Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008

Στήλη καπνού

Η μέρα ξεκίνησε όπως όλες, μετά από κάποιες εξωτερικές δουλειές, λογαριασμοί κτλ, κάθισα στον καναπέ μου να απολαύσω ένα καφεδάκι πριν φύγω για δουλειά. Η τηλεόραση απέναντι μου έπαιζε κάτι χωρίς να μου τραβά την προσοχή, εγώ σκεφτόμουν τι θα έχω να κάνω στην δουλειά καθώς και άλλα που με απασχολούν αυτόν τον καιρό μικρά και μεγάλα.
Κοίταξα το ρολόι μου, η ώρα πλησίαζε 13:10, όταν ο βαρύς θόρυβος ενός ελικοπτέρου διέκοψε τις σκέψεις μου.
-Για να πετά τόσο χαμηλά κάτι άσχημο συμβαίνει, σκέφτηκα
Βγήκα στο μπαλκόνι, μια στήλη καπνού φαινόταν να ανεβαίνει στον ουρανό από την πλευρά του Υμηττού, και μια μυρωδιά καμένου, θανάτου γρήγορου για τα δένδρα και αργού για τους ανθρώπους, εξαπλωνόταν στην ατμόσφαιρα.
-Όχι πάλι, όχι πάλι, μου έφυγε μια φωνή.
Ο γείτονας είχε βγει και αυτός στο μπαλκόνι του, κοιτούσε τον καπνό, που είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει τον ουρανό. Γύρισε και με κοίταξε.
-Και ακόμα είναι Ιούνιος του είπα.
-Τι καίνε πάλι? τι έμεινε πια? με ρώτησε
-Όπου και να καίνε.... Πάει το λίγο που έμεινε...πάει και αυτό.
-Άστα. Οι πυροσβέστες πάνε μπροστά και οι εργολάβοι από πίσω, μου είπε.
Μπήκε μέσα, έμεινα να κοιτώ και να σκέφτομαι Ένα αεροπλάνο πέρασε από πάνω με τον χαρακτηριστικό θόρυβο.
'Ένα ακόμα κομμάτι δάσους στάχτη, λιγότερα δένδρα λιγότερες ανάσες για όλους μας, λιγότερη ομορφιά να βλέπουμε.
Μέρη που πήγαινα μικρός με τους γονείς μου βόλτα, έφηβος με τους τότε πρώτους και αλλοτινούς έρωτες. Με φίλους και γνωστούς, κούλουμα, πέταγμα αετού, στα ξέφωτα, βόλτες, μέχρι και πέρυσι πού κάηκε το κοντινό στο σπίτι μου δάσος, μέσα στα δένδρα, ανοιξιάτικα, καλοκαιρινά πρωινά, μεσημέρια, απογεύματα, μόνος παρέα με ένα βιβλίο και ένα καφέ καθισμένος στα ξύλινα τραπεζάκια που υπήρχαν, η με φίλους καφέ και τάβλι η σκάκι, κάτω από τα δένδρα, να περνούν ευχάριστα ώρες, να γεμίζουμε, εικόνες και μυρωδιές φύσης, κι η πόλη με τα προβλήματα της να μοιάζει τόσο μακριά.
Και τώρα??? όλα γυμνά, με λίγα καμένα δένδρα να θυμίζουν τι υπήρχε εκεί. Πως καταστράφηκε?? Θύμα της ανθρώπινης αμέλειας η απληστίας?? Τι σημασία έχει τώρα πια?? το αποτέλεσμα είναι ένα και δεν αλλάζει.
Και μαζί με αυτό, το δάσος ένοιωσα να καίγονται και αναμνήσεις, ίχνη του νου που είχα αφήσει εκεί
Το δάκρυ που είχα αφήσει μικρό παιδί, για το καπελάκι που είχα προσωρινά ευτυχώς χάσει, το χαμόγελο που το ξαναβρήκα, βόλτες με αγάπες περασμένες, χέρι χέρι ανάμεσα στα δένδρα, λόγια που έπαψαν να ακούγονται αλλά έμειναν να τραγουδιούνται στα φυλλώματα των δένδρων, στιγμές χαράς, λύπης, χαλάρωσης, περισυλλογής, ίχνη δικά μου που κάθε φορά που περπατούσα εκεί ασυναίσθητα αναζητούσα, έβρισκα καλά φυλαγμένα, με έκαναν να θυμάμαι να χαμογελώ. Ανοίγα το παράθυρο του αυτοκινήτου, όποτε περνούσα από εκεί για να αφήσω να μπουν μυρωδιές που τόσο μας έχουν λείψει, εικόνες που σε κάθε ευκαιρία αναζητούμε.
Τώρα απλά περνώ, δεν χαμογελώ πια, δεν ανοίγω το παράθυρο, ένα σφίξιμο στην ψυχή με κάνει απλά να πατώ περισσότερο γκάζι, για να φύγω γρήγορα να μην βλέπω. Το δάσος εκείνο κάηκε, και μαζί του και ο εαυτός που του είχα αφήσει παρακαταθήκη.
Και τώρα, να πάλι καπνός, ένα ακόμα κομμάτι δάσους μετατρέπεται σε στάχτη, και μαζί του όλα όσα υπάρχουν μέσα σε αυτό, όμορφα ίχνη ανθρώπων, που έχουν αφεθεί η θα αφήνονταν στο μέλλον, στάχτη και αυτά................. Και μόλις φύγουν οι πυροσβεστικές, θα έρθουν οι μπετονιέρες............... Για ένα καλύτερο αύριο (?) ............για κάποιους.......... Και ναι, θα κατηγορήσω το κράτος, όλους εμάς, που δεν προσέξαμε, δεν φροντίσαμε, έχουμε συμμετοχή όλοι, ο κάθε ένας με τον τρόπο του.
Πήρα το αυτοκίνητο, πρέπει να πάω στην δουλειά, καπνοί και εικόνες καταστροφής ανοίγονται μπροστά μου μαζί με τον δρόμο. Πατώ γκάζι, τρέχω, να ξεφύγω..........................
Ένα δάκρυ κυλά στο μάγουλό μου.................................Έχει πολύ καπνό.........






Αφιερωμένο, στα καμένα δένδρα, στην ομορφιά που δεν θα ξαναδούμε, σε εμάς που κάθε φορά υπογράφουμε την θανατική μας καταδίκη, θυσία στον βωμό του θεού κέρδους

14 σχόλια:

Maria Mikro Analogo είπε...

Και πολύ φοβάμαι πως τα χθεσινά είναι μόνο η ραχή... Φιλιά και καλημε΄ρα :)

Maria Mikro Analogo είπε...

αρχή εννοούσα :P

------ είπε...

Ελα Αλεκάκι...σπαραχτικός είσαι...θα το διαβάσω το βράδυ...δε φανταζομαι αχεις αντιρηση

Σοφία είπε...

"...Το δάκρυ που είχα αφήσει μικρό παιδί, για το καπελάκι που είχα προσωρινά ευτυχώς χάσει, το χαμόγελο που το ξαναβρήκα, βόλτες με αγάπες περασμένες, χέρι χέρι ανάμεσα στα δένδρα, λόγια που έπαψαν να ακούγονται αλλά έμειναν να τραγουδιούνται στα φυλλώματα των δένδρων, στιγμές χαράς, λύπης, χαλάρωσης, περισυλλογής, ίχνη δικά μου που κάθε φορά που περπατούσα εκεί ασυναίσθητα αναζητούσα, έβρισκα καλά φυλαγμένα, με έκαναν να θυμάμαι να χαμογελώ..."

Φαίνεται ότι αυτά που αγγίζουν εμάς, αφήνουν παγερά αδιάφορα κάποιους άλλους! Ποιο χέρι μπορεί να ρίξει σπίρτο; Τι είναι αυτό που αξίζει περισσότερο από την ζωή μας, από τις αναμνήσεις μας, από το μέλλον μας; Αναπάντητα ερωτήματα...
Καλησπέρα Αλέξη μου!

Kaveiros είπε...

Εμεις και μονο εμεις φταιμε...
Οσο δεν το καταλαβαινουμε, τοσο θα καιγομαστε, και δε θα το καταλαβαινουμε....

marayia είπε...

μπροστά πάνε οι πυροσβεστικές και πίσω οι εργολάβοι ..
Ο υμητός είναι στο στόχαστρο ...
ο τελευταίος πνεύμονας ...
Ευχομαι να μην έχει συνέχεια..
Μεγάλη η απώλεια ¨(
συμφωνώ με τον Καβειρο ..
εμείς φταίμε που έχουμε μνήμη ιχθύος
ευχομαι η σημερινη μερα ναναι καλυτερη απο τη χτεσινη
φιλια και ενα χαμογελο πλατυ

Skouliki είπε...

με τοσα σκουπιδια πεταμενα και ο δημος ή το κοινο το ιδιο να αδιαφορει πως να μην λαμπαδιασει ο τοπος ..ειναι και οι ηλιθιοι που κυκλοφορουν εξω ..

ασεεεεεεε στεναχωρηθηκα ρε και εχει δικιο και η φιλη μαρια πιο πανω ακομα ειμαστε στην αρχη

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

΄Εχουμε να μοιραστούμε πολλά δάκρυα ακόμη, ως φαίνεται alexi μου, για καμένες εκτάσεις και συνάμα αναμνήσεις....
Αυτά δε θα συνέβαιναν εάν είχε ολοκληρωθεί το περιβόητο Κτηματολόγιο, η καταγραφή δηλ. τω δασικών και μη εκτάσεων. Διότι τότε...ποιός εργολάβος θα τολμούσε να ενδιαφέρθεί γι' αυτές;

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιες

marayia είπε...

eipa na soy afhsw thn kalhspera moy ki ena xamogelo

Ανώνυμος είπε...

Στάθηκα σε κάθε σου δάκρυ, σε κάθε σου χαμόγελο, παιδικό και μη, σε κάθε συναίσθημα ζωτνανό να αναπνέει από ότι υπάρχει γύρω και μέσα μας...

μα εκείνος ο καπνός πονάει στα μάτια...

και ποιος να αντέξει..

Καλησπέρα Αλέξη μου

taxitzou είπε...

αν βλέπεις βουνό πάντως απ' το σπίτι σου, ... ωραία θέα θα 'χεις από 'δω και πέρα...
Όσο δεν πιάνονται οι φταίχτες, όσο δεν πιάνονται αυτοί που χτίζουν μετά στα καμμένα, όσο... όσο...
άστα βράστα...
μακάρι να ήταν η τελευταία που μπήκε...

(πριν από χρόνια παραλίγο να καιγόμασταν κι εμείς - κατά Ραφήνα μεριά (σταμάτησε στα 50 μέτρα απ' το σπίτι γιατί γύρισε ο αέρας) - και ξέρω πως είναι...πίκρα, θλίψη, οργή και κυρίως η αίσθηση ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Αν θέλουν να κάψουν κάτι, θα το κάψουν, όσο κι αν προσπαθείς να προφυλάξεις το δάσος)

ολα θα πανε καλα... είπε...

Δεν ξέρω γιατί,ένα τραγούδι μου έρχεται να σιγομουρμουρίσω διαβάζοντας αυτό το post -το τραγουδάει ο Νταλάρας:''Πήγα στα μέρη που σε είχα πρωτοδεί,μικρό κορίτσι ήσουν κι ήμουνα παιδί,πού ναι τα χρόνια,ωραία χρόνια που χες λουλουδια μες στην καρδιά...".Μάλλον λόγω των καμμένων εκτάσεων και αναμνήσεων...

Alexis B είπε...

Τί να απαντίσω στά σχόλιά σας????
Είναι οδυνηρό, να βλέπεις ένα δάσος να καίγετε, να χάνετε μαζί με ότι οφέλια μας δίνει.
Και όμως υπάρχουν άνθρωποι(?) που μόνο τά χρήματα σκέφτονται, διαμερισματάκια που θα τα μοσχοπουλίσουν.
Και νε το αποτέλεσμα, βουνά γυμνά.
Για μερικά διαμερισματάκια, η για να κάνουμε το χωραφάκι μεγαλήτερο.
Και το κράτος κοιμάτε τον ύπνο του δικαίου
Τι να πείς

marionettie είπε...

Πολύ με άγγιξε. Δυστυχώς δεν το είχα ακούσει στη Νανά. Φιλιά.