Εκείνο το κυριακάτικο απόγευμα, βγήκε την συνηθισμένη του βόλτα στον γνωστό κεντρικό πεζόδρομο της πόλης. Πέρασε το πολύβουο κομμάτι που είναι οι καφετέριες, περπατώντας αργά χωρίς λόγο, χωρίς κάποιο συγκεκριμένο προορισμό.
Τα ακουστικά του walkman τον απομόνωναν από τον θόρυβο, πλημμυρίζοντας τα αυτιά του με την μουσική που του άρεσε και ταίριαζε στην στιγμή.
Συνέχισε να περπατά στον δρόμο, όπως και άλλοι αρκετοί μάλιστα. Διάφοροι άνθρωποι με ποικιλία ντυσιμάτων, χρωμάτων και λόγων που βρίσκονταν εκεί. Κάποιος με κουστούμι, μεσήλικα θα τον έλεγες, τον προσπέρασε βιαστικός. Λογικό. Συνήθως οι άνθρωποι που φορούν κοστούμια τρέχουν να προλάβουν, και τελικά κανένας δεν ξέρει, ούτε οι ίδιοι, αν πρόλαβαν η ακόμα αν αυτό που κυνηγούσαν ήταν αυτό που πραγματικά ποθούσαν, και έτσι συνεχίζουν να τρέχουν για να προλάβουν, να γεμίσουν την κενότητα τους.
Λίγο πιο πέρα μια παρέα νεαρών περπατούσε γρήγορα. Αντάλλασσαν αστεία, καθώς πρόδιδαν οι γκριμάτσες των προσώπων και τα δυνατά γέλια που έφταναν στα αυτιά του από αυτούς, ανακατεμένα με την μουσική του walkman.
Συνέχισε να περπατά χωρίς να αλλάζει τον αργό ρυθμό του.
Παρατηρούσε τα χρώματα γύρω του να σκουραίνουν καθώς το φως λιγόστευε, τόσο περισσότερο όσο ο ήλιος έγερνε προς την δύση του σκορπώντας γύρω του όλο και πιο έντονο εκείνο το κόκκινο που σημαίνει ότι το τέλος την μέρας πλησιάζει.
Ένιωσε ένα ελαφρό σκούντημα, την ώρα που μια κοπέλα τον προσπέρασε τρέχοντας αφήνοντας πίσω της ένα ανάλαφρο άρωμα.
Το εμπριμέ φόρεμα ανέμιζε, αποκαλύπτοντας κάποιες φορές, ένοχα θαρρείς τα καλλίγραμμα πόδια της ενώ τα μαλλιά της, μακριά ριγμένα ελεύθερα στις πλάτες αναπηδούσαν ακολουθώντας τον βιαστικό ρυθμό της. Την κοίταξε. Πού να πηγαίνει τόσο βιαστική άραγε? Λίγο πιο κάτω έπεσε στην αγκαλιά του καλού της και χάθηκε μέσα της όπως τα δελφίνια στην αγκαλιά της θάλασσας. Αυτός ήταν ο επιθυμητός προορισμός της λοιπόν. Παρέες, αγόρια και κορίτσια καθόταν στην χαμηλή μάντρα, στο πλάι του πεζόδρομου, μιλώντας γελώντας. Κάποια ζευγαράκια φιλιούνταν λίγο πιο πέρα, και κάποια άλλα απλά κρατούνταν από το χέρι απολαμβάνοντας τις μελωδίες του πλανόδιου μουσικού.
Ένα ζευγάρι με το μωρό στο καρότσι περπατούσε αργά δίπλα του. Εκείνο κοιμόταν ήρεμο γαλήνιο, εκείνη έσπρωχνε το καρότσι προσεκτικά να μην το τραντάξει και χαλάσει τον αγγελικό του ύπνο, με εκείνον να περπατά δίπλα της κρατώντας την μαλακά από την μέση. Ωραία εικόνα, σκέφτηκε.
Συνέχισε να περπατάει, να προσπερνιέται, να προσπερνά ποικιλία ανθρώπων με η χωρίς προορισμό.
Σταμάτησε. Αυτό πάνω στο πλακόστρωτο. Έσκυψε, το σήκωσε από κάτω πιάνοντας το προσεκτικά με τα δυο δάχτυλα.
Ένα λουλούδι.
Ένα από εκείνα τα λουλούδια με τα ολόλευκα πέταλα και τους πολλούς μοβ μεγάλους στήμονες.
Ωραίο είναι. Έσκυψε να μυρίσει το άρωμά του, δεν υπήρχε τίποτε που να μυρίζει όμως.
Άρχισε να το περιεργάζεται. Κάποια από τα φύλλα ήταν τσαλακωμένα με σημάδια από πάτημα παπουτσιού πάνω τους, που όμως δεν μείωναν ούτε την ομορφιά ούτε την λάμψη του. Να έγινε κατά λάθος άραγε?? Δεν το είδε και το πάτησε, η το είδε......??
Άγγιξε με τα ακροδάχτυλα του τα πέταλα τους στήμονες θαρρείς σε ένα ιδιόμορφο χάδι.
Πώς να βρέθηκες εδώ άραγε. Σε κρατούσε κάποιο παιδάκι, που ζήλεψε την ομορφιά σου και σε πήρε?? Τού έπεσες άραγε κατά λάθος, από το τρυφερό χεράκι η, όπως κάνουν τα παιδάκια συχνά, σε βαρέθηκε και σε πέταξε έρμαιο της μοίρας σου.
Προσφέρθηκες άραγε σε κάποια κοπέλα από κάποιον που ήθελε να υμνήσει την ομορφιά της??
Αν είναι έτσι τότε αυτή γιατί δεν σε πρόσεξε και σε άφησε να χαθείς?? Εκτός αν επιθυμούσε τον χαμό σου.
Όπως και να έχει ψυχούλα έχεις και εσύ. Και μοιάζεις στην μοίρα με ψυχούλα. Ταλαιπωρήθηκες και εσύ όπως και αυτές από τον εγωισμό την μισαλλοδοξία και την αδιαφορία, γνωρίσματα των ανθρώπων, θύμα και εσύ της πρόσκαιρης επιθυμίας, όπως τόσα άλλα έμψυχα και άψυχα, όλα πράγματα, όλα ίδια, αντικείμενα προς εκμετάλλευση θυσία στον βωμό της πρόσκαιρης προσωπικής τέρψης.
Κρατώντας το λουλούδι στο χέρι κοίταξε γύρω του. Βράδιασε πια.
Πίσω στο σπίτι του καθισμένος στον καναπέ με ένα ποτήρι χυμό στο χέρι παρακολουθούσε την διαδοχή των εικόνων πάνω στο φωτισμένο γυαλί. Λίγο πιο πέρα το λουλούδι μέσα σε ένα μικρό ποτήρι γεμάτο νερό αναπαυόταν κατάκοπο από τις κακουχίες. Εκείνος γύρισε ρίχνοντάς του μια ακόμα ματιά. Άπλωσε το χέρι αγγίζοντας μαλακά τα πέταλα και τους στήμονες.
Να είναι αυτό άραγε το μοναδικό χάδι που παίρνεις?? σκέφτηκε. Μα τι σημασία έχει τώρα πια το παρελθών. Πριν λίγο ήσουν σκουπίδι, τώρα είσαι στολίδι.
Τράβηξε την τελευταία γουλιά από τον χυμό.
Είναι αργά πια. Ώρα για καληνύχτα
Σάββατο 27 Ιουνίου 2009
Τρίτη 16 Ιουνίου 2009
ΑΜΕΑ
Σήμερα, 15/06, όπως και κάθε πρωί που μπορώ, βλέπω στην τηλεόραση την εκπομπή ΈΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΛΈΜΕ στην ΕΤ1. Ένα από τα θέματα της εκπομπής ήταν και η συναυλία του Κώστα Μακεδόνα στον Λυκαβηττό, αφιερωμένη στα άτομα με ειδικές ανάγκες.
Στα πλαίσια αυτής της παρουσίασης αναφέρθηκαν για πολλοστή φορά στα προβλήματα αυτών των ανθρώπων.
Προβλήματα όπως το να κυκλοφορήσουν, όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι να διασκεδάσουν και να ζήσουν χωρίς να τους εμποδίζει κανένας και τίποτε.
Προβλήματα που ενώ σε άλλες χώρες που σέβονται την όποια ανθρώπινη υπόσταση αυτά τα προβλήματα αποτελούν παρελθόν εδώ στην Ελλάδα δυστυχώς αποτελούν ακόμα υπαρκτά και φλέγοντα.
Μάλιστα, αν σκεφτούμε τον υψηλό δείκτη τροχαίων ατυχημάτων στην χώρα μας καταλαβαίνει εύκολα κανείς πόσο εύκολα μπορεί από την μια στιγμή στην άλλη να βρεθεί να κάθετε πάνω σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο.
Δεν θα μείνω στο πώς αυτή η χώρα έχει κάνει την άσφαλτο σφαγείο λόγο της απύθμενης βλακείας τόσο της πολιτείας, όσο και τον πολιτών [Αλήθεια μωρή βλαμμένη κυράτσα, γιατί πήρες την μερσεντές για να πας στο κομμωτήριο την οποία και πάρκαρες πάνω στην ράμπα των αναπήρων], όσο για τα θέματα αυτών των ανθρώπων που στο τέλος τέλος σε μια πολιτισμένη κοινωνία δεν θα έπρεπε να υπάρχουν.
Θυμάμαι αυτό πού είδα στις περσινές μου διακοπές σε μεγάλη πόλη του εξωτερικού. Μέσα στο Μετρό ένας νεαρός γύρω στα 35 πες, καθισμένος στο ηλεκτρικό αναπηρικό αμαξίδιο με την ψάθινη τσάντα με την πετσέτα του την ψάθα του και τον λοιπό εξοπλισμό, κατευθυνόταν προς την παραλία salva del mar για να απόλαυση την παραλία. Από περιέργεια τον πήρα από πίσω για να δω την διαδρομή του. Ήταν πραγματικά εντυπωσιακό το με πόση άνεση αυτός ο άνθρωπος κυκλοφορούσε. Ράμπες προσεκτικά φτιαγμένες ώστε να μην έχουν μεγάλη κλίση ούτε κενά, και τόσες πολλές που ο “φίλος μας ” με το καροτσάκι είχε να διαλέξει. Σε καμία περίπτωση δεν κόλλησε κάπου. Ράμπα μέχρι και για να κατέβει στην θάλασσα, όπου ο καλός σου έστρωσε την ψάθα του, φούσκωσε μια πολυθρόνα κάθισε, μάλλον άραξε, πάνω της έβαλε τα αντηλιακά του και έμεινε να ξεροψήνεται μαζί με τους υπόλοιπους θαμώνες της παραλίας.
Άντε τώρα αυτό να το κάνεις στην Αθήνα η στην Θεσσαλονίκη, να μην πω πουθενά αλλού, να ξεκινήσει δηλαδή, ένας συμπολίτης μας καθηλωμένος σε καροτσάκι να κάνει το ίδιο.
Δυστυχώς απέχουν παρασάγγες τα μεγάλα και τα λαμπερά ΘΑ των πολιτικών όντων, από τα έργα τους.
Το πρώτο πράγμα που έχει να αντιμετωπίσει κάποιος με ανάλογο πρόβλημα εδώ στην χώρα μας είναι η έλλειψη κατάλληλων υποδομών όχι μόνο στους δρόμους, αλλά παντού.
Ελάχιστες ράμπες στα πεζοδρόμια που περιορίζονται και εξαφανίζονται παντελώς όσο απομακρύνεσαι από το κέντρο της πόλης, ενώ τα χωρίς την ανάλογη σκέψη τοποθετημένα δενδράκια πολλές φορές εμποδίζουν κάποιον με τα πόδια να κυκλοφορήσει, πόσο μάλλον να συζητάμε για καροτσάκι. Το μεγαλύτερο μέρος των καταστημάτων κάθε είδους δεν είναι προσβάσιμα συμπεριλαμβανομένων και των δημοσίων υπηρεσιών.
Για τα μέσα μαζικής μεταφοράς, αν εξαιρέσει κανείς τις τρεις γραμμές του μετρό πολύ φοβάμαι ότι κανένα άλλο μέσο δεν μπορεί να εξυπηρετήσει άτομα με ειδικές ανάγκες.
Παρ' ότι ας πούμε τα λεωφορεία, και τα τρόλεϊ προφανώς, έχουν ράμπες, πολύ αμφιβάλω αν δουλεύουν στα περισσότερα από αυτά και αν οι οδηγοί είναι εκπαιδευμένοι να τις χειρίζονται, αλλιώς, πώς να εξηγήσω την μη χρήση τους από αυτά τα άτομα
Να μιλήσουμε για μέσα προαστιακής η υπεραστικής μεταφοράς.
Αλήθεια πόσα λεωφορεία του ΚΤΕΛ μπορούν να εξυπηρετήσουν ΑΜΕΑ. Ευτυχώς δεν μπορώ να πω το ίδιο για τα πλοία που ακόμα και με υποτυπώδη μέσα είναι προσβάσιμα τουλάχιστον σε κάποιους χώρους τους. Βέβαια επειδή δεν ταξιδεύω με πλοία δεν μπορώ να μιλήσω συνολικά παρά μόνο σε αυτά τα λίγα που έχει τύχει να ταξιδεύω.
Όσο για τα αεροπλάνα, αν εξαιρέσει κανένας το Ελευθέριος Βενιζέλος και ίσως το Μακεδονία της Θεσσαλονίκης, θα μου επιτρέψετε να έχω τις επιφυλάξεις μου για τα περισσότερα περιφερικά αεροδρόμια
Όσο για τον ΟΣΕ, στο μεγαλύτερο μέρος του η προσβασιμότητά του είναι χαμηλή έως αδύνατη.
Ειλικρινά μπορεί να μου πει κάποιος πώς ένα άτομο ΑΜΕΑ θα ανέβει από την αίθουσα αναμονής στις αποβάθρες του ΣΣ Θεσσαλονίκης, και πώς θα ανέβει και θα κατέβει από τα τραίνα???
Εγώ πάντως στο πρόσφατο σιδηροδρομικό ταξίδι μου στην συμπρωτεύουσα απογοητεύτηκα από αυτά πού είδα.
Μακάρι να έκανα λάθος. Όσο για τους υπόλοιπους σταθμούς κάποιοι που φτιάχτηκαν πρόσφατα είναι προσβάσιμοι χωρίς όμως να έχει λυθεί η είσοδος και έξοδος από τα βαγόνια,αφού τα περισσότερα από αυτά έχουν σκάλες, εξαιρουμένου μόνο του τροχαίου υλικού που προορίζετε για τον προαστιακό.
Να μην μιλήσουμε βέβαια για χώρους τέχνης, Θέατρα, κινηματογράφοι, που και αυτά, ακόμα και τα πιο καινούργια στην κατασκευή στερούνται των απαραίτητων υποδομών με συνέπεια και αυτά να είναι μη προσβάσιμα παρ' ότι θα περίμενα μεγαλύτερη ευαισθησία από τους ανθρώπους της τέχνης οι οποίοι σε κάθε ευκαιρία δείχνουν την συμπάθειά τους προς τα άτομα αυτά.
Από λόγια όμως χορτάσαμε.
Όσο απομακρύνεσαι από την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη τα πράγματα χειροτερεύουν αφού δεν υπάρχουν ούτε κατά διάνοια ανάλογες υποδομές, με τα γνωστά πάντα αποτελέσματα που έχουν σαν συνέπεια σκηνές που μόνο ρεζιλεύουν το σύνολο της κοινωνίας μας (Εύχομαι στο διάστημα πού έχω να ταξιδέψω σε κάποιες πόλεις τα έργα των αρμοδίων να με διαψεύδουν )
Και τελευταία άφησα την απύθμενη γαϊδουριά μας.
Πόσες φορές δεν έχουμε δει αυτοκίνητα παρκαρισμένα πάνω σε ράμπες?? Πόσες φορές δεν έχουμε δει πεζοδρόμια, ακόμα και σε κεντρικούς δρόμους να έχουν γίνει πάρκινγκ για αυτοκίνητα και μηχανάκια.
Και να θυμηθώ την απάνθρωπη, κατάπτυστη συμπεριφορά ιδιοκτητών καταστημάτων προς τα άτομα αυτά μπας και πάθει κάτι ο χώρος η η σεβαστή πελατεία του καταστήματος αν πιει εκεί τον καφέ του η γευματίσει ένας η περισσότεροι συνάνθρωποι μας σε καροτσάκι, η μια παρέα τυφλών?? Πόσα κρούσματα έχουμε ακούσει και πόσα άραγε δεν έχουν γίνει γνωστά.
Όσο και για το γεγονός που με έκανε διάσημο σε σταθμό του μετρό όταν άτομο με καροτσάκι πήγε στο ασανσέρ για να ανέβει στην επιφάνεια από τις αποβάθρες και το βρήκε κατειλημμένο από, ανάπηρες στο μυαλό κυρίες και δεσποινίδες οι οποίες βέβαια δεν είχαν την στοιχειώδη ευγένεια να βγουν βλέποντας την συνάνθρωπό μας που το είχε ανάγκη, και που στο κάτω κάτω για την εξυπηρέτησή της φτιάχτηκε. Το σχόλιό μου βέβαια απευθυνόμενος στην κοπέλα με το καροτσάκι “Πρέπει να περιμένετε γιατί αγαπητή μου δεσποινίς, η δική σας αναπηρία δεν είναι τόσο βαριά όσο η δική τους “, τίς έθηξε τις καιμένες, και δεν έμεινε χωρίς απάντηση, από τις καθώς πρέπει κυρίες, πράγμα που με έκανε και εισέβαλα μαινόμενος μέσα στο ασανσέρ, και μπροστά στο εμβρόντητο προσωπικό του σταθμού και ενοποιών του αστυνομικού που παρακολουθούσε με ανοιχτό το στόμα, πέταξα έξω από τον ανελκυστήρα κακήν κακός και τις τέσσερις στολίζονταστες με τα ανάλογα "γαλλικά" και έβαλα μέσα την κατακόκκινη από ντροπή κοπέλα με το αμαξίδιο.
Αποτέλεσμα της γενικότερης κατάπτυστης συμπεριφοράς μας είναι να αποκλείουμε από την κοινωνική, και όχι μόνο, ζωή αυτά τα άτομα που τελικά δεν διαφέρουν σε τίποτε από εμάς τους υπόλοιπους, αναγκάζοντάς τα να μένουν κλεισμένα στα σπίτια τους, όχι γιατί δεν μπορούν αλλά γιατί δεν τους αφήνουμε, εμείς οι υπόλοιποι με τον ωχαδελφισμό και την αρρωστημένη νοοτροπία μας.
Είναι κάτι που σε τελική ανάλυση με κάνει να αναθεωρώ το τι είναι αναπηρία και ποιος είναι πραγματικά ανάπηρος
Αναπηρία είναι η ανικανότητα του μυαλού να σκεφτεί πέρα από τον εαυτούλη μας, η οποία είναι επικίνδυνη και κατακριτέα.
Σχόλια : 1) Παρατηρείστε τον μαλάκα με την BMW που έχει παρκάρει!!!!!!!!!! (1:35)
2) Τούς ένστολους ΒΛΆΚΕΣ που δεν του βάζουν την BMW στον......... (1:39)
3)Τίς καταπληκτικές ράμπες στίς διαβάσεις (3:13-3:34)
4)Θαυμάστε (4:37-4:52)
5) Σωπάτε καλέ μιά ράμπα. Και τί ράμπα!!!!!!!!! (4:55-5:07)
6) Τί να προτοθαυμάσει κανείς TRIAL με καροτσάκι!!!!!!!!!!! (5:26)
7) Πάλι καλά που βρέθηκε και ο χριστιανός Γιωργήηηηηηηηηη(5:45)
8)Και ναι. Ο κουστουμάτος άκουσε κατενόησε και ΘΑ λύσει το πρόβλημα.
Κούνια που σας κούναγε όλους!!!!!!!!!!!!!!!!(6:56)
9)Και άλλες ράμπες, θαύμα τεχνικής (7:28-7:44, 7:50-7:58)
10) Χίλια μπράβο σε αυτόν που έβαλε ράμπες στο σχολείο (8:35-9:24)
Τέλος εγώ πήγα στον καθρεύτη μου και αυτοφτύστικαγια τα χάλια.
Σειρά σας κύριοι και κυρίες
Στα πλαίσια αυτής της παρουσίασης αναφέρθηκαν για πολλοστή φορά στα προβλήματα αυτών των ανθρώπων.
Προβλήματα όπως το να κυκλοφορήσουν, όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι να διασκεδάσουν και να ζήσουν χωρίς να τους εμποδίζει κανένας και τίποτε.
Προβλήματα που ενώ σε άλλες χώρες που σέβονται την όποια ανθρώπινη υπόσταση αυτά τα προβλήματα αποτελούν παρελθόν εδώ στην Ελλάδα δυστυχώς αποτελούν ακόμα υπαρκτά και φλέγοντα.
Μάλιστα, αν σκεφτούμε τον υψηλό δείκτη τροχαίων ατυχημάτων στην χώρα μας καταλαβαίνει εύκολα κανείς πόσο εύκολα μπορεί από την μια στιγμή στην άλλη να βρεθεί να κάθετε πάνω σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο.
Δεν θα μείνω στο πώς αυτή η χώρα έχει κάνει την άσφαλτο σφαγείο λόγο της απύθμενης βλακείας τόσο της πολιτείας, όσο και τον πολιτών [Αλήθεια μωρή βλαμμένη κυράτσα, γιατί πήρες την μερσεντές για να πας στο κομμωτήριο την οποία και πάρκαρες πάνω στην ράμπα των αναπήρων], όσο για τα θέματα αυτών των ανθρώπων που στο τέλος τέλος σε μια πολιτισμένη κοινωνία δεν θα έπρεπε να υπάρχουν.
Θυμάμαι αυτό πού είδα στις περσινές μου διακοπές σε μεγάλη πόλη του εξωτερικού. Μέσα στο Μετρό ένας νεαρός γύρω στα 35 πες, καθισμένος στο ηλεκτρικό αναπηρικό αμαξίδιο με την ψάθινη τσάντα με την πετσέτα του την ψάθα του και τον λοιπό εξοπλισμό, κατευθυνόταν προς την παραλία salva del mar για να απόλαυση την παραλία. Από περιέργεια τον πήρα από πίσω για να δω την διαδρομή του. Ήταν πραγματικά εντυπωσιακό το με πόση άνεση αυτός ο άνθρωπος κυκλοφορούσε. Ράμπες προσεκτικά φτιαγμένες ώστε να μην έχουν μεγάλη κλίση ούτε κενά, και τόσες πολλές που ο “φίλος μας ” με το καροτσάκι είχε να διαλέξει. Σε καμία περίπτωση δεν κόλλησε κάπου. Ράμπα μέχρι και για να κατέβει στην θάλασσα, όπου ο καλός σου έστρωσε την ψάθα του, φούσκωσε μια πολυθρόνα κάθισε, μάλλον άραξε, πάνω της έβαλε τα αντηλιακά του και έμεινε να ξεροψήνεται μαζί με τους υπόλοιπους θαμώνες της παραλίας.
Άντε τώρα αυτό να το κάνεις στην Αθήνα η στην Θεσσαλονίκη, να μην πω πουθενά αλλού, να ξεκινήσει δηλαδή, ένας συμπολίτης μας καθηλωμένος σε καροτσάκι να κάνει το ίδιο.
Δυστυχώς απέχουν παρασάγγες τα μεγάλα και τα λαμπερά ΘΑ των πολιτικών όντων, από τα έργα τους.
Το πρώτο πράγμα που έχει να αντιμετωπίσει κάποιος με ανάλογο πρόβλημα εδώ στην χώρα μας είναι η έλλειψη κατάλληλων υποδομών όχι μόνο στους δρόμους, αλλά παντού.
Ελάχιστες ράμπες στα πεζοδρόμια που περιορίζονται και εξαφανίζονται παντελώς όσο απομακρύνεσαι από το κέντρο της πόλης, ενώ τα χωρίς την ανάλογη σκέψη τοποθετημένα δενδράκια πολλές φορές εμποδίζουν κάποιον με τα πόδια να κυκλοφορήσει, πόσο μάλλον να συζητάμε για καροτσάκι. Το μεγαλύτερο μέρος των καταστημάτων κάθε είδους δεν είναι προσβάσιμα συμπεριλαμβανομένων και των δημοσίων υπηρεσιών.
Για τα μέσα μαζικής μεταφοράς, αν εξαιρέσει κανείς τις τρεις γραμμές του μετρό πολύ φοβάμαι ότι κανένα άλλο μέσο δεν μπορεί να εξυπηρετήσει άτομα με ειδικές ανάγκες.
Παρ' ότι ας πούμε τα λεωφορεία, και τα τρόλεϊ προφανώς, έχουν ράμπες, πολύ αμφιβάλω αν δουλεύουν στα περισσότερα από αυτά και αν οι οδηγοί είναι εκπαιδευμένοι να τις χειρίζονται, αλλιώς, πώς να εξηγήσω την μη χρήση τους από αυτά τα άτομα
Να μιλήσουμε για μέσα προαστιακής η υπεραστικής μεταφοράς.
Αλήθεια πόσα λεωφορεία του ΚΤΕΛ μπορούν να εξυπηρετήσουν ΑΜΕΑ. Ευτυχώς δεν μπορώ να πω το ίδιο για τα πλοία που ακόμα και με υποτυπώδη μέσα είναι προσβάσιμα τουλάχιστον σε κάποιους χώρους τους. Βέβαια επειδή δεν ταξιδεύω με πλοία δεν μπορώ να μιλήσω συνολικά παρά μόνο σε αυτά τα λίγα που έχει τύχει να ταξιδεύω.
Όσο για τα αεροπλάνα, αν εξαιρέσει κανένας το Ελευθέριος Βενιζέλος και ίσως το Μακεδονία της Θεσσαλονίκης, θα μου επιτρέψετε να έχω τις επιφυλάξεις μου για τα περισσότερα περιφερικά αεροδρόμια
Όσο για τον ΟΣΕ, στο μεγαλύτερο μέρος του η προσβασιμότητά του είναι χαμηλή έως αδύνατη.
Ειλικρινά μπορεί να μου πει κάποιος πώς ένα άτομο ΑΜΕΑ θα ανέβει από την αίθουσα αναμονής στις αποβάθρες του ΣΣ Θεσσαλονίκης, και πώς θα ανέβει και θα κατέβει από τα τραίνα???
Εγώ πάντως στο πρόσφατο σιδηροδρομικό ταξίδι μου στην συμπρωτεύουσα απογοητεύτηκα από αυτά πού είδα.
Μακάρι να έκανα λάθος. Όσο για τους υπόλοιπους σταθμούς κάποιοι που φτιάχτηκαν πρόσφατα είναι προσβάσιμοι χωρίς όμως να έχει λυθεί η είσοδος και έξοδος από τα βαγόνια,αφού τα περισσότερα από αυτά έχουν σκάλες, εξαιρουμένου μόνο του τροχαίου υλικού που προορίζετε για τον προαστιακό.
Να μην μιλήσουμε βέβαια για χώρους τέχνης, Θέατρα, κινηματογράφοι, που και αυτά, ακόμα και τα πιο καινούργια στην κατασκευή στερούνται των απαραίτητων υποδομών με συνέπεια και αυτά να είναι μη προσβάσιμα παρ' ότι θα περίμενα μεγαλύτερη ευαισθησία από τους ανθρώπους της τέχνης οι οποίοι σε κάθε ευκαιρία δείχνουν την συμπάθειά τους προς τα άτομα αυτά.
Από λόγια όμως χορτάσαμε.
Όσο απομακρύνεσαι από την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη τα πράγματα χειροτερεύουν αφού δεν υπάρχουν ούτε κατά διάνοια ανάλογες υποδομές, με τα γνωστά πάντα αποτελέσματα που έχουν σαν συνέπεια σκηνές που μόνο ρεζιλεύουν το σύνολο της κοινωνίας μας (Εύχομαι στο διάστημα πού έχω να ταξιδέψω σε κάποιες πόλεις τα έργα των αρμοδίων να με διαψεύδουν )
Και τελευταία άφησα την απύθμενη γαϊδουριά μας.
Πόσες φορές δεν έχουμε δει αυτοκίνητα παρκαρισμένα πάνω σε ράμπες?? Πόσες φορές δεν έχουμε δει πεζοδρόμια, ακόμα και σε κεντρικούς δρόμους να έχουν γίνει πάρκινγκ για αυτοκίνητα και μηχανάκια.
Και να θυμηθώ την απάνθρωπη, κατάπτυστη συμπεριφορά ιδιοκτητών καταστημάτων προς τα άτομα αυτά μπας και πάθει κάτι ο χώρος η η σεβαστή πελατεία του καταστήματος αν πιει εκεί τον καφέ του η γευματίσει ένας η περισσότεροι συνάνθρωποι μας σε καροτσάκι, η μια παρέα τυφλών?? Πόσα κρούσματα έχουμε ακούσει και πόσα άραγε δεν έχουν γίνει γνωστά.
Όσο και για το γεγονός που με έκανε διάσημο σε σταθμό του μετρό όταν άτομο με καροτσάκι πήγε στο ασανσέρ για να ανέβει στην επιφάνεια από τις αποβάθρες και το βρήκε κατειλημμένο από, ανάπηρες στο μυαλό κυρίες και δεσποινίδες οι οποίες βέβαια δεν είχαν την στοιχειώδη ευγένεια να βγουν βλέποντας την συνάνθρωπό μας που το είχε ανάγκη, και που στο κάτω κάτω για την εξυπηρέτησή της φτιάχτηκε. Το σχόλιό μου βέβαια απευθυνόμενος στην κοπέλα με το καροτσάκι “Πρέπει να περιμένετε γιατί αγαπητή μου δεσποινίς, η δική σας αναπηρία δεν είναι τόσο βαριά όσο η δική τους “, τίς έθηξε τις καιμένες, και δεν έμεινε χωρίς απάντηση, από τις καθώς πρέπει κυρίες, πράγμα που με έκανε και εισέβαλα μαινόμενος μέσα στο ασανσέρ, και μπροστά στο εμβρόντητο προσωπικό του σταθμού και ενοποιών του αστυνομικού που παρακολουθούσε με ανοιχτό το στόμα, πέταξα έξω από τον ανελκυστήρα κακήν κακός και τις τέσσερις στολίζονταστες με τα ανάλογα "γαλλικά" και έβαλα μέσα την κατακόκκινη από ντροπή κοπέλα με το αμαξίδιο.
Αποτέλεσμα της γενικότερης κατάπτυστης συμπεριφοράς μας είναι να αποκλείουμε από την κοινωνική, και όχι μόνο, ζωή αυτά τα άτομα που τελικά δεν διαφέρουν σε τίποτε από εμάς τους υπόλοιπους, αναγκάζοντάς τα να μένουν κλεισμένα στα σπίτια τους, όχι γιατί δεν μπορούν αλλά γιατί δεν τους αφήνουμε, εμείς οι υπόλοιποι με τον ωχαδελφισμό και την αρρωστημένη νοοτροπία μας.
Είναι κάτι που σε τελική ανάλυση με κάνει να αναθεωρώ το τι είναι αναπηρία και ποιος είναι πραγματικά ανάπηρος
Αναπηρία είναι η ανικανότητα του μυαλού να σκεφτεί πέρα από τον εαυτούλη μας, η οποία είναι επικίνδυνη και κατακριτέα.
Σχόλια : 1) Παρατηρείστε τον μαλάκα με την BMW που έχει παρκάρει!!!!!!!!!! (1:35)
2) Τούς ένστολους ΒΛΆΚΕΣ που δεν του βάζουν την BMW στον......... (1:39)
3)Τίς καταπληκτικές ράμπες στίς διαβάσεις (3:13-3:34)
4)Θαυμάστε (4:37-4:52)
5) Σωπάτε καλέ μιά ράμπα. Και τί ράμπα!!!!!!!!! (4:55-5:07)
6) Τί να προτοθαυμάσει κανείς TRIAL με καροτσάκι!!!!!!!!!!! (5:26)
7) Πάλι καλά που βρέθηκε και ο χριστιανός Γιωργήηηηηηηηηη(5:45)
8)Και ναι. Ο κουστουμάτος άκουσε κατενόησε και ΘΑ λύσει το πρόβλημα.
Κούνια που σας κούναγε όλους!!!!!!!!!!!!!!!!(6:56)
9)Και άλλες ράμπες, θαύμα τεχνικής (7:28-7:44, 7:50-7:58)
10) Χίλια μπράβο σε αυτόν που έβαλε ράμπες στο σχολείο (8:35-9:24)
Τέλος εγώ πήγα στον καθρεύτη μου και αυτοφτύστικαγια τα χάλια.
Σειρά σας κύριοι και κυρίες
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
