτερικό το καροτσάκι δεν αποτελεί πρόβλημα, τα άτομα με αναπηρία κινούνται κανονικά και εργάζονται! Ελπίζω τα πράγματα να αλλάξουν και στην Ελλάδα! Θα μας υποχρεώσει άλλωστε και η Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία προσφέρει υπηρεσίες και στήριξη σε κάποιον που θα απευθυνθεί στα γραφεία της!
Το βασικό δεν είναι μόνο να τοποθετηθούν ράμπες σε πεζοδρόμια, αλλά να αλλάξουν κάποια μυαλά!

ΥΣ: Σειρά μελετών από την δεκαετία του 70 σε λογοτεχνία, κόμικς, ακόμη και σε αρχαίους συγγραφής καταδεικνύουν το πρόβλημα των παγιωμένων στερεοτύπων και προκαταλήψεων, αφού τις περισσότερες φορές οι κακοί ήρωες των έργων είναι ανάπηροι( πηγή: δημοσιογραφικός οδηγός σε θέματα αναπηρίας και ΜΜΕ 2006)
Γι αυτό λέω να αλλάξουμε μυαλά!!!
Ωραία έγραψες πάλι!! Άντε φιλιά!

ράγες είπε...

Ουπς!! το "συγγραφής" στο ΥΣ είναι ορθογραφικό λάθος!
"Συγγραφείς" είναι το σωστό. Είδες για να μην έχω καλή δασκάλα;

roadartist είπε...

Μπράβο σου Αλέξη.
Υπάρχει ένας ρατσισμός στη κοινωνία, πράγμα ακατανόητο.. Θα συμφωνήσω απόλυτα με το σχολιο απο "ραγες" :)

marionettie είπε...

Πολύ όμορφο, Αλέξη μου, αλλά μου κόλλησε μια χαζή, μα εντελώς χαζή ερώτηση, γιατί τη διευθύντρια του δημοτικού την ονόμασες Νεκροθαύτου, αφού είναι Μορφή; Καλή συνέχεια, κάτι μου λέει πως θα μπαίνω όλο και πιο συχνά στο μπλογκ σου, Χρύσα

Alexis B είπε...

Ράγες, Road artist > Χμμμ!!!! Ναι θα συμφωνίσω απόλυτα μέ αυτά πού λέτε.
Πρέπει να αλλάξουμε μυαλά, και να καταλάβουμε όλοι μας οτι η αναπηρία είναι αλλού.
Ποιός είναι τελικά ανάπηρος.
Αυτός/η πού κινήτε με καροτσάκι, ή ο αγνόμων??? η ίσως ο ασεβής?? η ο ιδιοτελής??
Τέλος πάντον, το θέμα είναι να καταλάβουμε μόνοι μας, γιατί μόνο τότε θά είμαστε αποτελεσματικοί, το να μάς υποχρεώσει η όποια ευροπαική ένωση είναι απλός η ασπιρίνη στόν καρκίνο.
Τό βασικό λοιπόν είναι να αλλάξουμε όλοι μυαλά, γιατί τί να τήν κάνω τήν ράμπα όταν ό κρετίνος πάει και παρκάρει εκεί???
Τί να κάνω τα ασανσέρ στό μετρό όταν ο/η κοπέλα με τό καροστάκι μένει απ' έξω γιατι αυτό είναι γεμάτο μέ ανάπηρους στό μυαλό??
Εκει τελικά είναι τό πρόβλημα, εκεί τελικά είναι η πραγματική αναπηρία.
Στό μυαλό μας. Μόνο εκεί.

Alexis B είπε...

Χρύσα > Καλημέρα, τό γιατί την ονάμασα έτσι ούτε εγώ δέν ξέρω.
Απλά στήν προσπάθειά μου να μήν χρησιμοποιώ ονόματα στά πόστ μου όπου χρειάζετε χρησιμοποιώ τέτοια ώστε να μήν υπάρχουν, αλλά και να προκαλούν και λίγο γέλιο, κάτι σάν διάλλειμα στήν ανάγνωση.
Σε ευχαριστώ πού έρχεσε, και για τά καλά σου λόγια.

Ανώνυμος είπε...

Πραγματικά υπέροχο όπως άλλωστε και το πρώτο μέρος..
Μπράβο σου για άλλη μια φορά!!!
Ρούλα

ράγες είπε...

Εγώ πάντως Αλέξη σαν τρένο έχω χώρο και άνεση για άτομα με αναπηρικά αμαξίδια! Μεταφορικά και κυριολεκτικά!

Ανώνυμος είπε...

Μολονότι η γνωριμία με το ιστολόγιο σου έγινε κάτω από περίεργες συνθήκες , διάβασα με ενδιαφέρον τα πονήματα που βρήκα. Συνέχισε να γράφεις αλλά και να προτρέπεις τους άλλους να σε διαβάζουν και να σε κρίνουν. Εχεις κάτι να πείς που αξίζει στ' αλήθεια.
Γιάννης από Θεσσαλονίκη

zouzouna είπε...

Το πρώτο καλά μου κύλισε.
Εδώ με δυσκόλεψες.
Δεν έκανα γάμο και παιδιά, για να μην μου προκύψει τίποτα "δύσκολο". Δυστυχισμένα θα ήταν μαζί μου.
Αποφεύγω τα δύσκολα γιατί ... δεν ξέρω. Θέλω να μπορώ να φεύγω στα δύσκολα. γιατί...
Γιατί είμαι εγωίστρια. Βλέπω μόνο εμένα. Δεν πλησιάζω τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Δεν μπορώ, δεν θέλω. Πείτε ότι θέλετε. Ξέρω.... να εύχομαι να μην μου τύχει. Αυτό εύχομαι σε όλη μου την ζωή......και αποφεύγω τα δύσκολα...
Ναι, ίσως εγώ να είμαι η δυστυχισμένη.... δεν πειράζει. Στον γυάλινο κόσμο μου καλά περνάω. Μοιρολατρικά, λοιπόν, έτσι είναι και δεν θέλω να αλλάξει.
Την καλησπέρα μου

Ανώνυμος είπε...

μου αρεσε εξισου η συνεχεια...θα μπορουσαν να γινουν ολοκληρο βιβλιο οι δυσκολιες που αντιμετωπιζει αυτη η κοπελα...
γιατι μολις τωρα αρχιζει!

Alexis B είπε...

Ρούλα > Σέ ευχαριστώ πού έρχεσε, Νά είσαι καλά.
Πάντα καλά.

Ράγες > Καλό αυτό, Οι καλοί πάντού χωράνε...

Γιαννη Θεσ/νίκη > Καλός ήρθες, σε ευχαριστώ γιά τα καλά σου λόγια και να έρχεσε.
Καλός ήρθες.

Ζουζούνα > Τό να μήν θέλεις δυσκολίες στην ζωή σου, αυτό είναι δικό σου θέμα, όπως και όλα αυτά πού γράφεις.
Να μήν τά εμποδίζεις όμως.
Αυτό είναι τό ζητούμενο.
Νά μήν τούς στερείς τά αυτονόητα, να μήν τους στερείς τίς ελευθερίες τους, που στό κάτω κάτω είναι τοσο νομικά όσο και ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ κατοχειρομένες.
Τό τί κάνεις εσύ στόν κόσμο σου, τόν δικό σου κοσμό είναι, επαναλαμβάνω, θέμα δικό σου και μόνο.
Από εκεί και πέρα όμως.....

Alexis B είπε...

una mama > Όλος ό κόσμος έχει τίς δυσκολίες του, Η ηρωίδα της ιστορίας, όπως και όλοι οι άνθρωποι μέ τέτοια προβλήματα, ας έχουν μόνο κάποιες τεχνικές δυσκολίες, πού εύκολα ή δύσκολα λύνονται.
Μακάρι όλοι να καταλάβουν, και νά τους βλέπουν σαν ισότημα μέλοι της κοινωνίας.
Λίγος σεβασμός και όλα λύνονται,και επιμένω σε αυτό.

MenieK είπε...

Ως εκπαιδευτικός αλλά και ζώντας με άτομο σε αναπηρικό καρότσι στο σπίτι, έχω να επισημάνω κάποιες παραλείψεις: ότι για να βγει από το σπίτι της θα έπρεπε να μη βρεθεί ο άχρηστος που θα είχε παρκάρει πάνω στη ράμπα, που (με χίλια ζόρια) θα είχε κάνει η πολυκατοικία, για να φτάσει στο σχολείο, θα έπρεπε να σπρώξει το καρότσι της στο οδόστρωμα γιατί κανένας στην Ελλάδα δεν αφήνει το νόμιμο πεζοδρόμιο, κινδυνεύοντας ανά πάσα στιγμή από τα μηχανάκια που ανεβοκατεβαίνουν στα πεζοδρόμια και κάνουν σλάλομ μέσα στα αυτοκίνητα,ότι στο σχολείο δε θα υπήρχε ράμπα ούτε για την αυλή, όχι για την τάξη, αν της χτυπούσε παιδί, δεν ήταν σε θέση να το συνοδεύσει ούτε μέχρι την τουαλέτα ή τις βρύσες για να δει την πληγή του, δεν υπάρχει πρόβλεψη ούτε να πάει η ίδια στην τουαλέτα και άπειρα άλλα προβλήματα ων ουκ έστιν αριθμός... Αυτή η χώρα μισεί τους ανάπηρούς της και είναι τυχερή που ακόμα ο οικογενειακός ιστός είναι τόσο ισχυρός ώστε η κάθε οικογένεια επωμίζεται τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις της πολιτείας, χωρίς να διεδικεί τα αυτονόητα σε άλλες χώρες. Ίσως πάλι να εκμεταλεύεται και αυτή την ιδιόμορφη ντροπή που κατατρύχει τις οικογένειες με "ιδιαίτερα" άτομα και τις ωθεί στο να τα κρατούν περιορισμένα και απομακρυσμένα από τους υπόλοιπους "φυσιολογικούς"... Σορυ αν στο χάλασα, ειλικρινά θα ευχόμουν όλα να πηγαίναν ρόδινα για την ηρωίδα σου αλλά κουρδίζομαι με κάθε αναφορά...

------ είπε...

Φοβάμαι πως δε θα τελειώνουν με αυτον τον τρόπο όλες της οι υποθέσεις.
Η ζωή ειναι πολύ σκληρή για τα ΑΜΕΑ και θελει αγώνα....γιαυτο και η κάθε νίκη ζυγίζει δυο φορές.

ολα θα πανε καλα... είπε...

Καλησπέρα.
Νομίζω πως τα πράγματα αλλάζουν προς το καλύτερο.Αλλά στην Ελλάδα αυτό γίνεται με αργούς ρυθμούς.Υπάρχουν ακόμα οι προκαταλήψεις,ιδιαίτερα από τα μεγάλα σε ηλικία άτομα.

Alexis B είπε...

meniek > Καλός ήρθες.
Καλή μου φίλη. Οι ελλήψεις πού επισημένεις, υπάρχουν γιά δυο λόγους.
Ο πρώτος και κυριότερος είναι ή έλληψη προσωπικής εμπειρίας, οπότε τά λίγα πού έχω δεί, αυτά μόνο μπορώ να αποτυπόσω.
Ο δεύτερος είναι ότι τό ήθελα αισιόδοξο, άσπρο, όχι μαύρο.
Όμως θά σταθώ σέ κάτι πού αναφέρεις, και τό θεωρώ συμαντικό.

"..ώστε η κάθε οικογένεια επωμίζεται τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις της πολιτείας, χωρίς να διεδικεί τα αυτονόητα σε άλλες χώρες."

Διάβασε τό σύνταγμα αυτής της ριμάδας τής χώρας, διάβασε τους νόμους.
Πουθενά δέν υπάρχει ούτε υποαράγραφος της υποπαραγράφου πού να εξαιρεί τα ΑΜΕΑ απο οτιδήποτε.
Τελικά επειδή σκίβουμε τό κεφάλι και δέν διαικδικούμε τά αυτονόητα γίνονται αυτά τά αισχη.
Τήν επόμενη φορά αγαπητή meniak πού θά παρκάρει ό κρετίνος πάνω στήν ράμπα πάρε τηλεφωνο τήν αστυνομία, και νά δούμε άν θά ξαναγίνει.
όταν πάς στό ασανσέρ του μετρό μέ το άτομο με τό αναπηρικό καροτσάκι και δείς τό ασανσέρ πιασμένο από ανάπηρους στό μυαλό, φώναξε τής ασφάλεια και διαικδικίστε να βγούν έξω τα δίποδα ζώα.
Επιτέλους ας καταλάβουμε όλοι και κυρίως οι οικογένειες πού έχουν μέλλοι τους ΑΜΕΑ ότι δέν έχουν δικαίομα να τους στερούν/με, το οποιοδήποτε δικαιομα και με τόν ένα ή τον άλλο τρόπο να τά κλείνουν/με σε "κουτιά"

Νανα > Υψόνουμε εμπόδια από έλληψη σεβασμού σε αυτά τα άτομα και τίς ιδιέτερες αναγκες τους.
Αν δέν αλλάξει νοοτροπία του κοσμου δέν γίνετε τίποτε δυστιχώς.

Ολα θά πάνε καλά > Οχι δυστιχώς δεν είναι έτσι.
Η Αθήνα, λόγο τών παραολυμπιακών αγώνων έπρεπε να δίνει φιλική για τα ΑΜΕΑ έστο και μόνο στο "φαινεσθαι"για να μήν μας πάρουν μέτίς πέτρες,ή γιατί έτσι απαιτούσε ή ΕΕ, για να δώσει τα κονδύλια.
Αυτό που εγώ βλέπω είναι ότι η νοοτροπία και ή αντιμετόπιση τών ΑΜΕΑ δέν άλλαξε. Και αυτό είναι το άσχημο.

maria λεμονατη! είπε...

η διευθύντρια, η ψιλή αδύνατη καλοζωισμένη 50αρα με το βαμμένο ξανθό μαλλί πως λεγεται; ξυνοπουλου;

Η κα Καλλιόπη η ψηλή γυναίκα, η αδύνατη μέ τα σπαστά μαλλιά γύρω στά 40 πως λεγεται;

MenieK είπε...

Τώρα τελευταία στο σύνταγμα έχουν κατασκηνώσει οι emo και έτσι η αστυνομία (ή μάλλον η τροχαία, στην οποία με παρέπεμπε η αστυνομία) που καλούσα επανειλλημένως, να με θεωρεί μια γραφική και (σχεδόν) ν' αρνείται να παρέμβει (μια δεν έχει μηχανή, μια δεν υπάρχει αστυνόμος κ.ο.κ.) Κι εδώ είναι αυτό που λέω ότι (αφού συχτηρίσεις) αναλαμβάνεις τις υποχρεώσεις του κράτους. Ιδίοις εξόδοις, αναγκαστήκαμε να βάλουμε σαν τα κάγκελα των πάρκινγκ για να μπορούμε να βγαίνουμε από το σπίτι μας, χωρίς να δερνόμαστε με τους μλκες. Με την ίδια λογική, επειδή κανείς δεν φροντίζει για ράμπες, αντί πια να τσαντιζόμαστε, να αγχωνόμαστε, να χαλάμε τις ψυχές μας (και το κυριότερο να κάνουμε την αγαπημένη μας να νοιώθει ενοχές και τύψεις για ότι συμβαίνει, παρότι δεν φταίει καθόλου) αναγκαζόμαστε εγώ, ο άντρας μου, οι (μην ξεχνιόμαστε) γέροι γονείς μου, να κουβαλάμε σε σκάλες και πλατύσκαλα το καρότσι, ώστε να καταφέρνουμε να έχουμε μια όσο το δυνατό φυσιολογικότερη ζωή...
Καλά έκανες και έδωσες μια λευκή εκδοχή, μια αισιόδοξη οπτική γωνία, άσε εμένα να γκρινιάζω, ελπίζω ότι κάποτε η γκρίνια μου να είναι όντως η γκρίνια μιας γραφικής....

Alexis B είπε...

Μαρία λεμονάτη > Βάλε εσύ δικά σου ονόματα.
Οτι νομίζεις

Meniek > Οί άνθρωποι πού ανοίκουν σέ αυτήν τήν κατηγορία, καθώς και οι οικογένειές τους είναι ήρωες, δυστιχώς, σε αυτη την χώρα.
Καλά κάνεις και γκρινιάζεις,γιατί γρινιάζεις δικαίος.
Μαζί σου σε ότι λές γιατί απλά έχεις δικαιο που νά πάρει, και γρίνιαζε γρίνιαζε κάτι μπορεί νά αλλάξει πρός το καλήτερο.
Ευχή μου και ευχή όλων μας
Τελικά αυτή η χώρα παραμένει ανεξάρτητη από καθαρή τύχη...

Σάς ευχαριστώ όλους πού με επισκεφτήκατε, σας φιλώ και σας εύχομαι καλό Σ/Κ

ZouZouna είπε...

Είναι η τρίτη φορά που γράφω κάτι εδώ και "δεν" θέλει να περάσει....
Μέσα στον πανικό που ένοιωσα διαβάζοντας το κομάτι και σχολιάζοντας, εγωϊστικά τι δεν μπορώ, παρέλειψα να αναφέρω την τέλεια γραφή του κειμένου, την ζωντάνια και τη σωστή δομή της ιστορίας.
Αναμφίβολα έχουν δικαιώματα, τα οποία ουδεμία πρόθεση είχα κι έχω και θα έχω να στερήσω απο κανέναν. Απλά κλείνω τα πορτοπαράθυρα για μένα.
Την άρνηση, των δικαιωμάτων τους ναι την κατηγορώ κι εγώ.
Δεν έχουμε και την παιδεία ως χώρα να αντιμετωπίσουμε αυτές τις καταστάσεις κι εδώ είναι το "ότι μπορεί κάνει καποιος μόνος του".
Εύχομαι τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας, να μπορέσουν να "φτιάξουν" έναν καλύτερο κόσμο.
Την καλησπέρα μου !