Τηλεσκοπικές σκόρπιες σκέψεις

Ξεκόλλησε το μάτι από τον προσοφθάλμιο του τηλεσκοπίου, κάθισε στην σπαστή πολυθρόνα. Γύρω του άλλες παρέες έβλεπαν με τα τηλεσκόπιά τους τα θαύματα του ουρανού. Έριξε μια πεταχτή ματιά στους αστρικούς χάρτες που ήταν απλωμένοι μπροστά του. Πόσο μικρό έδειχναν τον κόσμο. Άναψε ένα τσιγάρο, γύρισε το κεφάλι και κοίταξε τον ουρανό.
Μια ασυννέφιαστη καθαρή νύχτα ήταν αυτή, ιδανική για παρατηρήσεις την θαυμάτων του ουρανού, που βρίσκονται εκεί πάνω και περιμένουν από εμάς να τα ανακαλύψουμε.
Κάρφωσε το βλέμμα του εκεί πάνω.

Το Σύμπαν

Ότι φαίνεται εκεί πάνω, στον ουρανό, τα αστέρια, οι πλανήτες, ότι βλέπουμε, ότι νομίζουμε ότι είναι όλος ο κόσμος, δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά ένας γαλαξίας. Ο δικός μας γαλαξίας, τίποτε περισσότερο παρά ένα μικρό κομματάκι στο τεράστιο παζλ που λέγετε σύμπαν.
Τίποτε περισσότερο παρά ένα σύνολο ουρανίων σωμάτων που περιστρέφονται γύρω από ένα κέντρο, αιωρούμενα στο απόλυτο κενό, κάτω από τις προσταγές γνωστών και άγνωστων φυσικών νόμων.
Αυτός όπως και εκατομμύρια άλλων γαλαξιών μαζί με το κενό που τους περιβάλλει απαρτίζουν το σύμπαν. Έναν χώρο απροσδιόριστου μεγέθους και σχήματος, όπου συνυπάρχει το υπαρκτό και το ανύπαρκτο, το κάτι με το τίποτε, το φως με το σκοτάδι, που εναλλάσσονται σε ένα συνεχή αιώνιο χορό, μεταξύ ζωής και θανάτου, δημιουργίας και καταστροφής.
Ερωτήματα. Τι είναι τελικά το σύμπαν?? Γιατί δημιουργήθηκε?? Έχει λόγο ύπαρξης?? Έχει τέλος?? Μέσα και έξω?? Ερωτήματα που δημιουργούνται σε έναν παρατηρητή του ουρανού. Μπορεί να μην απαντηθούν ποτέ, αυτά τα ερωτήματα, γιατί τελικά το σύμπαν αυτός ο χώρος που μας περιβάλλει να είναι ένα απειροελάχιστο μικρό κομμάτι σε έναν άλλο τεράστιο κόσμο, τίποτε περισσότερο ίσως, από μια δροσοσταλίδα στα πέταλα ενός λουλουδιού σε έναν κήπο, μέρος ενός άλλου κόσμου.

Η Ζωή

Η ζωή, ότι υπάρχει και βλέπουμε γύρω μας, δημιούργημα συμπτώσεων και συγκυριών, γεγονότων που συνέβησαν την σωστή στιγμή στον σωστό τόπο και με τον σωστό τρόπο με υλικά που υπάρχουν παντού, που από αυτά δημιουργήθηκαν τα πάντα, από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο που υπάρχουν παντού γύρω μας τόσο στον δικό μας όσο και σε άλλους κοντινούς η μακρινούς κόσμους.
Θα υπήρχε άραγε ζωή στην γη?? και με πια μορφή αν η χημική σύσταση της ατμόσφαιρας ήταν διαφορετική?? Αν ο πλανήτης μας ήταν σε διαφορετική απόσταση, θέση από τον ήλιο?? Αν, αν ,αν?? Θα υπήρχε γαλήνη, ζωή, η και αυτός ο κόσμος θα ήταν ένας από τους φοβερούς γειτονικούς με εμάς κόσμους, γεμάτος τρομερά γεγονότα που προκαλούν δέος??
Πώς θα ήταν άραγε η ζωή στην γη αν δεν είχε γίνει αυτή η τρομερή ηφαιστειακή έκρηξη πριν 600.000.000 χρόνια που κατέστρεψε τα πάντα, αφήνοντας χώρο για την δημιουργία κάτι εντελώς νέου?? Αν εκείνος ο αστεροειδής που ήταν η αιτία της εξαφάνισης των δεινοσαύρων δεν είχε πέσει στην γη, τι θα υπήρχε τώρα εδώ???
Και όλα αυτά συνέβησαν μόνο εδώ???
Δεν είναι εγωιστικό να λέμε ότι σε ένα σύμπαν τόσο τεράστιο με εκατομμύρια γαλαξίες και δισεκατομμύρια ήλιους και πλανήτες μόνο εδώ είχαμε τις ιδανικές συνθήκες και τις απαραίτητες συγκυρίες, και μόνο εδώ υπάρχει ζωή???

Ο Άνθρωπος

Δημιούργημα και αυτός συμπτώσεων και συγκυριών είναι το μόνο πλάσμα σε αυτόν τον κόσμο προικισμένο με το υπέρτατο αγαθό, την νοημοσύνη, το μόνο ον απελευθερωμένο από νόμους κανόνες, ένστικτα, γεμάτο από όνειρα επιδιώξεις, ΘΈΛΩ. Η δημιουργία του ανθρώπου έκανε το σύμπαν τέλειο, αφού δημιουργήθηκε μαζί με αυτόν η ελευθερία, που μέχρι τότε δεν υπήρχε, κάτι που τον κάνει σπουδαίο παρά την ασημαντότητα του μεγέθους του
Κανένας νόμος δεν ορίζει την συμπεριφορά του, τίποτε δεν μπορεί να βάλει φραγμό στην σκέψη του, κανένας δεν μπορεί να ορίσει τίποτε ακόμα και το πιο απλό γι' αυτόν. Ποιο πόδι θα ξεκινήσει πρώτο να περπατάει, πιο χέρι θα κινηθεί, σε πια κατεύθυνση θα πάει, αν θα τρέξει, όλα τα ορίζει ο ίδιος, από τα πιο απλά μέχρι τα πιο σύνθετα, που ορίζουν την ζωή του, δημιουργημένος και αυτός από τα ίδια υλικά που δημιούργησαν το σύμπαν, έχει και αυτός μέσα του το ίδιο κενό, το απόλυτο κενό, το νιώθει με διάφορους τρόπους, αισθάνεται την ύπαρξή του.
Αυτό το κενό, ο κάθε άνθρωπος προσπαθεί να το γεμίσει με ότι, ο κάθε ένας νομίζει κατάλληλο, χρήμα, δόξα, αγάπη. Μόνο όμως ένα είναι το σωστό, με την λάθος επιλογή το κενό αντιδρώντας σαν το πιθάρι των Δαναΐδων αδειάζει και αναδημιουργίται κάνοντας την προσπάθεια μάταιη.

Το φως

Αυτό το “κάτι” που ξεχωρίζει την μέρα από την νύχτα, το αντίθετο του σκότους, του κάθε σκότους, αυτό το “κάτι” που δημιουργείτε από το δικό μας αστέρι. Μας κάνει να βλέπουμε, να ζούμε, να χαιρόμαστε, Αυτό δημιουργεί τα χρώματα την ομορφιά, την ζέστη στο σώμα και στις ψυχές των ανθρώπων, της πλάσης όλης.
Αυτό το φως δημιουργείτε από όλα τα αστέρια, και φτάνει εδώ στην γη, από παντού, δημιουργώντας αυτό το μοναδικό θέαμα που απολαμβάνουμε κάθε καθαρή νύχτα με όλα αυτά τα χιλιάδες αστέρια στον ουρανό, το φως που πολλές φορές εξαπατά δείχνοντάς μας κάτι που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει, αλλά μας δείχνει την εικόνα του ΣΑΝ να υπάρχει ακόμα.
Το φως, ένας φορέας πληροφοριών για άλλους κόσμους, που εκπέμπετε σαν φιλμ μεταφέροντας τα γεγονότα, την ιστορία άλλων μακρινών κόσμων.
Το φως που έρχεται στην γη μας, παίρνει τις πληροφορίες, την ιστορία του κόσμου μας και αντανακλάται, φεύγει ξανά ταξιδεύει στο απόλυτο κενό μεταφέροντας μέσα του την ιστορία μας, μέχρι κάποιος σε ένα μακρινό πλανήτη, ενός μακρινού γαλαξία να βρει την άκρη του “νήματος” να αρχίσει να το “ξετυλίγει” και να βλέπει έργα και ημέρες ανθρώπων, πράξεις, συμπεριφορές, κινήσεις, δράσεις, εσένα, εμένα, όλους.
Ας προσπαθούμε λοιπόν αυτό που θα δει για εμάς αυτός ο κάποιος άγνωστος, του κάπου κάποτε, αυτή την ιστορία ζωής να τη έχει σαν παράδειγμα προς μίμηση και όχι σαν παράδειγμα προς αποφυγή