Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008

Βόλτες

Περπατάς, πότε στο πεζοδρόμιο και πότε στον δρόμο, χωρίς λόγο και σκοπό, χωρίς συγκεκριμένο προορισμό.
Τα πόδια κινούνται σχεδόν μηχανικά, πότε το ένα εμπρός και πότε το άλλο, χωρίς θαρρείς να παίρνουν εντολές, σαν να είναι ανεξάρτητα από το μυαλό, απλά κινούνται και σε μεταφέρουν χωρίς να γνωρίζεις που, και από πού.
Θυμάσαι πώς έφτασες μέχρι εδώ??? Από πού πέρασες??? Με ποιους συναντήθηκες??? Τι είδες, ποιους??? Τι σε είδε??? Ποιοι???
Καμία απάντηση δεν σού έρχεται και οι ερωτήσεις μένουν ερωτήσεις.
Δεν σε νοιάζει, Εσύ συνεχίζεις να περπατάς στον δρόμο που εσύ επιλέγεις, η μάλλον τα πόδια σου που σε οδηγούν.
Το κεφάλι άδειο, από σκέψεις αποφάσεις, προβληματισμούς σαν το μυαλό να μην λειτουργεί, λες και έχει πέσει σε μια προσωρινή νάρκη.
Οι δρόμοι αλλάζουν το ίδιο και οι κατευθύνσεις Εικόνες διαδέχονται η μια την άλλη, έρχονται και φεύγουν σε ένα ζωντανό slide show που προβάλετε ολόγυρά σου. Άνθρωποι σε προσπερνούν, λίγοι σε κοιτάζουν μα εσύ δεν κοιτάζεις κανένα και τίποτα, απλά προχωράς με αργά νωχελικά βήματα ίδια σε τέμπο από την αρχή που ξεκίνησες τούτο τον δρόμο.
Σταματάς. Μπροστά στα πόδια σου απλώνετε μια μικρή λίμνη μέσα στον δρόμο, απομεινάρια από την προηγούμενη βροχή?.............πιος ξέρει.
Σκύβεις και κοιτάς τον εαυτό σου που καθρεφτίζετε παλώμενος μέσα στο νερό.
Κοιτάς το τζιν παντελόνι που φοράς, το πουκάμισο τα διπλωμένα στα μπράτσα μανίκια, τα χέρια σου που κρέμονται δεξιά και αριστερά πάνω στα πλευρά σου.
Αυτός είσαι????
Κουνάς τα δάχτυλα των χεριών, τα βλέπεις να κινούνται στο καθρέφτισμα του νερού.
Είναι τα δικά σου δάχτυλα.
Κάνεις ένα βήμα, τώρα βρίσκεσαι στη μέση της λιμνούλας, ξανακοιτάς την εικόνα που σχηματίζετε και πάλεται όλο και λιγότερο καθώς το νερό ηρεμεί.
Εσύ είσαι αυτός, κοιτάς το είδωλο στα μάτια σε κοιτάει και αυτό.
Ποιο είναι το είδωλο, ποιος κοιτά ποιόν, ποιος καθρεφτίζετε πού, ποιος θα σταματήσει να κοιτά πρώτος????
Κοιτάς στο πλάι, βλέπεις, το πλαϊνό του κορμιού σου, και μετά το άλλο πλαϊνό τα χέρια σου που κρέμονται
Κοιτάς επάνω, το απέραντο γαλάζιο του ουρανού
"Θεέ, πόσο γαλάζιο χάλασες για να μην σε βλέπουμε????"
Πώς σου ήρθε τώρα αυτό??? Πού το διάβασες??? Ποιος το είπε???
Το μυαλό δεν βοηθά, δεν σου έρχεται καμιά απάντηση.
Τα πόδια αρχίζουν και πάλι το νωχελικό τους περπάτημα, αιχμάλωτος τους θαρρείς ακολουθείς, που σε πάνε??? Δεν υπάρχει απάντηση, δεν σε νοιάζει.
Σε λίγο η θάλασσα απλώνετε μπροστά σου. Ένα παγκάκι, προχωράς πρός αυτό, κάθεσαι
Τα κύματα αγωνίζονται να σε φτάσουν, να σε αγγίξουν, δεν μπορούν.
Η θάλασσα σε καλεί με την ιδιόρρυθμη φωνή της να πας σε αυτήν να πλαγιάσεις μέσα της.
Εσύ μένεις στο παγκάκι ακίνητος απλά να κοιτάς.
"Θεέ πόσο χρώμα χάρισες σε αυτό τον κόσμο???"
Ο ήλιος, αρχίζει να κατεβαίνει, βάφεται στα πορφυρά χρώματα της δύσης, και μαζί του κάθε τι γύρω, η θάλασσα, ο ουρανός, η άμμος, οι άνθρωποι, το παγκάκι, εσύ.
Χάνετε σιγά σιγά στο βάθος της, παραβιάζοντας το σύνορο μεταξύ ουρανού και γης, το όριο μεταξύ των δυο μπλε, παίρνοντας μαζί του λίγο λίγο το φως
Οι φανοστάτες των δρόμων ανάβουν, σαν υπάκουοι στρατιώτες παρατεταγμένοι δεξιά και αριστερά σε καλούν να ακολουθήσεις τον δρόμο που ορίζουν. Γυρίζεις, τούς κοιτάζεις να μικραίνουν όσο η απόσταση από εσένα μεγαλώνει μέχρι που χάνονται κάπου μακριά σε ένα ιδιότυπο τέρμα.
Από μακριά έρχεται θόρυβος από μουσική και ανθρώπους που διασκεδάζουν, φτάνει στα αυτιά σου σαν να σε προσκαλούν να πας και εσύ, γυρίζεις και κοιτάς τα πολύχρωμα φώτα να παίζουν στον ρυθμό της μουσικής, μα εσύ μένεις εκεί.
Αλλάζεις θέση, κάθεσαι πια στην πλάτη στο παγκάκι σαν να θέλεις να είσαι πιο ψηλά, να βλέπεις καλύτερα να σε βλέπουν καλύτερα.
Δεν προσέχεις πια τίποτε, ούτε το κύμα που προσπαθεί, μάταια να σε φτάσει, ούτε την θάλασσα, παρά μόνο κοιτάς ψηλά, τα χιλιάδες αστέρια που έχουν ανάψει στον σκοτεινό πια ουρανό.
Διαλέγεις ένα, το πιο φωτεινό και τραβάς γραμμή μέχρι το διπλανό του, μετά άλλη και άλλη και άλλη. Οι γραμμές σχηματίζουν εικόνες, και αυτές ξυπνούν συναισθήματα, συνεχίζεις να τραβάς γραμμές να σχηματίζεις εικόνες μέχρι που όλος ο ουρανός γίνετε μια και μοναδική εικόνα, αυτή τη μοναδική που μόνο εσύ βλέπεις, ίδια με αυτή που έχεις μέσα στήν ψυχής σου.

21 σχόλια:

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Η ζωή μας ....μια βόλτα.....
Καλό σου Σ/Κ!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Roadartist είπε...

Υπέροχο κείμενο..
"Θεέ, πόσο γαλάζιο χάλασες για να μην σε βλέπουμε????" ξέρεις πόσες φορές μου έρχεται αυτή η φράση του Ελυτη στο μυαλό όταν κοιτώ το γαλάζιο του ουρανού? :)
καλο σκ αλέξη!

Kaveiros είπε...

Απιθανα και γονιμα ερωτηματα!:)
Το κειμενο ειναι βαθυστοχαστο!:)

Ανώνυμος είπε...

Καλό χειμώνα, γεμάτο εικόνες και ταξίδια, από εκείνα που μας κάνουν καλύτερους και μας φέρνουν κοντά

Ra Ma είπε...

Τα αστέρια ήταν και θα είναι πάντα σημείο αναφοράς.
Καλή συνέχεια!

KitsosMitsos είπε...

Καλές οι βόλτες, αξίζουν γιατί αναρωτιέσαι πράγματα που αλλιώτικα δεν έχεις χρόνο.
Καλησπέρα.

Aura είπε...

Πολύ ωραίο Αlexis!Θετικό, δυναμικό και ήρεμο..

Καληνύχτα

melomenos είπε...

μόλις γυρίσαμε από διακοπές και μας ταξιδεύεις μια στην Ισπανία και μια στις σκέψεις του μυαλού σου!
καλό σου ξημέρωμα

Ανώνυμος είπε...

παρατηρητης ζωης??? καπως ετσι νιωθω κι εγω!!!

Alexis B είπε...

φυρδην-μίγδην > Δίκαιο, μεγάλο δίκαιο, ας φροντίσουμε όμως να είναι ωραία βόλτα τουλάχιστον

roadartist > Θα πώ κάτι που με λοιπεί. Εχουμε την πιο όμορφη χώρα του κόσμου και την καταστρέφουμε εμείς οι ίδιοι με τίς συμπεριφορά μας

Kaveiros > Η λέξη "βαθυστόχαστο" με κάνει να νιώθω αμήχανα.

Freedula > Να ευχηθώ και εγώ καλό χειμώνα καλά καινούργια όμορφα ταξίδια πραγματικά και μεταφορικά

Radio Marconi > Και τί ποιο ωραίο από μιά φωτεινή πανσέλινο σε ένα καθαρό ουρανό Ε??

Kitsosmitsos > Συμφωνώ απόλυτα
Καλησπέρα

Aura > Σε ευχαριστώ πολύ

Melomenos > Γύρισες και εσύ γεμάτος αναμνήσεις και όμορφες εικόνες φαντάζομαι.
Και του χρόνου καλύτερα

Una mama > Ναι παρατηρητής ζωής.
Τίς περισσότερες φορές, αν όχι όλες, της δικής μου.

maria λεμονατη! είπε...

ο ηχος που κανουν τα κυμματα καθως ακουμπουν στην ακτη ειναι το καλυτερο!

fractal είπε...

Καλώς ήρθες.

MenieK είπε...

ευτυχώς εσείς καλέ μου κύριε, έχετε ωραιότατες εικόνες στην ψυχή σας :-)

Skouliki είπε...

μια βολτα και ενα συναισθημα ..ομορφα !!

ολα θα πανε καλα... είπε...

Tέτοιες βόλτες εύχομαι να κάνεις πάντα και να είναι έτσι δημιουργικές με σκέψη και ευαισθησία.Να κάνεις τέτοια ωραία ταξίδια του νου ακόμα κι όταν δεν ταξιδεύεις στην Ισπανία που επισκέφθηκες πρόσφατα ή αλλού.Ας είναι η ζωή σου μια ωραία βόλτα,πάντα.

marayia είπε...

Η αναρτηση σου, παρα το ταξιδεμα αποπνεει μια ηρεμια..
Καλησπερα Αλεξη!

Υγ.. Αν θες πες μου αναλυτικα τι ποπ απ σου εβγαλε στο ,μπλογκ μου οταν πηγες να μ αφησεις σχολιο και δεν σε αφησε ..( για να δω τι γινεται)

Ανώνυμος είπε...

Ελπίζω να χάθηκες λόγω υποχρεώσεων μόνο!

Καλημέρα

genna είπε...

Ομορφο Αλέξης...
βολτούλες της ψυχής....

καλό βράδυ καλό μου!

Μάκια!!!!

anamella είπε...

Καλημέρα
Βολτάρεις απ΄ότι βλέπω !!!!

------ είπε...

Αλεκακι σε φανταζομαι καβάλα σ`ενα συννεφο να βολτάρεις!!!!!
Μμμμμμμμμμμάκια κι από μενα χρυσο μου

roadartist είπε...

Επ τι εγινε εσυ;;;;;;
Εκλεισες τη συνδεση σου;;;
Πεταξες το pc σου;;;;;;;;;;;
Επηξες στη δουλεια..εγινες ενας καριεριστας..και μας ξεχασες;;;;
χαχα
περιμενω εμαιλ με νεα!!
ΑΚΟΥΣ!!!!!!!!!!

φιλια αλεξ!