Where the wild roses grow

Ο ήλιος χαμήλωνε και κοκκίνιζε, ο ουρανός γέμιζε με αποχρώσεις του κόκκινου σε όλη του την έκταση.
Το φως λιγόστευε, και το δάσος άρχισε να σκοτεινιάζει.
Κοντά στο μικρό ποτάμι που διέσχιζε το έδαφος στις παρυφές του δάσους υπήρχε ένα πλατύ ξέφωτο που δέσποζε ένας μεγάλος πλάτανος.
Το ξέφωτο ήταν γεμάτο αγριοτριανταφιλλιές που του έδιναν ένα έντονο κόκκινο χρώμα και το γέμιζαν με υπέροχες μυρωδιές.
Εκείνη στεκόταν καθισμένη οκλαδών στή όχθη του μικρού ποταμού, τόσο κοντά που οι άκρες των ποδιών της σχεδόν άγγιζαν το νερό που έτρεχε.
Το αριστερό της χέρι ήταν κάθετα με το σώμα της, κρατούσε τον αγκώνα του δεξιού της χεριού, και με την δεξιά της παλάμη στήριζε το γερμένο, προς αυτή, κεφάλι της.
Φορούσε ένα φανελένιο ολόσωμο φόρεμα με τιραντάκια στο πάνω μέρος που άφηναν λίγο να φανεί η κάτασπρη κακάθαρη ίσια πλάτη της και το υπέροχο μπούστο της, ενώ από κάτω αποκαλύπτονταν δύο καλλίγραμμα πόδια που κάθε γυναίκα θα τα ζήλευε, τα μακριά της μαύρα μαλλιά έπεφταν στους ώμους της και στο πρόσωπο της.
Το φόρεμα ήταν λευκό, διακοσμημένο με πολύχρωμα μικρά μπουκετάκια σπαρμένα σε όλη την επιφάνεια του, η μυρωδιά της, μυρωδιά άγριου τριαντάφυλλου.
Καθόταν εκεί ώρα πολύ χωρίς να κινηθεί καθόλου, Ο ήλιος που έδυε συνέχιζε να διακοσμεί την πλάση με τα κόκκινα ροζ και πορφυρά χρώματα, βάφοντας και αυτή με ένα απαλό θεϊκό ροζ δημιουργώντας μια μοναδική εικόνα που κάθε ζωγράφος θα τη ζήλευε.......
Ο ήλιος που έδυε φώτιζε με τα χρώματα του ολόγυρα, το λευκό κτίριο του νοσοκομείου είχε πάρει ένα πορφυρό χρώμα.
Το νοσοκομειακό αυτοκίνητο μπήκε με ταχύτητα μέσα στον περίβολο και σταμάτησε μπροστά στήν πόρτα των επιγόντων, οι νοσοκόμοι κατέβηκαν βιαστικά από το αυτοκίνητο, άνοιξαν τις πίσω πόρτες, τράβηξαν με δύναμη το φορείο, που πάνω του βρισκόταν μια κοπέλα.
Φορούσε ένα λευκό φανελένιο φόρεμα με τιραντάκια,διακοσμημένο με μικρά πολύχρωμα μπουκετάκια, που άφηνε να διαγραφεί το καλλίγραμμο μπούστο της, μακρύ μέχρι λίγο πιο πάνω από το γόνατο, αφήνε να φανούν τα υπέροχα πόδια της, που κάθε γυναίκα θα ζήλευε, τα πυκνά μαύρα μαλλιά ανακατεμένα πάνω στο λευκό σεντόνι, μαξιλάρι στο κεφάλι της.
Μέσα από την διάφανη μάσκα οξυγόνου, φαίνονταν τα κατακόκκινα χείλια της και το μισόκλειστο στόμα της άφηνε να φανούν τα κατάλευκα δόντια της, η μυρωδιά της μυρωδιά από άγριο τριαντάφυλλο.
Το ένα της χέρι ήταν απλωμένο ενώ το άλλο ήταν σφιγμένο γροθιά κρατώντας κάτι καλά φυλαγμένο.
Βγήκαν, άλλοι δυό νοσοκόμοι να βοηθήσουν, έπιασαν τό φορείο όλοι μαζί και κατευθύνθηκαν βιαστικά προς την πόρτα, εκείνη την στιγμή το χέρι της κοπέλας , που μέχρι τότε ήταν σφιγμένο σαν γροθιά άνοιξε και ένα χαρτί έπεσε κάτω, οι τέσσερις άντρες με το φορείο έσπρωξαν βιαστικά την πόρτα πέρασαν τον διάδρομο και μπήκαν σε μια αίθουσα, μετέφεραν την κοπέλα από το φορείο του ασθενοφόρου σε ένα κρεβάτι.
Γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό έπεσαν επάνω της εξετάζοντας την, κάθε τόσο ζητούσαν εργαλεία, φάρμακα, και ότι άλλο χρειάζονταν, οι νοσοκόμες έτρεχαν βιαστικά να τα φέρουν...........
Ο ήλιος χαμήλωσε και άλλο, εκείνη εκεί, ακίνητη. Τα χρώματα ζωήρεψαν, ομίχλη άρχισε σιγά σιγά να σκεπάζει τα πάντα σαν ένα λευκό αραχνοΰφαντο τούλι.
Εκείνη με αργές κινήσεις σηκώθηκε όρθια, με αργά πουπουλένια βήματα κατευθύνθηκε προς τα εκεί που ήταν τα αγριοτριαντάφυλλα αυτά μόλις την είδαν να πλησιάζει μάζεψαν τα αγκάθια τους και χαμήλωσαν υποκληνόμενα στήν θεϊκή ομορφιά της, εκείνη περνούσε μέ αργά βήματα ανάμεσα τους με τα χέρια απλωμένα αγγίζοντας τα τρυφερά, χαρίζοντας τους το χάδι της και κείνα ευχαριστώντας την, της χάριζαν λίγη από την μυρωδιά τους........
Ο ήλιος χαμήλωσε και άλλο, ζωηρεύοντας τά χρώματα που έβαφε την φύση και το λευκό κτίριο του νοσοκομείου, που μέσα του οι γιατροί και οι νοσοκόμες
προσπαθούσαν να σώσουν την κοπέλα με το λευκό φόρεμα, από τον θάνατο που σαν παράφρον εραστής προσπαθούσε να την κάνει δική του.
Η φωνή ενός γιατρού ακούστηκε, “ Στο χειρουργείο γρήγορα, δεν έχουμε χρόνο".
Ετοιμάστηκαν όλοι και μπήκαν στο χειρουργείο για μια αμφίρροπη μάχη, με το μοιραίο που φαινόταν αναπόφευκτο........
Ο ήλιος χαμήλωσε ακόμα περισσότερο, άρχισε να χάνετε πίσω από τά βουνά που φαίνονταν στον ορίζοντα, τα χρώματα ζωήρεψαν το φώς λιγόστεψε.
Εκείνη τρυγίριζε ακόμα ανάμεσα στά αγριοτριαντάφυλλα με τα χέρια απλωμένα, χαιδέυοντάς τα, η ομίχλη πύκνωνε, γινόταν σαν μια διάφανη κουρτίνα, αραιή στον κήπο με τα τριαντάφυλλα και πυκνότερη εκεί που άρχιζαν τα δένδρα να πυκνώνουν.
Εκείνη άλλαξε κατεύθυνση, περπατούσε τώρα με αργά σταθερά, σχεδών χορευτικά, μπαμπακένια βήματα, με τα χέρια ακόμα απλωμένα, μοιράζοντας χάδια στά τριαντάφυλλα, προς την πλευρά που τα δένδρα πύκνωναν και η ομίχλη γινόταν πυκνότερη και φάνταζε σαν μια λευκοκοκκινη αυλαία, χρωματισμένη και αυτή από τα χρώματα πού ό ήλιος έβαφε την φύση καθώς εδυε, που χώριζε τον κόσμο των ηθοποιών από αυτόν των θεατών.
Αυτή συνέχισε να προχωρά με τα χέρια ανοιχτά ανάμεσα στά δένδρα που όλο πύκνωναν.
Άφησε την ομίχλη να την τυλίξει σαν ένας λευκός μανδύας μέχρι που η μορφή της έγινε όλο και ποιό δυσδιάκριτη όσπου χάθηκε μέσα στο δάσος και την ομίχλη που όλο και πύκνωνε.........
Ο ήλιος χαμήλωσε και άλλο, άρχισε να χάνεται πίσω από τα βουνά που φαίνονταν στον ορίζοντα, στο νοσοκομείο, άναψαν τα φώτα, μέσα στο χειρουργείο η μάχη συνεχιζόταν, μέχρι που κάποια στιγμή η πράσινη γραμμή στήν οθόνη έγινε ευθεία και ο ήχος συνεχείς και ίδιος.
Έγιναν μερικές ακόμα προσπάθειες να την επαναφέρουν αλλά μάταια.
Οι δύο γιατροί βγήκαν από το χειρουργείο έβγαλαν τα γάντια τις μάσκες και τα καλήματα κεφαλής, πήγαν στον αυτόματο πωλητή πήραν από έναν ζεστό καφέ και μπήκαν μέσα σε ένα γραφείο.
Ο μεγαλύτερος κάθισε στήν καρέκλα του γραφείου και ο άλλος, ο νεότερος κάθισε απέναντή του, τράβηξε μια γουλιά από τον καφέ του άναψε ένα τσιγάρο και κοίταξε έξω από το παράθυρο.
Είχε πια νυχτώσει για τα καλά, και είχε αρχίσει ένα ψιλοβρόχι.
Πήρε μια βαθιά ανάσα, γύρισε προς τον νεότερο συνάδελφο του τον κοίταξε.
-Δεν ήθελε να ζήσει. Δεν είχε ζωή μέσα της, είχε πεθάνει θαρρείς πολύ πριν την φέρουν εδώ.
-Έλα μην στεναχωριέσαι, ούτος η άλλος το σκορ είναι 5-1, μια χαρά, εγώ είμαι ευχαριστημένος.
-Εγώ θα ήμουν αν ήταν 6-0, αλλά μην κάθεσε άλλο, άντε πήγαινε σπίτι σου, άντε
-Εσύ δεν θα φύγεις???
-Θα μείνω λίγο να ηρεμήσω και θα φύγω και εγώ.
Πήγε ντύθηκε και άρχισε να περπατά προς την πόρτα των επιγόντων, βγήκε έξω, ασυναίσθητα κοίταξε κάτω, είδε ένα χαρτάκι, το πήρε και άρχισε να διαβάζει αυτό που ήταν γραμμένο.
“ Αγάπη μου.
Σε αποκαλώ έτσι γιατί αυτό πραγματικά ήσουν, είσαι, για εμένα.
Στο είχα πει, δεν ήσουν απλά ένας έρωτας, ήσουν τα πάντα, η ζωή μου η ίδια.
Τό ήξερες ότι αν έφευγες θα πέθαινα, το ήξερες.
Εφυγες όμως παίρνοντας μαζί σου το πιο πολύτιμο δώρο που έκανε ο θεός σε εμένα.
Την ζωή.
Έφυγες και ας ήξερες.
Έφυγες......Πεθαίνω....”
Όση ώρα διάβαζε, μια μυρωδιά του ερχόταν, πλησίασε τό χαρτί στό πρόσοπό του, μύριζε, άγριο τριαντάφυλλο, κοίταξε προς την πόρτα, γύρισε και ξαναμπήκε μέσα, περπάτησε μέσα σε μακριούς διαδρόμους και βρήκε την νεκρή κοπέλα με το λευκό φόρεμα, ο χώρος είχε μυρωδιά άγριου τριανταφυλλου, πλησίασε το άψυχο κορμί της κοπέλας, έβαλε το χαρτί μέσα στήν παλάμη και γύρισε τα δάκτυλα από πάνω της.
-Το μυστικό σου, έχασες το μυστικό σου, ψιθύρισε.
Γύρισε και έφυγε, βγήκε βιαστικά από την πόρτα μπήκε στο αυτοκίνητο του και κατευθύνθηκε προς το σπίτι του.
-Τελικά πραγματικά δεν είχε ζωή μέσα της, όχι δεν είχε, ψιθύρισε οδηγώντας.