Εκείνος ο μικρούλης

Κατάκοπος μπήκε στο γραφείο του, κρέμασε την λευκή ποδιά στην κρεμάστρα, και κάθισε στην δερμάτινη καρέκλα.
Άναψε ένα τσιγάρο και κοίταξε έξω από το παράθυρο τα φώτα της πόλης, που εκτείνονταν ως πέρα μακριά στο βάθος του ορίζοντα.
Ήταν ώρα να φύγει και αυτός. Δεν είχε πια τίποτε να κάνει, σκεφτόταν την επόμενη μέρα που θα ήταν και αυτή δύσκολη σαν την σημερινή που τελείωσε.
Το κινητό του τηλέφωνο χτύπησε, σκορπίζοντας στον χώρο ένα τραγούδι.
-Παρακαλώ???
Ήταν η σύζυγός του που τον ρωτούσε αν θα μπορούσε να πάρει τα παιδιά από το αποκριάτικο πάρτι που είχαν πάει.
-Εντάξει, κανένα πρόβλημα, θα τα φέρω εγώ, της αποκρίθηκε
Σηκώθηκε, πήρε από την κρεμάστρα το σακάκι του, και άρχισε την συνηθισμένη βόλτα στους θαλάμους τής ογκολογικής πτέρυγας του παιδιατρικού νοσοκομείου, όπου ήταν γιατρός, για να δει αν είναι όλα εντάξει.
Περπατούσε στους διαδρόμους, χαιρετούσε το προσωπικό της βραδινής βάρδιας και πήγαινε σε έναν έναν τους σκοτεινούς πια θαλάμους.
Τα παιδιά ταξίδευαν στα πουπουλένια όνειρα τους, ενώ σε ορισμένα κάποιοι γονείς που έμειναν μαζί τους για το βράδυ είχαν βολευτεί και λαγοκοιμούνταν σε κάποιες καρέκλες.
Περπατούσε προς τον τελευταίο θάλαμο, ένιωθε όμως να τον ακολουθούν από ώρα, δεν άκουγε άλλα καταλάβαινε τα βαμβακένια βήματα ενός παιδιού πίσω του.
Άνοιξε την πόρτα του θαλάμου, κοίταξε μέσα. Όλα εντάξει.
Γύρισε να φύγει και τότε είδε έναν από τους μικρούς του ασθενείς να στέκει ένα μέτρο πίσω του και να τον κοιτάζει.
Ήταν ένα μικρό αγόρι τριών χρονών το πολύ, φορούσε μια άσπρη φορμίτσα με μπλε παπάκια, ξυπόλυτο, καθόταν εκεί και τον κοίταζε ίσια στα μάτια.
Ήταν από αυτά, που δεν τα επισκεπτόταν πότε κανένας.
Η οικογένεια που είχε ενδιαφερθεί να το υιοθετήσει, μόλις διαπίστωσε την σοβαρότητα του προβλήματος υγείας το επέστρεψε, θαρρείς και ήταν κάποιο ελαττωματικό εμπόρευμα που το επιστρέφεις σε ένα κατάστημα ζητώντας να στο αντικαταστήσουν.
Ένα από εκείνα τα παιδιά που είχαν για μπαμπάδες τους γιατρούς και τους νοσηλευτές και για μαμάδες τις γιατρούς και τις νοσοκόμες, που έπαιρνε φιλάκι για καληνύχτα από την προϊσταμένη της βραδινής βάρδιας, που όταν από τα γύρω κρεβάτια, ακούγονταν γέλια και φωνές χαράς, αυτό καθισμένο στο κρεβάτι του, βυθιζόταν στον κόσμο του και τον ζωγράφιζε, σε ένα μπλοκ ιχνογραφίας δώρο κάποιας νοσοκόμας.
Σπιτάκια, δενδράκια, ανθρωπάκια, ζωγράφιζε έναν κόσμο γεμάτο χρώματα, χαμόγελα, χαρά. Ένα παιδί που ρουφούσε σαν σφουγγάρι και την τελευταία σταγόνα αγάπης που τους πρόσφεραν, και απαντούσε με ένα χαμόγελο, από εκείνα που ζεσταίνουν καρδιές και ξυπνούν αισθήματα.
Έμειναν εκεί να κοιτάζονται, ίσα στα μάτια ο γιατρός και το παιδί για μερικά δευτερόλεπτα.
Αυτός προχώρησε προς το μέρος του, το σήκωσε στην αγκαλιά του και κατευθύνθηκε προς τον θάλαμο που ήταν το κρεβάτι του, το ακούμπησε μαλακά σε αυτό, το σκέπασε με την κουβερτούλα του, το φίλησε στο μάγουλο.
-Κοιμίσου τώρα, καληνύχτα μικρούλι.
Ο μικρός γύρισε και τον κοίταξε.
-Τώρα που θα πάτε έξω, πείτε στους ανθρώπους ότι είμαι εδώ, του είπε.
Εκείνος κοίταξε το μικρό αγόρι γεμάτος έκπληξη.
-Θα τους το πω, αποκρίθηκε, δίνοντάς του συγχρόνως ένα χάδι στο μικρό του κεφαλάκι, το φίλησε άλλη μια φορά στο μάγουλο, το καληνύχτισε και έφυγε.
Οδηγούσε το αυτοκίνητο του, προς το σπίτι που γινόταν το αποκριάτικο πάρτι να πάρει τα παιδιά του, όμως εκείνος ο μικρός και η επιθυμία του, δεν έφυγαν στιγμή από το μυαλό του.
Πέρασαν μερικές μέρες, ήρθε η Κυριακή.
Ο Γιατρός μαζί με την οικογένειά του, ετοιμάζονταν για την συνηθισμένη τους βόλτα στο πάρκο, όμως αυτός δέν τους πήγε εκεί, απ' ευθείας, πήγε πρώτα από το νοσοκομείο.
Άφησε στο πάρκινγκ το αυτοκίνητό με τη οικογένειά του, μπήκε μέσα στο κτίριο και πήγε στον θάλαμο του μικρού ασθενή του.
Τον σήκωσε όρθιο στο κρεβάτι, τον έντυσε με ρούχα πού είχε φέρει για αυτόν, τον πήρε αγκαλιά.
-Πάμε, ο κόσμος περιμένει να σε γνωρίσει, του είπε.
Το παιδί χαμογέλασε κουρνιασμένο στην αγκαλιά του γιατρού, καθώς εκείνος περπατούσε προς την πόρτα της εξόδου.