Πινελιές κόκκινου

Ήταν εκεί στην ώρα του. Ίσως και λίγο νωρίτερα. Τι σημασία έχει.

Θα την δεί. Αυτό ήταν το σημαντικό. Περίμενε, ακουμπησμένος στο μαντράκι στον σταθμό του μετρό. Δίπλα του ακριβώς ακουμπισμένα προσεκτικά μια μποτήλια κόκκινο κρασί δυο κρυστάλλινα κολονάτα ποτήρια και ένα κόκκινο τριαντάφυλλο.

Η ώρα περνούσε, τα λεπτά του φαίνονταν αιώνες. Είχε αργήσει. Αγωνιούσε μήπως δεν έρθει.

Ο κόσμος που περνούσε δίπλα του κοίταζε αυτόν, την μποτήλια, τα ποτήρια που γυάλιζαν στο τεχνητό φώς της κολόνας, το τριαντάφυλλο, και όλοι, μάλλον, του εύχονταν ότι καλύτερο, κάποιες κοπέλες μάλιστα κοιτούσαν τόσο επίμονα που θα έλεγε κανείς ζήλευαν την τυχερή και ενδόμυχα θα ήθελαν να είναι στην θέση της.

Η ώρα περνούσε, δεν είχε φανεί ακόμα. Ανησυχούσε, κάθε τόσο κοίταζε στο ρολόι του τα λεπτά να κυλούν, και στό κινητό του την άδεια οθόνη με τα μπαράκια του σήματος να ανεβοκατεβαίνουν κοροιδευτικά θα έλεγες.

Έσπρωξε με το ένα χέρι το μαύρο σακκάκι, και με το άλλο έβγαλε τα τσιγάρα από το τσεπάκι του κόκκινου κοτλέ πουκαμίσου.

Με το αναμμένο τσιγάρο στο χέρι και τα πνευμόνια γεμάτα καπνό, κοίταξε την μποτύλια.

Θα της αρέσει άραγε αυτό που είχε σχεδιάσει?? Αυτός αυτή το κρασί μόνοι κάπου, όπου διαλέξουν, να ρουφήξουν την γλυκιά ζεστασιά του.

Που είναι όμως?? Γιατί αργεί??

Από το βάθος της σκάλας άρχισε να φαίνετε ένα ξανθό κεφάλι με ένα κόκκινο σκουφάκι φορεμένο.

Την είδε, άστραψε από χαρά. Ήρθε.

Εκείνη πάνω στην κυλιόμενη σκάλα κοίταζε γύρω. Πού είναι???

Τόν είδε. Τα καταγάλανα μάτια της άστραψαν, το λευκό της πρόσωπο φωτίστηκε με ένα αγγελικό φώς, τα κατακόκκινα χείλη της σχημάτισαν ένα πλατύ χαμόγελο. Τον πλησίασε.

-Συγγνώμη που άργησα

-Σημασία έχει ότι είσαι εδώ

-Να μωρέ ξέρεις........

-Μήν λες τίποτε, την έκοψε, δεν έχει σημασία τίποτε άλλο. Μόνο ότι ήρθες. Αυτό έχει σημασία. Αυτά γιά εσένα. Της έδωσε το τριαντάφυλλο και ένα φιλί στό μάγουλο, εκείνη το πήρε στά χέρια της κρατοντας το σαν κάτι πολύτιμο, δεν μπορούσε να κρύψει πια ότι πετούσε από χαρά.

-Πάμε?? της είπε. Εκείνη έγνεψε καταφατικά και ξεκίνησαν.

Περπατούσαν ανάμεσα στα νεοκλασικά, ήταν μόνο οι δυό τους που περπατούσαν σε αυτά τα πλακόστρωτα στενά δρομάκια τα φωτισμένα με λιγοστό φώς, αυτός έψαχνε το κατάλληλο μέρος, αυτό που θα ταίριαζε στην περίπτωση, συχνά σταματούσε την αναζήτηση και την κοιτούσε που περπατούσε δίπλα του.

Θεέ μου πόσο όμορφη. Θα έλεγε κανείς ότι το φώς που υπάρχει ολόγυρα προέρχεται από εκείνη, σκεφτόταν.

Εκείνη κοιτούσε το τριαντάφυλλο, χάιδευε με τα δάχτυλα της τα κατακκόκινα πέταλα, ρουφούσε αχόρταγα το άρωμα του, και κάθε λίγο κοίταζε αυτόν, που την κοιτούσε επίμονα σαν μαγεμένος. Του χάριζε χαμόγελα, και αμήχανα ναζιάρικα γελάκια.

Σε μια σκοτεινή γωνιά στην μέση μιας φαρδιάς πέτρινης σκάλας που οδηγούσε στην κορυφή του λόφου, ενας ηλικιωμένος καθισμένος σε ένα σκαμπό έπαιζε με ακορντεόν μια μελωδία.

Την σταμάτησε. Άφησε το μπουκάλι και τα ποτήρια στό πρώτο σκαλί στην ρίζα του μεγάλου δένδρου που υπήρχε εκεί. Την πλησίασε, πέρασε τα χέρια του από την μέση της, άρχισε να την χορεύει στον ρυθμό της μουσικής.

Εκείνη χαμογέλασε, τύλιξε τα χέρια της γύρω του και παραδόθηκε στίς προσταγές της κάθε νότας.

Στροβιλίζονταν στον ρυθμό της μελωδίας, πολύ ώρα, λίγη, τί σημασία έχει.

Οι λίγοι περαστικοί τους κοίταζαν εντυπωσιασμένοι από το θέαμα, αυτοί όμως δεν τους έβλεπαν. Αιχμαλωτισμένες οι ματιές, χαμένες του ενός στόν άλλο, ταξίδευαν στο πιο όμορφο ταξίδι.

Σταμάτησαν να χορεύουν, την πήρε απο το χέρι, την οδήγησε και την έβαλε να καθήσει στο πρώτο σκαλί κάτω από τα κλαριά το δένδρου που έκοβαν το φώς και τους έκρυβαν από τα αδιάκριτα μάτια.

Άνοιξε το μπουκάλι, γέμισε τα ποτήρια απο το κόκκινο σαν αίμα νέκταρ.

Της πρόσφερε το ένα ποτήρι, πήρε αυτός το άλλο. Τα ποτήρια άφησαν εκείνο τον λεπτό ήχο όταν αγγίχτηκαν. Ήπιαν λίγο, άφησαν τα ποτήρια στο σκαλί.

Κοίταξε γιά λίγο τα καταγάλανα μάτια της. Έσκυψε, άγγιξε με τα χείλη του τα κατακκόκινα δικά της χείλη.

Θαρρείς εκείνη την στιγμή άνοιξε ένα φράγμα, κύματα αγάπης ξεχύθηκαν τυλίγοντας και τους δυό, κάνοντάς τους να λάμπουν καθώς χάνονταν ο ένας στήν αγκαλιά του άλλου.

Το φώς της μέρας διέλυσε το σκοτάδι, όλο και περισσότεροι άνθρωποι περνούσαν από αυτή την σκάλα πηγαίνοντας στις δουλειές τους βιαστικά.

Κάποιοι όμως κοντοστέκονταν. Τούς έκανε εντύπωση που έβλεπαν το δένδρο ανθισμένο τέτοια εποχή, γεμάτο κατακκόκινα μικρά λουλούδια, και την μποτήλια με τα δυό μισογεμάτα, με κόκκινο κρασί, ποτήρια στην ρίζα του.

-Βρέ μυστήρια πράγματα, μουρμούρησε κάποιος περαστικός.