Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2009

Πρός τις Γιορτές

Η ώρα είχε πάει πια μια την νύχτα. Εκείνος καθισμένος στον καναπέ δεν είχε ύπνο. Παρ' ότι ήταν κουρασμένος από την δουλειά της προηγούμενης μέρας δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Οι σκέψεις που του τάραζαν το μυαλό δεν τον άφηναν να κλείσει μάτι. Και όμως, εκείνο το μεσημέρι τίποτε δεν προδίκαζε αυτό που θα ακολουθούσε και τον τάραξε τόσο, όταν τελειώνοντας από την δουλειά του την είχε πάρει από την δική της και είχαν πάει σπίτι του.
Της είχε μαγειρέψει ένα από τα αγαπημένα της φαγητά, και μετά έμειναν να πίνουν ποτάκι, να ακούν μουσική και να κοιτούν από την τζαμαρία, την νύχτα σιγά σιγά να παίρνει την θέση της μέρας και την πόλη να ντύνεται την νυκτερινή φορεσιά της.
Ήταν εκείνη την στιγμή που γύρισε και του είπε τι σχεδίαζε για τις μέρες των γιορτών που πλησίαζαν, για την εκδρομή που ήθελε να πάνε, να περάσουν τις γιορτές, κάπου σε βουνό με χιόνι, μόνοι οι δυό τους. Όσο του περιέγραφε τον τρόπο που ήθελε να περάσουν τις γιορτές, και του έλεγε, όλο χαρά, τα πιθανά μέροι που θα μπορούσαν να πάνε, δεν πρόσεξε ότι αυτός είχε παγώσει.
Αυτό που αυτός ήξερε και αυτή όχι, ήταν ότι τις γιορτές θα δούλευε όλες τις μέρες, και δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, αλλά δεν είπε τίποτε. Δεν ήθελε να της χαλάσει την χαρά. Δεν ήθελε να δει πάλι την απογοήτευση στο πρόσωπό της, όπως όταν κάποιες προηγούμενες αργίες είχε γίνει.
Έπρεπε να βρεί λοιπόν μια λύση, κάτι που τον κρατούσε ξάγρυπνο.
Την επόμενη μέρα στην δουλειά, αυτές οι σκέψεις ακόμα τριγυρνούσαν μέσα στο μυαλό του, και τον έκαναν απρόσεκτο, κάτι που δεν πέρασε απαρατήρητο, ασχολίαστο.
Όταν σχόλασε δεν πήγε αμέσως στο σπίτι του. Παρ' ότι το κρύο ήταν τσουχτερό εκείνος πήγε στο πάρκο. Άρχισε να περπατά στους λιθόστρωτους διαδρόμους ανάμεσα στα δένδρα και στά παρτέρια με τα λουλούδια. Σκεφτόταν, εκείνη τα λόγια της. Θυμήθηκε την προηγούμενη φορά, σε προηγούμενη αργία τι είχε γίνει όταν εκείνος πάλι δεν μπορούσε να φύγει. Εκείνη τότε είχε πάει την εκδρομή πού τόσο ήθελε, και όταν γύρισε του είχε πει, ότι την επόμενη φορά θα πάνε μαζί οπωσδήποτε. Τώρα πια θα ήταν η επόμενη φορά..... Σκεφτόταν διάφορα όταν ξαφνικά το μυαλό του σταμάτησε στα λόγια μιας προηγούμενης γνωριμίας πριν πολύ καιρό όταν εκείνη αρνήθηκε να είναι “μαζί του”. “Δεν έχεις χρόνο. Γιαυτό δεν μπορούμε να είμαστε μαζί” του είχε πει εκείνη τότε. Θυμήθηκε και εκείνο το δάκρυ, εκείνο το μοναδικό δάκρυ που τόσο τον έκαψε και ,ίσως και να τον έκαιγε ακόμα.
Μετά σκέφτηκε την κοπέλα με την οποία είχαν τώρα σχέση. Εκείνη ήταν “ελεύθερος” άνθρωπος. Της άρεσαν οι εκδρομές, να ταξιδεύει με κάθε ευκαιρία ακόμα και κάθε Σαββατοκύριακο αν ήταν δυνατό που ήταν για εκείνη, όχι όμως και για εκείνον. Δεν μπορούσε να την ακολουθήσει, εγκλωβισμένος με την δουλειά του που ούτε Σαββατοκύριακα είχε ολόκληρα ούτε αργίες, με αποτέλεσμα, τις περισσότερες φοράς που εκείνη του πρότεινε κάτι εκείνος να μην μπορεί, και τελικά εκείνη να πηγαίνει με άλλη παρέα φίλες και φίλους. Κατόπιν όταν του διηγούταν πόσο όμορφα πέρασε, τελείωνε πάντα με την ίδια κουβέντα. “Κρίμα που δεν ήρθες.”, μια κουβέντα που πέρναγε σαν μαχαιριά μέσα από την ψυχή του.
Για πόσο όμως θα συνεχιζόταν αυτό?? Όχι για πολύ σίγουρα. κάποια στιγμή θα τον βαριόταν και θα έφευγε. Δεν ήθελε να νιώσει το ίδιο αίσθημα που είχε νιώσει και εκείνη την προηγούμενη φορά.
Δυο λύσεις υπήρχαν. Είτε να κόψει το “σκοινί” που τον κρατούσε “δέσμιο” που τόσες φορές όμως ευγνωμονούσε που υπήρχε και δεν τον άφηνε να πέσει στο “κενό”, η να την αφήσει να φύγει, κάτι που εκείνος προέβλεπε, ότι ούτως η άλλος κάποια στιγμή θα γινόταν, αργά η γρήγορα, αν η κατάσταση έμενε ίδια.
-Συγνώμη. Μήπως έχετε μερικά ψιλά να πάρω κάτι να φάω??
Αυτή η κουβέντα τον έβγαλε από τις σκέψεις του. Γύρισε και είδε τον μόνιμο πια κάτοικο του πάρκου να τον κοιτάζει.
-Μήπως έχετε τίποτε ψιλά?? Πεινάω ξέρετε. Να πάρω να φάω κάτι.
Εκείνος έψαξε βιαστικά την τσέπη του. Έδωσε στον άνθρωπο όσα ψιλά είχε πρόχειρα, και έμενε να τον κοιτάζει καθώς έφευγε. Και αν αυτός ο άνθρωπος έκοψε το δικό του σκοινί??
Αυτό ήταν ο πάτος του κενού?? Η μοναξιά, και οι βασικές ανάγκες να εξαρτώνται από την φιλευσπλαχνία των άλλων ανθρώπων?? ήταν η σκέψη που πέρασε από το μυαλό του και τον έκανε να τρομάξει μόνο και στήν ιδέα ότι υπήρχε η πιθανότητα αν έκοβε το “σκοινί”.........
Ξεκίνησε για το σπίτι του. Είχε πάρει πλέον την απόφασή του. Όχι δεν μπορούσε να της ζητήσει να εγκλωβιστεί μαζί του. Ακόμα και αν εκείνη δεχόταν ήξερε ότι ήταν κάτι που θα την έκανε δυστυχισμένη και δεν το ήθελε αυτό. 'Ήξερε ότι ούτε αυτή ούτε αυτός θα το άντεχαν.
Να φύγει λοιπόν. Αυτή ήταν η λύση.
Την μοναξιά την ήξερε καλά, αλλά το άγνωστο του κενού τον τρόμαζε.
Όλες αυτές τις σκέψεις τις συμπύκνωσε σε ένα email όπου στο τέλος του της ζητούσε να φύγει από κοντά του. Ήταν ο καλύτερος τρόπος, να της το πει. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην καταρρεύσει αν της το έλεγε κατ' ιδίαν η έστω τηλεφωνικά.
“Αν κάποιος διαπιστώνει ότι δεν μπορεί να κάνει τον άλλο ευτυχισμένο καλύτερα να φεύγει για να μην δυστυχήσουν στο τέλος και οι δυό.”, ήταν η τελευταία φράση που της έγραψε πριν της το στείλει.
Έφτιαξε μια κούπα καφέ και φορώντας το χοντρό πανωφόρι του βγήκε στο μπαλκόνι.
Το κινητό του άρχισε να καλεί με εκείνο το μελωδικό τραγούδι που εκείνη του είχε διαλέξει, μετά το σταθερό, και τέλος η ειδοποίηση ότι ένα sms είχε φτάσει στο κινητό του. Εκείνος δεν κουνήθηκε από την θέση του παρά μόνο όταν βράδιασε για τα καλά και το κρύο άρχισε να του περονιάζει τα κόκαλα.

Δεν μίλησαν ξανά. Ήταν πλέον ελεύθερη.


13 σχόλια:

~~Εμμέλεια~~ είπε...

Καλημέρα.΄Ωραίος τρόπος να λέει κάποιος αντίο!!!! Από την άλλη όμως όταν δεν μπορείς να βλέπεις τον άλλον να καταρρέει... Τελικά δεν είναι ο μόνος που μένει μόνος λόγω δουλειάς!!!!Και εγώ το ίδιο....Φιλιά και να είσαι καλά...

Kaveiros είπε...

Άμα αλλιώς δε γίνεται, είναι μονόδρομος...

Λουλούδι είπε...

Η ιστορια σου αυτη εχει τελος μελαγχολικο.Οταν αγαπας αληθινα,δεν καταθετεις ετσι ευκολα τα οπλα,συνεχιζεις την προσπαθεια!Καλο βραδυ,Αλεξη.

bluesmartoula είπε...

Σοφή απόφαση, άν είχε συμφωνηθεί κι απ΄τους δύο Αλέξη μου...
(Λίγο - δεν σου κρύβω - "με χάλασε" η ανακοίνωση της απόφασης με μέϊλ...άν και αντιλαμβάνομαι την θέση του).
Μπλέ Καληνύχτα

Σοφία είπε...

Υπέροχο τραγούδι, αν και η έκφραση: "... to the one I left..." είναι μαχαιριά!!!
Δεν ξέρω αν η απόφαση του ήταν σωστή, αυτό είναι κάτι που ο καθένας γνωρίζει για τον εαυτό του, αλλά ο τρόπος που έγινε είναι ο χειρότερος που υπάρχει! Δεν της έδωσε καν το περιθώριο να πει μια κουβέντα...
Καλό βράδυ Αλέξη μου!

Skouliki είπε...

δεν ξερω η αγαπη ειναι περιεργο θεμα .....οτι και να λεω αλλα κανω

Ανώνυμος είπε...

Αν ημουν στη θέση της θα προτιμούσα να στεκόταν μπροστά μου και να μου έλεγε κατάφατσα ότι είχε να πει .. Είναι βαρύ και κάπως άδικο όταν δεν δίνεις στον άλλον το περιθώριο να αρθρώσει λέξη .. ενω αυτός κράτησε κάθε δικαίωμα να πει τα όσα τον βαραίνουν..
Σκέφτηκε πως θα ένιωθε στη θέση της?Μονά ζυγά δικά του ο φίλος!

Ανώνυμος είπε...

Τα κορίτσια της παρέας τα έβαλαν με τον τύπο και πολύ καλά έκαναν. Μάτια με μάτια. Ετσι, όπως άρχισε έντιμα πρέπει και να τελειώνει. Διαφωνώ με την φυγή, είναι η εύκολη λύση. Ετσι να του πεις :))

Καλή χρονιά, με υγεία και χαρές γεμάτη.

ολα θα πανε καλα... είπε...

Η αγάπη τελικά θέλει πολλά,απαιτεί τα πάντα,θέλει τέχνη κι από τις 2 πλευρές.Είναι τόσο δύσκολη αλλά και τόσο όμορφη,αιώνες τώρα,ανέκαθεν,και τα ζευγάρια πάντα θα αγαπιούνται,θα πονούν,θα πληγώνονται,θα χωρίζουν,θα ελπίζουν.

Alexis B είπε...

Ελενα Φλώρινα. > Ενα Αντίο είναι πάντα ένα αντίο. Οποιος και από τους δυο και άν το πεί, και με όποιον τρόπο.
Δυστιχώς τα θέλω τών ανθρώπων έχουν περιεργέψει, όπως και οι σχέσεις μεταξύ τους.

Καβειρος > Ετσι είναι. Οταν δεν γίνετε αλλιώς!!!!


Λουλούδι > Συμφωνώ, με μιά προιπόθεση. Να υπάρχει και από τίς δυό πλευρές η καλή θέληση ώστε να μήν τελειώσει αυτό το κάτι. Το να προσπαθείς μόνος κάποια στιγμή ξεθυμένει.

bluesmartoulis > Οταν κάποια στιγμή βλέπεις να πλησιάζει η ημερομηνία λήξεως......

Κουκουβάγια. > Μιά κουβέντα που ίσως, του την έλεγε με πράξεις όλον τον καιρό.

skouliki > Συμαντικό. Συμφωνία λόγων και έργων

xeimwniatikhlikada > Σίγουρα άτεχνος τρόπος. Αλλά απλά πρόλαβε αυτός να πεί αυτό που θα άκουγε από εκείνη. Ετσι συμπαίρανε και γι'αυτό ενείργησε έτσι.

Freedula > Η φυγή είναι η εύκολη λύση, μα κάποιες φορές η καλήτερη.
Οταν διαπιστόνεις ότι η αρχή γέννησε και ένα τέλος....

Ολα θα πάνε καλά > Η αποδοχή του ανθρώπου όπως είναι. Αυτό είναι το κλειδί. Η δέχεσε κάτι η το απορρίπτεις. Το να προσπαθίσεις να το αλλάξεις όπως συχνά ακούγετε είναι μεγάλο, κτα την άποψή μου, σφάλμα

KitsosMitsos είπε...

Αγάπη τι δύσκολο πράγμα...
Την καλησπέρα μου.

MenieK είπε...

εγώ που είκοσι χρόνια είμαι αυτή που χάνει την αργία γιατί ο άλλος δουλεύει (στην πραγματικότητα, ε?) σε διαβεβαιώ ότι δεν έχει ΚΑΜΙΑ σημασία. Η αγάπη συμπληρώνεται και τις εργάσιμες, αλλιώς θα ήταν πολύ επιφανειακή ;-)

Alexis B είπε...

Kitsosmitsos > Είναι?? Εδώ σε θέλω!!!!!

Meniek > Δυστιχώς η επιφάνεια τείνει να επικρατίσει στίς σχέσεις.
Αν δείς,που πιστεύω ότι το έχεις κάνει, για πόσο ηλήθιους λόγους χωρίζουν ζευγάρια.......