Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

Το καλό κατευόδιο

Η ώρα ήταν περασμένες 11 το πρωί. Εκείνη καθόταν σε ένα τραπεζάκι ενός μικρού συνοικιακού καφέ. Μπροστά της ανοιγμένη διάπλατα μια εφημερίδα στις μικρές αγγελίες. Κάποιες που της είχαν τραβήξει την προσοχή ήταν κυκλωμένες με τον κόκκινο μαρκαδόρο που τώρα έπαιζε αμήχανα στα δάχτυλά της ενώ συνέχιζε το ψάξιμο. Συχνά πυκνά σταματούσε την ανάγνωση και καλούσε τα τηλέφωνα που έγραφαν οι αγγελίες, μιλούσε με τους υπεύθυνους, έπαιρνε πληροφορίες για την φύση της δουλειάς, έκλεινε ραντεβού για συνεντεύξεις, και συνέχιζε να ψάχνει. Κάπου κάπου, έριχνε μια ματιά από την μεγάλη τζαμαρία έξω στον δρόμο πίνοντας λίγο από τον καφέ που είχε μπροστά της η τραβώντας μια ρουφηξιά από το τσιγάρο της πριν χαθεί πάλι στα φύλλα της εφημερίδας .
Μία από αυτές τής τράβηξε την προσοχή.
“Ζητείτε κοπέλα για δουλειά γραφείου, μισθός ικανοποιητικός κτλ”
Πήρε το κινητό της και κάλεσε το νούμερο. Της απάντησε ένας μάλλον μεγάλος σε ηλικία άντρας και αφού συζήτησαν για λίγο, ο συνομιλητής της, της είπε, ότι έχει τα προσόντα που ζητά και να πάει να πιάσει δουλειά την επομένη το πρωί, αλλά δεν της είπε τίποτε για την φύση της δουλειάς. Τίποτε απολύτως. Εκείνη δεν πήρε στα σοβαρά την άμεση και δια τηλεφώνου πρόσληψή της και την επόμενη μέρα άρχισε να τρέχει σε συνεντεύξεις. “ Θα σας ειδοποιήσουμε “, ήταν η στερεότυπη απάντηση που άκουγε που δεν τις άφηνε ελπίδες για κάτι περισσότερο.
Τέλος ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στις σημειώσεις της είδε και την αγγελία που την είχαν προσλάβει δια τηλεφώνου και δεν την είχε πάρει σοβαρά
Λες, σκέφτηκε, και τράβηξε για την διεύθυνση που είχε σημειώσει. Μετά από λίγο βρέθηκε μπροστά σε ένα κατάστημα με μια μπλε επιγραφή η οποία έγραφε με μεγάλα λευκά γράμματα.
“ΓΡΑΦΕΊΟ ΤΕΛΕΤΏΝ ΤΟ ΚΑΛΌ ΚΑΤΕΥΌΔΙΟ”
Πλησίασε και κοίταξε την βιτρίνα. Δεξιά και αριστερά δεμένες στο πλάι δυο μοβ βαριές κουρτίνες. Δεξιά και αριστερά στην βιτρίνα υπήρχαν δυο μανουάλια απ' όπου ξεκινούσε ένα λευκό τούλι με δεμένες πάνω του μαύρες κορδέλες. Το διάκοσμο συμπληρωνόταν από ένα φέρετρο που βρισκόταν στο κέντρο ανάμεσα στα δυο μανουάλια, και πίσω από το τούλι, όπου επάνω του υπήρχε ένα γυάλινο βάζο με πλαστικά λουλούδια ανάλογου ύφους..
-Ο Χριστός και η Παναγία, μονολόγησε και έφυγε από εκεί κάνοντας το σταυρό της και φτύνοντας στον κόρφο της.
Οι υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας κύλισαν ανάμεσα σε ψάξιμο τηλέφωνα και συνεντεύξεις χωρίς ελπίδα.
Τέλος απελπίστηκε. Κάθισε και σκέφτηκε. Η δουλειά της ήταν απαραίτητη, ο μισθός ήταν καλός το ωράριο την βόλευε, τι κι αν ήταν “το καλό κατευόδιο”. Κάθε δουλειά έχει και τα στραβά της, μην τα θέλουμε και όλα δικά μας.
Την επόμενη μέρα με την εφημερίδα στο χέρι πέρασε την πόρτα της εισόδου,. Το αφεντικό της ένας καλός άνθρωπος γύρω στα 60, ευγενικός γλυκομίλητος πάντα έτοιμος να την βοηθήσει σε κάθε πρόβλημα που αντιμετώπιζε με την δουλειά. Οι μέρες περνούσαν, εκείνη τις περισσότερες ώρες καθόταν μόνη στο γραφείο που ήταν απέναντι από την τζαμαρία και μπορούσε να βλέπει έξω. Έβλεπε τον κόσμο να μπαινοβγαίνει στα γειτονικά μαγαζιά και πραγματικά ζήλευε την πωλήτρια του καταστήματος ρούχων, λίγο πιο πέρα που κάθε τόσο κάποιος έμπαινε ψώνιζε η έβλεπε ρούχα και πολλές φορές έπιανε κουβέντα μαζί της, αστειευόταν, γελούσαν, η την σερβιτόρα της καφετέριας που την έβλεπε να κάθετε, όταν δεν είχε δουλειά, να μιλά και να γελά με τους θαμώνες.
Εκείνη, αν δεν είχε την κλασική για τέτοια καταστήματα πελατεία, ήταν μόνη και βουβή. Μέσα στις ατελείωτες ώρες μοναξιάς, άρχισε να ζωγραφίζει με ένα μολύβι πάνω στα χαρτιά, που πάντα είχε στο συρτάρι της, σκηνές από ότι συνέβαινε έξω από το τζάμι της περίεργης βιτρίνας.
Ένα πρωινό όπως όλα τα άλλα, εκείνη καθόταν στο γραφείο της και σκιτσάριζε. Ήταν τόσο απορροφημένη με την ζωγραφιά της που δεν κατάλαβε κάποιον που μπήκε μέσα στο μαγαζί.
-Καλημέρα
Εκείνη πετάχτηκε τρομαγμένη. Μπροστά της στεκόταν ένας καλοντυμένος άντρας, ψηλός όχι πολύ μεγάλος σε ηλικία με ελαφριά γκριζαρισμένα μαλλιά.
-Καλημέρα, εε συγνώμη, δεν σας κατάλαβα. Καθίστε. Πώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω??
-Ξέρετε πρόκειται για έναν θάνατο που πρέπει να γίνει μια σωστή κηδεία ανάλογης αξίας με την απώλεια.
-Ναι καταλαβαίνω, απάντησε εκείνη. Ήταν φυσιολογικός θάνατος??
-Όχι. Δολοφονία ήταν, και ξέρετε εγώ είμαι ο δολοφόνος, γι αυτό θέλω να έχει μια σωστή κηδεία αντάξια του.
Εκείνη γούρλωσε τα μάτια
-Εσείς είστε ο......είπε φανερά τρομαγμένη
-Μην τρομάζετε, δεν κινδυνεύεται της είπε εκείνος. Ο φόνος που έκανα δεν τιμωρείται από κανένα νόμο και δεν διώκεται από καμιά αστυνομία.
-Δηλαδή
-Σκότωσα ένα όνειρο, ένα σπουδαίο όνειρο. Το πιο ωραίο μου όνειρο. Αυτό σκότωσα
-Και πώς το σκοτώσατε δηλαδή
-Το φονικό εργαλείο ήταν η απόφαση και η εφαρμογή της η πράξη
-Κατάλαβα, και αφού όπως λέτε ήταν ένα σπουδαίο όνειρο τότε γιατί να το σκοτώσετε??
- Γιατί πολλές φορές τα όνειρα για να γίνουν πραγματικότητα χρειάζονται τις κατάλληλες συνθήκες
-Δηλαδή??
-Να πολλές φορές για να γίνει πραγματικότητα χρειάζεται ένας ακόμα άνθρωπος με το ίδιο όνειρο με εσένα και βέβαια να δεχθεί να του χαρίσεις το όνειρό σου και αυτός το δικό του για να γίνουν και των δυο τα όνειρα πραγματικότητα.
-Και γιατί δεν ψάχνετε για τον δεύτερο αυτό άνθρωπο??
-Λες δεν έψαξα??
-Και??
-Απέτυχα. Δεν τον βρήκα
-Και γιατί δεν συνεχίζετε?? Γιατί να σκοτώσετε το όνειρο??
-Γιατί κουράστηκα. Και γιατί πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Πρέπει να ζούμε στην πραγματικότητα. Πρέπει να την αποδεχόμαστε, όσο άσχημη και αν είναι σε κάποια σημεία της, και να τραβάμε τον δρόμο μας αφήνοντας πίσω μας πράγματα που μας βαραίνουν. Να εξοικονομούμε ενέργεια για άλλα πιο βατά πιο πραγματοποιήσιμα όνειρα.
-Και αν ο άνθρωπος που ψάχνετε βρεθεί μπροστά σας και σας ζητήσει να πραγματοποιήσει το όνειρό σας και θελήσει να σας χαρίσει το δικό του??
-Δεν έχω να δώσω η να πάρω τίποτε.
-Σκοτώσατε δηλαδή και το όνειρο ενός άλλου ανθρώπου.
-Και είστε σίγουρη ότι υπάρχει αυτός ο άνθρωπος??
-Σίγουρα υπάρχει κάπου. Γιατί δεν ανασταίνεται το όνειρό σας?? Γιατί δεν συνεχίζετε το ψάξιμο??
-Σας είπα. Γιατί κουράστηκα. Δεν μπορώ να σπαταλώ άλλο ενέργεια για κάτι απραγματοποίητο.
Και γιατί αν αναγκαστώ να το σκοτώσω και πάλι τότε αυτό το γεγονός θα είναι ακόμα πιο επώδυνο, πιο θλιβερό, από τον πρώτο θάνατο. Σκεφτείτε τον εαυτό σας.
-Δηλαδή??
-Εσάς δεν σας έχουν σκοτώσει ποτέ?? Δεν έχετε αναγκαστεί να σκοτώσετε ποτέ?? Πέστε μου. Δεν ήταν επώδυνο?? Θα θέλατε να επαναληφθεί ίδιο και απαράλλαχτο????
Εκείνη άλλαξε αμέσως κουβέντα.
-Ξέρετε, αφού είστε αποφασισμένος να θάψετε αυτό το όνειρο και εγώ δεν μπορώ να σας μεταπείσω κάντε το. Μόνο που εγώ δεν μπορώ να σας εξυπηρετήσω. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το κάνετε μόνος σας.
-Ναι. Έχετε δίκαιο. Να με συγχωρείτε για την ενόχληση. Καλημέρα.
-Καλημέρα
Ο άγνωστος άνδρας σηκώθηκε και έφυγε. Εκείνη έμεινε και πάλι μόνη.
Μία φράση όμως του άγνωστου αυτού άνδρα έμεινε να της τρυπά το μυαλό
“Εσάς δεν σας έχουν σκοτώσει ποτέ?? Δεν έχετε αναγκαστεί να σκοτώσετε ποτέ?? Πέστε μου. Δεν ήταν επώδυνο?? Θα θέλατε να επαναληφθεί ίδιο και απαράλλαχτο??“
Την στιγμή εκείνη μικρές κρυστάλλινες σταγόνες άρχισαν να βρέχουν το χαρτί με το μισοτελειωμένο σκίτσο που βρισκόταν πάνω στο γραφείο της.

23 σχόλια:

Καλλιόπη είπε...

Πόσο απλά μπήκες στην ψυχή μου;
μία διήγηση μόνο και θυμήθηκα τους δικούς μου φόνους, τα δικά μου θύματα και τους θύτες που με έφτασαν ως το σήμερα...

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Λουλούδι είπε...

Αλεξη μου,καλησπερα.Με συγκινησε το κειμενο σου,ολοι καποια στιγμη της ζωης μας σκοτωσαμε ενα ονειρο μας...

~~Εμμέλεια~~ είπε...

Καλησπέρα...

Ανώνυμος είπε...

Καλήσπέρα Αλεξάκο μου! Θύτες και θύματα ταυτόχρονα σκέφτηκα διαβάζοντας το κείμενό σου.. Κατάθεση ψυχής.. Θυμήθηκα τους δικούς μου φόνους..
Πόσες φορές δεν σκοτώσα το όνειρο που μου εμπιστεύτηκε κάποιος.. Πόσες φορές δεν άφησα να σκοτώσουν τα δικα μου όνειρα..
Μα c est la vie..!
Μια μικρή σιωπή στη μνήμη του πιο γλυκού αδικοχαμένου όνειρου λοιπόν και μια κραυγή πόνου για το σημάδι που έχει αφήσει βαθειά χαραγμένο στο χαμόγελό μας!
Καληνύχτα μ ένα φιλί αθώο.. Τόσο αθώο όσο και η πρώτη μας προσέγκιση, καλέ μου φίλε.

Alexis B είπε...

Καλλιόπη > Τόυς δρόμους που τραβήξαμε, ότι αφήσαμε πίσω μας, ότι κουβαλάμε μαζί μας. Σημάδια.
Καλός ήρθες και πάλι.

derylove > Ναί συμφωνώ. Ενώς λεπτού σιγή είς μνήμη τών χαμένων ονείρων.

Λουλούδι > Ναι. όλοι κάποια στιγμή σκοτώσαμε ένα όνειρο, η μας το σκότωσαν. Ποιό να είναι άραγε το λιγότερο επώδηνο???

Ελενα > Καλησπέρα. Να είσαι καλά

Χειμωνιάτικη Λιακάδα > Χαίρομαι πολύ που είσαι εδώ

Ανώνυμος είπε...

Ο πατέρας μου είναι ένας άνθρωπος μορφωμένος όχι από γράμματα, αλλά από ζωή, ζωή και βάσανα. Μεγάλος σε ηλικία πιά,αγγίζει τα 70.
Και τώρα που μιλάς για όνειρα μου ήρθε κάτι που είπε κάποτε και μου φάνηκε περίεργο,γιατί δε σκέφτηκα ποτέ ότι και αυτός είναι άνθρωπος και φυσικά όπως όλοι μας ονειρεύεται.Νόμιζα ότι από τις εμπειρίες του σκέφτεται μόνο ρεαλιστικά.."Αν δεν υπήρχαν και τα όνειρα ο κόσμος θα είχε χαθεί."
Κάτι τέτοιο..
Κάποιες φορές νιώθω ηλίθιο το να ονειροβατώ..Μετά από τα λόγια του πατέρα μου και αυτή την ιστορία σου σκέφτηκα ότι ίσως τελικά το χειρότερο είναι να είμαστε ονειροκτόνοι..
Κανείς δεν πρέπει να μας στερεί το δικαίωμα στο όνειρο και κυρίως ο ίδιος μας ο εαυτός.

Kaveiros είπε...

Κάθε μέρα, κάθε ώρα...

roadartist είπε...

Eχώ στάθηκα στη φράση..
"Δεν έχω να δώσω η να πάρω τίποτε."
Όταν κάποιος αισθάνεται έτσι ότι δεν έχει να δώσει και να πάρει τότε αυτό σημαίνει το τέλος γενικότερα.
Η ζωή έχει αξία μόνο όταν τη ζεις, κάθε μέρα και μια νέα αρχή.

ολα θα πανε καλα... είπε...

Μας τσάκισες πάλι Αλεκάκι,με το χώρο που διαδραματίζονται όλα αυτά!Αλλά το έφτιαξες μετά αριστοτεχνικά,βάζοντας τον διάλογο των δύο ανθρώπων.Ωραία η μουσική.Όλοι μας έχουμε τα απραγματοποίητα όνειρά μας,τους κρυφούς μας πόθους,και λέμε ότι "αν έκανα αυτό,θα ήμουν έτσι ή
θα ήμουν αλλιώς".Όμως το παρελθόν που δεν επιστρέφει,μόνο πίκρα μας δίνει και ένα αίσθημα ματαίωσης.Ας είναι αυτό το ερέθισμα για να κοιτούν οι άνθρωποι μπροστά και με αισιοδοξία.

Ανώνυμος είπε...

Κι εγώ χαίρομαι Αλεξάκο μου!
Liakada is back
Ελπίζω, όσο πιο συχνά να μπορώ να σας γράφω και να σχολιάζω. Μου έλειψε το blogging όλο αυτό τον καιρό.

Alkmini είπε...

κι ομως ολοι εχουμε σκοτωσει...
:(

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Απίστευτη ανάρτηση!!!!
Είσαι ιδιοφυής...

Εν ψυχρώ δολοφονίες....
Καλό τους κατευόδιο, λοιπόν...

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

genna είπε...

Aλέξη, είσαι μάστορας στη διήγηση,
μη σταματάς να γράφεις...

τέτοια ανατροπή, είσαι ταλεντάρα!

καλό σου απόγευμα!

ΜΑΚΙΑ!!!!!!!!!

Alexis B είπε...

blind alley > Τί γίνετε όμως όταν τα όνειρα σε σκοτώνουν???

Kabeiros > Καθε στιγμή φτιάχνεις και γκρεμίζεις

Roadartist > Υπάρχουν στιγμές που δεν θέλεις να πάρεις, δεν θέλεις να δώσεις. Πόσο όμως διαρκεί η στιγμή?? Μπορεί και για πάντα

Ολα θα πάνε καλά > That's life!!!!

Χ Λιακάδα > Να είσαι πάντα καλά

Αλίκη > Καλός την και πάλι

Γλαρένια, Genna. > Ευχαριστώ πολύ.
Να είσται καλά

Aura είπε...

Eίσαι καταπληκτικός. Να σου πω την αληθεια, σκέφτηκα πως στο τέλος θα βλέπανε το ίδιο όνειρο και θα ζούσαν αυτοί καλά και μεις.. αλλά ξέχασα, αυτά συμβαίνουν μόνο στα παραμύθια.

Φιλιά
Καλό βράδυ

Ανώνυμος είπε...

..και μιας και μιλάμε για φόνους... , τον έκανα τον φόνο , το ομολογώ!
Υπαρχει μια έκπληξη για σένα στο blog μου! Μια ένδειξη respect :-)
Liakada

KitsosMitsos είπε...

Τρομερή αλληγορία...

Ανώνυμος είπε...

Τι γίνεται όταν τα όνειρα σε σκοτώνουν???
Τουλάχιστον είχες την ευκαιρία να ζήσεις την αρχή τους.Είναι αυτό που λέμε το ταξίδι,η όλη του διαδρομή και όχι η άφιξη-το αποτέλεσμα.
Βέβαια για να σκεφτεί κάποιος έτσι ενώ έχει"σκοτωθεί" ή έχει "σκοτώσει" πρέπει να περάσει μια ολόκληρη διαδικασία γεμάτη διαφορετικές φάσεις συναισθημάτων και πάλι αν τα καταφέρει να δει τα πράγματα ξανά θετικά.
Τα παιδιά συνεχώς ονειρεύονται και τα βλέπεις να το χαίρονται!!!Αν πάψουμε να κάνουμε όνειρα χάνουμε το παιδί μέσα μας..

βασίλης είπε...

Ο καθένας έχει βρεθεί σε ανάλογη σκέψη για τα όνειρα και τις τρελές επιδιώξεις -φιλοδοξίες.. Κάποια στιγμή πεθαίνουν όμως τα όνειρα.. Εμείς δύσκολα μπορούμε να τα σκοτώσουμε.. Είναι κι αυτή η ελπίδα... Πολύ όμορφο κείμενο Αλέξη!

Ανώνυμος είπε...

Ε Ξ Α Ι Ρ Ε Τ Ι Κ Ο!!!

Η πλοκή, η δομή, ο τρόπος, το νόημα! Συγχαρητήρια

Alexis B είπε...

Καλός τον Kitsomitso.

Aura > Δυστιχώς,και άλλες φορές νομίζουμε ότι βλέπουμε το ίδιο όνειρο.

blind alley > Άλλα όνειρα πεθαίνουν, άλλα τα σκοτώνουμε, και άλλα δημιουργούμε.
Πάντος ποτέ δεν μένουμε χωρίς όνειρα

Βασίλης > Χαιρομαι που σε ξαναβλέπω. Χαθήκαμε.

Freedula > Σε ευχαριστώ.
Να είσαι καλά

Nick Fotis είπε...

Από εμάς εξαρτάται αν τα όνειρά μας θα ζήσουνε, ή όχι...

Και η ζωή χωρίς όνειρα είναι σαν ένα ξεραμένο κέϊκ χωρίς σταφίδες.