Η Ζωή του Ανθρώπου

Γεννηθήκαμε.
Ο δρόμος τής ζωής ξεκίνα.
Ξεκινά το ταξίδι προς το άγνωστο.
Αρχίζουμε να βαδίζουμε τον δρόμο.
Συναντούμε και άλλους ανθρώπους, που άλλοι έρχονται, άλλοι, φεύγουν, προσπερνούν βιαστικά, προσπερνάμε και εμείς άλλους.
Γνωρίζουμε ανθρώπους, χαρακτήρες, καταστάσεις, μαθαίνουμε.
Συναντούμε σταυροδρόμια, άλλα μικρά, άλλα μεγάλα.
Προς τα που να πάω? Ανασφάλεια.
Τελικά η επιλογή γίνεται, χωρίς να γνωρίζουμε αν τελικά επιλέξαμε το καλύτερο.
Απλά βαδίζουμε.
Ο δρόμος συνεχίζει.
Συναντούμε άλλους ανθρώπους.
Περπατούμε μαζί τους.
Αναπτύσσονται φιλίες, άλλες ρηχές, άλλες πραγματικές, σχέσεις εξάρτισης σχέσεις εκμετάλλευσης, σχέσεις στοργής.
Μαθαίνουμε.
Νέα σταυροδρόμια, νέες επιλογές.
Δρόμοι βατοί και άνετοι, δρόμοι στενοί και τραχείς, κακοτράχαλα μονοπάτια, ανηφόρες, κατηφόρες, κορυφές, και βάραθρα, αδιέξοδα.
Επιστροφές και νέες επιλογές, νέες πορείες.
Πτώσεις, γλιστρήματα, λάσπες κολλήματα.
Πότε εμείς και Πότε οι άλλοι.
Μας βοηθούν, βοηθάμε άλλους.
Μας προσπερνούν πολλοί, και ας βλέπουν το χέρι να ζήτα βοήθεια.
Προσπερνούμε πολλούς και ας τους βλέπουμε με χέρι απλωμένο, να ζητούν, ικετεύουν, βοήθεια.
Γνώσεις, χαρές, λύπες, αισθήματα.
Γεμίζουμε με αυτό που όλοι λένε πείρα.
Διδάσκουμε και διδασκόμαστε, μας μαθαίνουν, και τους μαθαίνουμε.
Δίνουμε και παίρνουμε γνώσεις.
Μας τραβούν και εμείς τραβάμε άλλους, μας σπρώχνουν μας ρίχνουν, και εμείς σπρώχνουμε και ρίχνουμε άλλους.
Και ο δρόμος διανοίγεται μπροστά μας, και εμείς προχωράμε.
Το τέλος.
Και κάποτε ο δρόμος τελειώνει.
Μπροστά μας το άπειρο, Το σύμπαν, που μας καλεί να ενωθούμε μαζί του.
Να γίνουμε ένα με αυτό και να γίνει ένα με εμάς, αυτό που μάθαμε να αποκαλούμε θάνατο.
Γυρίζουμε πίσω και βλέπουμε τον δρόμο που κάναμε.
Την διαδρομή που επιλέξαμε.
Το κάνουν και άλλοι αυτό.
Άλλοι χαμογελούν και άλλοι κλαίνε.
Εμείς, χαμογελούμε (?) ευχαριστημένοι(?).
Το σύμπαν μας καλεί, και η ομορφιά του μας έλκει.
Πετάμε.
Βλέπουμε τον δρόμο από ψηλά να μικραίνει.
Τόσο μικρός και τόσο όμορφος.
Ευχή.
Να χαμογελούμε όλοι όταν φτάσουμε στο τέρμα και κοιτάξουμε πίσω.
Προσδοκία.
Να χαμογελώ ευχαριστημένος όταν φτάσω στο τέρμα και κοιτάξω πίσω.
Η απόλυτη ευτυχία.