Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008

Αναμνήσεις

Όσο ζεις, διάφορα πράγματα συσσωρεύονται μέσα στο μυαλό σου.

Εικόνες, αισθήσεις λόγια, συναισθήματα, όλα αυτά τακτοποιημένα μέσα στο μυαλό όπως οι φωτογραφίες σε ένα άλμπουμ.

Άλλα από αυτά είναι ευχάριστα άλλα όχι. Άλλα σε έκαναν, να χαμογελάσεις να γελάσεις δυνατά, να ευχαριστηθείς, άλλα σε πόνεσαν, σε πλήγιασαν σε έκαναν να κλάψεις και ίσως έμεινες γιά μέρες άρρωστος μέχρι να συνέλθείς από το, εσύ ξέρεις ποιό, χτύπιμα.

Λένε ότι "ο χρόνος γιατρός", σου απαλύνει τον πόνο, σου γιατρεύει τις πληγές, γίνεσαι όπως πριν(?). Δεν το σκέφτεσαι πια, δεν πονάς πια, και το χαμόγελο επανέρχεται. Είσαι πια καλά.

Όμως στο βάθος του μυαλού μέσα σε αυτό το άλμουμ, υπάρχουν ακόμα, όλα αυτά που σε πλήγιασαν, σε πόνεσαν. Δεν έφυγαν. Έμειναν καλυμμένα ανάμεσα στις σελίδες, ξεχασμένα ίσως, αλλά μένουν εκεί.

Υπάρχουν, περιμένουν θαρρείς κρυμμένα όπως οι ξεχασμένες καρφίτσες στα ρούχα να τρυπίσουν το ανυποψίαστο δάχτυλο που θα αγκίξει το συγκεκριμένο σημείο.

Παραμένουν μέσα στις σελίδες αυτού του άλμπουμ βαθιά, χωρίς ίσως ακόμα και εσύ ο ίδιος να θυμάσαι, υποψιάζεσαι την ύπαρξή τους.

Κάποια στιγμή η μοναξιά, ή κάποιο γεγονός, κάποιο μέρος, κάποια λόγια, κάποια εικόνα η μελωδία, η ακόμα και ένα αντικείμενο, θα σε κάνουν να ανοίξεις αυτό το άλμπουμ και να αρχίσεις την περιπλάνηση στις σελίδες του, να βλέπεις εικόνες, να θυμάσαι αισθήσεις λόγια συναισθήματα.

Εκεί σε κάποια ανύποπτη στιγμή το δάχτυλο καθώς γυρίζει τις σελίδες θα τρυπηθεί από κάποια από τις κρυμμένες καρφίτσες.

Θα νιώσεις πόνο, θα θυμηθείς τον πόνο εκείνο. Μήν φοβηθείς. Μην μείνεις να πονάς. Να έχεις την δύναμη να γυρίσεις να δεις το δάχτυλό σου με την καρφίτσα καρφωμένη πάνω σε αυτό. Να την τραβήξεις, να την ξεκαρφώσεις από το δάχτυλο, να δείς την πληγή, μια τόση δα τρυπίτσα που από μέσα της βγαίνουν μια δυο σταγόνες αίμα πριν κλείσει, και χαθεί.


Μένεις και κοιτάς μια την καρφίτσα μια το δάχτυλό σου μιά το ζεστό αίμα και μιά την σελιδα με την εικόνα.

Παίρνεις την καρφίτσα, την βουτάς στο αίμα που έχει τρέξει, όπως την πένα στο μελάνι και γράφεις μια και μόνη λέξη, λεζάντα σε αυτή την φωτογραφία.

ΓΙΑΤΊ.......????????


Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που θέλεις να πάρει αυτό το άλμπουμ από το μυαλό σου, να το πετάξεις στην ζωηρή φωτιά που καίει στό τζάκι απέναντί σου, να πάψεις κάθε που το ξεφυλίζεις να τρυπιέσαι, να πονάς να θυμάσαι.


Κοιτάς το κατακόκκινο "γιατί" που έγραψες στήν σελίδα, το κλείνεις και αντί να το πετάξεις στην φωτιά, το αγκαλιάζεις γέρνεις στό πλάι κλείνεις τα μάτια κοιμάσαι.


Ας μείνει αναπάντητο το κατακκόκινο "γιατί".


Τι θα αλλάξει αν απαντηθεί?

Τίποτα

23 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

επειδή θα αναρωτηθείς, ήρθα να σε ειδοποιήσω. Χωρίς παραπάνω εξηγήσεις.
Θα καταλάβεις, και αν όχι τα λέμε και σε μέιλ

Alexis B είπε...

Να με ειδοποιήσεις??? Κοριτσάκι???
Από τί???
Δεν έχω λόγο να αναρωτιθώ για ΤΙΠΟΤΕ

bluesmartoula είπε...

Ξέρεις... όταν συνειδητοποίησα ότι το γιατί θα μείνει αναπάντητο και πως και να υπήρχε απάντηση δεν θα άλλαζε τίποτα, πόνεσα περισσότερο...
Παράξενο ε?
Μπλέ Καλημέρα

Roadartist είπε...

Συμπέρασμα πρώτον... πρέπει να προσέχεις που αφήνεις τις καρφίτσες στο σπίτι σου.. ;)))
Συμπέρασμα δεύτερον.. ότι δεν έχει απαντήσεις..το προσπερνάς, 'γιατί' δεν γίνεται διαφορετικά. Το πιο επώδυνο, ευνόητο 'γιατί' αφορά το θάνατο αγαπημένων ανθρώπων..και εκεί απάντηση δε θα πάρουμε ποτέ. Στα περισσότερα πάντως 'γιατί', οι απαντήσεις υπάρχουν, και μάλλον τις ξέρεις μέσα σου ήδη.

Καλό σκ Αλέξη, χαμογελαστό!

marayia είπε...

Μπηκα με φορα να σου απαντησω! Αλλα οσα ηθελα να σου πω στα ειχε ηδη πει η roadartist με δικα της λογια.Μονο ο αυτος μας σε τετοιες περιπτωσεις μπορει να δωσει απαντησεις στα πορισοτερα γιατι απο αυτα που μας πονανε.
Σου ευχομαι καλυτερη διαθεση και ενα ομορφο τετραημερο
Φιλια

Kaveiros είπε...

Πάντως εγώ δυσκολεύομαι με κάτι τέτοια..

MenieK είπε...

έλα ντε, γιατί?

Ανώνυμος είπε...

Ξαναπέρασα για να αφήσω σχόλιο για να γίνει πιο κατανοητό το "κοριτσάκι"! Δίκιο είχες που δεν κατάλαβες, αλλά δεν βρήκα και κανα μέιλ βρε αδελφέ!
Άντε και καλό τετραήμερο, λέμε τώρα!

Fira είπε...

Εγώ δεν έχω άλμπουμ... έχω μπαούλο!!! Γεμάτο με χαμόγελα, χτυποκάρδια, δάκρυα και συναισθήματα!! Και το ανοίγω συχνά!! Αλλά πλέον από όλα αυτά μόνο χαμόγελα μου έμειναν! Δεν με "τσιμπάει" τίποτα κι αυτό γιατί όλα αυτα σημαίνουν πως ζήσαμε, πως αγαπήσαμε και αγαπηθήκαμε!! Αυτός δεν είναι και ο σκοπός μας εδώ????

marionettie είπε...

Aχ βρε Αλέξη, μια χαρούμενη και απροβλημάτιστη ανάρτηση πότε θα τη δω επιτέλους; : )
Να είσαι πολύ καλά. Και η διεύθυνση του μπλογκ μου άλλαξε, θα τη βρεις στο profil

ολα θα πανε καλα... είπε...

Βρε,συ,Αλεκάκι,δίκιο έχει η προλαλήσασα marionettie!Και ο πόνος μεγαλώνει!Τουλάχιστον ήταν καλά τα σκαλοπίνια που μου έταζες;
:)

Maria Mikro Analogo είπε...

Βρε Αλέξη, κάποια "γιατί>" υπάρχουν μόνο και μόνο για να μην απαντηθούν ποτέ :) Φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

''η θλίψη του σώματος είναι δυο μάτια από νερό που εχθρεύονται τους κωπηλάτες ένα σύννεφο μια απορία είναι ο χαμένος ύπνος είναι και το παράπονο η μουσική που δεν έχει λόγια παρά έγχοδρα δάκρυα
είναι η θλίψη του σώματος....''

(Στέλλα Βλαχογιάννη)


καλό σου βράδυ Άλεξ

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Μερικά ερωτήματα μένουν αναπάντητα για χρόνια.
Κάποτε όμως, για μερικά από αυτά...θα βρεις την απάντηση μοναχός σου

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Ανώνυμος είπε...

Μπορεί να περιμένουν οι επόμενες ζωντανές στιγμές να θαψουν κάτω τους τις παλιές αναμνήσεις με τα δαγκωμένα κόκκινα γιατί και τότε να γίνουν όλα όμορφα. Ακμοα κι αν δεν γίνει έτσι... έχουμε άλλη επιλογή από το να ελπίζουμε;

Ανώνυμος είπε...

προσπαθησα να σχολιασω στο επομενο ποστ σου αλλα βρηκα κλειστη την πορτα..
Ελπιζω να ειναι τεχνικο το προβλημα και οχι.. μαυριλες ε?
Λιακαδα

maria λεμονατη! είπε...

αν απαντηθει ιιιισως αλλαξει κατι αλλα ποσο ευκολο ειναι να απαντηθει; θελει προθυμοτητα και σκληρες αληθειες να πεσουν στο τραπεζι

KitsosMitsos είπε...

Λες να είναι καλύτερα που μένει αναπάντητο;

Ανώνυμος είπε...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ.ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΑΦΗΣΩ ΑΣΧΟΛΙΑΣΤΟ ΕΝΑ ΤΕΤΟΙΟ ΘΕΜΑ.ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ, ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΤΕΛΙΚΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΓΙΑΤΙ,ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ...ΙΣΩΣ ΕΙΜΕΙΣ ΔΕΝ ΘΕΛΑΜΕ ΝΑ ΤΗΝ ΔΟΥΜΕ,ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΕΤΟΙΜΟΙ ΑΚΟΜΗ.Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΜΑΣ ΦΑΝΕΡΩΝΕΙ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ.ΕΙΧΑ ΜΕΙΝΕΙ ΚΑΠΟΤΕ ΚΙ ΕΓΩ ΜΕΤΕΩΡΗ ΜΕ ΕΝΑ ΓΙΑΤΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΨΑΧΝΩΝΤΑΣ ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ.ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΤΗΝ ΒΛΕΠΩ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΤΗΝ ΔΩ.ΦΙΛΙΚΑ ΛΕΝΑ.

prophet81 είπε...

Πολύ καλό γράψιμο! Μόλις το διάβασα μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι ενός τραγουδιού:
"Βαθιά πληγή, παλιά πληγή,
μονάκριβη δική μου
την ξεριζώνω απ' την καρδιά
φυτρώνει στην αυλή μου"
Την καλημέρα μου...και όσο για παλιές πληγές άλλο τίποτα!

Alexis B είπε...

Να μαι και πάλι.
Ναι ξερω η πολύ δουλεια τρώει τον αφέντη.
Αμ δεν τρώει τον αφέντη, τον Υπάλληλο τρώει. Τελος πάντον
Ας Αρχίσω
Bluesmartouli > Τί να πώ.
Εξαρτάτε τι έχει κάθε ένας μας μέσα του, και πώς αυτά κατευθήνουν την αντίληψη, κατανόηση, του αναγνώσματος. Καλή μέρα

Roadartist > Παραδέχομαι οτι είμαι απρόσεκτος
Χτύπα ξύλο χριστιανή μου, άκου θάνατος.
Συμφωνώ, υπάρχουν όμως κάποια "γιατί" που δεν πμορείς, δεν έχεις την απάντηση. είναι άλλου κρυμένη.

Χειμωνιάτικη λιακάδα > καλά τα λές.
Καλά να περνάς.
Καλήμερα

kaveiros > Αλλά, άλλα έυκολα άλλα δυσκολά περνάνε(?)

meniek > Ιδου το μέγα ερώτημα

Κόκκινο μπαλόνι > Εγώ ξέρω γιατί δεν έχω το mail μου στο blogger.
και δεν χρειάζετε να το ξέρουν πολλοί

fira > Γιααααααααα έλα εδώ εσύ.
Πού ήσουνα χαμένο τόσο καιρό? Ε??

marionettie > δεν ξέρω τι να απαντήσω

Ολα θα πάνε καλά. > Υπέροχα ήταν. Εχασες

Μαρία > δίκαιο έχεις έτσι είναι

mist > Χαιρομαι για την επίσκεχή σου και το δώρο σου
Ευχαριστώ

φύρδιν μίγδην > Πάντα θα υπάρχει ενα "κάποιες από αυτές". Ποτέ όλες.

freedula > "έχουμε άλλη επιλογή από το να ελπίζουμε" Ισως αν δουμε ρεαλιστικά τα πράγματα να πάψουμε.
Και ίσως έτσι να είναι καλύτερα

Λιακάδα > δουλειά από την μιά τεχνικά προβλήματα από την άλλη, αστα...

Μαρία Λεμονάτη > "θελει προθυμοτητα και σκληρες αληθειες να πεσουν στο τραπεζι"
Απο κάτι τέτοια όμως μαθαίνεις

Κιτσοσμήτσος > Μπορεί και να είναι καλύτερα. μπορεί

"Ανωνυμη" Λένα > Αυτό δεν το ξέρεις. Μπορεί η απάντηση, εξήγηση να είναι αλλού.
Αυτό το άλλου όμως μπορεί να μήν στήν δώσει ποτέ

prophet81 > Παλιές πληγές, και κόκκινες αναμνήσεις
Καλημέρα

Λουλούδι είπε...

Ο χρονος γιατρευει τις πληγες,δεν μπορει ομως να τις σβησει,μενουν εκει για να μας θυμιζουν οτι ζωη, ειναι οι χαρες και οι λυπες μας.Αναμνησεις πολλες...

anamella είπε...

Πάντα υπάρχει απάντηση απλά δυσκολευόμαστε να την καταλάβουμε ή δεν θέλουμε !!!!!!
Καλό βράδυ Αλέξη