Σελίδα 123

Μετά από τις δύο απανωτές προσκλήσεις από την Meniek και την Genna, δεν μπορώ να αρνηθώ να παίξω σε αυτό το blogοπαίχνιδο, αφού είμαι κυκλωμένος και δεν μπορώ να ξεφύγω. (αστειάκι)
Το βιβλίο πού διαβάζω αυτόν τον καιρό είναι μακριά και αφού η βιβλιοθήκη είναι δίπλα μου αποφασίζω να πάρω ένα από εκεί ποιό όμως. Το αφήνω στην τύχη.
Φωνάζω την ανιψιά μου και της ζητώ να πει έναν αριθμό, όχι πολύ μεγάλο.
Μου λέει "14"
Μετράω τα βιβλία μου την βιβλιοθήκη και το 14 ο βιβλίο είναι ένα πού είχα διαβάσει πολύ παλιά και τώρα τρώει σκόνη στο ράφι.
Η ΑΡΡΑΒΩΝΙΑΣΤΙΚΙΆ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΈΑ ο τίτλος.
Το ανοίγω στην σελίδα 123 και βρίσκω το σημείο απ' όπου πρέπει να αρχίσω σύμφωνα με τον "κανονισμό"
Ν' αφήνεις την Ρώμη τον Απρίλη είναι σαν να πεθαίνεις.
Ο Ζαν-Πόλ, ο Φράνκο και η Λάουρα έχουν γίνει μικρές κουκκίδες. Εγώ γέρνω στό παράθυρο και φωνάζω σαν το κορίτσι απο το Ορβιέτο :" Δεν πάω πουθενάαααα!" Μα τό τρένο είναι πιά μακριά κι ο θόρυβος πού κάνουν οι ρόδες του παίρνουν την φωνή μου και θαρρείς την τσαλαπατάνε σε κάθε στροφή τους.
Ποιός είπε πώς "καλύτερα να κλαίς στην ρολς ρόις, παρά στό μετρό"? Η μαρί-Σαντάλ, η μαντάμ Σουσού του Παρισιού. Ψέματα είναι. Καλήτερα να κλαίς στην τρίτη θέση στό τρένο, ανάμεσα στους στρατιώτες, παρά στό βαγκόν-λι ολομόναχη, ξαπλωμένη σε μιά μαλακιά κουκέτα.
Οι στρατιώτες φωνάζουν, γελούνε, πίνουν κιάντι από μπουκάλες ντυμένες με ψάθα. Επιμένουν να πιω και εγώ.
Ρωτάνε αν αποχωρίστικα τόν αρραβωνιαστικό μου. Απαντάνε οι ίδιοι. Κάνει καλό ο λόγος αποχωρισμός. Κι αν ακόμα μ' αφήσει για πάντα, να μήν στεναχωριέμαι. Θα βρω καλύτερον.
Του ενός η αδερφή, που την άφησε ο αρραβωνιαστικός της ο τσαγκάρης, κι αυτή έσκασε στό κλάμα κι αδυνάτησε πέντε κιλά, βρήκε μετά ένα συμβολαιογράφο και ζεί ζωή χαρισάμενη.
Ως και ηλεκτρική σκούπα της αγόρασε, και την πήρε με τό φουστάνι που φορούσε.
Τί καλά που κάθομαι ανάμεσα στούς στρατιώτες πού φλυαρούν.................

Αυτή είναι η συμετοχή μου σε αυτό το παιχνίδι.

Καλή Κυριακή