Βοώντας σε ώτα μη ακουόντων

Δεν είναι πιστεύω να είναι κάτι φοβερό και τρομερό να θυμηθούμε κάποια πράγματα πού ειπώθηκαν σε παλαιοτέρους χρόνους ευημερίας, τότε πού σε αυτήν την χώρα, “δέναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα” και κυκλοφορούσαν τόσα SUV πού ο επισκέπτης νόμιζε ότι ήταν στο Ντουμπάι η στη Σαουδική Αραβία.

Τότε, σε όχι τόσο πολύ μακρινούς χρόνους, όπου αράζαμε σαν άλλοι σεΐχηδες στα ακριβά καφέ να πιούμε τον φρεντουτσίνο μας, απολαμβάνοντας την λιακάδα η τον έναστρο ουρανό, η άλλες φορές λυγκνιζόμενοι στα ταραμπαμπούμ σικ σκυλάδικων ραίναμε με λουλούδια την κάθε ημίγυμνη αρτίστα που κραδαίνοντας ένα μικρόφωνο ωσάν το ρόπαλο του Ηρακλή τραγουδούσε με την γλυκόλαλη κορακίσια φωνή της, βαθιά εμπνευσμένους στοίχους μεγάλων ποιητών όπως πχ “ Γλυκέ μου φαλάκρα για σε 'να φτάνω στα άκρα” και λοιπά ωδικά τεχνουργήματα.

Τότε πού πηγαίναμε σαν τα βόδια και ψηφίζαμε τους πολυχρονεμένους μας ηγέτες όντας σίγουροι ότι, όπως μας έλεγαν από περίοπτα μπαλκόνια, αγωνίζονται με όλες τους τις δυνάμεις για το μεγαλείο της ΕΛΛΆΔΟΣ.

Λοιδορούσαμε τότε όλοι πολιτικοί, πολίτες, ΜΜΕ, σαν φαντασιόπληκτους, επικίνδυνους κινδυνολόγους, και λάτρεις ανήκουστων εσχατολογικών θεωριών, όσους έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου προσπαθώντας να μας ξυπνήσουν.

Και εμείς στην αγκαλιά του γλυκόμορφου Μορφέα μεταφερόμασταν αργά προς τον Άδη από τους πολυχρονεμένους εθνοπατέρες μας από δρόμους γεμάτους ροδοπέταλα.

Να λοιπών πώς έκρουε τον κώδωνα τού κινδύνου ο Γ. Μαρίνος στον Οικονομικό Ταχυδρόμο τεύχος 22/05/1986 προφητεύοντας τα χρόνια του ερέβους που σήμερα ζούμε, δυστυχώς εν τω μέσω κοροϊδευτικών γελώτων και λοιδοριών. 

 

«Και ιδού πού φθάσαμε: Αντί να δουλεύουμε για να παράγουμε εισόδημα, να τρώμε από τα έτοιμα και από τα δανεικά. Αντί να φτιάχνουμε νέα εργοστάσια, να κλείνομε κι αυτά που υπάρχουν. Αντί να εκσυγχρονίζουμε τις υφιστάμενες εγκαταστάσεις, να τις αφήνουμε βαθμιαία να καταντούν παλιοσίδερα. Αντί να βελτιώνομε την παραγωγικότητά μας, να επιβραβεύουμε με κάθε τρόπο την τεμπελιά και την λούφα. Αντί να προωθούμε τις εξαγωγές μας με καλά και φθηνά προϊόντα, να υπονομεύομε την ανταγωνιστικότητά τους με αποτέλεσμα να μην μπορεί πια να πουληθεί η ελληνική παραγωγή ούτε μέσα στην ελληνική αγορά.
Αντί να ενθαρρύνομε το κέρδος, ώστε να περισσεύουν λεφτά για νέες επενδύσεις και καλύτερες αμοιβές των εργαζομένων, το εμποδίζομε με κάθε τρόπο, με αποτέλεσμα τον πολλαπλασιασμό των προβληματικών επιχειρήσεων και την απειλή των μαζικών απολύσεων, αφού οι βιομηχανικές μας επιχειρήσεις δεν μπορούν πια να επιβιώσουν.
Αντί να στηρίζομε με κάθε τρόπο την εγχώρια παραγωγή, την καταδιώκομε με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο, διευκολύνοντας έτσι τις εισαγωγές και την κυριαρχία των ξένων στην ελληνική αγορά.
Αντί οι εργατοϋπάλληλοι να υπερασπίζονται την εθνική παραγωγή με την εργατικότητα και την συμπαράστασή τους προς τους ομοεθνείς εργοδότες τους, πολλοί απ” αυτούς υπονομεύουν με απεργίες, στάσεις εργασίας, καταλήψεις, κοπάνες, νωθρότητα, τσαπατσουλιά και συνεχείς εκδηλώσεις μίσους τις ντόπιες παραγωγικές μονάδες, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο στα ξένα προϊόντα και στη δική τους μιζέρια και ανεργία.
Αντί το δημόσιο να διαχειρίζεται με σύνεση και πόνο τα έσοδα από την φορολογία, τα διασπαθίζει σε καταναλωτικές δαπάνες σε έργα βιτρίνας, σε αθρόες προσλήψεις υποαπασχολούμενων, σε επιδοτήσεις, χαρισμούς οφειλών, σε δανεικά και αγύριστα και σε διαιώνιση της αντιπαραγωγικής δομής της δημόσιας διοικήσεως και της χρονοβόρας και δαπανηρότατης γραφειοκρατίας.
Αντί να αναπτύσσομε την παραγωγή και να ενισχύομε την αυτοδυναμία της οικονομίας μας, το’χουμε ρίξει στον δανεισμό από το εσωτερικό και κυρίως από το εξωτερικό, με αποτέλεσμα να έχομε φθάσει στο τραγικό σημείο να δανειζόμαστε πια κάθε χρόνο 2-3 δισεκατομμύρια δολλάρια από τους ξένους για να εξοφλούμε προηγούμενα δανεικά.
Αντί να διευκολύνεται η εισαγωγή νέας τεχνολογίας και η ευελιξία των επιχειρήσεων ώστε να αποφεύγουν τα οικονομικά αδιέξοδα και το μοιραίο κλείσιμό τους, αντί να ενθαρρύνεται η υλική επιβράβευση των προκομμένων και ευσυνείδητων, επιβάλλεται με κάθε τρόπο το αντίθετο.»
Αυτή είναι η πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας.
Και αυτοί που αντιδρούν στην απαιτούμενη θεραπευτική αγωγή, φαίνεται ότι προτιμούν να καταποντιστούμε όλοι, χορεύοντας και τραγουδώντας, όπως οι επιβάτες του Τιτανικού.
Και αυτό σχεδόν σίγουρα θα συμβεί, αφού τα σωστικά μέσα ολοένα και περιορίζονται.».

Τα ' λεγε. Καλά τα 'λεγε αλλά ποιος τον άκουγε τόσο αυτόν όσο και τον τότε πρόεδρο την τραπέζης της Ελλάδος??
Όλοι μέσα στην σοσιαλιστική, η μάλλον σωστότερα σοσιαληστική πράσινη παραζάλη και την γαλάζια νηρβάνα, κανένας δεν ήθελε να ακούσει και να αναρωτηθεί. “Τι λένε ρε αυτοί?? Μπας και έχουν δίκιο??”
Και πέρναγε ο καιρός και ο Έλληνας μέσα σε μια ψεύτικη ανάπτυξη και μια επίπλαστη ευημερία ζούσε τις 1000 και μια νύχτες νανουριζόμενος από τους θεόσταλτους εθνοπατέρες που τελικά οδηγούσαν την Ελλάδα στον γκρεμό και τους Έλληνες στην ένδυα μέσα από αστραφτερά ΕΥΡΩ δαφνοστεφανομένους ολυμπιακούς αγώνες φαραωνικά δημόσια έργα, που τελικό σκοπό είχαν να γεμίσουν τις τσέπες “Μαντέλιδων” ,“Τσοχατζόπουλων” και των συνδαιτυμόνων αυτών
Και έτσι φτάσαμε στο αλήστου μνήμης “ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ” του ΓΑΠ. Και στα 18 σημεία του Σαμαρά που τελικά κατάντησαν την Ελλάδα επαίτη της δόσης στους διαδρόμους των Βρυξελλών και και ικέτηδα στο περιστύλιο του γερμανικού κοινοβουλίου, η μάλλον κυνοβουλίου,
χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας δίδοντας μια εικόνα ανάλογη με τα πρεζόνια της πλατείας Ομονοίας.
Οι κατοικούντες στα μεγάλα σαλόνια Σοιμπλε Μέρκελ και λοιποί συνδαιτυμόνες πότε δίνουν κάποιο κέρμα στην "μικρή ορφανή ρακένδυτη" και πότε σφαλιάρες κλωτσιές και ύβρεις καταλογίζοντας σε αυτήν την “μικρή καταραμένη” την ευθύνη για κάθε λοιμό, σεισμό και καταποντισμό, διαμοιράζοντας συγχρόνως, εν κρυπτό τα ιμάτιά της.
Και ο Κυρίαρχος Ελληνικός Λαός τι θα κάνει???
Μα ότι κάθε άλλη φορά.
Όταν θα έρθει η ώρα πάλι να μιλήσει, οι πολυχρονεμένοι μας εθνοπατέρες θα βγουν λαμπεροί πάλι στα περίοπτα μπαλκόνια υποσχόμενοι την σωτηρία, και ο λαός σαν πρόβατα θα πάει να τους ψηφίσει για ακόμα μια φορά.
Και αυτοί θα συνεχίσουν να κατατρώγουν τα σωθικά της χώρας όπως το σαράκι το ξύλο και να λοιδορούν, κοροϊδεύουν, όπως κα τότε, όλους αυτούς που προειδοποιούν για τον πάτο που πλησιάζει και που όταν τον φτάσουμε θα βλέπουμε πλέων καθημερινά εικόνες στην Ελλάδα του 21ου αιώνα που μέχρι τώρα της βλέπαμε σε φωτογραφίες του χειμώνα του '41.
Εκτός αν ο Έλληνας ξυπνήσει. Κάτι που ελπίζω να γίνει πριν το έσχατο σημείο. Τον πάτο.