Τυχαία συνάντηση

Η μέρα είχε προχωρήσει αρκετά, Σάββατο, εκείνος είχε ρεπό, αυτή την μέρα. Όλο το πρωί είχε ασχοληθεί με διάφορα που έπρεπε να γίνουν μέσα στην εβδομάδα και εκκρεμούσαν. Μετά το μεσημεριανό του φαγητό κάθισε να πιει τον απογευματινό του καφέ και να χαλαρώσει στο μπαλκόνι του, απολαμβάνοντας τον ήλιο που έριχνε τις τελευταίες ακτίνες του στην γη.
Σκεφτόταν τι να κάνει, πως να περάσει τις ώρες χαλάρωσης που του έμεναν, οι γνωστοί και οι φίλοι του ακόμα δεν είχαν επιστρέψει από τις διακοπές του Πάσχα.
Αυτό που πέρασε από το μυαλό του ήταν να πάει να φάει έξω, Δεν του ερχόταν καλά να μείνει μέσα.
Θα πήγαινε στο γνωστό ταβερνάκι, όπου το επισκεπτόταν συχνά, όταν ήθελε να φάει κάτι έξω.
Είχε βραδιάσει πια όταν πήγε.
Το ταβερνάκι δεν είχε καθόλου κόσμο, δύο τρεις παρέες κάθονταν και έτρωγαν και τα περισσότερα τραπέζια ήταν άδεια.
Διάλεξε ένα, άφησε τα πράγματά του, και κάθισε σε μια καρέκλα, τράβηξε το τασάκι προς την μεριά του και άναψε ένα τσιγάρο.
Μέχρι να έρθει ο σερβιτόρος έριξε μια ματιά στις παρέες που κάθονταν στα άλλα τραπέζια μήπως δει και κανένα γνωστό του. Τα μάτια του σταμάτησαν πάνω σε μια παρέα.
Στις καρέκλες που βρίσκονταν απέναντί του καθόταν ένα ζευγάρι με το παιδί τους. Αυτός επικεντρώθηκε στην γυναίκα που μαζί με τον σύζυγο της κοιτούσαν τον κατάλογο.
Αυτή, η καστανή με τα κοντά μαλλιά χτενισμένα χωρίστρα στην μέση, με τα γυαλιά με τον λεπτό οβάλ συρμάτινο σκελετό και τα καστανά μάτια ήταν εκείνη.
Την αναγνώρισε σχεδόν αμέσως. Αν εξαιρέσει κανείς τα λίγα κιλάκια που είχε πάρει, δεν είχε αλλάξει καθόλου.
Ήταν αυτή, ή ίδια κοπέλα, που πριν πέντε χρόνια την κρατούσε από το χέρι όταν έβγαιναν βόλτα, ήταν αυτή η ίδια που είχαν αλλάξει λόγια αγάπης, είχαν κάνει σχέδια για το μέλλον, το δικό τους μέλλον, είχαν δει υπέροχα ηλιοβασιλέματα αγκαλιά, ανταλλάσσοντας ζεστά φιλιά.
Η κοπέλα που τότε αγαπούσε όσο οτιδήποτε άλλο στον κόσμο, που ήταν γι' αυτόν το πολυτιμότερο πράγμα που είχε, η κοπέλα που τόσο ξαφνικά είχε φύγει από την ζωή του, αφήνοντας του ένα τεράστιο κενό που τόσο δύσκολα είχε καταφέρει να κλείσει.
Αυτή η ίδια κοπέλα καθόταν τώρα λίγα μέτρα μακριά του, με τον σύζυγο της, έναν μελαχρινό γεματούλη, και το παιδί της, ένα πανέμορφο ξανθό κοριτσάκι, με δυο πεταχτά κοτσιδάκια δεξιά και αριστερά πάνω από τα αυτάκια, να πίνει λαίμαργα τον χυμό της από το κουτάκι, που κρατούσε με τα δυο της μικρά χεράκια, με ένα καλαμάκι.
Εκείνος γύρισε στο τραπέζι του, γι' αυτόν εκείνη ήταν πια παρελθόν, ένα μακρινό παρελθόν.
Τράβηξε μια ρουφηξιά από το τσιγάρο του, το άφησε στο τασάκι, πήρε τον κατάλογο, διάλεξε το γεύμα του, και παράγγειλε στον σερβιτόρο που στο μεταξύ είχε έρθει.
Έριξε μια κλεφτή ματιά ακόμα στο ζευγάρι, αυτός και αυτή κάτι συζητούσαν ενώ το κοριτσάκι τους με ρουφηγμένα τα μαγουλάκια ρουφούσε από το κουτάκι τον χυμό, κοιτώντας με περιέργεια ότι συνέβαινε γύρο του.
Αυτή δεν τον είχε δει ακόμα, να κάθετε μόνος του στο τραπεζάκι της γωνίας, η δεν τον είχε αναγνωρίσει.
Γύρισε πάλι στο τραπέζι του, πήρε το περιοδικό που μόλις πριν λίγο είχε αγοράσει από το περίπτερο και άρχισε να το ξεφυλλίζει.
Σε λίγο τα “πρώτα” ήρθαν, οι τηγανητές πατάτες, η σαλάτα και η μπύρα βρίσκονταν μπροστά του, αυτός άφησε το περιοδικό στην πλαϊνή καρέκλα και άρχισε να τσιμπολογάει μέχρι να έρθει το κυρίως πιάτο.
Γύρισε προς το μέρος που καθόταν εκείνη, είδε πως τον κοιτούσε με έναν τρόπο, που έδειχνε πως τον είχε δει και τον είχε αναγνωρίσει. Μόλις τα μάτια τους συναντήθηκαν αυτή γύρισε αμήχανα, άνοιξε την τσάντα της έβγαλε ένα χαρτομάντιλο και σκούπισε τα χειλάκια του παιδιού.
Στο μεταξύ τα φαγητά τους είχαν έρθει, άρχισαν να τρώνε, αυτή σε κάθε ευκαιρία, του έριχνε κλεφτές ματιές. Αυτός τσιμπολογούσε, περιμένοντας το κυρίως πιάτο, παρακολουθώντας την όμως διακριτικά.
-Έφτασε και το μοσχαράκι, ο σερβιτόρος πήρε το πιάτο με το αχνιστό φαγητό από τον δίσκο του και το άφησε μπροστά του.
-Καλή σας όρεξη.
-Ευχαριστώ, απάντησε εκείνος στον σερβιτόρο, πήρε το σερβίτσιο και άρχισε να τρώει.
Όση ώρα έτρωγαν, έριχναν ματιές ο ένας στον άλλο, άλλες φορές περαστικές γρήγορες και άλλες φορές, με πολύ προσοχή, έμεναν να κοιτάζουν για λίγα δευτερόλεπτα. Κάποιες στιγμές, που οι ματιές τους συναντιόνταν, κοιτάζονταν ίσα στα μάτια, όπως τότε που, πρωτοείδε ό ένας τον άλλο, καλεσμένοι και οι δυο στην ίδια παρέα, τότε που αντάλλαξαν την πρώτη τους “καλησπέρα”, τότε που πρωτοαγκίχτηκαν σε εκείνη την τόσο τυπική χειραψία που έμελλε να τους ενώσει για τους επόμενους είκοσι μήνες, σε κάτι τόσο μοναδικά υπέροχο.
Τελείωσε το φαγητό του, έσπρωξε τα άδεια πιάτα πιο πέρα, πήρε το περιοδικό από την διπλανή καρέκλα που το είχε αφήσει και άρχισε να διαβάζει ένα άρθρο , άναψε ένα τσιγάρο και τράβηξε πάλι το τασάκι προς την μεριά του.
Προσηλωμένος στο διάβασμα του, σταμάτησε να κοιτάζει προς αυτή, τι νόημα είχε πια άλλωστε, τι τον ενδιέφερε, γιατί να κοιτάζει, ποιος ο λόγος?
Μετά από λίγο κοίταξε το ρολόι του, ζήτησε λογαριασμό, και σηκώθηκε να πάει μέχρι την τουαλέτα, χωρίς να ρίξει ούτε μια ματιά στο τραπέζι που καθόταν εκείνη.
Ακουμπώντας τα χέρια του στις άκρες του νιπτήρα κοιτάχθηκε στον καθρέφτη για μερικά δευτερόλεπτα, άνοιξε την βρύση έβαλε τα χέρια του κάτω από το νερό και άρχισε να τα τρίβει μεταξύ τους, τέλος τράβηξε μια χάρτινη πετσέτα από μια θήκη στον τοίχο και τα σκούπισε.
Γύρισε να φύγει, αυτή στεκόταν μπροστά του.
-Καλησπέρα, είσαι καλά?? του είπε
-Μια χαρά, απάντησε εκείνος
-Ξέρεις αισθάνομαι την ανάγκη να σου ζητήσω μια μεγάλη συγγνώμη.
-Γιατί??
-Να για τότε, να σου ζητήσω συγγνώμη που σε πλήγωσα, άλλα πίστεψε με δεν γινόταν αλλιώς
-Τι εννοείς???
-Να, όταν ήρθες στο σπίτι να γνωρίσεις τους δικούς μου, όταν έφυγες, οι δικοί μου με πίεσαν πάρα πολύ να σε αφήσω. Μου έλεγαν ότι είναι αδύνατο να είμαι ευτυχισμένη με έναν άντρα δέκα χρόνια μεγαλήτερό μου, ότι με κοροιδεύεις και ότι θα με αφήσεις. Μου ήταν πολύ δύσκολο, γιατί και εγώ σε αγαπούσα αλλά δεν μπορούσα να τα χαλάσω με τους γονείς μου, δεν γινόταν. Φοβόμουν, φοβόμουν τόσο πολύ. Αλλά δεν μπορούσα πίστεψέ με. Ελπίζω να με συγχωρέσεις που σε πλήγωσα.
-Ναι, όντος, δεν μπορώ να πω ότι ήταν η καλύτερη περίοδος της ζωής μου, αλλά πάνε τώρα αυτά περάσανε, πες μου τα νέα σου, είδα παντρεύτηκες έχεις και ένα πανέμορφο κοριτσάκι, μπράβο, να σου ζήσει η κουκλίτσα, αλλά πες μου περνάς καλά????
-Τι καλά, αυτόν μου τον γνώρισαν οι γονείς μου λίγους μήνες μετά που χωρίσαμε, τον παντρεύτηκα χωρίς να καταλάβω πως και τι, και από ζωή, τι να σου πω, για να τα βγάλουμε πέρα, εγώ έχω πιάσει δουλειά σε ένα μεγάλο super market, και αυτός μετά το εργοστάσιο, που δουλεύει, πάει και δουλεύει και το ταξί του αδερφού του, πως να βγούνε αλλιώς τόσα έξοδα, νοίκια, κοινόχρηστα, λογαριασμοί, άστα. Ξέρεις ότι, η μοναδική μου έξοδος είναι η παιδική χαρά όταν πάω την μικρή??? Έχω να πάω ένα σινεμά, ένα θέατρο χρόνια. Η τελευταία φορά που βγήκαμε έτσι κάπου έξω να φάμε και να πάρουμε λίγο αέρα ήταν πριν δυο χρόνια, κατά τα άλλα η ζωή μου δουλειά, σπίτι και τίποτε άλλο, αισθάνομαι σαν φυλακισμένη, δεν αντέχω πια. Είμαι σίγουρη ότι μαζί σου, θα ήταν διαφορετικά
Έσκυψε το κεφάλι και κοιτούσε το πάτωμα.
-Δεν μπορείς να ξέρεις πως θα ήταν μαζί μου, διάλεξες έναν δρόμο, και άφησες έναν άλλο, όμως ποτέ δεν μπορεί κανένας να είναι σίγουρος, ότι αυτός ο δρόμος που άφησε είναι καλύτερος από αυτόν που προτίμησε να ακολουθήσει, γι' αυτό μην σκέφτεσαι έτσι. Πες μου όμως κάτι. Σε αγαπάει???
-Ναι, όσο γι' αυτό, είμαι σίγουρη, με προσέχει σαν τα μάτια του, είμαι σίγουρη ότι με αγαπάει.
-Εσύ??? Τον αγαπάς???
-Δεν ξέρω, δεν ξέρω τι να σου απαντήσω, δεν ξέρω, νιώθω τόσο πιεσμένη τόσο αγχωμένη που...... δεν ξέρω.
-Άκου με τι θα σου πω, Πλήγωσες εμένα κάποτε, μην το ξανακάνεις, μην διαλύσεις αυτό που έχει φτιαχτεί, όπως και να έχει φτιαχτεί είναι όμορφο, μην το χαλάσεις. Μην πληγώσεις και αυτόν. Αγάπησε τον, αφού σε αγαπάει, δες την ομορφιά αυτού που έχεις, δες τα καλά της ζωής που κάνεις, δες την αγάπη του ανθρώπου σου, και δέξου την, Δες τον αγώνα του, να μην σας λείψει τίποτε, σε εσένα και στο αγγελούδι σας, στήριξε τον να αντέξει, και αν θες να αλλάξει κάτι στην ζωή σου άλλαξε το ξεκινώντας από εσένα, πάψε πια να είσαι έτσι και φόρεσε εκείνο το χαμόγελο που έφερνε την άνοιξη και χάρισε το του, χάρισε του την αγκαλιά σου, την ζεστασιά της ψυχής σου, και κάνε μου την χάρη να το δω αυτό το καινούργιο πριν φύγω να αρχίζει. Ετσι!!!
Σήκωσε το χέρι και την χάιδεψε απαλά στα μαλλιά της. Εμειναν γιά λίγο να κοιτάζοντε, ίσα στα μάτια όπως τότε......
-Άντε πήγαινε τώρα, άντε άντε......
Έφυγε.
Εκείνος έμεινε μόνος πάλι, να κοιτάζετε στον καθρέφτη της τουαλέτας.
Άνοιξε την βρύση πήρε σαπούνι από την σαπουνοθήκη και άρχισε να πλένει τα χέρια του.....
Βγήκε από την τουαλέτα και πήγε στο τραπέζι που καθόταν, χωρίς να καθίσει είδε τον λογαριασμό που ο σερβιτόρος του είχε αφήσει, άφησε τα χρήματα πάνω στο τραπέζι, κάνοντας και το σχετικό νόημα πήρε τα πράγματά του, έριξε μια ματιά στο τραπέζι που καθόταν εκείνη με την οικογένειά της. Άδειο, είχαν φύγει.
Γύρισε και έφυγε, περπατώντας στον δρόμο για το σπίτι του στάθηκε και άναψε ένα τσιγάρο, γύρισε και κοίταξε, τον δρόμο πίσω του.
-Ας έχεις καλή ζωή.
Γύρισε και κοίταξε τον ουρανό, έναν ουρανό κατακάθαρο χωρίς ίχνος σύννεφου, γεμάτο αστέρια.
-Ας έχει καλή ζωή.
Γύρισε, τράβηξε μια ρουφηξιά από το τσιγάρο του, και πήρε το δρόμο για το σπίτι. Το σπίτι μου