Καληνύχτα

Ξύπνησε από έναν θόρυβο, κοίταξε το ρολόι του 00:30. Προσπάθησε να κοιμηθεί αλλά τίποτε, στριφογύριζε στα σεντόνια, αλλά μάταια.
Σηκώθηκε από το κρεβάτι, πήγε στην κουζίνα, έβαλε στον φούρνο μικροκυμάτων νερό να ζεστάνει. Ένα τσάι ήταν αυτό που ήθελε για την ώρα. Πήγε στο σαλόνι, άνοιξε τον Η/Υ, φόρτωσε την επεξεργασία κειμένου κοίταξε το κείμενο που έγραφε νωρίτερα. Άρχισε να πληκτρολογεί.
Χτυπούσε τα πλήκτρα όλο και πιο γρήγορα και πιο δυνατά. Ο ήχος από τα πλήκτρα απλωνόταν στο διαμέρισμά του, ήταν το μόνο που έσπαγε την σιωπή της νύχτας. Πήρε την κούπα με το τσάι σηκώθηκε από την καρέκλα, βγήκε στο μπαλκόνι. Ήταν μια έναστρη ζεστή, καλοκαιρινή νύχτα, άναψε ένα τσιγάρο, ακούμπησε στα κάγκελα, κοιτούσε τα αστέρια, χαμένος στις σκέψεις του.
Μπήκε μέσα στο διαμέρισμα ντύθηκε, βγήκε στον δρόμο. Περπατούσε μέσα στο πάρκο, κοιτούσε τις κολόνες φωτισμού τοποθετημένες στις άκρες του πάρκου δεξιά και αριστερά λες και όριζαν τον δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσει.
Το μπαράκι στον τέλος του πάρκου ήταν ακόμα ανοιχτό, δυο ζευγαράκια κάθονταν στα τραπεζάκια που ήταν έξω. Έσπρωξε την πόρτα, μπήκε μέσα, πίσω από τον πάγκο ή μπαργούμαν, η Ελεάννα, σκούπιζε με μια λευκή πετσέτα τα φρεσκοπλυμένα ποτήρια, και τα τοποθετούσε προσεκτικά σε ένα δίσκο.
Η Ελεάννα, δεν ήταν η εντυπωσιακή κοπέλα που θα γύριζε κανείς να την κοιτάξει στον δρόμο. Ήταν μια σχετικά ψιλή, παχουλούλα κοπέλα, με κοντά καστανά μαλλιά, μεγάλα καστανά παιχνιδιάρικα μάτια, "γαλλική" μυτούλα, και καλοσχηματισμένα κόκκινα χείλη. Είχε ένα πολύ γλυκό προσωπάκι. Κάθε φορά που χαμογελούσε δυο μικρά λακκάκια σχηματίζονταν στα μάγουλά της πράγμα που την έκανε ακόμα πιο γλυκιά.
Βαφόταν πολύ σπάνια, δεν χρειαζόταν άλλωστε τα σκευάσματα του εμπορίου για να γίνει όμορφη, ήταν από φυσικού της.
Είχε μετακομίσει τότε κάπου εκεί κοντά και την έβλεπε αρκετά συχνά, στην στάση του λεωφορείου, στα ψώνια, Συχνά αντάλλασσαν στα πεταχτά κάποιες κουβέντες, όταν συναντιόνταν
Ένα βράδυ, την είχε βρει τυχαία στον δρόμο την ώρα που πήγαινε σπίτι της. Την είχε πάει σχεδόν με το ζόρι για μια μπύρα, σε ένα κοντινό μπαράκι. Έμειναν τελικά αρκετή ώρα. Μιλούσαν, γελούσαν, είχαν περάσει όμορφα εκείνη την φορά. Αντάλλαξαν τηλέφωνα, και συμφώνησαν να ξαναβρεθούν.
Εκείνη την δεύτερη φορά ήταν που της είχε μιλήσει......... Εκείνη τον είχε κοιτάξει χαμογελώντας με τα μεγάλα καστανά της μάτια.
-Μα δεν βλέπεις πόσο διαφορετικοί είμαστε?? του είχε πει, δεν βλέπεις ότι δεν ταιριάζουμε?? Δεν θα μπορέσει να γίνει κάτι καλό μεταξύ μας καλύτερα όχι, ας μείνουμε έτσι όπως είμαστε. Όταν έφυγαν, την είχε πάει μέχρι το σπίτι της. Λίγο πριν χωρίσουν την είχε πάρει αγκαλιά, είχε πλησίασε το πρόσωπό του στο δικό της για να αφήσει ένα φιλί στα κόκκινα χείλη της. Βλέποντας την άρνηση να σχηματίζετε στο πρόσωπό της, της άφησε το φιλί στο μάγουλο. Ήταν η τελευταία φορά που είχε βγει μαζί της, και από τότε είχαν περάσει δυο χρόνια. Στο διάστημα αυτό, της είχε προτείνει αρκετές φορές να βγουν, αλλά αυτή πάντα έβρισκε μια δικαιολογία να του αρνηθεί.
Πριν μια εβδομάδα είχε πιάσει δουλειά σε αυτό το μπαράκι κοντά στο σπίτι του, και αρκετά συχνά πήγαινε εκεί, δήθεν, για ένα ποτό.
Προχώρησε προς τον πάγκο, κάθισε σε ένα σκαμπό.
-Καλός τον, τι να σου φέρω???
-Μια βότκα πορτοκάλι, της είπε χαμογελώντας
Εκείνη πήρε ένα ποτήρι, ετοίμασε το ποτό, το άφησε μπροστά του.
-Σε μισή ωρίτσα θα κλείσω Ο.Κ.
Κοίταξε γύρω του, ήταν μόνος μαζί της. Γύρισε και την κοιτούσε, αυτή πήγε πάλι και συνέχισε την δουλειά που είχε αρχίσει.
Το αδύναμο λευκό φως που έπεφτε στο πρόσωπό της την έκανε να λάμπει, λες και από την δική της λάμψη φωτιζόταν ο χώρος.
Γύρισε και τον κοίταξε, του χαμογέλασε και γύρισε πάλι σε αυτό που έκανε. Αυτός σηκώθηκε από το σκαμπό και πήγε κοντά της.
-Θα πάω για τσιγάρα θέλεις να σου πάρω??
-Ναι πάρε μου, του είπε και του έδωσε χρήματα.
Αυτός πήγε στο περίπτερο που διανυκτέρευε εκεί κοντά, γυρίζοντας πάλι πίσω, έκανε μια μικρή παράκαμψη, πήγε σε ένα σημείο του πάρκου που είχε τριανταφυλλιές έκοψε ένα μεγάλο κόκκινο τριαντάφυλλο και το πήρε μαζί του.
Γύρισε πίσω στο μπαρ της έδωσε τα τσιγάρα, κράτησε το τριαντάφυλλο, θέλοντας να βρει ένα πιο κατάλληλο χρόνο να της το δώσει.
-Σε ευχαριστώ αλλά τώρα πρέπει να φύγεις. Πρέπει να κλείσω.
-Χμμ, θα σε πείραζε να μείνω να σε βοηθήσω να μαζέψεις??
Εκείνη χαμογέλασε.
-Καλά αφού θέλεις.
Εκείνη έσβησε τα πολλά φώτα, αφήνοντας μόνο όσα ήταν απαραίτητα για να βλέπουν, εκείνος μάζευε τα πράγματα από τα τραπέζια, κεράκια, τασάκια, βαζάκια με αποξηραμένα λουλούδια, της τα πήγαινε, ενώ εκείνη τα τακτοποιούσε στην θέση τους.
Μάζεψαν τις σπαστές πολυθρόνες απ' έξω σήκωσαν τις καρέκλες από μέσα. Εκείνη έκανε ένα γρήγορο σκούπισμα σφουγγάρισμα, ενώ εκείνος της άδειαζε τον κουβά από το βρόμικο νερό και της τον γέμιζε με καθαρό.
Όταν τελείωσαν, μάζεψαν τα πράγματά τους, εκείνος βγήκε έξω και την περίμενε. Εκείνη έκλεισε όλα τα φώτα κλείδωσε την πόρτα.
-Σε ευχαριστώ πολύ, καληνύχτα, του είπε
-Μισό λεπτό, έχω κάτι ακόμα για εσένα.
Έβγαλε και της έδωσε το τριαντάφυλλο, εκείνη το πήρε, χαμογελώντας πλατιά.
-Σε ευχαριστώ πολύ, είναι πολύ όμορφο. Και τι ωραία που μυρίζει είπε φέρνοντάς το κοντά στην μύτη της.
-Και πάλι σε ευχαριστώ. Καληνύχτα, πρέπει να πηγαίνω.
Έκανε να φύγει, εκείνος όμως, χωρίς να πει τίποτε άπλωσε τα χέρια του και την τύλιξε σε μια σφιχτή ζεστή αγκαλιά, με το ένα χέρι την κρατούσε από την μέση και με το άλλο της χάιδευε τα μαλλιά.
Έμειναν έτσι μερικά λεπτά
-Πρέπει να φύγω, είπε εκείνη, εκείνος δεν μίλησε μόνο την κρατούσε.
-Πρέπει να φύγω, είπε πάλι εκείνη. Εκείνος, την έπιασε από τα μπράτσα, δοκίμασε να αφήσει ένα φιλί πάνω στα χείλη της, αλλά εκείνη γύρισε το κεφάλι της.
Άφησε το φιλί στο μάγουλό της και έμεινε εκεί να την κρατά και να την κοιτά ίσα στα μάτια
-Πρέπει να φύγω, είπε ξανά εκείνη
-Θεέ μου τι όμορφη που είσαι, της απάντησε αυτός, κρατώντας την πάντα μαλακά από τα μπράτσα.
-Πρέπει να φύγω.
Άρχισε σιγά σιγά να απομακρύνετε κάνοντας βήματα προς τα πίσω, τα χέρια της γλιστρούσαν μέσα στα δικά του, και όταν αγγίχτηκαν τα δάχτυλά τους αυτός έσφιξε μαλακά τα χέρια της κάνοντάς την να σταματήσει.
-Είσαι τόσο όμορφη, είπε εκείνος καθώς κρατούσε τα δάχτυλα των χεριών της. Έμειναν να κοιτιόνται ίσα στα μάτια για λίγα δευτερόλεπτα, εκείνη τράβηξε τα χέρια της, απομακρύνθηκε κάνοντας μερικά ακόμα βήματα προς τα πίσω.
-Καληνύχτα.
-Καληνύχτα ομορφιά, απάντησε εκείνος.
Εκείνη γύρισε και άρχισε να απομακρύνεται, να χάνετε σιγά σιγά στο βάθος του δρόμου, εκείνος έφερε τα δάχτυλά του στο στόμα, άφησε ένα φιλί πάνω τους και το φύσηξε προς τα εκείνη.
-Καληνύχτα ομορφιά, να προσέχεις, ψιθύρισε καθώς εκείνη χανόταν στην γωνία του δρόμου. Γύρισε και έφυγε, μπήκε πάλι στο πάρκο και ακολούθησε τον δρόμο που του όριζαν οι στύλοι με τα φώτα, τον δρόμο για τον δικό του κόσμο.
Η μυρωδιά από ένα νυχτολούλουδο τον έκανε να σταματήσει, γύρισε το κεφάλι προς το μέρος που ερχόταν η μυρωδιά. Πήγε και κάθισε σε ένα παγκάκι, κοίταξε τον ουρανό, τον γεμάτο αστέρια ουρανό, και το φεγγάρι, που σαν λεπτή φέτα καρπουζιού συμπλήρωνε και αυτό την ομορφιά, της νύχτας. Πήρε μια βαθιά ανάσα.

-Καληνύχτα ομορφιά, όπου και αν πας Καληνύχτα............