Ηλιοβασίλεμα

Η μέρα μετρούσε τις τελευταίες της ώρες. Εκείνη κοιμόταν ακόμα, από το ανοιχτό παράθυρο ο Ζέφυρος, μπήκε στο δωμάτιο και άρχισε να χαϊδεύει το γυμνό αλαβάστρινο κορμί της.
Ξύπνησε, άνοιξε τα μάτια αλλά δέ κουνήθηκε, απολάμβανε το δροσερό αεράκι να της χαϊδεύει απαλά το κορμί.
Σηκώθηκε, στάθηκε όρθια πήρε το κόκκινο φόρεμα που ήταν ριγμένο στην διπλανή καρέκλα, το φόρεσε.
Πήγε στην κουζίνα γέμισε ένα ποτήρι νερό, έσβησε με αυτό την δίψα της, Γέμισε μια κανάτα νερό, πότισε τα λουλούδια του μπαλκονιού της, σβήνοντας και την δική τους δίψα. Αυτά για να την ευχαριστήσουν, της χάρισαν το άρωμά τους.
Με αργά νωχελικά βήματα κατέβηκε την πέτρινη σκάλα και βρέθηκε να περπατά στο στενό πλακόστρωτο δρόμο που οδηγούσε στην παραλία.
Δεξιά και αριστερά του δρόμου όμορφα μικρά πέτρινα σπίτια χαμένα μέσα σε υπέροχους κήπους γεμάτους πολύχρωμα λουλούδια. Τα προσπερνούσε χωρίς να τα βλέπει, τα μάτια της ήταν καρφωμένα στο τέλος του δρόμου. Στο απέραντο γαλάζιο που απλωνόταν μπροστά της.
Χαμογελούσε σε όσους συναντούσε και την καλησπέριζαν.
Προχώρησε στην παραλία, έφτασε εκεί που σκάει το κύμα, στην γραμμή που ορίζει την στεριά από την θάλασσα. Κάθισε πάνω στην ξανθή άμμο, κάρφωσε το βλέμμα μακριά, εκεί που το γαλάζιο του ουρανού γίνετε ένα με το γαλάζιο της θάλασσας. Άρχισε με το δάχτυλο να φτιάχνει σχέδια στην άμμο, καρδιές ολόκληρες, καρδιές μισές, φτερά. Γρήγορα ο χώρος γύρω της γέμισε σχήματα, αισθήματα χαραγμένα στην άμμο. Ώρες χαράς, στιγμές που πετούσε που φωτιζόταν το πρόσωπό της, κάνοντας το πιο όμορφο από ποτέ, ώρες που η λύπη την πλησίαζε σαν μαυροφορεμένη γριά και έριχνε στους ώμους της το βαρύ μαύρο πέπλο, που την λύγιζε, και αυτή γονατιστή έριχνε το πρόσωπό της μέσα στις παλάμες της, ώρες που το ιδρωμένο κορμί της λιγωνόταν τυλιγμένο στα πέπλα της θεάς του έρωτα, και ώρες που πεσμένη στα τέσσερα μάζευε τα κομμάτια της σπασμένης ψυχή της με το κορμί της γεμάτο πληγές από τις λέξεις που την μαστίγωσαν αλύπητα Αισθήματα, σχήματα στην άμμο, που όλο και πλήθαιναν. Ένα τραγούδι ήρθε στα χείλη της και άρχισε να σιγοψιθυρίζει τα λόγια του...Όταν μου δίνεις αγάπης φιλιά, όταν μου λες λόγια αγάπης τρελά....
Ο ήλιος είχε κατέβει πια χαμηλά, ήταν κόκκινος, όλα γύρω της είχαν πάρει αποχρώσεις του κόκκινου, εκείνη κάρφωσε πάλι το βλέμμα εκεί που το γαλάζιο του ουρανού συναντά το μπλε της θάλασσας, εκεί πού τα δυο χρώματα γίνονται ένα.
Ο ήλιος άγγιξε την θάλασσα, ένα κόκκινο ρυάκι απλώθηκε μέχρι την ακροθαλασσιά, ως εκεί που εκείνη καθόταν.
Κοίταξε στην άλλη άκρη του ρυακιού, ο ήλιος, ήταν τόσο κόκκινος, έμοιαζε να την καλεί να πάει κοντά του, λες και μαγεμένος από την ομορφιά της ποθούσε να γίνουν ένα. Ένοιωθε να την καλεί, να πάει εκεί, σε αυτόν.
Σηκώθηκε όρθια, έβγαλε το κόκκινο φόρεμα, το άφησε να πέσει πάνω στην ξανθή άμμο, στάθηκε στην άκρη του ρυακιού, του κόκκινου δρόμου που εκείνος που την καλούσε είχε ανοίξει για κείνη. Μόνο για κείνη.
Ο Ζέφυρος, δέν έχασε την ευκαιρία. Χάιδεψε για μια ακόμα φορά το γυμνό κορμί, έσβησε τα σχήματα από την άμμο, θέλοντας να κρύψει τα μυστικά της, σήκωσε το κόκκινο φόρεμα, ψηλά, πάνω μακριά κάνοντάς το δικό του ενθύμιο για πάντα.
Εκείνη ακολούθησε τον κόκκινο δρόμο, πηγαίνοντας να συναντήσει αυτόν που την καλούσε να πάει να γίνουν ένα. Τον ήλιο. Άφησε όμως κάτι πίσω της, ένα σημάδι ότι ήταν εκεί. Ένα δάκρυ πάνω σε ένα βότσαλο.....................................................................................................................
........................................................................................................................................................................
Η μέρα μετρούσε τις τελευταίες της ώρες. Εκείνη κοιμόταν ακόμα, από το ανοιχτό παράθυρο ο Ζέφυρος, μπήκε στο δωμάτιο και άρχισε να χαϊδεύει το γυμνό αλαβάστρινο κορμί της.
Ξύπνησε, άνοιξε τα μάτια αλλά δέ κουνήθηκε, απολάμβανε το δροσερό αεράκι να της χαϊδεύει απαλά το κορμί.
Σηκώθηκε, στάθηκε όρθια πήρε το κόκκινο φόρεμα που ήταν ριγμένο στην διπλανή καρέκλα, το φόρεσε.
Πήγε στην κουζίνα γέμισε ένα ποτήρι νερό, έσβησε με αυτό την δίψα της, Γέμισε μια κανάτα νερό και πότισε τα λουλούδια του μπαλκονιού της, σβήνοντας και την δική τους δίψα. Αυτά για να την ευχαριστήσουν, της χάρισαν το άρωμά τους.
Πήγε και κάθισε στην ψάθινη καρέκλα, δίπλα στο μικρό γαλάζιο στρογγυλό τραπεζάκι.
Σήκωσε το βλέμμα και κοίταξε τον ήλιο που κόκκινος πια άγγιζε την θάλασσα βάφοντας την φύση με αποχρώσεις του κόκκινου. Ένα ρυάκι από κόκκινο χρώμα είχε σχηματιστεί στην επιφάνεια του νερού, σαν δρόμος, που κατέληγε στην παραλία, μέσα σε αυτόν ένα δελφίνι κολυμπούσε πηγαίνοντας λες, να τον συναντήσει
Ένα τραγούδι ήρθε στα χείλη της και άρχισε να σιγοψιθυρίζει τα λόγια του... Όταν μου δίνεις αγάπης φιλιά, όταν μου λες λόγια αγάπης τρελά....
Ένα ελαφρύς ήχος σαν θρόισμα την διέκοψε, γύρισε προς το τραπέζι. Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. Το πήρε στα χέρια της, χάιδεψε τα πέταλά του, συνέχισε να τραγουδά ...Νιώθω πουλί με γαλάζια φτερά.....
Εκείνος άπλωσε το χέρι, της χάιδεψε το λαιμό και το σαγόνι, της φίλησε τα μαλλιά, της έπιασε τα χέρια με τα χέρια του και άρχισε να τραγουδά μαζί της...Πετώ μαζί σου για πρώτη φορά..... Δώσ' μου το χέρι σου...........
Ο ήλιος χάθηκε μέσα στο νερό, το δελφίνι βούτηξε στα βαθιά σηκώνοντας την ουρά του για λίγο στον αέρα ώσπου χάθηκε και αυτή μέσα στο απέραντο γαλάζιο