Θερινά Σινεμά

Ένας χώρος πολιτισμού, να τον πεις. Χωρίς πολλά πολλά στολίδια, και ιδιαίτερο διάκοσμο, αποτελούσε και αποτελεί, μια Ελληνική πρωτοτυπία, κάτι μοναδικό στήν προβολή ταινιών. Μια απλή είσοδος που εκεί ήταν τοποθετημένα τα μεγάλα σταντ με φωτογραφίες από την ταινία που πρόβαλε εκείνη την νύχτα, και από τα "προσεχώς", το ταμείο και από πάνω, τις περισσότερες φορές, η αίθουσα προβολής, ένα μικρό καμαράκι που μέσα του ήταν όλος ο απαραίτητος εξοπλισμός. Μέσα μια οθόνη προβολής, ασβεστωμένος τοίχος με μια κόκκινη η πορτοκαλί μπορντούρα γύρω γύρω, το πάτωμα στρωμένο με χοντρό χαλίκι, που πάνω του, τοποθετημένες σε σειρές πάνινες η μεταλλικές καρέκλες. Ο χώρος ήταν περιτριγυρισμένος από λευκούς τοίχους που τους κάλυπτε, τις περισσότερες φορές, ένα αναρριχώμενο φυτό, αγιόκλημα η κισσός. Παρτέρια με λουλούδια συνήθως οριοθετούσαν τους διαδρόμους, γέμιζαν με τα χρώματά τους τον χώρο και την ατμόσφαιρα με μυρωδιές. Σε κάποια γωνιά υπήρχε και η καντίνα απ' όπου μπορούσε κανείς να αγοράσει ένα αναψυκτικό, ποπ κορν, παγωτό η άλλα σνάκς για όσους ήθελαν να δουν την ταινία μασουλώντας το κάτι τις. Εκεί υπήρχαν και τραπεζάκια που ,οι τυχεροί, έβλεπαν την ταινία ιδιαίτερα άνετα. Κάθε Μάιο, συνήθως, τα θερινά σινεμά άνοιγαν τις πόρτες τους στο κοινό προβάλλοντας επιτυχημένες ταινίες της χειμερινής περιόδου, η ότι νέα παρουσιαζόταν το καλοκαίρι.
Περίμενες μαζί με άλλους στήν ουρά στο πεζοδρόμιο, μπροστά στο ταμείο. Ο/Η ταμίας, συνήθως κάποιος από την οικογένεια του ιδιοκτήτη, εξυπηρετούσε με περισσή ευγένεια, ενώ κάποιο άλλο μέλος βρισκόταν μπροστά στην είσοδο κόβοντας το εισιτήριο, ελένχοντας έτσι ότι δεν θα μπεί κάποιος τζαμπατζής.
Περνώντας την είσοδο έμπαινες μέσα στον χώρο των θεατών, στήν πλατεία, διάλεγες μια θέση και περίμενες να αρχίσει η προβολή παρατηρώντας τους άλλους γύρω σου, μήπως δεις κάποιον γνωστό η απλά έτσι, χωρίς λόγο. Διάφορος κόσμος ερχόταν και γέμιζε τις θέσεις, οικογένειες με παιδιά, παρέες φίλων, ζευγαράκια, άνθρωποι μόνοι που γέμιζαν με αυτό τον τρόπο τις ώρες τής μοναξιάς τους.
Όταν πλέον ο ήλιος έδυε, και η νύχτα έπαιρνε για καλά την θέση της μέρας τα φώτα έσβηναν και στη οθόνη ζωντάνευαν οι ήρωες της ταινίας. Western, αστυνομικές, κοινωνικές, η ταινίες αγάπης, κάνοντας τες όμως να μοιάζουν ωραιότερες διαφορετικές, λόγο του ιδιαίτερου χώρου, ενώ κάπου κάπου τα μάτια ξέκλεβαν εικόνες του έναστρου ουρανού που βρισκόταν από πάνω σαν σκεπή, η έριχναν ματιές σε αυτούς που κάθονταν γύρω.
Στο ζευγαράκι, που καθισμένο σε διπλανά καθίσματα κρατιούνταν από το χέρι, σε εκείνον που αντί της ταινίας ήταν καρφωμένος στην κοπέλα που καθόταν λίγο πιο μπροστά, στον χοντρούλι που έβλεπε την ταινία μασουλώντας ασταμάτητα από τα σακουλάκια τα σνάκ με τις χούφτες κάνοντας το σχετικό θόρυβο.
Το δυάλλημα, το “ούφ” που ακουγόταν σχεδών απ' όλα τα στόματα, τα βήματα στο χαλίκι από αυτούς που πήγαιναν στην καντίνα βιαστικοί, σχηματίζοντας ουρά για να πάρουν "προμήθειες" να έχουν μέχρι το τέλος της ταινίας, συζητήσεις για την ταινία, εκείνος που κοιτούσε την κοπέλα να κάθετε πια δίπλα της και να συζητά μαζί της για την ταινία που (δεν) έβλεπε, και το ζευγαράκι, που εκείνη καθόταν μόνη πια, καθώς εκείνος στριμογνόταν στη ουρά της καντίνας πρόθυμος να ικανοποιήσει την επιθυμία της καλής του.
Και ξανά όλοι στις θέσεις τους. Η ταινία ξαναρχίζει.
Η οθόνη γεμίζει πάλι με χρώματα δράση, και η ψυχή την θεατών γεμίζει πάλι με εικόνες και αισθήματα, πιο εύκολα όμως λόγο της ιδιαίτερης ατμόσφαιρας του χώρου, που κάνει τον θεατή καλύτερο δέκτη αυτού που η ταινία του μεταδίδει. Μετά το τέλος της προβολής, ένα ποτάκι σε ένα μπαράκι, και ανάλαφρη συζήτηση έκλεινε την βραδιά.
Δυστυχός αυτοί οι χώροι αναψυχής άρχισαν να εκλείπουν, θύματα του video, και αργότερα του dvd, και του internet.
Αφού μπορούμε να δούμε την ταινία σπίτι μας, όποτε θέλουμε γιατί να πάμε??????
Τα εισιτήρια άρχισαν να λιγοστεύουν, πολλοί έκλεισαν, χάθηκαν για πάντα θύματα της ανοικοδόμησης, αφού τα μεγάλα οικόπεδα ήταν περιζήτητα και τα διαμερίσματα, που έπαιρναν οι ιδιοκτήτες, "αντί παροχής" ήταν ένα περιουσιακό στοιχείο διόλου ευκαταφρόνητο.
Μαζί τους όμως χανόταν και αυτή η μοναδική ατμόσφαιρα που πρόσφαιραν, αυτό το κάτι ιδιαίτερο διαφορετικό στήν διασκέδαση.
Λίγοι έχουν μείνει πια στήν Αθήνα, στήν Θεσσαλονίκη, και κάποιοι ίσως σε κάποιες άλλες πόλεις, φορείς αυτού του ιδιαίτερου, του μοναδικού, που σε παλαιότερες εποχές ήταν το μόνο ίσως μέρος που προσέφαιρε αναψυχή, και λόγο εξόδου δραπέτευση από την καθημερινότητα.
Αυτούς τους λίγους που ελπίζω να μη γίνουν όλο και λιγότεροι, με το πέρασμα του χρόνου, να μην εξαφανιστούν, και απλά γίνουν μια ανάμνηση, μια γλυκιά ανάμνηση που θα μας φέρνει δάκρυα, κάθε φορά που θα ακούμε τον Λουκιανό να τους τραγουδάει......

Μ' αγιόκλιμα και γιασεμιά