Η Λιμνούλα

Στο κέντρο του δάσους, στο ξέφωτο, βρισκόταν η μικρή ήρεμη λιμνούλα, τριγυρισμένη από ψηλά δένδρα, που προστάτευαν την ομορφιά της από τον άγριο καιρό, και χρωμάτιζαν με το πράσινο τών φύλλων τους το ήρεμο καθαρό νερό. Γύρω στις όχθες της φύτρωναν πολύχρωμα λουλούδια που έκαναν το τοπία ειδιλιακό, με τόσα χρώματα και αρώματα. Πάνω στην επιφάνεια του νερού φύτρωναν νούφαρα, που συνέβαλαν με την σειρά τους στην ομορφιά του τοπίου.

Ήταν φορές που ένα πέταλο από λουλούδι ή ένα φύλλο από τα δένδρα χάρισμα μοναδικό έπεφτε μαλακά στην επιφάνεια του νερού, κάνοντας το να σχηματίζει κύκλους, πού ολοένα μεγάλωναν, γεμίζοντας την επιφάνεια της λιμνούλας.

Τότε ήταν η ευκαιρία για τις μικρές ακτίδες φωτός να παίξουν, ξεχίνονταν ανάμεσα από τα πυκνά φυλώματα των δένδρων βουτούσαν στό νερό, έπαιζαν με τους ταξιδευτές κύκλους διακοσμόντας την επιφάνεια του με λαμπερά σχήματα.

Εκείνη προχωρόντας με αργά βήματα έφτασε στήν όχθη της λιμνούλας.

Ήταν όμορφη, σαν άγγελος. Οι ακτίνες την είδαν, την περυκύκλωσαν και έκαναν να λάμψει η ομορφιά της.

Γύρισε το βλέμμα της και κοίταξε γύρω, την ομορφιά του τοπίου, ρούφιξε με βαθιές ανάσες τον γεμάτο αρώματα αέρα, άπλωσε τα χέρια δεξιά και αριστερά και χαμογελόντας πλατιά έκανε μια στροφή γύρω από τον εαυτό της.

Μαζί της χαμογέλασαν τα δένδρα τα λουλούδια, η λίμνη. Οι ακτίνες δυνάμωσαν το φώς τους κάνοντας την να λάμπει ακόμα περισσότερο. Έσκυψε και βούτηξε μαλακά το χέρι της στό δροσερό κρυστάλλινο νερό,κάνοντας την λίμνη να ανατριχιάσει, ταράζοντας όμορφα το ήρεμο μέχρι τότε νερό της.

Εκανε δυό βήματα πίσω, έπιασε στό λευκό της χέρι μιά μικρή πέτρα από την όχθη, και την πέταξε μέσα στό νερό.

Η πέτρα χτύπισε στήν επιφάνεια του νερού, σχημάτησε κύκλους, πού σιγά σιγά γέμισαν την επιφάνεια της λίμνης.

-Με πόνεσες είπε η λίμνη στην κοπέλα, εκείνη όμως πήρε μιά άλλη πέτρα από την όχθη και πέταξε και αυτή πιο δυνατά μέσα στό νερό, και μετά άλλη και άλλη και άλλη όλο και πιό δυνατά

Η επιφάνεια της λίμνης γέμισε κύκλους που καθώς ταξίδευαν με ορμή έκαναν τα νούφαρα να χορεύουν στον ρυθμό την κυματισμών που γίνονταν όλο και πιό μεγάλοι όλο και πιο συχνοί, όλο και πιο άγριοι. Οι ακτίνες τρόμαξαν, έφυγαν από κοντά της, κρύφτηκαν ανάμεσα στά φυλλώματα των δένδρων, η ομορφιά της έχασε την λάμψη της, σκοτίνιασε.

-Σταμάτα, με πονάς, σταμάτα. Σε παρακαλώ σταμάτα, σε παρακαλώ, με πονάς.

Εκείνη σταμάτησε, κοίταξε την λίμνη, τους κύκλους που σιγά σιγά έσβηναν, το νερό που ηρεμούσε και πάλι.

-Σε ευχαριστώ, της είπε η λίμνη, χαμογελόντας. Θέλησε να της χαρίσει ένα νούφαρο, διάλεξε το πιό όμορφο και άρχισε να το ταξιδεύει προσεκτικά στήν επίφάνεια του νερού πρός εκείνη.

Εκείνη έσκυψε πήρε μιά ακόμα πέτρα από κάτω την πέταξε με δύναμη. Η πέτρα έπεσε μέ ορμή πάνω στό νούφαρο που η λίμνη ήθελε να της χαρίσει, διαλυοντάς το, έσκυψε πήρε και άλλες πέτρες, άρχισε να τις πετά πρός το μέρος της λίμνης που ήταν τα νούφαρα, αυτά χτυπημένα, από τις πέτρες διαλύονταν γεμίζοντας την επιφάνεια του νερού με τα κομμάτια τους, θλιβερά απομεινάρια της αλλοτινής ομορφιάς τους, βυθίζονταν στό ταραγμένο νερό.

-Με πονάς, με πονάς πολύ σταμάτα, καταστρέφεις τα νουφάρά μου, Με πονάς, ΜΕ ΠΟΝΑΣ.

Τότε από τόν βυθό της λίμνης άρχισαν να ξεκολλούν πέτρες, πού έβγαιναν από το νερό με δύναμη σημαδεύοντας την κοπέλα, άλλες πέρασαν δίπλα της με ορμή σφυρίζοντας, άλλες την χτύπησαν, άλλες έσκασαν μπροστά της, εκείνη τρομαγμένη άρχισε να τρέχει μακριά από την λίμνη.

-Φύγεεεεεεεεεεεεεεε της φώναζε η λίμνη, συνεχίζοντας να της πετά πέτρες

-Είσαι κακιά, είσαι κακιά, είσαι κακιααααααααααααααααα, φώναξε η κοπέλα στην λίμνη καθώς απομακρυνόταν τρέχοντας τρομαγμένη.

Πέρασε καιρός από τότε, τα πάντα απέκτησαν την αλλοτινή τους γαλήνη, ομορφιά, ευτυχία. Η λίμνη απολάμβανε τα δώρα την φίλων της των δένδρων και των λουλουδιών πράσινα φύλλα και πολύχρωμα πέταλα που της χάριζαν με καλοσύνη, έπαιζε με τίς ακτίνες φωτός που ξεχύνονταν μέσα από τα φυλλώματα και βουτούσαν στα κρυστάλλινα νερά της, δημιουργώντας σχήματα από φώς, καινούργια νούφαρα διακόσμησαν την επιφάνεια του νερού, χαρίζοντας της περισσή ομορφιά

Μιά μέρα η λίμνη είδε μια κοπέλα να πλησιάζει στην όχθη της. Περπατούσε με αργά βήματα, κρατούσε στα χέρια της ένα πανέμορφο κόκκινο τριαντάφυλλο.

Οι ακτίνες βγήκαν τρομαγμένες από το νερό, κρύφτηκαν στα φυλλώματα την δένδρων, μια πέτρα σηκώθηκε από τον βυθό και έμεινε να αιωρείτε λίγο πρίν την επιφάνεια.

-Δεν θα αφήσω κανένα να με ξαναπονέσει, κανένα να καταστρέψει τα νούφαρά μου, κανένα.

Η κοπέλα πλησίασε την όχθη της λίμνης, έσκυψε και άγγιξε τήν επιφάνεια του νερού χαρίζοντάς της ένα χάδι. Η λίμνη ανατρίχιασε, το χάδι αυτό δεν ήταν ίδιο, ένιωσε την διαφορετικότητά του, άφησε την πέτρα να ξαναπέσει στό βυθό της.

Άφησε στήν όχθη το τριαντάφυλλο, έβγαλε το φόρεμά της, το άφησε να πέσει δίπλα της, βούτηξε στο δροσερό νερό. Άρχισε να κολυμπά, να παίζει με το νερό. Η λίμνη της χαμογέλασε, την αγκάλιασε με τα νερό της, χαρίζοντάς της την δροσιά του.

Κολύμπισε πρός την πλευρά που βρίσκονταν τα νούφαρα, σταμάτησε κοντά τους.

-Τί όμορφα!!! Απλωσε το χέρι της και τα χάιδεψε, εκείνα τέντωσαν τα πέταλά τους ομορφαίνοντας ακόμα περισσότερο.

Οι ακτίδες αλληλοκοιτάχτηκαν, χαμογέλασαν με νόημα, βούτηξαν και αυτές στο νερό, άρχισαν να παίζουν μαζί με την κοπέλα πότε κάνοντας σχήματα απο φώς μέσα στο νερό, πότε φωτίζονας την ίδια, λάμποντας την ομορφιά της.

Βγήκε από το νερό, πήρε με το ένα χέρι το φόρεμά της και με το άλλο πήρε το τριαντάφυλλο, το άφησε στήν επιφάνεια του νερού χάρισμα στήν λίμνη, και εκείνη της χάρισε το πιο όμορφο νούφαρό της και το φώς μιάς ακτίνας, να φωτίζει την ομορφιά της, μετατρέποντάς την σε άγγελο.