Ταξίδια Ακίνητα

Στέκεσαι εκεί, στην αρχή του δάσους.
Μεγάλα δένδρα απλώνουν τα κλαριά τους που συχνά μπλέκονται μεταξύ τους. Τα φυλλώματα τους είναι τόσο πυκνά που οι ακτίνες του ηλίου αγωνίζονται πολύ σκληρά να περάσουν ανάμεσά τους και να φτάσουν το έδαφος.
Το έδαφος καλυμμένο από στρώματα φύλλων άλλα παλαιότερα, άλλα νεότερα, δίνουν στο έδαφος ένα καφετί χρώμα και την χαρακτηριστική μυρωδιά.
Προχωράς προς τα εκεί, περπατάς ανάμεσα στα δένδρα, το φως μειώνετε, μια ευχάριστη δροσιά τυλίγει το κορμί. Εσύ απλά προχωράς πατώντας πάνω στο στρώμα των πεσμένων φύλλων. Αυτά αφήνουν αυτόν τον χαρακτηριστικό ήχο δυσαρέσκειας για την ενόχληση που επαναλαμβάνεται σε κάθε βήμα, κάθε φορά που η σόλα των παπουτσιών πατά επάνω τους.
Το έδαφος χαμηλώνει απότομα, όσο πλησιάζεις στο ποτάμι που διασχίζει το δάσος σχηματίζοντας μια μικρή κοιλάδα. Πλησιάζεις και αρχίζεις να περπατάς, ακολουθώντας την ροή του νερού.
Ήχοι δάσους γεμίζουν το χώρο, μυρωδιές όμορφες ανακατεύονται με τον αέρα δημιουργώντας μια μοναδική ατμόσφαιρα που απολαμβάνεις μόνο εσύ. Συνεχίζεις να περπατάς με αργά σταθερά βήματα για τον τελικό προορισμό.
Περνάς δίπλα από τον παλιό νερόμυλο, με την μεγάλη ξύλινη ρόδα που βουτηγμένη μέσα στο νερό γυρίζει αδιάκοπα κάνοντας αυτό τον θόρυβο που τόσο πολύ θυμίζει το ξύλινο πόδι του γέρου, που σου προκάλεσες ένα χαμόγελο, ρωγμή στο αίσθημα οίκτου που ένιωθες γι' αυτόν.
Το δάσος τελειώνει, τα δένδρα αραιώνουν έφτασες. Μπροστά σου τώρα ένα μεγάλο λιβάδι. Το παχύ χορτάρι, πράσινος καμβάς θαρρείς που πάνω του βάφουν λουλούδια άλλα μόνα άλλα σε ομάδες γεμίζουν τον χώρο κάτω από τον καταγάλανο ουρανό με χρωματιστά σχήματα γεμάτα αρμονία πάνω στον πράσινο καμβά, μοναδικά υπέροχη ομορφιά απλώνετε μπροστά σου. Κάπου κάπου κάποιο δένδρο απλώνει το κλαδιά του κάνοντας σκιά καλώντας σε να ξαποστάσεις.
Και να, ο μοναδικός κάτοικος του λιβαδιού ο παιχνιδιάρης Ζέφυρος κάνει την εμφάνιση του χαϊδεύοντας το χορτάρι στο πέρασμά του, κάνοντάς το να κινείται πότε εδώ και πότε εκεί.
Χορεύει με τα λουλούδια , περνά ανάμεσα από τα κλαδιά των δένδρων, τραγουδώντας το ίδιο πάντα τραγούδι των ανέμων.
Σε βλέπει, παίρνει πέταλα από τα λουλούδια φύλλα από τα δένδρα και ραίνει εσένα, τον μοναδικό του επισκέπτη, σε τυλίγει, χαϊδεύει το πρόσωπο σου. Με μια παιχνιδιάρικη διάθεση σου παίρνει το καπέλο, το πετά μακρυά, ανακατεύει τα μαλλιά σου.
Πηγαίνεις εκεί που έπεσε το καπέλο, το μαζεύεις, κοιτάς αποδοκιμαστικά τον παιχνιδιάρη άνεμο.
Αυτός πλησιάζει πάλι σου χαϊδεύει μαλακά το πρόσωπο, τα μαλλιά, τα χέρια κανακεύοντάσε, να σε κάνει να μην του θυμώσεις, να παίξει ήθελε μόνο.
Του χαμογελάς, αυτός αρχίζει να χορεύει μέσα στο λιβάδι, εσύ κοιτάς τον όμορφο χορό του, του χαμογελάς και αυτός χορεύει, χορεύει, χορεύει ασταμάτητα
Και ξάφνου αυτή η μελωδία, που επαναλαμβάνετε κάθε λίγο ίδια και απαράλλαχτη σε καλεί να επιστρέψεις πίσω.
Ο Ζέφυρος σταματά να χορεύει σε κοιτά καθώς φεύγεις, τον χαιρετάς, αυτός κοιτάει εσένα που απομακρύνεσαι χωρίς να κινείται
Βρίσκεσαι στο σαλόνι σου, στον καναπέ καθισμένος. Κοιτάς το κινητό σου που βρίσκετε πάνω στο τραπεζάκι.
Από μέσα του βγαίνουν νότες τακτικά με την σειρά, η μια πίσω απ' την άλλη σαν σε παρέλαση, περνούν από μπροστά σου και ξαναμπαίνουν μέσα στην συσκευή, για να ξαναβγούν μετά από λίγο, με την ίδια σειρά σε αυτή την ιδιότυπη παρέλαση.
Απλώνεις το χέρι απαντάς.
-Παρακαλώ?????
-Καλημέρα, μπορώ να μιλήσω με τον κο Γιώργο?????
-Έχετε κάνει λάθος, δεν υπάρχει εδώ τέτοιο όνομα
-Ω Να με συγχωρείτε.
Παρακαλώ
Μετά από τρεις μέρες χτύπησε και ήταν λάθος σκέφτεσαι
Παίρνεις μια βαθιά ανάσα, ο χώρος, ο χώρος σου πλημμυρίζει από μελωδίες, το επόμενο τραγούδι έχει αρχίσει.
Πέφτεις πίσω στον καναπέ, να είσαι άνετα απολαμβάνεις την μουσική.
Η κουρτίνα που πέφτει νωχελικά καλύπτοντας το παράθυρο σηκώνετε αφήνοντας τον Ζέφυρο να μπει μέσα.
Σε βλέπει, σου χαμογελά. Σου απλώνει το χέρι, πρόσκληση σε ένα καινούργιο ταξίδι, μέσα από τα μονοπάτια της μουσικής, να σου δείξει νέους θαυμαστούς κόσμους.
Με ταξίδια του νου.
Ταξίδια Ακίνητα.