Ναι πραγματικά, έχω καιρό να γράψω κάτι. Σε μια περίοδο όμως όπου στην πολιτική σκηνή έγιναν πολλά και ακούστηκαν ακόμα περισσότερα, προτίμησα να μείνω σιωπηλός, ώστε να μην " κάνω θόρυβο ", και έτσι να μπορώ να ακούω και να σκέφτομαι. Κατά την γνώμη μου ήταν ανούσιο να κάνω κρίσεις για προεκλογικές ομιλίες, για λόγια που λέγονται εκ του ασφαλούς και που η λειτουργία τους είναι ίδια με του μυιγόχαρτου, ούτε βέβαια για το αποτέλεσμα των εκλογών γιατί ακόμα δεν είδαμε τίποτε. Πριν λίγο τελείωσε το πρώτο υπουργικό συμβούλιο με την ομιλία του νέου πρωθυπουργού, όπου ακούστηκαν πολλά ωραία λόγια, που όμως μέχρι στιγμής, δεν είναι παρά μόνο σχέδια, αν πραγματικά υπάρχουν, επί χάρτου και λόγια. Μόνο λόγια. Λόγια που σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ωραία και ελπιδοφόρα, και δεν νομίζω ότι διαφωνείτε, δεν έχουν ακουστεί για πρώτη φορά από το στόμα νέου πρωθυπουργού
Η μετουσίωση όμως τον λόγων σε έργα είναι τελικά το ζητούμενο, και δεν σας κρύβω, αγαπητοί αναγνώστες, ότι προσωπικά έχω βαρεθεί να ακούω λόγια που μένουν μόνο λόγια και έργα μηδέν.
Αυτό πού απαιτώ πλέων είναι έργα, και μόνο έργα για να πιστό
Τότε και μόνο τότε θα χειροκροτήσω. Τότε και μόνο τότε θα πω μπράβο, και καλά θα κάνετε όλοι εσείς τότε να χειροκροτήσετε. Μετά από τις τόσες φορές που την έχουμε πατήσει, θεωρώ άκαιρα όλα τα χειροκροτήματα που ακούγονται σήμερα, όπως και τις προηγούμενες μέρες, γιατί είδατε, και εγώ μαζί σας, να μας παρουσιάζουν μόνο ένα κουτί με ένα φανταχτερό περιτύλιγμα.
Όμως το περιτύλιγμα σκίζετε, το κουτί πετάγεται στα σκουπίδια, όπως και τα λόγια.
Και μένει το περιεχόμενο. Το πραγματικό " δώρο " που οι " Μάγοι " κόμισαν σε εμάς.
Εύχομαι μόνο να μην απογοητευτούμε, για μια ακόμα φορά, από αυτό, και αν αυτό συμβεί να βάλουμε όλοι μυαλό επιτέλους να μην πιαστούμε για μια ακόμα φορά κορόιδα για το καλό όλων μας.
Για το καλό το δικό μας και βέβαια των παιδιών μας.
Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009
Κυριακή 30 Αυγούστου 2009
Όταν δυαλύεται ο καπνός
Πριν από 8 μέρες είχαμε ένα δυσάρεστο γεγονός να ξεκινά, που δημιούργησε αισθήματα λύπης αλλά και αγανάκτησης.
Μιλώ για την φωτιά που έκανε κάρβουνο την βορειοανατολική Αττική, στερώντας από τους κατοίκους ολόκληρου του νομού, και όχι μόνο ένα ακόμα δάσος. Τις επιπτώσεις από την καταστροφή του θα τις βιώσουμε όλοι οι κάτοικοι της Αττικής άλλοι σοβαρότερες, όπως οι κάτοικοι τον περιοχών που κάηκαν με την απώλεια της ομορφιάς που τους περιέβαλε καθώς και με καταστροφές που θα φέρουν οι βροχές του φθινοπώρου και του χειμώνα καθώς δεν θα υπάρχουν τα δένδρα να συγκρατήσουν το νερό που θα ρέει ανεμπόδιστο στους χειμάρρους παρασύροντας το χώμα από τις πλαγιές κάνοντας τις προσπάθειες αναδάσωσης, φυσικής η τεχνητής, αδύνατες και δημιουργώντας πλημμύρες, αίτιο καταστροφής ανθρώπινων περιουσιών και υποδομών που το κόστος αποκατάστασής τους θα επιβαρύνει την ήδη ελλειμματική ελληνική οικονομία κάνοντας ακόμα μεγαλύτερη την μαύρη τρύπα, και βέβαια η έλλειψη ενός δάσους σημαίνει λιγότερο οξυγόνο και λιγότερη δροσιά για όλους μας, επιπτώσεις που το επόμενο καλοκαίρι θα τις νιώσουμε όλοι στο πετσί μας.
Σκεφτείτε όλοι όσοι θα διαβάσετε αυτό το κείμενο πριν από 15- 20 χρόνια, που τα δάση της Πεντέλης, του Υμηττού και της Πάρνηθας υπήρχαν ακόμα, χρειαζόμασταν κλιματιστικά??
Τι να τα κάναμε, αφού υπήρχε ο φυσικός κλιματισμός των δασών τα οποία σιγά σιγά εξαφανίσαμε, και δείτε πού φτάσαμε.
Εγώ, ο συντάκτης αυτού του κειμένου, αλλάζω πια πορεία.
Όχι δεν πρόκειται με αυτό το κείμενο να αρχίσω να κλαίω και να οδύρομαι για το δάσος που χάσαμε, ούτε να παρουσιάσω από επιστημονικής πλευράς τις θλιβερές επιπτώσεις της απώλειας, αλλά να ζητήσω ευθύνες.
Ευθύνες από την πολιτεία που για αυτά που δεν έκανε, και από τους πολίτες για αυτά που έκαναν.
Και ας αρχίσω με τους πολίτες. Αλήθεια πόσο πολύ σεβόμαστε το δάσος και το προσέχουμε??
Η εμπειρία μου δυστυχώς με κάνει να πω καθόλου. Μέσα σε ένα δάσος μπορείς να βρεις τα πάντα. Περπατώντας σε μέρη που δεν δέχονται πολλούς επισκέπτες, βλέπεις κάθε είδους σκουπίδια. Σακούλες με μπάζα παλιά στρώματα, παλιά έπιπλα, λάστιχα αυτοκινήτων και κάθε είδους “καλούδια”, παραπροϊόντα της ανθρώπινης δραστηριότητας που εναποτίθενται ανάμεσα στα δένδρα, μετατρέποντας τα δάση κυρίως που γειτονεύουν με οικισμούς, σε σκουπιδότοπους. Μία μεγάλη βόλτα μέσα σε κάποιο από τα δάση αυτά θα σας πείσει για του λόγου μου το αληθές. Όσο για τις πολυσύχναστες περιοχές. Τα ίχνη του περάσματος ανθρώπων είναι εμφανή. Πλαστικά πιάτα, ποτήρια από καφέ, σακούλες με αποφάγια και συσκευασίες κάθε είδους είναι πεταμένες παντού, απ' όπου περάσατε Έλληνες.
Αυτά μαζί με την βλακώδη συμπεριφορά, άκουσα στις ειδήσεις ότι η τελευταία φωτιά που μας στέρησε χιλιάδες δένδρα ξεκίνησε από την προσπάθεια κάποιον να κάψουν μια σφηκοφωλιά, δικαιολογεί αυτή μου την θέση.
Αυτό το κακό ελάττωμα τελικά, αυτό το “έλα καημένε και τι θα γίνει”, το “σώπα αδερφέ τώρα”, το βόλεμα μας, η αδιαφορία μας, είναι μια σοβαρή αιτία που εκτός των άλλων, καταστροφικών συνεπειών καίει και τα δάση.
Αλήθεια, αν ο κάθε ένας από τους κατοίκους τον περιοχών που σαφώς τα σπίτια τους κινδυνεύουν από μια δασική πυρκαϊά λόγο θέσεως, είχαν πάρει τα μέτρα τους, πόσο θα κινδύνευαν από αυτήν???
Έλεγαν στις ειδήσεις, και το έδειχναν τα ρεπορτάζ από τις πληγείσες περιοχές, ότι η φωτιά έγλυφε τα σπίτια, μα πώς θα γινόταν αυτό αν τυχών είχαν καθαριστεί τα ξερά χόρτα γύρω από τα σπίτια?? Τι θα έκαιγε η φωτιά, αν δεν είχε τίποτε να κάψει?? Πώς θα προχωρούσε?? Αν είχαν έναν βασικό εξοπλισμό πυρόσβεσης στην διάθεσή του ο κάθε ένας από αυτούς που μένουν σε τέτοιες περιοχές πόσο καλύτερα θα ήταν άραγε τα πράγματα αφού ο βαθμός δυσκολίας για την φωτιά να πλησιάσει κατοικημένες περιοχές θα ήταν υψηλότερος?? για να μην πούμε ότι αυτές οι περιοχές θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και σαν αντιπυρικές ζώνες που θα σταματούσαν την φωτιά
Όλοι είδαμε στους δέκτες της τηλεόρασης σπίτια, πνιγμένα στα ξερόχορτα, ακαθάριστα οικόπεδα, προϊόντα της προσωπικής αδιαφορίας του κάθε ενός από εμάς, και ανθρώπους να λένε ότι “ Η φωτιά πλησίαζε αλλά τι να κάνουμε με το λαστιχάκι??” δείχνοντας στην κάμερα τα λάστιχα του ποτίσματος. Αν αγαπητέ μου είχες κάνει όλα όσα η κοινή λογική υπαγορεύει το σπιτάκι σου θα υπήρχε απείραχτο ναι η όχι???
Και αλήθεια, ποιος είπαμε σου έδωσε την άδεια να χτίσεις εκεί?? Πόσο νόμιμο είναι το σπιτοκαλυβάκι σου με την πισίνα και τους δυο ορόφους, να ρωτήσω η να μην ρωτήσω, πτωχούλη του θεουλάκου??? Αν ήξερες εξ ορισμού ότι με το που θα έκανες την κίνηση να χτίσεις την σπιταρόνα με άδεια ποιμνιοστασίου η αναψυκτηρίου θα έπαιρνε ο διάολος, εσένα τον εργολάβο και τον μηχανικό θα το έχτιζες ρε ξεφτίλα αποκαλώντας με την κίνηση σου αυτή όσους είμαστε νόμιμοι και έχουμε πληρώσει τα πολιτειακά κερατιάτικα, κορόιδα??? Γιατί εγώ έτσι αισθάνομαι κάθε φορά που τα κανάλια βγάζουν στον αέρα τέτοιες περιπτώσεις. Κορόιδο. Ναι κορόιδο.
Και ας έρθουμε στις ευθύνες της πολιτείας.
Ακούγαμε στις τηλεοράσεις, πολιτειακούς παράγοντες να μας λένε για έργα που θα έπρεπε να είχαν γίνει και αν είχαν γίνει αυτά τα έργα δεν θα ήταν τόσο τραγικά τα πράγματα, και είδαμε επίσης και επισήμους να επισκέπτονται τις περιοχές και να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τις καταστροφές ενώ την προηγούμενη περίοδο αδιαφορούσαν προκλητικά για οποιαδήποτε προετοιμασία για κάθε ενδεχόμενο.
Δεν μου λέτε κύριοι, για βλάκα με περνάτε?? Για κανένα ηλίθιο??
Αφού ξέρετε καλά τι πρέπει να γίνει γιατί κατά την διάρκεια του χειμώνα δεν το κάνατε??
Ποια έργα αντιπυρικής προστασίας κάνατε??
Έγιναν αντιπυρικές ζώνες ώστε να κόβετε η φωτιά?? Έγιναν δασικοί δρόμοι ώστε οι επίγειες δυνάμεις να προσεγγίζουν καλύτερα τις περιοχές έντασης και να μην ακούμε για δύσβατες περιοχές?? Στην Αττική βρισκόμαστε που να πάρει και δεν έχουμε τίποτε βουνά φοβερά και τρομερά.
Κάνατε κάποια άσκηση πυρόσβεσης ώστε να μάθετε από τα λάθη σας κύριε διοικητά της πυροσβεστικής ώστε να μην μοιάζετε σαν διαλυμένη διαδήλωση σε ώρα κρίσεως??
Και τώρα που σφίξαν τα ζωνάρια τρέχετε και δεν φτάνετε, και φυσικά φταίνε όλοι εκτός από εσάς, αγαπητά ανώτατα στελέχη της πυροσβεστικής και δασικής υπηρεσίας.
Εσείς κύριε δήμαρχε, κοινοτάρχη, υποχρεώσατε τους κατοίκους των περιοχών ευθύνης σας, να καθαρίσουν τα οικόπεδά τους?? Φροντίσατε ώστε η πόλη σας, το χωριό σας να μην είναι γεμάτο ξερά χόρτα, μετατρέποντας τον οικιστικό ιστό σε μπαρουταποθήκη έτοιμο να γίνει βορά κάποιας φωτιάς??
Φρόντισε κανένας από εσάς να κάνει το πιο απλό. Δεξιά και αριστερά από τους επαρχιακούς δρόμους να είναι τα πάντα καθαρά για 4 μέτρα από κάθε πλευρά ώστε ο δρόμος να γίνει εξ ορισμού μια αντιπυρική ζώνη που όταν χρειαστεί θα αποτελέσει ανάχωμα στην φωτιά??
Όταν βλέπατε ένα ακόμα αυθαίρετο να ξεφυτρώνει σαν μανιτάρι πήρατε τους υπεύθυνους στο κυνήγι?? Εκτός αν δεν μπορείτε να ξεχωρίσετε ένα ποιμνιοστάσιο η ένα αναψυκτήριο από μια βίλα, οπότε αρμόδιος είναι η γιατρός η εισαγγελέας κατά περίπτωση.
Και μην ακούσω κανένα ξανά να λέει ότι προσπαθήσαμε αλλά.... γιατί κύριοι όλοι κρινόμαστε από το αποτέλεσμα, και το αποτέλεσμα είναι χιλιάδες στρέμματα πολύτιμου δάσους στάχτη, οπότε αποτύχατε κύριοι και γιαυτό, δρόμο. Σπίτια σας
Δεν χρειαζόμαστε αναποτελεσματικούς ανθρώπους σε αυτές τις θέσεις όπως εσείς.
Όσο για εσάς κύριοι βουλευτές αντί να κατηγορείτε άλλοτε τον στρατηγό άνεμο και άλλοτε τα πεύκα για τις φωτιές αναλάβετε επιτέλους τις ευθύνες σας και κάντε αυτά που δεν κάνατε τόσα χρόνια. Τούς άριστους και όχι τους αρεστούς στις θέσεις κλειδιά, μήπως και σώσουμε τίποτε και δεν γίνει όλη η Αττική ερημότοπος από την εγκληματική αδιαφορία σας. Καταλάβετε επιτέλους ότι Ελλάδα δεν είναι μόνο η αυλή σας, η το κόμμα σας.
Εν κατακλείδι ένα πράγμα θα πω.
Κυβερνήστε επιτέλους. Σταθείτε άξιοι της εμπιστοσύνης του λαού που σας ψήφισε αλλιώς κάντε το μόνο καλό που μπορείτε γι αυτόν τον τόπο.
Παραδεχθείτε την ανικανότητά σας και παραιτηθείτε και οι 300, αφήνοντας τις θέσεις σας σε ικανούς ανθρώπους για να έχει η ιστορία να γράψει ότι κάνατε και ένα καλό σε τούτο τον τόπο.
Απολαύστε βιντεάκια
http://www.rtve.es/mediateca/videos/20090824/las-llamas-atenas-avivan-durante-noche-han-quemado-20000-hectareas/571471.shtml
http://www.rtve.es/mediateca/videos/20090823/incendio-cerca-las-afueras-de-atenas/571175.shtml
http://www.rtve.es/mediateca/videos/20090825/los-bomberos-griegos-han-visto-esta-madrugada-como-sus-esfuerzos-empiezan-a-tener-exito/572462.shtml
Μιλώ για την φωτιά που έκανε κάρβουνο την βορειοανατολική Αττική, στερώντας από τους κατοίκους ολόκληρου του νομού, και όχι μόνο ένα ακόμα δάσος. Τις επιπτώσεις από την καταστροφή του θα τις βιώσουμε όλοι οι κάτοικοι της Αττικής άλλοι σοβαρότερες, όπως οι κάτοικοι τον περιοχών που κάηκαν με την απώλεια της ομορφιάς που τους περιέβαλε καθώς και με καταστροφές που θα φέρουν οι βροχές του φθινοπώρου και του χειμώνα καθώς δεν θα υπάρχουν τα δένδρα να συγκρατήσουν το νερό που θα ρέει ανεμπόδιστο στους χειμάρρους παρασύροντας το χώμα από τις πλαγιές κάνοντας τις προσπάθειες αναδάσωσης, φυσικής η τεχνητής, αδύνατες και δημιουργώντας πλημμύρες, αίτιο καταστροφής ανθρώπινων περιουσιών και υποδομών που το κόστος αποκατάστασής τους θα επιβαρύνει την ήδη ελλειμματική ελληνική οικονομία κάνοντας ακόμα μεγαλύτερη την μαύρη τρύπα, και βέβαια η έλλειψη ενός δάσους σημαίνει λιγότερο οξυγόνο και λιγότερη δροσιά για όλους μας, επιπτώσεις που το επόμενο καλοκαίρι θα τις νιώσουμε όλοι στο πετσί μας.
Σκεφτείτε όλοι όσοι θα διαβάσετε αυτό το κείμενο πριν από 15- 20 χρόνια, που τα δάση της Πεντέλης, του Υμηττού και της Πάρνηθας υπήρχαν ακόμα, χρειαζόμασταν κλιματιστικά??
Τι να τα κάναμε, αφού υπήρχε ο φυσικός κλιματισμός των δασών τα οποία σιγά σιγά εξαφανίσαμε, και δείτε πού φτάσαμε.
Εγώ, ο συντάκτης αυτού του κειμένου, αλλάζω πια πορεία.
Όχι δεν πρόκειται με αυτό το κείμενο να αρχίσω να κλαίω και να οδύρομαι για το δάσος που χάσαμε, ούτε να παρουσιάσω από επιστημονικής πλευράς τις θλιβερές επιπτώσεις της απώλειας, αλλά να ζητήσω ευθύνες.
Ευθύνες από την πολιτεία που για αυτά που δεν έκανε, και από τους πολίτες για αυτά που έκαναν.
Και ας αρχίσω με τους πολίτες. Αλήθεια πόσο πολύ σεβόμαστε το δάσος και το προσέχουμε??
Η εμπειρία μου δυστυχώς με κάνει να πω καθόλου. Μέσα σε ένα δάσος μπορείς να βρεις τα πάντα. Περπατώντας σε μέρη που δεν δέχονται πολλούς επισκέπτες, βλέπεις κάθε είδους σκουπίδια. Σακούλες με μπάζα παλιά στρώματα, παλιά έπιπλα, λάστιχα αυτοκινήτων και κάθε είδους “καλούδια”, παραπροϊόντα της ανθρώπινης δραστηριότητας που εναποτίθενται ανάμεσα στα δένδρα, μετατρέποντας τα δάση κυρίως που γειτονεύουν με οικισμούς, σε σκουπιδότοπους. Μία μεγάλη βόλτα μέσα σε κάποιο από τα δάση αυτά θα σας πείσει για του λόγου μου το αληθές. Όσο για τις πολυσύχναστες περιοχές. Τα ίχνη του περάσματος ανθρώπων είναι εμφανή. Πλαστικά πιάτα, ποτήρια από καφέ, σακούλες με αποφάγια και συσκευασίες κάθε είδους είναι πεταμένες παντού, απ' όπου περάσατε Έλληνες.
Αυτά μαζί με την βλακώδη συμπεριφορά, άκουσα στις ειδήσεις ότι η τελευταία φωτιά που μας στέρησε χιλιάδες δένδρα ξεκίνησε από την προσπάθεια κάποιον να κάψουν μια σφηκοφωλιά, δικαιολογεί αυτή μου την θέση.
Αυτό το κακό ελάττωμα τελικά, αυτό το “έλα καημένε και τι θα γίνει”, το “σώπα αδερφέ τώρα”, το βόλεμα μας, η αδιαφορία μας, είναι μια σοβαρή αιτία που εκτός των άλλων, καταστροφικών συνεπειών καίει και τα δάση.
Αλήθεια, αν ο κάθε ένας από τους κατοίκους τον περιοχών που σαφώς τα σπίτια τους κινδυνεύουν από μια δασική πυρκαϊά λόγο θέσεως, είχαν πάρει τα μέτρα τους, πόσο θα κινδύνευαν από αυτήν???
Έλεγαν στις ειδήσεις, και το έδειχναν τα ρεπορτάζ από τις πληγείσες περιοχές, ότι η φωτιά έγλυφε τα σπίτια, μα πώς θα γινόταν αυτό αν τυχών είχαν καθαριστεί τα ξερά χόρτα γύρω από τα σπίτια?? Τι θα έκαιγε η φωτιά, αν δεν είχε τίποτε να κάψει?? Πώς θα προχωρούσε?? Αν είχαν έναν βασικό εξοπλισμό πυρόσβεσης στην διάθεσή του ο κάθε ένας από αυτούς που μένουν σε τέτοιες περιοχές πόσο καλύτερα θα ήταν άραγε τα πράγματα αφού ο βαθμός δυσκολίας για την φωτιά να πλησιάσει κατοικημένες περιοχές θα ήταν υψηλότερος?? για να μην πούμε ότι αυτές οι περιοχές θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και σαν αντιπυρικές ζώνες που θα σταματούσαν την φωτιά
Όλοι είδαμε στους δέκτες της τηλεόρασης σπίτια, πνιγμένα στα ξερόχορτα, ακαθάριστα οικόπεδα, προϊόντα της προσωπικής αδιαφορίας του κάθε ενός από εμάς, και ανθρώπους να λένε ότι “ Η φωτιά πλησίαζε αλλά τι να κάνουμε με το λαστιχάκι??” δείχνοντας στην κάμερα τα λάστιχα του ποτίσματος. Αν αγαπητέ μου είχες κάνει όλα όσα η κοινή λογική υπαγορεύει το σπιτάκι σου θα υπήρχε απείραχτο ναι η όχι???
Και αλήθεια, ποιος είπαμε σου έδωσε την άδεια να χτίσεις εκεί?? Πόσο νόμιμο είναι το σπιτοκαλυβάκι σου με την πισίνα και τους δυο ορόφους, να ρωτήσω η να μην ρωτήσω, πτωχούλη του θεουλάκου??? Αν ήξερες εξ ορισμού ότι με το που θα έκανες την κίνηση να χτίσεις την σπιταρόνα με άδεια ποιμνιοστασίου η αναψυκτηρίου θα έπαιρνε ο διάολος, εσένα τον εργολάβο και τον μηχανικό θα το έχτιζες ρε ξεφτίλα αποκαλώντας με την κίνηση σου αυτή όσους είμαστε νόμιμοι και έχουμε πληρώσει τα πολιτειακά κερατιάτικα, κορόιδα??? Γιατί εγώ έτσι αισθάνομαι κάθε φορά που τα κανάλια βγάζουν στον αέρα τέτοιες περιπτώσεις. Κορόιδο. Ναι κορόιδο.
Και ας έρθουμε στις ευθύνες της πολιτείας.
Ακούγαμε στις τηλεοράσεις, πολιτειακούς παράγοντες να μας λένε για έργα που θα έπρεπε να είχαν γίνει και αν είχαν γίνει αυτά τα έργα δεν θα ήταν τόσο τραγικά τα πράγματα, και είδαμε επίσης και επισήμους να επισκέπτονται τις περιοχές και να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τις καταστροφές ενώ την προηγούμενη περίοδο αδιαφορούσαν προκλητικά για οποιαδήποτε προετοιμασία για κάθε ενδεχόμενο.
Δεν μου λέτε κύριοι, για βλάκα με περνάτε?? Για κανένα ηλίθιο??
Αφού ξέρετε καλά τι πρέπει να γίνει γιατί κατά την διάρκεια του χειμώνα δεν το κάνατε??
Ποια έργα αντιπυρικής προστασίας κάνατε??
Έγιναν αντιπυρικές ζώνες ώστε να κόβετε η φωτιά?? Έγιναν δασικοί δρόμοι ώστε οι επίγειες δυνάμεις να προσεγγίζουν καλύτερα τις περιοχές έντασης και να μην ακούμε για δύσβατες περιοχές?? Στην Αττική βρισκόμαστε που να πάρει και δεν έχουμε τίποτε βουνά φοβερά και τρομερά.
Κάνατε κάποια άσκηση πυρόσβεσης ώστε να μάθετε από τα λάθη σας κύριε διοικητά της πυροσβεστικής ώστε να μην μοιάζετε σαν διαλυμένη διαδήλωση σε ώρα κρίσεως??
Και τώρα που σφίξαν τα ζωνάρια τρέχετε και δεν φτάνετε, και φυσικά φταίνε όλοι εκτός από εσάς, αγαπητά ανώτατα στελέχη της πυροσβεστικής και δασικής υπηρεσίας.
Εσείς κύριε δήμαρχε, κοινοτάρχη, υποχρεώσατε τους κατοίκους των περιοχών ευθύνης σας, να καθαρίσουν τα οικόπεδά τους?? Φροντίσατε ώστε η πόλη σας, το χωριό σας να μην είναι γεμάτο ξερά χόρτα, μετατρέποντας τον οικιστικό ιστό σε μπαρουταποθήκη έτοιμο να γίνει βορά κάποιας φωτιάς??
Φρόντισε κανένας από εσάς να κάνει το πιο απλό. Δεξιά και αριστερά από τους επαρχιακούς δρόμους να είναι τα πάντα καθαρά για 4 μέτρα από κάθε πλευρά ώστε ο δρόμος να γίνει εξ ορισμού μια αντιπυρική ζώνη που όταν χρειαστεί θα αποτελέσει ανάχωμα στην φωτιά??
Όταν βλέπατε ένα ακόμα αυθαίρετο να ξεφυτρώνει σαν μανιτάρι πήρατε τους υπεύθυνους στο κυνήγι?? Εκτός αν δεν μπορείτε να ξεχωρίσετε ένα ποιμνιοστάσιο η ένα αναψυκτήριο από μια βίλα, οπότε αρμόδιος είναι η γιατρός η εισαγγελέας κατά περίπτωση.
Και μην ακούσω κανένα ξανά να λέει ότι προσπαθήσαμε αλλά.... γιατί κύριοι όλοι κρινόμαστε από το αποτέλεσμα, και το αποτέλεσμα είναι χιλιάδες στρέμματα πολύτιμου δάσους στάχτη, οπότε αποτύχατε κύριοι και γιαυτό, δρόμο. Σπίτια σας
Δεν χρειαζόμαστε αναποτελεσματικούς ανθρώπους σε αυτές τις θέσεις όπως εσείς.
Όσο για εσάς κύριοι βουλευτές αντί να κατηγορείτε άλλοτε τον στρατηγό άνεμο και άλλοτε τα πεύκα για τις φωτιές αναλάβετε επιτέλους τις ευθύνες σας και κάντε αυτά που δεν κάνατε τόσα χρόνια. Τούς άριστους και όχι τους αρεστούς στις θέσεις κλειδιά, μήπως και σώσουμε τίποτε και δεν γίνει όλη η Αττική ερημότοπος από την εγκληματική αδιαφορία σας. Καταλάβετε επιτέλους ότι Ελλάδα δεν είναι μόνο η αυλή σας, η το κόμμα σας.
Εν κατακλείδι ένα πράγμα θα πω.
Κυβερνήστε επιτέλους. Σταθείτε άξιοι της εμπιστοσύνης του λαού που σας ψήφισε αλλιώς κάντε το μόνο καλό που μπορείτε γι αυτόν τον τόπο.
Παραδεχθείτε την ανικανότητά σας και παραιτηθείτε και οι 300, αφήνοντας τις θέσεις σας σε ικανούς ανθρώπους για να έχει η ιστορία να γράψει ότι κάνατε και ένα καλό σε τούτο τον τόπο.
Απολαύστε βιντεάκια
http://www.rtve.es/mediateca/videos/20090824/las-llamas-atenas-avivan-durante-noche-han-quemado-20000-hectareas/571471.shtml
http://www.rtve.es/mediateca/videos/20090823/incendio-cerca-las-afueras-de-atenas/571175.shtml
http://www.rtve.es/mediateca/videos/20090825/los-bomberos-griegos-han-visto-esta-madrugada-como-sus-esfuerzos-empiezan-a-tener-exito/572462.shtml
Κυριακή 16 Αυγούστου 2009
Διακοπές τέλος συνέχεια τρίτη και τελευταία
Η τελευταία πόλη που επισκέφθηκα ήταν η Γρανάδα, γνωστή ανα τον κόσμο για το διάσημο παλάτι της Αλάμπρα και τους εκπληκτικούς κήπους του
Και η βόλτα συνεχίζετε
και η βόλτα συνεχίζετε.
όπως αυτό.
Ας ξεκινήσουμε όμως από μιά βόλτα στην πόλη
Το "γιουσουρούμ " της Γρενάδας
Στάση για καφέ εδώ
Και η βόλτα συνεχίζετε
μέσα σε εκπληκτικούς δρόμους και σε υπέροχες γειτονιές
Αγορά
Και άλλες γειτονιές με εκπληκτικά σπίτια. Μιά πόλη που η νύχτα την ομορφαίνει ακόμα περισσότερο.
και η βόλτα συνεχίζετε.
ανάμεσα σε διακοσμιμένα σπίτια η πολύ διακοσμιμένα σπίτια
όπως αυτό.Η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη στα παλάτια της Αλάμπρα.
Ενα μέρος που μόνο αν το επισκευτείς ο ίδιος μπορείς να καταλάβεις την εντιποσιακή ομορφιά του. 
Επλίζω να πείρατε μια ιδέα από την ομορφιά που περνά μπροστά από τα μάτια του επισκέπτη
σε μια χώρα με κατοίκους που μας μοιάζουν εκλπηκτικά σε στίλ και συμπεριφορά
Άντε και του χρόνου
Δευτέρα 10 Αυγούστου 2009
Διακοπές τέλος (Συνέχεια)
Μετά την Κόρδοβα μας περίμενε η εκπληκτική Σεβίλλη. Όλα όσα όμορφα είχα ακούσει, πόσο άραγε θα ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα??? Μετά από δυο ώρες ταξίδι φτάσαμε στην πόλη. Μετά την έκπληξη, (Αυτό είναι το ξενοδοχείο μας η μας κάνετε πλάκα???)τακτοποιηθήκαμε και δρόμο για βόλτα.
Μια απορία Κοι αρμόδιοι Υπουργοί, μπορείτε να μου εξηγήσετε πώς, 480 χιλ αυτοκινητόδρομου δεν είχε ούτε το παραμικρό σαμαράκι, ίχνος λακκούβας και ΠΟΥΘΕΝΆ ΔΙΌΔΙΑ???? ΛΟΙΠΌΝ???? ΛΟΙΠΌΝ???
Τι είδαμε??? Ότι αυτά που ακούσαμε ήταν λίγα μπροστά στην ομορφιά της πόλης. Δείτε και μόνοι σας!!!!!
Άποψη από τους κήπους Murillo
Συνέχεια της βόλτας μέσα στον κήπο
Και η ομορφιά δεν έχει τέλος.
και τα θαύματα δεν τελειώνουν. Η εκπληκτική είσοδος
Λεπτομέρεια της εσωτερικής διακόσμησης
Και οι κήποι
Και οι λίμνες μπροστά στα υπέροχα κτίσματα, όπως αυτό
Μια απορία Κοι αρμόδιοι Υπουργοί, μπορείτε να μου εξηγήσετε πώς, 480 χιλ αυτοκινητόδρομου δεν είχε ούτε το παραμικρό σαμαράκι, ίχνος λακκούβας και ΠΟΥΘΕΝΆ ΔΙΌΔΙΑ???? ΛΟΙΠΌΝ???? ΛΟΙΠΌΝ???
Τι είδαμε??? Ότι αυτά που ακούσαμε ήταν λίγα μπροστά στην ομορφιά της πόλης. Δείτε και μόνοι σας!!!!!
Άποψη από τους κήπους MurilloΣυνέχεια της βόλτας μέσα στον κήπο
Κάθε τόσο και ένα καταπληκτικό συντριβάνι
Και η ομορφιά δεν έχει τέλος.Επόμενη στάση Plaza de Espana
Επίσκεψη στό Real alcazares με τους εκπληκτικούς κήπους του επιβεβλημένη
Δείτε. Τα λόγια περιττεύουν
Η Pouerta del Leon. Την περνάμε και συνεχίζουμε
και τα θαύματα δεν τελειώνουν. Η εκπληκτική είσοδοςΛεπτομέρεια της εσωτερικής διακόσμησηςΚαι οι κήποι Και οι λίμνες μπροστά στα υπέροχα κτίσματα, όπως αυτόΚαι φυσικά μια βόλτα στην πόλη επιβεβλημένη Στην Νέα.
και την παλιά πόλη
Αυτά και για την Σεβίλλη. Στο επόμενο ποστ, Γρανάδα.
Και φυσικά μουσική
Κυριακή 9 Αυγούστου 2009
Διακοπές τέλος Γυρισα!!!!
Πάνε και αυτές οι διακοπές. Πέρασαν. (Αχ βαχ) Τι να κάνουμε, έπρεπε να περάσουν για να μπορούμε να περιμένουμε και τις άλλες ομορφιές που μας φιλάει η ζωή στα μονοπάτια της
-Και καλά θα με ρωτήσετε, μόνο ομορφιές φυλάει??
-Εχμ!!!!!!! Ας είμαστε αισιόδοξοι βρε παιδί μου!!!!!
Ας αφήσουμε όμως την βαριά φιλοσοφία, δεν ταιριάζει με παραλία και μαγιό, και να πούμε για τις διακοπές μου
Πήγα και φέτος Ισπανία, αλλά σε διαφορετικές πόλεις, από τις περσινές.
Νομίζω ότι η περιοχή που πήγα έχει ότι ωραιότερο έχει να επιδείξει από ομορφιά και ιστορία αυτή η χώρα. Μιλάμε για την Ανδαλουσία γνωστή από το φλαμένκο και από τα σημάδια που άφησαν οι Άραβες όταν την περιοχή αυτή την είχαν υπό την κατοχή τους
Αναπόφευκτα η πρώτη πόλη απ' όπου ξεκινάς την περιήγησή σου είναι η πρωτεύουσα Μαδρίτη και από εκεί είναι οι πρώτες φώτο.
Και πρώτα απ' όλα η αίθουσα αναμονής του Σ/Σ ATOCHA που έχει μπει πια σαν αξιοθέατο στους τουριστικούς οδηγούς λόγο του κήπου του. (Υπουργέ μεταφορών βλέπεις η είσαι τυφλός??)
και φυσικά τα πάρκα της που αν τα συγκρίνουμε με τα δικά μας (πια αλήθεια) σε πιάνει απελπισία. Ενδεικτικά το διάσημο Retiro και το πάρκο της Paseo de la Castellan
Μετά από τόσο περπάτημα ένας "δίχρωμος" καφές στήν PLACA MAYOR, ήταν ότι χρειαζόμουν
και βέβαια από την βόλτα στα σοκάκια της παλιάς πόλης
όπου μετά από αρκετή ώρα περιπλάνησης πήρα τον δρόμο για το τζαμί
Τέλος στο τζαμί. Περνάμε την γεμάτη από αραβουργήματα είσοδο
Η είσοδος μέσα στον χώρο του παλιού τεμένους δεν μπορεί παρά να σε αφήσει άφωνο, βλέποντας το δάσος με τις ασπροκόκκινες κολόνες
Οι οποίες όπως σωστά παρατηρείτε προέρχονται από παλιά ρωμαϊκά κτήρια
Αυτά για τώρα. Στο επόμενο ποστ φώτο από Σεβίλλη, Γρανάδα, και βέβαια μουσική ανάλογη.
-Και καλά θα με ρωτήσετε, μόνο ομορφιές φυλάει??
-Εχμ!!!!!!! Ας είμαστε αισιόδοξοι βρε παιδί μου!!!!!
Ας αφήσουμε όμως την βαριά φιλοσοφία, δεν ταιριάζει με παραλία και μαγιό, και να πούμε για τις διακοπές μου
Πήγα και φέτος Ισπανία, αλλά σε διαφορετικές πόλεις, από τις περσινές.
Νομίζω ότι η περιοχή που πήγα έχει ότι ωραιότερο έχει να επιδείξει από ομορφιά και ιστορία αυτή η χώρα. Μιλάμε για την Ανδαλουσία γνωστή από το φλαμένκο και από τα σημάδια που άφησαν οι Άραβες όταν την περιοχή αυτή την είχαν υπό την κατοχή τους
Αναπόφευκτα η πρώτη πόλη απ' όπου ξεκινάς την περιήγησή σου είναι η πρωτεύουσα Μαδρίτη και από εκεί είναι οι πρώτες φώτο.
Και πρώτα απ' όλα η αίθουσα αναμονής του Σ/Σ ATOCHA που έχει μπει πια σαν αξιοθέατο στους τουριστικούς οδηγούς λόγο του κήπου του. (Υπουργέ μεταφορών βλέπεις η είσαι τυφλός??)Τις γειτονιές της
Τα εκπληκτικά κτήρια που ξεφυτρώνουν κάθε τόσο, αφήνοντας τον επισκέπτη άφωνο
Τα μουσεία Prado και Reina sofia που μέσα τους κρύβουν θησαυρούς τέχνης, (φωτογράφισα μόνο το Prado γιατί ξεχεριάστικα με την μηχανή και την άφησα στο ξενοδοχείο)
Το παλάτι, που εκεί γίνονται ακόμα επίσημες τελετές
και φυσικά τα πάρκα της που αν τα συγκρίνουμε με τα δικά μας (πια αλήθεια) σε πιάνει απελπισία. Ενδεικτικά το διάσημο Retiro και το πάρκο της Paseo de la Castellan
Μετά από τόσο περπάτημα ένας "δίχρωμος" καφές στήν PLACA MAYOR, ήταν ότι χρειαζόμουν
Επόμενος σταθμός Κόρδοβα. Μια εκπληκτική πόλη, παλιά πρωτεύουσα των Αράβων που άφησαν τα σημάδια τους με κυριότερο το μοναδικό τζαμί Μεσκίτα όπου είναι και το κυριότερο αξιοθέατο της πόλης
Μια φώτο με την παλιά γέφυρα του ποταμού Γουαδαλκιβίρ, όπου στο βάθος φαίνεται το τζαμί
και βέβαια από την βόλτα στα σοκάκια της παλιάς πόλης
Θαυμάζοντας παράλληλα, όταν αυτό ήταν δυνατό τα διακοσμημένα με γούστο PATIOS τις εσωτερικές αυλές δηλαδή, των σπιτιών
Τέλος στο τζαμί. Περνάμε την γεμάτη από αραβουργήματα είσοδο
Στον κήπο με τις πορτοκαλιές, όπου οι πιστοί ετοιμάζονταν να εισέλθουν στον ιερό χώρο, έβγαζαν παπούτσια, πλένονταν. Από πάνω μας το εκπληκτικό καμπαναριό που στο κέντρο του αναπαύεται ο παλιός μιναρές. Όπως καταλαβαίνετε, και εδώ δεν παρέλειψαν να χτίσουν μέσα στο τζαμί μια χριστιανική εκκλησία για να "εξαγνίσουν" τον χώρο, τρομάρα τους.
Η είσοδος μέσα στον χώρο του παλιού τεμένους δεν μπορεί παρά να σε αφήσει άφωνο, βλέποντας το δάσος με τις ασπροκόκκινες κολόνες Οι οποίες όπως σωστά παρατηρείτε προέρχονται από παλιά ρωμαϊκά κτήριαΤέλος μια φώτο από τον χριστιανικό ναό που υπάρχει μέσα ο οποίος όση τέχνη και να έβαλαν, και έβαλαν πολύ, δεν μπορεί να φτάσει σε μεγαλοπρέπεια και ομορφιά το χώρο του τζαμιού
Σάββατο 27 Ιουνίου 2009
Το λουλούδι
Εκείνο το κυριακάτικο απόγευμα, βγήκε την συνηθισμένη του βόλτα στον γνωστό κεντρικό πεζόδρομο της πόλης. Πέρασε το πολύβουο κομμάτι που είναι οι καφετέριες, περπατώντας αργά χωρίς λόγο, χωρίς κάποιο συγκεκριμένο προορισμό.
Τα ακουστικά του walkman τον απομόνωναν από τον θόρυβο, πλημμυρίζοντας τα αυτιά του με την μουσική που του άρεσε και ταίριαζε στην στιγμή.
Συνέχισε να περπατά στον δρόμο, όπως και άλλοι αρκετοί μάλιστα. Διάφοροι άνθρωποι με ποικιλία ντυσιμάτων, χρωμάτων και λόγων που βρίσκονταν εκεί. Κάποιος με κουστούμι, μεσήλικα θα τον έλεγες, τον προσπέρασε βιαστικός. Λογικό. Συνήθως οι άνθρωποι που φορούν κοστούμια τρέχουν να προλάβουν, και τελικά κανένας δεν ξέρει, ούτε οι ίδιοι, αν πρόλαβαν η ακόμα αν αυτό που κυνηγούσαν ήταν αυτό που πραγματικά ποθούσαν, και έτσι συνεχίζουν να τρέχουν για να προλάβουν, να γεμίσουν την κενότητα τους.
Λίγο πιο πέρα μια παρέα νεαρών περπατούσε γρήγορα. Αντάλλασσαν αστεία, καθώς πρόδιδαν οι γκριμάτσες των προσώπων και τα δυνατά γέλια που έφταναν στα αυτιά του από αυτούς, ανακατεμένα με την μουσική του walkman.
Συνέχισε να περπατά χωρίς να αλλάζει τον αργό ρυθμό του.
Παρατηρούσε τα χρώματα γύρω του να σκουραίνουν καθώς το φως λιγόστευε, τόσο περισσότερο όσο ο ήλιος έγερνε προς την δύση του σκορπώντας γύρω του όλο και πιο έντονο εκείνο το κόκκινο που σημαίνει ότι το τέλος την μέρας πλησιάζει.
Ένιωσε ένα ελαφρό σκούντημα, την ώρα που μια κοπέλα τον προσπέρασε τρέχοντας αφήνοντας πίσω της ένα ανάλαφρο άρωμα.
Το εμπριμέ φόρεμα ανέμιζε, αποκαλύπτοντας κάποιες φορές, ένοχα θαρρείς τα καλλίγραμμα πόδια της ενώ τα μαλλιά της, μακριά ριγμένα ελεύθερα στις πλάτες αναπηδούσαν ακολουθώντας τον βιαστικό ρυθμό της. Την κοίταξε. Πού να πηγαίνει τόσο βιαστική άραγε? Λίγο πιο κάτω έπεσε στην αγκαλιά του καλού της και χάθηκε μέσα της όπως τα δελφίνια στην αγκαλιά της θάλασσας. Αυτός ήταν ο επιθυμητός προορισμός της λοιπόν. Παρέες, αγόρια και κορίτσια καθόταν στην χαμηλή μάντρα, στο πλάι του πεζόδρομου, μιλώντας γελώντας. Κάποια ζευγαράκια φιλιούνταν λίγο πιο πέρα, και κάποια άλλα απλά κρατούνταν από το χέρι απολαμβάνοντας τις μελωδίες του πλανόδιου μουσικού.
Ένα ζευγάρι με το μωρό στο καρότσι περπατούσε αργά δίπλα του. Εκείνο κοιμόταν ήρεμο γαλήνιο, εκείνη έσπρωχνε το καρότσι προσεκτικά να μην το τραντάξει και χαλάσει τον αγγελικό του ύπνο, με εκείνον να περπατά δίπλα της κρατώντας την μαλακά από την μέση. Ωραία εικόνα, σκέφτηκε.
Συνέχισε να περπατάει, να προσπερνιέται, να προσπερνά ποικιλία ανθρώπων με η χωρίς προορισμό.
Σταμάτησε. Αυτό πάνω στο πλακόστρωτο. Έσκυψε, το σήκωσε από κάτω πιάνοντας το προσεκτικά με τα δυο δάχτυλα.
Ένα λουλούδι.
Ένα από εκείνα τα λουλούδια με τα ολόλευκα πέταλα και τους πολλούς μοβ μεγάλους στήμονες.
Ωραίο είναι. Έσκυψε να μυρίσει το άρωμά του, δεν υπήρχε τίποτε που να μυρίζει όμως.
Άρχισε να το περιεργάζεται. Κάποια από τα φύλλα ήταν τσαλακωμένα με σημάδια από πάτημα παπουτσιού πάνω τους, που όμως δεν μείωναν ούτε την ομορφιά ούτε την λάμψη του. Να έγινε κατά λάθος άραγε?? Δεν το είδε και το πάτησε, η το είδε......??
Άγγιξε με τα ακροδάχτυλα του τα πέταλα τους στήμονες θαρρείς σε ένα ιδιόμορφο χάδι.
Πώς να βρέθηκες εδώ άραγε. Σε κρατούσε κάποιο παιδάκι, που ζήλεψε την ομορφιά σου και σε πήρε?? Τού έπεσες άραγε κατά λάθος, από το τρυφερό χεράκι η, όπως κάνουν τα παιδάκια συχνά, σε βαρέθηκε και σε πέταξε έρμαιο της μοίρας σου.
Προσφέρθηκες άραγε σε κάποια κοπέλα από κάποιον που ήθελε να υμνήσει την ομορφιά της??
Αν είναι έτσι τότε αυτή γιατί δεν σε πρόσεξε και σε άφησε να χαθείς?? Εκτός αν επιθυμούσε τον χαμό σου.
Όπως και να έχει ψυχούλα έχεις και εσύ. Και μοιάζεις στην μοίρα με ψυχούλα. Ταλαιπωρήθηκες και εσύ όπως και αυτές από τον εγωισμό την μισαλλοδοξία και την αδιαφορία, γνωρίσματα των ανθρώπων, θύμα και εσύ της πρόσκαιρης επιθυμίας, όπως τόσα άλλα έμψυχα και άψυχα, όλα πράγματα, όλα ίδια, αντικείμενα προς εκμετάλλευση θυσία στον βωμό της πρόσκαιρης προσωπικής τέρψης.
Κρατώντας το λουλούδι στο χέρι κοίταξε γύρω του. Βράδιασε πια.
Πίσω στο σπίτι του καθισμένος στον καναπέ με ένα ποτήρι χυμό στο χέρι παρακολουθούσε την διαδοχή των εικόνων πάνω στο φωτισμένο γυαλί. Λίγο πιο πέρα το λουλούδι μέσα σε ένα μικρό ποτήρι γεμάτο νερό αναπαυόταν κατάκοπο από τις κακουχίες. Εκείνος γύρισε ρίχνοντάς του μια ακόμα ματιά. Άπλωσε το χέρι αγγίζοντας μαλακά τα πέταλα και τους στήμονες.
Να είναι αυτό άραγε το μοναδικό χάδι που παίρνεις?? σκέφτηκε. Μα τι σημασία έχει τώρα πια το παρελθών. Πριν λίγο ήσουν σκουπίδι, τώρα είσαι στολίδι.
Τράβηξε την τελευταία γουλιά από τον χυμό.
Είναι αργά πια. Ώρα για καληνύχτα
Τα ακουστικά του walkman τον απομόνωναν από τον θόρυβο, πλημμυρίζοντας τα αυτιά του με την μουσική που του άρεσε και ταίριαζε στην στιγμή.
Συνέχισε να περπατά στον δρόμο, όπως και άλλοι αρκετοί μάλιστα. Διάφοροι άνθρωποι με ποικιλία ντυσιμάτων, χρωμάτων και λόγων που βρίσκονταν εκεί. Κάποιος με κουστούμι, μεσήλικα θα τον έλεγες, τον προσπέρασε βιαστικός. Λογικό. Συνήθως οι άνθρωποι που φορούν κοστούμια τρέχουν να προλάβουν, και τελικά κανένας δεν ξέρει, ούτε οι ίδιοι, αν πρόλαβαν η ακόμα αν αυτό που κυνηγούσαν ήταν αυτό που πραγματικά ποθούσαν, και έτσι συνεχίζουν να τρέχουν για να προλάβουν, να γεμίσουν την κενότητα τους.
Λίγο πιο πέρα μια παρέα νεαρών περπατούσε γρήγορα. Αντάλλασσαν αστεία, καθώς πρόδιδαν οι γκριμάτσες των προσώπων και τα δυνατά γέλια που έφταναν στα αυτιά του από αυτούς, ανακατεμένα με την μουσική του walkman.
Συνέχισε να περπατά χωρίς να αλλάζει τον αργό ρυθμό του.
Παρατηρούσε τα χρώματα γύρω του να σκουραίνουν καθώς το φως λιγόστευε, τόσο περισσότερο όσο ο ήλιος έγερνε προς την δύση του σκορπώντας γύρω του όλο και πιο έντονο εκείνο το κόκκινο που σημαίνει ότι το τέλος την μέρας πλησιάζει.
Ένιωσε ένα ελαφρό σκούντημα, την ώρα που μια κοπέλα τον προσπέρασε τρέχοντας αφήνοντας πίσω της ένα ανάλαφρο άρωμα.
Το εμπριμέ φόρεμα ανέμιζε, αποκαλύπτοντας κάποιες φορές, ένοχα θαρρείς τα καλλίγραμμα πόδια της ενώ τα μαλλιά της, μακριά ριγμένα ελεύθερα στις πλάτες αναπηδούσαν ακολουθώντας τον βιαστικό ρυθμό της. Την κοίταξε. Πού να πηγαίνει τόσο βιαστική άραγε? Λίγο πιο κάτω έπεσε στην αγκαλιά του καλού της και χάθηκε μέσα της όπως τα δελφίνια στην αγκαλιά της θάλασσας. Αυτός ήταν ο επιθυμητός προορισμός της λοιπόν. Παρέες, αγόρια και κορίτσια καθόταν στην χαμηλή μάντρα, στο πλάι του πεζόδρομου, μιλώντας γελώντας. Κάποια ζευγαράκια φιλιούνταν λίγο πιο πέρα, και κάποια άλλα απλά κρατούνταν από το χέρι απολαμβάνοντας τις μελωδίες του πλανόδιου μουσικού.
Ένα ζευγάρι με το μωρό στο καρότσι περπατούσε αργά δίπλα του. Εκείνο κοιμόταν ήρεμο γαλήνιο, εκείνη έσπρωχνε το καρότσι προσεκτικά να μην το τραντάξει και χαλάσει τον αγγελικό του ύπνο, με εκείνον να περπατά δίπλα της κρατώντας την μαλακά από την μέση. Ωραία εικόνα, σκέφτηκε.
Συνέχισε να περπατάει, να προσπερνιέται, να προσπερνά ποικιλία ανθρώπων με η χωρίς προορισμό.
Σταμάτησε. Αυτό πάνω στο πλακόστρωτο. Έσκυψε, το σήκωσε από κάτω πιάνοντας το προσεκτικά με τα δυο δάχτυλα.
Ένα λουλούδι.
Ένα από εκείνα τα λουλούδια με τα ολόλευκα πέταλα και τους πολλούς μοβ μεγάλους στήμονες.
Ωραίο είναι. Έσκυψε να μυρίσει το άρωμά του, δεν υπήρχε τίποτε που να μυρίζει όμως.
Άρχισε να το περιεργάζεται. Κάποια από τα φύλλα ήταν τσαλακωμένα με σημάδια από πάτημα παπουτσιού πάνω τους, που όμως δεν μείωναν ούτε την ομορφιά ούτε την λάμψη του. Να έγινε κατά λάθος άραγε?? Δεν το είδε και το πάτησε, η το είδε......??
Άγγιξε με τα ακροδάχτυλα του τα πέταλα τους στήμονες θαρρείς σε ένα ιδιόμορφο χάδι.
Πώς να βρέθηκες εδώ άραγε. Σε κρατούσε κάποιο παιδάκι, που ζήλεψε την ομορφιά σου και σε πήρε?? Τού έπεσες άραγε κατά λάθος, από το τρυφερό χεράκι η, όπως κάνουν τα παιδάκια συχνά, σε βαρέθηκε και σε πέταξε έρμαιο της μοίρας σου.
Προσφέρθηκες άραγε σε κάποια κοπέλα από κάποιον που ήθελε να υμνήσει την ομορφιά της??
Αν είναι έτσι τότε αυτή γιατί δεν σε πρόσεξε και σε άφησε να χαθείς?? Εκτός αν επιθυμούσε τον χαμό σου.
Όπως και να έχει ψυχούλα έχεις και εσύ. Και μοιάζεις στην μοίρα με ψυχούλα. Ταλαιπωρήθηκες και εσύ όπως και αυτές από τον εγωισμό την μισαλλοδοξία και την αδιαφορία, γνωρίσματα των ανθρώπων, θύμα και εσύ της πρόσκαιρης επιθυμίας, όπως τόσα άλλα έμψυχα και άψυχα, όλα πράγματα, όλα ίδια, αντικείμενα προς εκμετάλλευση θυσία στον βωμό της πρόσκαιρης προσωπικής τέρψης.
Κρατώντας το λουλούδι στο χέρι κοίταξε γύρω του. Βράδιασε πια.
Πίσω στο σπίτι του καθισμένος στον καναπέ με ένα ποτήρι χυμό στο χέρι παρακολουθούσε την διαδοχή των εικόνων πάνω στο φωτισμένο γυαλί. Λίγο πιο πέρα το λουλούδι μέσα σε ένα μικρό ποτήρι γεμάτο νερό αναπαυόταν κατάκοπο από τις κακουχίες. Εκείνος γύρισε ρίχνοντάς του μια ακόμα ματιά. Άπλωσε το χέρι αγγίζοντας μαλακά τα πέταλα και τους στήμονες.
Να είναι αυτό άραγε το μοναδικό χάδι που παίρνεις?? σκέφτηκε. Μα τι σημασία έχει τώρα πια το παρελθών. Πριν λίγο ήσουν σκουπίδι, τώρα είσαι στολίδι.
Τράβηξε την τελευταία γουλιά από τον χυμό.
Είναι αργά πια. Ώρα για καληνύχτα
Τρίτη 16 Ιουνίου 2009
ΑΜΕΑ
Σήμερα, 15/06, όπως και κάθε πρωί που μπορώ, βλέπω στην τηλεόραση την εκπομπή ΈΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΛΈΜΕ στην ΕΤ1. Ένα από τα θέματα της εκπομπής ήταν και η συναυλία του Κώστα Μακεδόνα στον Λυκαβηττό, αφιερωμένη στα άτομα με ειδικές ανάγκες.
Στα πλαίσια αυτής της παρουσίασης αναφέρθηκαν για πολλοστή φορά στα προβλήματα αυτών των ανθρώπων.
Προβλήματα όπως το να κυκλοφορήσουν, όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι να διασκεδάσουν και να ζήσουν χωρίς να τους εμποδίζει κανένας και τίποτε.
Προβλήματα που ενώ σε άλλες χώρες που σέβονται την όποια ανθρώπινη υπόσταση αυτά τα προβλήματα αποτελούν παρελθόν εδώ στην Ελλάδα δυστυχώς αποτελούν ακόμα υπαρκτά και φλέγοντα.
Μάλιστα, αν σκεφτούμε τον υψηλό δείκτη τροχαίων ατυχημάτων στην χώρα μας καταλαβαίνει εύκολα κανείς πόσο εύκολα μπορεί από την μια στιγμή στην άλλη να βρεθεί να κάθετε πάνω σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο.
Δεν θα μείνω στο πώς αυτή η χώρα έχει κάνει την άσφαλτο σφαγείο λόγο της απύθμενης βλακείας τόσο της πολιτείας, όσο και τον πολιτών [Αλήθεια μωρή βλαμμένη κυράτσα, γιατί πήρες την μερσεντές για να πας στο κομμωτήριο την οποία και πάρκαρες πάνω στην ράμπα των αναπήρων], όσο για τα θέματα αυτών των ανθρώπων που στο τέλος τέλος σε μια πολιτισμένη κοινωνία δεν θα έπρεπε να υπάρχουν.
Θυμάμαι αυτό πού είδα στις περσινές μου διακοπές σε μεγάλη πόλη του εξωτερικού. Μέσα στο Μετρό ένας νεαρός γύρω στα 35 πες, καθισμένος στο ηλεκτρικό αναπηρικό αμαξίδιο με την ψάθινη τσάντα με την πετσέτα του την ψάθα του και τον λοιπό εξοπλισμό, κατευθυνόταν προς την παραλία salva del mar για να απόλαυση την παραλία. Από περιέργεια τον πήρα από πίσω για να δω την διαδρομή του. Ήταν πραγματικά εντυπωσιακό το με πόση άνεση αυτός ο άνθρωπος κυκλοφορούσε. Ράμπες προσεκτικά φτιαγμένες ώστε να μην έχουν μεγάλη κλίση ούτε κενά, και τόσες πολλές που ο “φίλος μας ” με το καροτσάκι είχε να διαλέξει. Σε καμία περίπτωση δεν κόλλησε κάπου. Ράμπα μέχρι και για να κατέβει στην θάλασσα, όπου ο καλός σου έστρωσε την ψάθα του, φούσκωσε μια πολυθρόνα κάθισε, μάλλον άραξε, πάνω της έβαλε τα αντηλιακά του και έμεινε να ξεροψήνεται μαζί με τους υπόλοιπους θαμώνες της παραλίας.
Άντε τώρα αυτό να το κάνεις στην Αθήνα η στην Θεσσαλονίκη, να μην πω πουθενά αλλού, να ξεκινήσει δηλαδή, ένας συμπολίτης μας καθηλωμένος σε καροτσάκι να κάνει το ίδιο.
Δυστυχώς απέχουν παρασάγγες τα μεγάλα και τα λαμπερά ΘΑ των πολιτικών όντων, από τα έργα τους.
Το πρώτο πράγμα που έχει να αντιμετωπίσει κάποιος με ανάλογο πρόβλημα εδώ στην χώρα μας είναι η έλλειψη κατάλληλων υποδομών όχι μόνο στους δρόμους, αλλά παντού.
Ελάχιστες ράμπες στα πεζοδρόμια που περιορίζονται και εξαφανίζονται παντελώς όσο απομακρύνεσαι από το κέντρο της πόλης, ενώ τα χωρίς την ανάλογη σκέψη τοποθετημένα δενδράκια πολλές φορές εμποδίζουν κάποιον με τα πόδια να κυκλοφορήσει, πόσο μάλλον να συζητάμε για καροτσάκι. Το μεγαλύτερο μέρος των καταστημάτων κάθε είδους δεν είναι προσβάσιμα συμπεριλαμβανομένων και των δημοσίων υπηρεσιών.
Για τα μέσα μαζικής μεταφοράς, αν εξαιρέσει κανείς τις τρεις γραμμές του μετρό πολύ φοβάμαι ότι κανένα άλλο μέσο δεν μπορεί να εξυπηρετήσει άτομα με ειδικές ανάγκες.
Παρ' ότι ας πούμε τα λεωφορεία, και τα τρόλεϊ προφανώς, έχουν ράμπες, πολύ αμφιβάλω αν δουλεύουν στα περισσότερα από αυτά και αν οι οδηγοί είναι εκπαιδευμένοι να τις χειρίζονται, αλλιώς, πώς να εξηγήσω την μη χρήση τους από αυτά τα άτομα
Να μιλήσουμε για μέσα προαστιακής η υπεραστικής μεταφοράς.
Αλήθεια πόσα λεωφορεία του ΚΤΕΛ μπορούν να εξυπηρετήσουν ΑΜΕΑ. Ευτυχώς δεν μπορώ να πω το ίδιο για τα πλοία που ακόμα και με υποτυπώδη μέσα είναι προσβάσιμα τουλάχιστον σε κάποιους χώρους τους. Βέβαια επειδή δεν ταξιδεύω με πλοία δεν μπορώ να μιλήσω συνολικά παρά μόνο σε αυτά τα λίγα που έχει τύχει να ταξιδεύω.
Όσο για τα αεροπλάνα, αν εξαιρέσει κανένας το Ελευθέριος Βενιζέλος και ίσως το Μακεδονία της Θεσσαλονίκης, θα μου επιτρέψετε να έχω τις επιφυλάξεις μου για τα περισσότερα περιφερικά αεροδρόμια
Όσο για τον ΟΣΕ, στο μεγαλύτερο μέρος του η προσβασιμότητά του είναι χαμηλή έως αδύνατη.
Ειλικρινά μπορεί να μου πει κάποιος πώς ένα άτομο ΑΜΕΑ θα ανέβει από την αίθουσα αναμονής στις αποβάθρες του ΣΣ Θεσσαλονίκης, και πώς θα ανέβει και θα κατέβει από τα τραίνα???
Εγώ πάντως στο πρόσφατο σιδηροδρομικό ταξίδι μου στην συμπρωτεύουσα απογοητεύτηκα από αυτά πού είδα.
Μακάρι να έκανα λάθος. Όσο για τους υπόλοιπους σταθμούς κάποιοι που φτιάχτηκαν πρόσφατα είναι προσβάσιμοι χωρίς όμως να έχει λυθεί η είσοδος και έξοδος από τα βαγόνια,αφού τα περισσότερα από αυτά έχουν σκάλες, εξαιρουμένου μόνο του τροχαίου υλικού που προορίζετε για τον προαστιακό.
Να μην μιλήσουμε βέβαια για χώρους τέχνης, Θέατρα, κινηματογράφοι, που και αυτά, ακόμα και τα πιο καινούργια στην κατασκευή στερούνται των απαραίτητων υποδομών με συνέπεια και αυτά να είναι μη προσβάσιμα παρ' ότι θα περίμενα μεγαλύτερη ευαισθησία από τους ανθρώπους της τέχνης οι οποίοι σε κάθε ευκαιρία δείχνουν την συμπάθειά τους προς τα άτομα αυτά.
Από λόγια όμως χορτάσαμε.
Όσο απομακρύνεσαι από την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη τα πράγματα χειροτερεύουν αφού δεν υπάρχουν ούτε κατά διάνοια ανάλογες υποδομές, με τα γνωστά πάντα αποτελέσματα που έχουν σαν συνέπεια σκηνές που μόνο ρεζιλεύουν το σύνολο της κοινωνίας μας (Εύχομαι στο διάστημα πού έχω να ταξιδέψω σε κάποιες πόλεις τα έργα των αρμοδίων να με διαψεύδουν )
Και τελευταία άφησα την απύθμενη γαϊδουριά μας.
Πόσες φορές δεν έχουμε δει αυτοκίνητα παρκαρισμένα πάνω σε ράμπες?? Πόσες φορές δεν έχουμε δει πεζοδρόμια, ακόμα και σε κεντρικούς δρόμους να έχουν γίνει πάρκινγκ για αυτοκίνητα και μηχανάκια.
Και να θυμηθώ την απάνθρωπη, κατάπτυστη συμπεριφορά ιδιοκτητών καταστημάτων προς τα άτομα αυτά μπας και πάθει κάτι ο χώρος η η σεβαστή πελατεία του καταστήματος αν πιει εκεί τον καφέ του η γευματίσει ένας η περισσότεροι συνάνθρωποι μας σε καροτσάκι, η μια παρέα τυφλών?? Πόσα κρούσματα έχουμε ακούσει και πόσα άραγε δεν έχουν γίνει γνωστά.
Όσο και για το γεγονός που με έκανε διάσημο σε σταθμό του μετρό όταν άτομο με καροτσάκι πήγε στο ασανσέρ για να ανέβει στην επιφάνεια από τις αποβάθρες και το βρήκε κατειλημμένο από, ανάπηρες στο μυαλό κυρίες και δεσποινίδες οι οποίες βέβαια δεν είχαν την στοιχειώδη ευγένεια να βγουν βλέποντας την συνάνθρωπό μας που το είχε ανάγκη, και που στο κάτω κάτω για την εξυπηρέτησή της φτιάχτηκε. Το σχόλιό μου βέβαια απευθυνόμενος στην κοπέλα με το καροτσάκι “Πρέπει να περιμένετε γιατί αγαπητή μου δεσποινίς, η δική σας αναπηρία δεν είναι τόσο βαριά όσο η δική τους “, τίς έθηξε τις καιμένες, και δεν έμεινε χωρίς απάντηση, από τις καθώς πρέπει κυρίες, πράγμα που με έκανε και εισέβαλα μαινόμενος μέσα στο ασανσέρ, και μπροστά στο εμβρόντητο προσωπικό του σταθμού και ενοποιών του αστυνομικού που παρακολουθούσε με ανοιχτό το στόμα, πέταξα έξω από τον ανελκυστήρα κακήν κακός και τις τέσσερις στολίζονταστες με τα ανάλογα "γαλλικά" και έβαλα μέσα την κατακόκκινη από ντροπή κοπέλα με το αμαξίδιο.
Αποτέλεσμα της γενικότερης κατάπτυστης συμπεριφοράς μας είναι να αποκλείουμε από την κοινωνική, και όχι μόνο, ζωή αυτά τα άτομα που τελικά δεν διαφέρουν σε τίποτε από εμάς τους υπόλοιπους, αναγκάζοντάς τα να μένουν κλεισμένα στα σπίτια τους, όχι γιατί δεν μπορούν αλλά γιατί δεν τους αφήνουμε, εμείς οι υπόλοιποι με τον ωχαδελφισμό και την αρρωστημένη νοοτροπία μας.
Είναι κάτι που σε τελική ανάλυση με κάνει να αναθεωρώ το τι είναι αναπηρία και ποιος είναι πραγματικά ανάπηρος
Αναπηρία είναι η ανικανότητα του μυαλού να σκεφτεί πέρα από τον εαυτούλη μας, η οποία είναι επικίνδυνη και κατακριτέα.
Σχόλια : 1) Παρατηρείστε τον μαλάκα με την BMW που έχει παρκάρει!!!!!!!!!! (1:35)
2) Τούς ένστολους ΒΛΆΚΕΣ που δεν του βάζουν την BMW στον......... (1:39)
3)Τίς καταπληκτικές ράμπες στίς διαβάσεις (3:13-3:34)
4)Θαυμάστε (4:37-4:52)
5) Σωπάτε καλέ μιά ράμπα. Και τί ράμπα!!!!!!!!! (4:55-5:07)
6) Τί να προτοθαυμάσει κανείς TRIAL με καροτσάκι!!!!!!!!!!! (5:26)
7) Πάλι καλά που βρέθηκε και ο χριστιανός Γιωργήηηηηηηηηη(5:45)
8)Και ναι. Ο κουστουμάτος άκουσε κατενόησε και ΘΑ λύσει το πρόβλημα.
Κούνια που σας κούναγε όλους!!!!!!!!!!!!!!!!(6:56)
9)Και άλλες ράμπες, θαύμα τεχνικής (7:28-7:44, 7:50-7:58)
10) Χίλια μπράβο σε αυτόν που έβαλε ράμπες στο σχολείο (8:35-9:24)
Τέλος εγώ πήγα στον καθρεύτη μου και αυτοφτύστικαγια τα χάλια.
Σειρά σας κύριοι και κυρίες
Στα πλαίσια αυτής της παρουσίασης αναφέρθηκαν για πολλοστή φορά στα προβλήματα αυτών των ανθρώπων.
Προβλήματα όπως το να κυκλοφορήσουν, όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι να διασκεδάσουν και να ζήσουν χωρίς να τους εμποδίζει κανένας και τίποτε.
Προβλήματα που ενώ σε άλλες χώρες που σέβονται την όποια ανθρώπινη υπόσταση αυτά τα προβλήματα αποτελούν παρελθόν εδώ στην Ελλάδα δυστυχώς αποτελούν ακόμα υπαρκτά και φλέγοντα.
Μάλιστα, αν σκεφτούμε τον υψηλό δείκτη τροχαίων ατυχημάτων στην χώρα μας καταλαβαίνει εύκολα κανείς πόσο εύκολα μπορεί από την μια στιγμή στην άλλη να βρεθεί να κάθετε πάνω σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο.
Δεν θα μείνω στο πώς αυτή η χώρα έχει κάνει την άσφαλτο σφαγείο λόγο της απύθμενης βλακείας τόσο της πολιτείας, όσο και τον πολιτών [Αλήθεια μωρή βλαμμένη κυράτσα, γιατί πήρες την μερσεντές για να πας στο κομμωτήριο την οποία και πάρκαρες πάνω στην ράμπα των αναπήρων], όσο για τα θέματα αυτών των ανθρώπων που στο τέλος τέλος σε μια πολιτισμένη κοινωνία δεν θα έπρεπε να υπάρχουν.
Θυμάμαι αυτό πού είδα στις περσινές μου διακοπές σε μεγάλη πόλη του εξωτερικού. Μέσα στο Μετρό ένας νεαρός γύρω στα 35 πες, καθισμένος στο ηλεκτρικό αναπηρικό αμαξίδιο με την ψάθινη τσάντα με την πετσέτα του την ψάθα του και τον λοιπό εξοπλισμό, κατευθυνόταν προς την παραλία salva del mar για να απόλαυση την παραλία. Από περιέργεια τον πήρα από πίσω για να δω την διαδρομή του. Ήταν πραγματικά εντυπωσιακό το με πόση άνεση αυτός ο άνθρωπος κυκλοφορούσε. Ράμπες προσεκτικά φτιαγμένες ώστε να μην έχουν μεγάλη κλίση ούτε κενά, και τόσες πολλές που ο “φίλος μας ” με το καροτσάκι είχε να διαλέξει. Σε καμία περίπτωση δεν κόλλησε κάπου. Ράμπα μέχρι και για να κατέβει στην θάλασσα, όπου ο καλός σου έστρωσε την ψάθα του, φούσκωσε μια πολυθρόνα κάθισε, μάλλον άραξε, πάνω της έβαλε τα αντηλιακά του και έμεινε να ξεροψήνεται μαζί με τους υπόλοιπους θαμώνες της παραλίας.
Άντε τώρα αυτό να το κάνεις στην Αθήνα η στην Θεσσαλονίκη, να μην πω πουθενά αλλού, να ξεκινήσει δηλαδή, ένας συμπολίτης μας καθηλωμένος σε καροτσάκι να κάνει το ίδιο.
Δυστυχώς απέχουν παρασάγγες τα μεγάλα και τα λαμπερά ΘΑ των πολιτικών όντων, από τα έργα τους.
Το πρώτο πράγμα που έχει να αντιμετωπίσει κάποιος με ανάλογο πρόβλημα εδώ στην χώρα μας είναι η έλλειψη κατάλληλων υποδομών όχι μόνο στους δρόμους, αλλά παντού.
Ελάχιστες ράμπες στα πεζοδρόμια που περιορίζονται και εξαφανίζονται παντελώς όσο απομακρύνεσαι από το κέντρο της πόλης, ενώ τα χωρίς την ανάλογη σκέψη τοποθετημένα δενδράκια πολλές φορές εμποδίζουν κάποιον με τα πόδια να κυκλοφορήσει, πόσο μάλλον να συζητάμε για καροτσάκι. Το μεγαλύτερο μέρος των καταστημάτων κάθε είδους δεν είναι προσβάσιμα συμπεριλαμβανομένων και των δημοσίων υπηρεσιών.
Για τα μέσα μαζικής μεταφοράς, αν εξαιρέσει κανείς τις τρεις γραμμές του μετρό πολύ φοβάμαι ότι κανένα άλλο μέσο δεν μπορεί να εξυπηρετήσει άτομα με ειδικές ανάγκες.
Παρ' ότι ας πούμε τα λεωφορεία, και τα τρόλεϊ προφανώς, έχουν ράμπες, πολύ αμφιβάλω αν δουλεύουν στα περισσότερα από αυτά και αν οι οδηγοί είναι εκπαιδευμένοι να τις χειρίζονται, αλλιώς, πώς να εξηγήσω την μη χρήση τους από αυτά τα άτομα
Να μιλήσουμε για μέσα προαστιακής η υπεραστικής μεταφοράς.
Αλήθεια πόσα λεωφορεία του ΚΤΕΛ μπορούν να εξυπηρετήσουν ΑΜΕΑ. Ευτυχώς δεν μπορώ να πω το ίδιο για τα πλοία που ακόμα και με υποτυπώδη μέσα είναι προσβάσιμα τουλάχιστον σε κάποιους χώρους τους. Βέβαια επειδή δεν ταξιδεύω με πλοία δεν μπορώ να μιλήσω συνολικά παρά μόνο σε αυτά τα λίγα που έχει τύχει να ταξιδεύω.
Όσο για τα αεροπλάνα, αν εξαιρέσει κανένας το Ελευθέριος Βενιζέλος και ίσως το Μακεδονία της Θεσσαλονίκης, θα μου επιτρέψετε να έχω τις επιφυλάξεις μου για τα περισσότερα περιφερικά αεροδρόμια
Όσο για τον ΟΣΕ, στο μεγαλύτερο μέρος του η προσβασιμότητά του είναι χαμηλή έως αδύνατη.
Ειλικρινά μπορεί να μου πει κάποιος πώς ένα άτομο ΑΜΕΑ θα ανέβει από την αίθουσα αναμονής στις αποβάθρες του ΣΣ Θεσσαλονίκης, και πώς θα ανέβει και θα κατέβει από τα τραίνα???
Εγώ πάντως στο πρόσφατο σιδηροδρομικό ταξίδι μου στην συμπρωτεύουσα απογοητεύτηκα από αυτά πού είδα.
Μακάρι να έκανα λάθος. Όσο για τους υπόλοιπους σταθμούς κάποιοι που φτιάχτηκαν πρόσφατα είναι προσβάσιμοι χωρίς όμως να έχει λυθεί η είσοδος και έξοδος από τα βαγόνια,αφού τα περισσότερα από αυτά έχουν σκάλες, εξαιρουμένου μόνο του τροχαίου υλικού που προορίζετε για τον προαστιακό.
Να μην μιλήσουμε βέβαια για χώρους τέχνης, Θέατρα, κινηματογράφοι, που και αυτά, ακόμα και τα πιο καινούργια στην κατασκευή στερούνται των απαραίτητων υποδομών με συνέπεια και αυτά να είναι μη προσβάσιμα παρ' ότι θα περίμενα μεγαλύτερη ευαισθησία από τους ανθρώπους της τέχνης οι οποίοι σε κάθε ευκαιρία δείχνουν την συμπάθειά τους προς τα άτομα αυτά.
Από λόγια όμως χορτάσαμε.
Όσο απομακρύνεσαι από την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη τα πράγματα χειροτερεύουν αφού δεν υπάρχουν ούτε κατά διάνοια ανάλογες υποδομές, με τα γνωστά πάντα αποτελέσματα που έχουν σαν συνέπεια σκηνές που μόνο ρεζιλεύουν το σύνολο της κοινωνίας μας (Εύχομαι στο διάστημα πού έχω να ταξιδέψω σε κάποιες πόλεις τα έργα των αρμοδίων να με διαψεύδουν )
Και τελευταία άφησα την απύθμενη γαϊδουριά μας.
Πόσες φορές δεν έχουμε δει αυτοκίνητα παρκαρισμένα πάνω σε ράμπες?? Πόσες φορές δεν έχουμε δει πεζοδρόμια, ακόμα και σε κεντρικούς δρόμους να έχουν γίνει πάρκινγκ για αυτοκίνητα και μηχανάκια.
Και να θυμηθώ την απάνθρωπη, κατάπτυστη συμπεριφορά ιδιοκτητών καταστημάτων προς τα άτομα αυτά μπας και πάθει κάτι ο χώρος η η σεβαστή πελατεία του καταστήματος αν πιει εκεί τον καφέ του η γευματίσει ένας η περισσότεροι συνάνθρωποι μας σε καροτσάκι, η μια παρέα τυφλών?? Πόσα κρούσματα έχουμε ακούσει και πόσα άραγε δεν έχουν γίνει γνωστά.
Όσο και για το γεγονός που με έκανε διάσημο σε σταθμό του μετρό όταν άτομο με καροτσάκι πήγε στο ασανσέρ για να ανέβει στην επιφάνεια από τις αποβάθρες και το βρήκε κατειλημμένο από, ανάπηρες στο μυαλό κυρίες και δεσποινίδες οι οποίες βέβαια δεν είχαν την στοιχειώδη ευγένεια να βγουν βλέποντας την συνάνθρωπό μας που το είχε ανάγκη, και που στο κάτω κάτω για την εξυπηρέτησή της φτιάχτηκε. Το σχόλιό μου βέβαια απευθυνόμενος στην κοπέλα με το καροτσάκι “Πρέπει να περιμένετε γιατί αγαπητή μου δεσποινίς, η δική σας αναπηρία δεν είναι τόσο βαριά όσο η δική τους “, τίς έθηξε τις καιμένες, και δεν έμεινε χωρίς απάντηση, από τις καθώς πρέπει κυρίες, πράγμα που με έκανε και εισέβαλα μαινόμενος μέσα στο ασανσέρ, και μπροστά στο εμβρόντητο προσωπικό του σταθμού και ενοποιών του αστυνομικού που παρακολουθούσε με ανοιχτό το στόμα, πέταξα έξω από τον ανελκυστήρα κακήν κακός και τις τέσσερις στολίζονταστες με τα ανάλογα "γαλλικά" και έβαλα μέσα την κατακόκκινη από ντροπή κοπέλα με το αμαξίδιο.
Αποτέλεσμα της γενικότερης κατάπτυστης συμπεριφοράς μας είναι να αποκλείουμε από την κοινωνική, και όχι μόνο, ζωή αυτά τα άτομα που τελικά δεν διαφέρουν σε τίποτε από εμάς τους υπόλοιπους, αναγκάζοντάς τα να μένουν κλεισμένα στα σπίτια τους, όχι γιατί δεν μπορούν αλλά γιατί δεν τους αφήνουμε, εμείς οι υπόλοιποι με τον ωχαδελφισμό και την αρρωστημένη νοοτροπία μας.
Είναι κάτι που σε τελική ανάλυση με κάνει να αναθεωρώ το τι είναι αναπηρία και ποιος είναι πραγματικά ανάπηρος
Αναπηρία είναι η ανικανότητα του μυαλού να σκεφτεί πέρα από τον εαυτούλη μας, η οποία είναι επικίνδυνη και κατακριτέα.
Σχόλια : 1) Παρατηρείστε τον μαλάκα με την BMW που έχει παρκάρει!!!!!!!!!! (1:35)
2) Τούς ένστολους ΒΛΆΚΕΣ που δεν του βάζουν την BMW στον......... (1:39)
3)Τίς καταπληκτικές ράμπες στίς διαβάσεις (3:13-3:34)
4)Θαυμάστε (4:37-4:52)
5) Σωπάτε καλέ μιά ράμπα. Και τί ράμπα!!!!!!!!! (4:55-5:07)
6) Τί να προτοθαυμάσει κανείς TRIAL με καροτσάκι!!!!!!!!!!! (5:26)
7) Πάλι καλά που βρέθηκε και ο χριστιανός Γιωργήηηηηηηηηη(5:45)
8)Και ναι. Ο κουστουμάτος άκουσε κατενόησε και ΘΑ λύσει το πρόβλημα.
Κούνια που σας κούναγε όλους!!!!!!!!!!!!!!!!(6:56)
9)Και άλλες ράμπες, θαύμα τεχνικής (7:28-7:44, 7:50-7:58)
10) Χίλια μπράβο σε αυτόν που έβαλε ράμπες στο σχολείο (8:35-9:24)
Τέλος εγώ πήγα στον καθρεύτη μου και αυτοφτύστικαγια τα χάλια.
Σειρά σας κύριοι και κυρίες
Κυριακή 31 Μαΐου 2009
Ευρωεκλογές 2009
Και ναι. Έφτασε η ώρα. Η ώρα των εκλογών. Των ευρωεκλογών για την ακρίβεια, αλλά τι σημασία έχει. Εκλογές να είναι..........
Είναι λοιπόν η στιγμή που ο κάθε ένας από εμάς, τους Έλληνες πολίτες, εμείς ο αποκαλούμενος κυρίαρχος λαός, να προσέλθουμε στα εκλογικά τμήματα για να εκφράσουμε την προτίμησή μας για αυτόν που θα μας εκπροσωπήσει στήν ευρωβουλή.
Ένας ένας θα εισέλθουμε όπισθεν του του πάνινου διαχωριστικού, κοινός παραβάν, να διαλέξουμε τον πολιτικό φορέα της προτίμησής μας, να βάλουμε σταυρό δείγμα εμπιστοσύνης προς το πρόσωπό του, στον υποψήφιο της επιλογής μας και τέλος να ρίξουμε τον κλειστό φάκελο στήν κάλπη. Ναι σε αυτό το τετράγωνο κουτί με την σχισμή από πάνω που από αυτό, το βράδυ της Κυριακής 07/06/09 θα βγουν οι επόμενοι ευρωβουλευτές, σαν τα κουνέλια από το καπέλο ταχυδακτυλουργού ένα πράγμα, αυτοί δηλαδή που θα μας εκπροσωπήσουν στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και θα μοχθήσουν για τα συμφέροντα της χώρας και των πολιτών της με σεβασμό και υπευθυνότητα όπως πάντα έκαναν.
Όμως πριν φτάσουμε σε αυτή την μέρα όπου θα εκφράσουμε την θέλησή μας, πρέπει να περάσουμε από μια περίοδο, όχι σαν αυτή της γυναίκας, μην μπερδεύεστε, όπου οι πολιτικοί μας ταγοί και οι κάθε λογής αυτόκλητοι εθνοσωτήρες, και ποιός σου είπε ότι θέλουμε να μας σώσεις εσύ ρε??, θα μας παρουσιάσουν τα παρελθόντια πεπραγμένα τους, πχ Ζίμενς, Βατοπαίδια και λοιπές θεόπνευστες μιζορεμούλες, ως δείγμα της φοβερής αξιοπιστίας τους, της σοφής στρατηγικής που ακολούθησαν, και βέβαια θα μας παρουσιάσουν τα σχέδια τους για το μέλλον.
-Θα σας φτιάξουμε λιμάνι
-Μα δεν έχουμε θάλασσα
-Θα σας φέρουμε και θάλασσα
-Μύκονο θα σας κάνουμε.
Όλα αυτά, απόσταγμα τρίσβαθιας, και πολλές φορές τετράσβαθιας, μελέτης, εντόνων πολιτικών ζυμώσεων, σαν τα ψωμί ένα πράγμα, έχουν ως επίκεντρο την ευδοκίμηση της χώρας και την πρόοδο των πολιτών. Θα παρακολουθήσουμε ομιλίες, ντιμπέιτ, κόσμιες και απόλυτα κατανοητές δημοκρατικές συνομιλίες, αφού δεν πέφτουν πυροβολισμοί, μεταξύ πολιτικών, στα απόλυτα δημοκρατικά και παροιμιόδους αμερολυψίας, μέσα μαζικής ενημέρωσης, των οποίων η συμβολή στην ορθή μόρφωση των πολιτών είναι μεγάλη και αναμφισβήτητη, με κορυφαία θεματολογία,
-Και τι χρώμα θα έχει ο μύλος
-Μπλε
-Και γιατί να έχει μπλέ??
-Και τι να έχει??
-Πράσινο
-Και γιατί να μην είναι κόκκινο??
-Και προς τα που θα γυρνά ο μύλος??
-Δεξιά
-Και γιατί να γυρνά δεξιά??
-Και πώς να γυρνά??
-Αριστερά
όπου σχέδια παρουσιάζονται, αναλύονται εις βάθος, πηγάδι απύθμενο, και μεταδίδονται από αυτά σε κάθε γωνιά της χώρας, σαν την χολέρα ένα πράγμα, ώστε ο απόλυτα πληροφορημένος, και πολιτικά ώριμος πολίτης, με ορθά κριτήρια, θα τον ψηφίσω γιατί έβαλε την γριά στο νοσοκομείο, με διόρισε κλητήρα στο υπουργείο, έβαλε την στάση έξω από το κατάστημά μου, έφερε το παιδί όταν ήταν φαντάρος με μετάθεση από τον Έβρο πίσω στο σπίτι, και βαθιά αίσθηση του σοβαρού του καθήκοντος, να σταθεί επάξια στην πρόκληση αυτής της κορυφαία στιγμής της δημοκρατίας.
Φιλότιμο
Μια λέξη που οι κύριοι στήν διασταύρωση Β Σοφίας και Αμαλίας ΔΕΝ ΓΝΩΡΊΖΟΥΝ ΤΗΝ ΎΠΑΡΞΗ ΤΗΣ
Είναι λοιπόν η στιγμή που ο κάθε ένας από εμάς, τους Έλληνες πολίτες, εμείς ο αποκαλούμενος κυρίαρχος λαός, να προσέλθουμε στα εκλογικά τμήματα για να εκφράσουμε την προτίμησή μας για αυτόν που θα μας εκπροσωπήσει στήν ευρωβουλή.
Ένας ένας θα εισέλθουμε όπισθεν του του πάνινου διαχωριστικού, κοινός παραβάν, να διαλέξουμε τον πολιτικό φορέα της προτίμησής μας, να βάλουμε σταυρό δείγμα εμπιστοσύνης προς το πρόσωπό του, στον υποψήφιο της επιλογής μας και τέλος να ρίξουμε τον κλειστό φάκελο στήν κάλπη. Ναι σε αυτό το τετράγωνο κουτί με την σχισμή από πάνω που από αυτό, το βράδυ της Κυριακής 07/06/09 θα βγουν οι επόμενοι ευρωβουλευτές, σαν τα κουνέλια από το καπέλο ταχυδακτυλουργού ένα πράγμα, αυτοί δηλαδή που θα μας εκπροσωπήσουν στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και θα μοχθήσουν για τα συμφέροντα της χώρας και των πολιτών της με σεβασμό και υπευθυνότητα όπως πάντα έκαναν.
Όμως πριν φτάσουμε σε αυτή την μέρα όπου θα εκφράσουμε την θέλησή μας, πρέπει να περάσουμε από μια περίοδο, όχι σαν αυτή της γυναίκας, μην μπερδεύεστε, όπου οι πολιτικοί μας ταγοί και οι κάθε λογής αυτόκλητοι εθνοσωτήρες, και ποιός σου είπε ότι θέλουμε να μας σώσεις εσύ ρε??, θα μας παρουσιάσουν τα παρελθόντια πεπραγμένα τους, πχ Ζίμενς, Βατοπαίδια και λοιπές θεόπνευστες μιζορεμούλες, ως δείγμα της φοβερής αξιοπιστίας τους, της σοφής στρατηγικής που ακολούθησαν, και βέβαια θα μας παρουσιάσουν τα σχέδια τους για το μέλλον.
-Θα σας φτιάξουμε λιμάνι
-Μα δεν έχουμε θάλασσα
-Θα σας φέρουμε και θάλασσα
-Μύκονο θα σας κάνουμε.
Όλα αυτά, απόσταγμα τρίσβαθιας, και πολλές φορές τετράσβαθιας, μελέτης, εντόνων πολιτικών ζυμώσεων, σαν τα ψωμί ένα πράγμα, έχουν ως επίκεντρο την ευδοκίμηση της χώρας και την πρόοδο των πολιτών. Θα παρακολουθήσουμε ομιλίες, ντιμπέιτ, κόσμιες και απόλυτα κατανοητές δημοκρατικές συνομιλίες, αφού δεν πέφτουν πυροβολισμοί, μεταξύ πολιτικών, στα απόλυτα δημοκρατικά και παροιμιόδους αμερολυψίας, μέσα μαζικής ενημέρωσης, των οποίων η συμβολή στην ορθή μόρφωση των πολιτών είναι μεγάλη και αναμφισβήτητη, με κορυφαία θεματολογία,
-Και τι χρώμα θα έχει ο μύλος
-Μπλε
-Και γιατί να έχει μπλέ??
-Και τι να έχει??
-Πράσινο
-Και γιατί να μην είναι κόκκινο??
-Και προς τα που θα γυρνά ο μύλος??
-Δεξιά
-Και γιατί να γυρνά δεξιά??
-Και πώς να γυρνά??
-Αριστερά
όπου σχέδια παρουσιάζονται, αναλύονται εις βάθος, πηγάδι απύθμενο, και μεταδίδονται από αυτά σε κάθε γωνιά της χώρας, σαν την χολέρα ένα πράγμα, ώστε ο απόλυτα πληροφορημένος, και πολιτικά ώριμος πολίτης, με ορθά κριτήρια, θα τον ψηφίσω γιατί έβαλε την γριά στο νοσοκομείο, με διόρισε κλητήρα στο υπουργείο, έβαλε την στάση έξω από το κατάστημά μου, έφερε το παιδί όταν ήταν φαντάρος με μετάθεση από τον Έβρο πίσω στο σπίτι, και βαθιά αίσθηση του σοβαρού του καθήκοντος, να σταθεί επάξια στην πρόκληση αυτής της κορυφαία στιγμής της δημοκρατίας.
Φιλότιμο
Μια λέξη που οι κύριοι στήν διασταύρωση Β Σοφίας και Αμαλίας ΔΕΝ ΓΝΩΡΊΖΟΥΝ ΤΗΝ ΎΠΑΡΞΗ ΤΗΣ
Δευτέρα 25 Μαΐου 2009
Το Γαλάζιο φουστάνι
Μόλις είχε σχολάσει από την δουλειά του. Παρ ότι κόντευε καλοκαίρι στον ουρανό μαζεύονταν μαύρα σύννεφα σημάδι ότι πλησίαζε βροχή. Ότι είχε μπει στο λεωφορείο όταν οι πρώτες σταγόνες σημάδεψαν τα τζάμια, και η πρώτη αστραπή έσκισε με την λάμψη της το βαρύ γκρίζο ουρανό.
-Αυτό μας έλειπε τώρα, σιγομουρμούρισε, κοιτώντας έξω από το παράθυρο την βροχή να δυναμώνει.
Το καλοκαιρινό μπουρίνι που είχε ξεσπάσει είχε μετατρέψει τους δρόμους σε ρυάκια ενώ οι περαστικοί έτρεχαν να προφυλαχθούν από τις χοντρές σταγόνες.
Όσο περνούσε η ώρα και το λεωφορείο πλησίαζε προς το τέρμα, εκείνος, βλέποντας την βροχή να μην σταματά αλλά να παραμένει στον ίδιο δυνατό ρυθμό άρχισε να ανησυχεί. Έπρεπε να περπατήσει ως τον σταθμό του μετρό. Αν ο καιρός ήταν καλός δεν θα τον ένοιαζε, αφού κάθε μέρα έκανε την ίδια διαδρομή δυο φορές και την είχε μάθει πια, αλλά τώρα σκεφτόταν ότι θα γινόταν μούσκεμα και έπρεπε να βρει ένα μέρος για να προφυλαχθεί μέχρι να σταματήσει η μπόρα.
Βυθισμένος μέσα σε αυτές τις σκέψεις και με την κούραση να του φέρνει μια γλυκιά ζαλάδα, ούτε κατάλαβε για πότε το λεωφορείο έφτασε στο τέρμα και βρέθηκε στον δρόμο μαζί με άλλους διαβάτες να τρέχει να βρει ένα μέρος να προφυλαχθεί.
Χώθηκε βιαστικά κάτω από ένα μπαλκόνι που εξείχε στον δρόμο έξω από ένα τυροπιτάδικο, πού ο ιδιοκτήτης του ευχαριστούσε τον θεό γι' αυτήν την απρόσμενη νεροποντή που του γέμισε το μαγαζί πελάτες. Ένιωθε ότι πεινούσε. Αγόρασε μια τυρόπιτα με ένα χυμό και άρχισε να περπατά κάτω από το μπαλκόνι κοιτάζοντας τις βιτρίνες των καταστημάτων που βρίσκονταν εκεί για να του περάσει η ώρα. Αδιάφορα έριξε μια ματιά σε μια βιτρίνα με γυναικεία ρούχα. Η ματιά του όμως ξαναγύρισε μένοντας να κοιτάζει ένα γαλάζιο φουστάνι που βρισκόταν εκεί φορεμένο σε μια κούκλα. Ήταν ένα από αυτά με τα τιραντάκια μακριά μέχρι το γόνατο με διάφορες αποχρώσεις του γαλάζιου να κάνουν κυκλικά σχέδια σε όλη την επιφάνεια του υφάσματος. Ήταν ολόιδιο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια με εκείνο, που είχε δει εκείνη σε μια βιτρίνα πριν αρκετό καιρό.
Εκείνη, ήταν μια αδύνατη κοπέλα περίπου στο 1,60 με κοντά καστανόξανθα μαλλιά, αδύνατη, σκάρτα 50 κιλά, με αναλογίες καλές για το τύπο του σώματός της που στο λευκό της πρόσωπο υπήρχε ένα υπέροχο χαμόγελο και τα μάτια της. Αυτά τα υπέροχα σκούρα πράσινα μάτια, με την λεπτή μαύρη γραμμή να ορίζει το τέλος της κόρης τόσο προς την εσωτερική όσο και προς την εξωτερική πλευρά, που τα συνόδευαν μαύρες φυσικές μακριές βλεφαρίδες και τα έκαναν ακόμα πιο εντυπωσιακά.
Είχαν βγει για ψώνια εκείνη την ηλιόλουστη ανοιξιάτικη μέρα. Πλησίαζε μεσημέρι και οι δυο από το ένα χέρι κρατούσαν σακούλες με τα ψώνια που είχαν είδη κάνει, και από το άλλο κρατούνταν μεταξύ τους, όπως κάθε φορά που ήταν μαζί, και για όσο ήταν μαζί.
Αυτός είχε ολοκληρώσει τα ψώνια, εκείνη όμως ήθελε ένα φουστάνι ακόμα να αγοράσει. Πήγαιναν σε μαγαζιά κοιτούσαν βιτρίνες, δοκίμαζε διάφορα φορέματα αλλά δεν έβρισκε κάτι που να της αρέσει. Εκείνος υπομονετικά την συνόδευε από μαγαζί σε μαγαζί αδιαμαρτύρητα, και της έλεγε την γνώμη του κάθε φορά που εκείνη του την ζητούσε.
-Δεν βρίσκω κάτι που να μου αρέσει. Δεν πειράζει όμως θα κατέβουμε κάποια άλλη φορά και βλέπουμε.
-Ωραία. Πάμε και για εκείνον τον καφέ τώρα??
-Πάμε.
Τράβηξαν για την υπαίθρια καφετέρια μέσα στο πάρκο που συνήθιζαν να πηγαίνουν όταν βρίσκονταν εκεί.
Καθώς περπατούσαν ανταλλάσσοντας πειράγματα και γελώντας εκείνος πρόσεξε ένα μαγαζί με γυναικεία ρούχα που δεν είχαν πάει.
-Κοίτα, της είπε, πάμε να δούμε τι έχει και εκεί.
-Αυτό είναι ακριβό μαγαζί, έχει ωραία πράγματα αλλά....
-Δεν πειράζει πάμε.
Πήγαν και στάθηκαν μπροστά στην βιτρίνα. Εκείνη βλέποντας το γαλάζιο φουστάνι, φορεμένο σε μια πλαστική κούκλα, έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Εκείνος βλέποντάς την κατάλαβε. Της άρεσε, πάρα πολύ.
-Είναι πολύ ωραίο, σχολίασε εκείνος, και θα πρέπει να σού πηγαίνει πολύ.
-Υπέροχο, είπε εκείνη, μου αρέσει πολύ.
Αμέσως ξεκρέμασε το σακιδιάκι που ήταν κρεμασμένο στην πλάτη της, με όλα τα πράγματά της μέσα, έβγαλε το πορτοφόλι της και μέτρησε τα χρήματά που της είχαν μείνει.
-Αχ δεν φτάνουν, είπε παραπονεμένα.
-Δεν πειράζει πάμε μέσα να το δοκιμάσεις.
Μπήκαν μέσα στο κατάστημα, η πωλήτρια βρήκε το νούμερο της και σε λίγο εκείνη, βγήκε από το δοκιμαστήριο φορώντας το φόρεμα.
Ήταν πραγματικά σαν να είχε ραφτεί για εκείνη, με λίγα λόγια τέλειο.
Εκείνη το θαύμαζε στον καθρέφτη του καταστήματος και εκείνος θαύμαζε εκείνη. Ήταν πραγματικά υπέροχη με αυτό το ρούχο.
Μετά από λίγο καθισμένοι σε ένα τραπεζάκι του καφέ συζητούσαν για τα ψώνια τους.
Εκείνη μάταια προσπαθούσε να κρύψει το πόσο της άρεσε εκείνο το ρούχο και την απογοήτευσή της που δεν μπόρεσε να το αγοράσει. Έβλεπε τα ψώνια που είχε κάνει εντελώς άκεφη και όλο το βλέμμα της πλανιόταν προς την πλευρά εκείνου του καταστήματος.
Φεύγοντας την συνόδεψε μέχρι το σπίτι της και μετά την καθιερωμένη πια αγκαλιά και το φιλί χώρισαν. Εκείνος όμως δεν πήγε σπίτι του. Του είχε έρθει μια ιδέα που θα έκανε την καλή του να πετάξει από την χαρά της. Θα της αγόραζε εκείνος το φουστάνι και θα της έκανε έκπληξη.
Η επόμενη μέρα ήταν Κυριακή. Οι δικοί της θα έλειπαν στο εξοχικό, και συμφώνησαν να περάσει από το σπίτι της, όπου θα μπορούσαν αν ήθελαν να μείνουν με την ησυχία τους. Εκείνος επίτηδες φόρεσε ένα ελαφρύ μπουφάν για να κρύψει μέσα την σακούλα με το ρούχο και το κόκκινο τριαντάφυλλο που για εκείνη είχε αγοράσει και πήγε πιο νωρίς σπίτι της.
Εκείνη ετοιμαζόταν για μπάνιο.
-Θα τελειώσω σε δυο λεπτάκια του είπε.
Εκείνος έμεινε μόνος. Πήγε στο δωμάτιό της, άνοιξε την ντουλάπα, κρέμασε το φόρεμα σε μια άδεια κρεμάστρα, στερέωσε με σελοτέιπ το τριαντάφυλλο πάνω στην κρεμάστρα και κάθισε στον καναπέ του σαλονιού με ένα ποτήρι χυμό στο χέρι, σαν να μην συμβαίνει τίποτε, περιμένοντας την να τελείωση.
Βγήκε φορώντας το ροζ μπουρνούζι της και πήγε στο δωμάτιο της να ετοιμαστεί.
Μετά από λίγο ακούστηκε να ανοίγει η πόρτα της ντουλάπας και σε λίγα δευτερόλεπτα εκείνη να φωνάζει.
-Χριστέ μου. Δεν το πιστεύω.
Γύρισε στο σαλόνι φορώντας μόνο τα εσώρουχά της κρατώντας στην αγκαλιά της το ρούχο και το τριαντάφυλλο.
-Μου αγόρασες το φουστάνι. Δεν το πιστεύω. Πες μου ότι δεν ονειρεύομαι. Είσαι απίστευτος. Και το λουλούδι. Υπέροχο. Είσαι απίστευτος. Είσαι... Είσαι....
Εκείνος την κοιτούσε χαμογελώντας. Έλαμπε από χαρά. Εκείνη την στιγμή ήταν πιο όμορφη από κάθε άλλη φορά. Δεν χόρταινε να την βλέπει να κάνει σαν παιδί.
Αυτό το φόρεμα θα έλεγε κανένας ότι έγινε δεύτερο δέρμα της. Δεν έχανε την ευκαιρία να το φορά.
Το φορούσε ακόμα και όταν αντάλλαξαν την τελευταία αγκαλιά, το τελευταίο φιλί.
Η βροχή δεν είχε σταματήσει. Οι αστραπές ακόμα έσκιζαν τον μολυβί ουρανό και τα μπουμπουνητά δήλωναν την δύναμη της φύσης, καλύπτοντας κάθε λίγο την μονότονη βουή της πόλης. Εκείνος στεκόταν ακόμα μπροστά στην βιτρίνα με το γαλάζιο φουστάνι, και σαν να ξύπνησε από λήθαργο, με, ποιος ξέρει γιατί, το κεφάλι βαρύ, αψηφώντας την βροχή, άρχισε να τρέχει προς τον σταθμό του μετρό, θέλοντας περισσότερο να ξεφύγει από τις αναμνήσεις παρά από την βροχή που τον μούσκεψε ως το κόκαλο.
-Αυτό μας έλειπε τώρα, σιγομουρμούρισε, κοιτώντας έξω από το παράθυρο την βροχή να δυναμώνει.
Το καλοκαιρινό μπουρίνι που είχε ξεσπάσει είχε μετατρέψει τους δρόμους σε ρυάκια ενώ οι περαστικοί έτρεχαν να προφυλαχθούν από τις χοντρές σταγόνες.
Όσο περνούσε η ώρα και το λεωφορείο πλησίαζε προς το τέρμα, εκείνος, βλέποντας την βροχή να μην σταματά αλλά να παραμένει στον ίδιο δυνατό ρυθμό άρχισε να ανησυχεί. Έπρεπε να περπατήσει ως τον σταθμό του μετρό. Αν ο καιρός ήταν καλός δεν θα τον ένοιαζε, αφού κάθε μέρα έκανε την ίδια διαδρομή δυο φορές και την είχε μάθει πια, αλλά τώρα σκεφτόταν ότι θα γινόταν μούσκεμα και έπρεπε να βρει ένα μέρος για να προφυλαχθεί μέχρι να σταματήσει η μπόρα.
Βυθισμένος μέσα σε αυτές τις σκέψεις και με την κούραση να του φέρνει μια γλυκιά ζαλάδα, ούτε κατάλαβε για πότε το λεωφορείο έφτασε στο τέρμα και βρέθηκε στον δρόμο μαζί με άλλους διαβάτες να τρέχει να βρει ένα μέρος να προφυλαχθεί.
Χώθηκε βιαστικά κάτω από ένα μπαλκόνι που εξείχε στον δρόμο έξω από ένα τυροπιτάδικο, πού ο ιδιοκτήτης του ευχαριστούσε τον θεό γι' αυτήν την απρόσμενη νεροποντή που του γέμισε το μαγαζί πελάτες. Ένιωθε ότι πεινούσε. Αγόρασε μια τυρόπιτα με ένα χυμό και άρχισε να περπατά κάτω από το μπαλκόνι κοιτάζοντας τις βιτρίνες των καταστημάτων που βρίσκονταν εκεί για να του περάσει η ώρα. Αδιάφορα έριξε μια ματιά σε μια βιτρίνα με γυναικεία ρούχα. Η ματιά του όμως ξαναγύρισε μένοντας να κοιτάζει ένα γαλάζιο φουστάνι που βρισκόταν εκεί φορεμένο σε μια κούκλα. Ήταν ένα από αυτά με τα τιραντάκια μακριά μέχρι το γόνατο με διάφορες αποχρώσεις του γαλάζιου να κάνουν κυκλικά σχέδια σε όλη την επιφάνεια του υφάσματος. Ήταν ολόιδιο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια με εκείνο, που είχε δει εκείνη σε μια βιτρίνα πριν αρκετό καιρό.
Εκείνη, ήταν μια αδύνατη κοπέλα περίπου στο 1,60 με κοντά καστανόξανθα μαλλιά, αδύνατη, σκάρτα 50 κιλά, με αναλογίες καλές για το τύπο του σώματός της που στο λευκό της πρόσωπο υπήρχε ένα υπέροχο χαμόγελο και τα μάτια της. Αυτά τα υπέροχα σκούρα πράσινα μάτια, με την λεπτή μαύρη γραμμή να ορίζει το τέλος της κόρης τόσο προς την εσωτερική όσο και προς την εξωτερική πλευρά, που τα συνόδευαν μαύρες φυσικές μακριές βλεφαρίδες και τα έκαναν ακόμα πιο εντυπωσιακά.
Είχαν βγει για ψώνια εκείνη την ηλιόλουστη ανοιξιάτικη μέρα. Πλησίαζε μεσημέρι και οι δυο από το ένα χέρι κρατούσαν σακούλες με τα ψώνια που είχαν είδη κάνει, και από το άλλο κρατούνταν μεταξύ τους, όπως κάθε φορά που ήταν μαζί, και για όσο ήταν μαζί.
Αυτός είχε ολοκληρώσει τα ψώνια, εκείνη όμως ήθελε ένα φουστάνι ακόμα να αγοράσει. Πήγαιναν σε μαγαζιά κοιτούσαν βιτρίνες, δοκίμαζε διάφορα φορέματα αλλά δεν έβρισκε κάτι που να της αρέσει. Εκείνος υπομονετικά την συνόδευε από μαγαζί σε μαγαζί αδιαμαρτύρητα, και της έλεγε την γνώμη του κάθε φορά που εκείνη του την ζητούσε.
-Δεν βρίσκω κάτι που να μου αρέσει. Δεν πειράζει όμως θα κατέβουμε κάποια άλλη φορά και βλέπουμε.
-Ωραία. Πάμε και για εκείνον τον καφέ τώρα??
-Πάμε.
Τράβηξαν για την υπαίθρια καφετέρια μέσα στο πάρκο που συνήθιζαν να πηγαίνουν όταν βρίσκονταν εκεί.
Καθώς περπατούσαν ανταλλάσσοντας πειράγματα και γελώντας εκείνος πρόσεξε ένα μαγαζί με γυναικεία ρούχα που δεν είχαν πάει.
-Κοίτα, της είπε, πάμε να δούμε τι έχει και εκεί.
-Αυτό είναι ακριβό μαγαζί, έχει ωραία πράγματα αλλά....
-Δεν πειράζει πάμε.
Πήγαν και στάθηκαν μπροστά στην βιτρίνα. Εκείνη βλέποντας το γαλάζιο φουστάνι, φορεμένο σε μια πλαστική κούκλα, έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Εκείνος βλέποντάς την κατάλαβε. Της άρεσε, πάρα πολύ.
-Είναι πολύ ωραίο, σχολίασε εκείνος, και θα πρέπει να σού πηγαίνει πολύ.
-Υπέροχο, είπε εκείνη, μου αρέσει πολύ.
Αμέσως ξεκρέμασε το σακιδιάκι που ήταν κρεμασμένο στην πλάτη της, με όλα τα πράγματά της μέσα, έβγαλε το πορτοφόλι της και μέτρησε τα χρήματά που της είχαν μείνει.
-Αχ δεν φτάνουν, είπε παραπονεμένα.
-Δεν πειράζει πάμε μέσα να το δοκιμάσεις.
Μπήκαν μέσα στο κατάστημα, η πωλήτρια βρήκε το νούμερο της και σε λίγο εκείνη, βγήκε από το δοκιμαστήριο φορώντας το φόρεμα.
Ήταν πραγματικά σαν να είχε ραφτεί για εκείνη, με λίγα λόγια τέλειο.
Εκείνη το θαύμαζε στον καθρέφτη του καταστήματος και εκείνος θαύμαζε εκείνη. Ήταν πραγματικά υπέροχη με αυτό το ρούχο.
Μετά από λίγο καθισμένοι σε ένα τραπεζάκι του καφέ συζητούσαν για τα ψώνια τους.
Εκείνη μάταια προσπαθούσε να κρύψει το πόσο της άρεσε εκείνο το ρούχο και την απογοήτευσή της που δεν μπόρεσε να το αγοράσει. Έβλεπε τα ψώνια που είχε κάνει εντελώς άκεφη και όλο το βλέμμα της πλανιόταν προς την πλευρά εκείνου του καταστήματος.
Φεύγοντας την συνόδεψε μέχρι το σπίτι της και μετά την καθιερωμένη πια αγκαλιά και το φιλί χώρισαν. Εκείνος όμως δεν πήγε σπίτι του. Του είχε έρθει μια ιδέα που θα έκανε την καλή του να πετάξει από την χαρά της. Θα της αγόραζε εκείνος το φουστάνι και θα της έκανε έκπληξη.
Η επόμενη μέρα ήταν Κυριακή. Οι δικοί της θα έλειπαν στο εξοχικό, και συμφώνησαν να περάσει από το σπίτι της, όπου θα μπορούσαν αν ήθελαν να μείνουν με την ησυχία τους. Εκείνος επίτηδες φόρεσε ένα ελαφρύ μπουφάν για να κρύψει μέσα την σακούλα με το ρούχο και το κόκκινο τριαντάφυλλο που για εκείνη είχε αγοράσει και πήγε πιο νωρίς σπίτι της.
Εκείνη ετοιμαζόταν για μπάνιο.
-Θα τελειώσω σε δυο λεπτάκια του είπε.
Εκείνος έμεινε μόνος. Πήγε στο δωμάτιό της, άνοιξε την ντουλάπα, κρέμασε το φόρεμα σε μια άδεια κρεμάστρα, στερέωσε με σελοτέιπ το τριαντάφυλλο πάνω στην κρεμάστρα και κάθισε στον καναπέ του σαλονιού με ένα ποτήρι χυμό στο χέρι, σαν να μην συμβαίνει τίποτε, περιμένοντας την να τελείωση.
Βγήκε φορώντας το ροζ μπουρνούζι της και πήγε στο δωμάτιο της να ετοιμαστεί.
Μετά από λίγο ακούστηκε να ανοίγει η πόρτα της ντουλάπας και σε λίγα δευτερόλεπτα εκείνη να φωνάζει.
-Χριστέ μου. Δεν το πιστεύω.
Γύρισε στο σαλόνι φορώντας μόνο τα εσώρουχά της κρατώντας στην αγκαλιά της το ρούχο και το τριαντάφυλλο.
-Μου αγόρασες το φουστάνι. Δεν το πιστεύω. Πες μου ότι δεν ονειρεύομαι. Είσαι απίστευτος. Και το λουλούδι. Υπέροχο. Είσαι απίστευτος. Είσαι... Είσαι....
Εκείνος την κοιτούσε χαμογελώντας. Έλαμπε από χαρά. Εκείνη την στιγμή ήταν πιο όμορφη από κάθε άλλη φορά. Δεν χόρταινε να την βλέπει να κάνει σαν παιδί.
Αυτό το φόρεμα θα έλεγε κανένας ότι έγινε δεύτερο δέρμα της. Δεν έχανε την ευκαιρία να το φορά.
Το φορούσε ακόμα και όταν αντάλλαξαν την τελευταία αγκαλιά, το τελευταίο φιλί.
Η βροχή δεν είχε σταματήσει. Οι αστραπές ακόμα έσκιζαν τον μολυβί ουρανό και τα μπουμπουνητά δήλωναν την δύναμη της φύσης, καλύπτοντας κάθε λίγο την μονότονη βουή της πόλης. Εκείνος στεκόταν ακόμα μπροστά στην βιτρίνα με το γαλάζιο φουστάνι, και σαν να ξύπνησε από λήθαργο, με, ποιος ξέρει γιατί, το κεφάλι βαρύ, αψηφώντας την βροχή, άρχισε να τρέχει προς τον σταθμό του μετρό, θέλοντας περισσότερο να ξεφύγει από τις αναμνήσεις παρά από την βροχή που τον μούσκεψε ως το κόκαλο.
Σάββατο 16 Μαΐου 2009
Ο Λαβύρινθος
Εκεί στεκόσουν. Μπροστά στο σκοτεινό χάσμα που όριζε την αρχή του λαβυρίνθου.
Δίπλα σου εκείνη, όμορφη, λαμπερή σαν τον ήλιο. Σου χαμογέλασε. Δεν φοβάμαι, σου είπε, ξέρω ότι θα τα καταφέρεις. Σού έδωσε την άκρη του νήματος μαζί με ένα φιλί.
Εγώ θα κρατώ την άλλη άκρη, να μην χαθείς. Θα σε περιμένω, εδώ. Όσο και αν χρειαστεί. Θα είμαι εδώ.
Της χαμογέλασες. Πήρες την άκρη του νήματος. Προχώρησες μερικά βήματα προς την είσοδο. Κάτι ξέχασες, γύρισες πίσω τρέχοντας. Ήθελες να πάρεις ακόμα ένα φιλί να έχεις φυλαχτό και την εικόνα του φωτεινού της χαμόγελου να σου φωτίζει τον δρόμο.
Πλησίασες την είσοδο. Το νήμα που σας ένωνε είχε αρχίσει να ξετυλίγεται.
Γύρισες να την κοιτάξεις ακόμα μια φορά πριν περάσεις στον κόσμο του σκοτεινού πιθανόν.
Άρχισες να περπατάς σε λασπωμένους διαδρόμους, ανάμεσα σε μαύρους γεμάτους μούχλα τοίχους, όμως δεν σταμάτησες. Eίχες την εικόνα της να σε φυλάει και την λάμψη του χαμόγελου της να σου φωτίζει τον δρόμο. Έφτασες στο τέλος του διαδρόμου. Μπροστά σου ένας κάθετος διάδρομος, και το ερώτημα που σου υπέβαλε. Δεξιά η αριστερά??
Έμεινες να κοιτάζεις για λίγο. Γύρισες το κεφάλι κοίταξες προς τις δυό κατευθύνσεις. Τόσο δεξιά όσο και αριστερά οι διάδρομοι τραβούσαν μακριά χωρίς να φαίνεται το τέλος ενώ κάθε τόσο ανοίγματα φαίνονταν δεξιά και αριστερά με το ίδιο ερώτημα να υποβάλουν. Δεξιά η Αριστερά??
Κοίταξες πίσω σου. Στην μακρινή πια είσοδο φαινόταν η φιγούρα της να κρατά την άλλη άκρη του νήματος με τον ελαφρύ βοριά να παίζει πότε ανάμεσα στις δίπλες του φορέματος της και πότε να της χαϊδεύει τα μακριά μαλλιά. Την ένοιωσες να σου χαμογελά από την ζέστη που άρχισε να σε πλημμυρίζει. Πήρες την απόφαση. Δεξιά. Προχώρησες και στο επόμενο ερώτημα απάντησες αριστερά. Προχωρούσες απαντώντας στα ερωτήματα, πότε δεξιά και πότε αριστερά καταπώς σου φαινόταν πιο σωστό να πράξεις. Είχες μπει βαθιά πια μέσα στους διαδρόμους, αλλά δεν φοβόσουν είχες στην ζώνη σου δεμένο το νήμα που σε ένωνε με το φως με εκείνη να κρατά την άκρη του.
Κοντοστάθηκες λίγο. Χάιδεψες το νήμα. Άραγε εκείνη ένοιωσε το χάδι?? Ξανάρχισες να περπατάς απαντώντας κάθε τόσο στα ερωτήματα, δεξιά αριστερά αριστερά δεξιά.
Το τράβηγμα που ένιωσες στήν ζώνη τι να ήταν??
Άπλωσες το χέρι να πιάσεις το νήμα. Δεν υπήρχε. Γύρισες γρήγορα, το είδες να χάνετε στήν γωνιά προσπάθησες τρέχοντας να το ακολουθήσεις αλλά μάταια. Το έχασες. Μετά από λίγο ένα φοβερό γέλιο έφτασε μέχρι τα αυτιά σου. Ήταν εκείνης. Το αναγνώρισες αλλά πόσο διαφορετικό ακουγόταν τώρα. Καθώς σιγά σιγά ο ήχος του έσβησε χάθηκε το φυλαχτό, η μορφή της, και το φως που σου φώτιζε, το χαμόγελό της. Τότε κατάλαβες για πρώτη φορά πόσο κρύος και σκοτεινός ήταν ο λαβύρινθος.
Άρχισες πάλι να περπατάς προσπαθώντας να βρείς τον δρόμο για την έξοδο. Τα ερωτήματα τώρα σε χτυπούσαν αλύπητα, και εσύ αγωνιούσες να δώσεις απαντήσεις. Δεξιά. Όχι, αριστερά, η ίσως δεξιά. Αλλά πάλι.....μπορεί.....ίσως......πιθανόν.....μάλλον......
Πού βρέθηκες εδώ. Τι είναι εδώ. Έριξες μια ματιά. Το κέντρο του. Έφτασες στο κέντρο του. Εκεί υπήρχε κάτι σαν μεγάλο δωμάτιο. Μπήκες μέσα. Στη μέση του δωματίου ένας λάκκος βαθύς με τα τοιχώματα του κάθετα γλιστερά Κοίταξες γεμάτος περιέργεια. Μέσα του άνθρωποι. Πολλοί άνθρωποι να σε κοιτούν. Δεν μιλούσαν μόνο σε κοιτούσαν.
-Μα πώς βρεθήκατε εκεί μέσα??
Μόνη απάντηση η ηχώ της φωνής σου, έφτασε στά αυτιά σου επαναλαμβάνοντας την τελευταία σου λέξη πριν χαθεί και αυτή.
-Θα σας βοηθήσω να βγείτε είπε στους ανθρώπους.
Εκείνοι σε κοίταζαν καθώς ξάπλωνες μπρούμητα απλώνοντας συνχρόνος το χέρι σου μέσα στον λάκκο.
Οι άνθρωποι που ήταν μέσα άρχισαν να ανεβαίνουν ο ένας πάνω στις πλάτες του άλλου για να φτάσουν το χέρι. Το πλησίασαν και όταν το χέρι σου έπιασε το χέρι του πρώτου ανθρώπου τότε κατάλαβες. Ο άνθρωπος εκείνος προσπαθούσε να σε τραβήξει μέσα στον λάκκο. Σε λίγο ακόμα ένα χέρι σε άρπαξε, σε λίγο και άλλο και άλλο.............
Αγωνιζόσουν με όλες σου τις δυνάμεις να ξεφύγεις από τα χέρια που σε ήθελαν και εσένα όμηρο του λάκκου. Κατάφερες να ξεφύγεις αφήνοντας στά χέρια το ρούχο σου. Έβλεπες γυμνός και αποκαμωμένος τώρα τους ανθρώπους να ξεσπούν πάνω στο λευκό ύφασμα με λύσσα για την αποτυχία τους, σκίζοντας το και πατώντας τα κομμάτια του. Έκανες μερικά βήματα και κάθισες να ξεκουραστείς ακουμπώντας στον τοίχο.
Το σφύριγμα που ακούστηκε να σκίζει τον αέρα σου έκανε το αίμα να παγώσει. Από την πόρτα φάνηκε να μπαίνει στο δωμάτιο ένα τεράστιο φίδι. Πλησίασε τον λάκκο έχωσε το κεφάλι του μέσα και όταν το σήκωσε πάλι, τα πόδια ενός ανθρώπου εξείχαν από το στόμα του.
Με μια κίνηση τον κατάπιε. Γύρισε προς το μέρος σου, σε πλησίασε, ενώ εσύ κρατώντας το σπαθί ετοιμαζόσουν να πουλήσεις ακριβά το τομάρι σου.
-Λοιπόν, ήρθες και εσύ να με σκοτώσεις για να πάρεις τον θησαυρό μου?? σου είπε
-Όχι, του απάντησες, θέλω μόνο να βγω έξω.
-Και τότε γιατί μπήκες??
-Για να πάρω τον θησαυρό
-ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑχαχαχαχαχαχαχαχα γέλασε το φίδι δυνατά. Δεν θέλεις μόνο να βγεις έξω αλλά θέλεις και τον θησαυρό μου. Και πώς θα τον πάρεις λοιπόν χωρίς να με σκοτώσεις πρώτα?? Εμπρός λοιπόν. Έλα να με σκοτώσεις.
-Όχι. Δεν τον θέλω πια. Και δεν θέλω να σε σκοτώσω. Θέλω μόνο να σου ζητήσω να με βοηθήσεις να βρω ένα θησαυρό μεγαλύτερο, σπουδαιότερο από τον δικό σου.
-Μπα?? και ποιος είναι αυτός??
-Το φως του ήλιου.
-Έχεις δει τον θησαυρό μου
-Τον έχω ακουστά. Είναι σπουδαίος λένε.
-Και λίγα σου έχουν πει, και λένε. Έλα να στον δείξω.
Ακολούθησες το φίδι ανάμεσα στους σκοτεινούς διαδρόμους, σε ένα άλλο δωμάτιο.
-Κοίτα σου είπε το φίδι παραμερίζοντας
Μπήκε μέσα στο δωμάτιο. Όλα τα πλούτη του κόσμου θαρρείς μέσα σε εκείνο το δωμάτιο να ήταν.
Βουνά το χρυσάφι, οι πολύτιμες πέτρες. Αμύθητος πλούτος.
-Μα για να τον κάνεις δικό σου πρέπει πρώτα να με σκοτώσεις, είπε το φίδι προτάσσοντας τα δόντια τα γεμάτα με δηλητήριο. Εσύ όμως έβαλες το σπαθί στήν θήκη του.
-Δεν θα το κάνω, είπες, γυρίζοντας προς το φίδι, αλλά σου ζητώ την βοήθειά σου να βρω τον θησαυρό που εγώ ποθώ.
-Το φως του ήλιου, είπε το φίδι μαζεύοντας τα δόντια του.
-Ναι
-Είναι σπουδαιότερος θησαυρός από τον δικό μου λοιπόν??
-Ναι, είναι. Εκτός και αν θέλεις να με φάς όπως εκείνον τον άνθρωπο.
-Δεν τρώω ανθρώπους.
-Και εκείνος που έφαγες τι ήταν?? Είχε και εκείνος δυό πόδια, δυό χέρια, σώμα, κεφάλι, μύτη, μάτια, στόμα, σαν και εμένα ήταν.
-Μην σε ξεγελά η εικόνα. Δεν ήταν άνθρωπος. Μα έλα μην καθυστερούμε. Ο θησαυρός σου σε περιμένει.
Ο λαμπερός ήλιος ζέσταινε το γυμνό σου σώμα καθώς κατέβαινες την απότομη πλαγιά.
Περπατούσες με γοργά βήματα προς την πόλη. Εκεί στους πλακόστρωτους δρόμους ανάμεσα στο πολύβουο πλήθος την είδες. Πλησίασες την όμορφη κοπέλα, την έπιασες από το μπράτσο και της είπες.
-Εσύ τελικά είσαι το τέρας, και έμπηξες το σπαθί σου βαθιά, στο σώμα της ανάμεσα στα σφριγηλά της στήθη, κόβοντάς της το νήμα της ζωής
Δίπλα σου εκείνη, όμορφη, λαμπερή σαν τον ήλιο. Σου χαμογέλασε. Δεν φοβάμαι, σου είπε, ξέρω ότι θα τα καταφέρεις. Σού έδωσε την άκρη του νήματος μαζί με ένα φιλί.
Εγώ θα κρατώ την άλλη άκρη, να μην χαθείς. Θα σε περιμένω, εδώ. Όσο και αν χρειαστεί. Θα είμαι εδώ.
Της χαμογέλασες. Πήρες την άκρη του νήματος. Προχώρησες μερικά βήματα προς την είσοδο. Κάτι ξέχασες, γύρισες πίσω τρέχοντας. Ήθελες να πάρεις ακόμα ένα φιλί να έχεις φυλαχτό και την εικόνα του φωτεινού της χαμόγελου να σου φωτίζει τον δρόμο.
Πλησίασες την είσοδο. Το νήμα που σας ένωνε είχε αρχίσει να ξετυλίγεται.
Γύρισες να την κοιτάξεις ακόμα μια φορά πριν περάσεις στον κόσμο του σκοτεινού πιθανόν.
Άρχισες να περπατάς σε λασπωμένους διαδρόμους, ανάμεσα σε μαύρους γεμάτους μούχλα τοίχους, όμως δεν σταμάτησες. Eίχες την εικόνα της να σε φυλάει και την λάμψη του χαμόγελου της να σου φωτίζει τον δρόμο. Έφτασες στο τέλος του διαδρόμου. Μπροστά σου ένας κάθετος διάδρομος, και το ερώτημα που σου υπέβαλε. Δεξιά η αριστερά??
Έμεινες να κοιτάζεις για λίγο. Γύρισες το κεφάλι κοίταξες προς τις δυό κατευθύνσεις. Τόσο δεξιά όσο και αριστερά οι διάδρομοι τραβούσαν μακριά χωρίς να φαίνεται το τέλος ενώ κάθε τόσο ανοίγματα φαίνονταν δεξιά και αριστερά με το ίδιο ερώτημα να υποβάλουν. Δεξιά η Αριστερά??
Κοίταξες πίσω σου. Στην μακρινή πια είσοδο φαινόταν η φιγούρα της να κρατά την άλλη άκρη του νήματος με τον ελαφρύ βοριά να παίζει πότε ανάμεσα στις δίπλες του φορέματος της και πότε να της χαϊδεύει τα μακριά μαλλιά. Την ένοιωσες να σου χαμογελά από την ζέστη που άρχισε να σε πλημμυρίζει. Πήρες την απόφαση. Δεξιά. Προχώρησες και στο επόμενο ερώτημα απάντησες αριστερά. Προχωρούσες απαντώντας στα ερωτήματα, πότε δεξιά και πότε αριστερά καταπώς σου φαινόταν πιο σωστό να πράξεις. Είχες μπει βαθιά πια μέσα στους διαδρόμους, αλλά δεν φοβόσουν είχες στην ζώνη σου δεμένο το νήμα που σε ένωνε με το φως με εκείνη να κρατά την άκρη του.
Κοντοστάθηκες λίγο. Χάιδεψες το νήμα. Άραγε εκείνη ένοιωσε το χάδι?? Ξανάρχισες να περπατάς απαντώντας κάθε τόσο στα ερωτήματα, δεξιά αριστερά αριστερά δεξιά.
Το τράβηγμα που ένιωσες στήν ζώνη τι να ήταν??
Άπλωσες το χέρι να πιάσεις το νήμα. Δεν υπήρχε. Γύρισες γρήγορα, το είδες να χάνετε στήν γωνιά προσπάθησες τρέχοντας να το ακολουθήσεις αλλά μάταια. Το έχασες. Μετά από λίγο ένα φοβερό γέλιο έφτασε μέχρι τα αυτιά σου. Ήταν εκείνης. Το αναγνώρισες αλλά πόσο διαφορετικό ακουγόταν τώρα. Καθώς σιγά σιγά ο ήχος του έσβησε χάθηκε το φυλαχτό, η μορφή της, και το φως που σου φώτιζε, το χαμόγελό της. Τότε κατάλαβες για πρώτη φορά πόσο κρύος και σκοτεινός ήταν ο λαβύρινθος.
Άρχισες πάλι να περπατάς προσπαθώντας να βρείς τον δρόμο για την έξοδο. Τα ερωτήματα τώρα σε χτυπούσαν αλύπητα, και εσύ αγωνιούσες να δώσεις απαντήσεις. Δεξιά. Όχι, αριστερά, η ίσως δεξιά. Αλλά πάλι.....μπορεί.....ίσως......πιθανόν.....μάλλον......
Πού βρέθηκες εδώ. Τι είναι εδώ. Έριξες μια ματιά. Το κέντρο του. Έφτασες στο κέντρο του. Εκεί υπήρχε κάτι σαν μεγάλο δωμάτιο. Μπήκες μέσα. Στη μέση του δωματίου ένας λάκκος βαθύς με τα τοιχώματα του κάθετα γλιστερά Κοίταξες γεμάτος περιέργεια. Μέσα του άνθρωποι. Πολλοί άνθρωποι να σε κοιτούν. Δεν μιλούσαν μόνο σε κοιτούσαν.
-Μα πώς βρεθήκατε εκεί μέσα??
Μόνη απάντηση η ηχώ της φωνής σου, έφτασε στά αυτιά σου επαναλαμβάνοντας την τελευταία σου λέξη πριν χαθεί και αυτή.
-Θα σας βοηθήσω να βγείτε είπε στους ανθρώπους.
Εκείνοι σε κοίταζαν καθώς ξάπλωνες μπρούμητα απλώνοντας συνχρόνος το χέρι σου μέσα στον λάκκο.
Οι άνθρωποι που ήταν μέσα άρχισαν να ανεβαίνουν ο ένας πάνω στις πλάτες του άλλου για να φτάσουν το χέρι. Το πλησίασαν και όταν το χέρι σου έπιασε το χέρι του πρώτου ανθρώπου τότε κατάλαβες. Ο άνθρωπος εκείνος προσπαθούσε να σε τραβήξει μέσα στον λάκκο. Σε λίγο ακόμα ένα χέρι σε άρπαξε, σε λίγο και άλλο και άλλο.............
Αγωνιζόσουν με όλες σου τις δυνάμεις να ξεφύγεις από τα χέρια που σε ήθελαν και εσένα όμηρο του λάκκου. Κατάφερες να ξεφύγεις αφήνοντας στά χέρια το ρούχο σου. Έβλεπες γυμνός και αποκαμωμένος τώρα τους ανθρώπους να ξεσπούν πάνω στο λευκό ύφασμα με λύσσα για την αποτυχία τους, σκίζοντας το και πατώντας τα κομμάτια του. Έκανες μερικά βήματα και κάθισες να ξεκουραστείς ακουμπώντας στον τοίχο.
Το σφύριγμα που ακούστηκε να σκίζει τον αέρα σου έκανε το αίμα να παγώσει. Από την πόρτα φάνηκε να μπαίνει στο δωμάτιο ένα τεράστιο φίδι. Πλησίασε τον λάκκο έχωσε το κεφάλι του μέσα και όταν το σήκωσε πάλι, τα πόδια ενός ανθρώπου εξείχαν από το στόμα του.
Με μια κίνηση τον κατάπιε. Γύρισε προς το μέρος σου, σε πλησίασε, ενώ εσύ κρατώντας το σπαθί ετοιμαζόσουν να πουλήσεις ακριβά το τομάρι σου.
-Λοιπόν, ήρθες και εσύ να με σκοτώσεις για να πάρεις τον θησαυρό μου?? σου είπε
-Όχι, του απάντησες, θέλω μόνο να βγω έξω.
-Και τότε γιατί μπήκες??
-Για να πάρω τον θησαυρό
-ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑχαχαχαχαχαχαχαχα γέλασε το φίδι δυνατά. Δεν θέλεις μόνο να βγεις έξω αλλά θέλεις και τον θησαυρό μου. Και πώς θα τον πάρεις λοιπόν χωρίς να με σκοτώσεις πρώτα?? Εμπρός λοιπόν. Έλα να με σκοτώσεις.
-Όχι. Δεν τον θέλω πια. Και δεν θέλω να σε σκοτώσω. Θέλω μόνο να σου ζητήσω να με βοηθήσεις να βρω ένα θησαυρό μεγαλύτερο, σπουδαιότερο από τον δικό σου.
-Μπα?? και ποιος είναι αυτός??
-Το φως του ήλιου.
-Έχεις δει τον θησαυρό μου
-Τον έχω ακουστά. Είναι σπουδαίος λένε.
-Και λίγα σου έχουν πει, και λένε. Έλα να στον δείξω.
Ακολούθησες το φίδι ανάμεσα στους σκοτεινούς διαδρόμους, σε ένα άλλο δωμάτιο.
-Κοίτα σου είπε το φίδι παραμερίζοντας
Μπήκε μέσα στο δωμάτιο. Όλα τα πλούτη του κόσμου θαρρείς μέσα σε εκείνο το δωμάτιο να ήταν.
Βουνά το χρυσάφι, οι πολύτιμες πέτρες. Αμύθητος πλούτος.
-Μα για να τον κάνεις δικό σου πρέπει πρώτα να με σκοτώσεις, είπε το φίδι προτάσσοντας τα δόντια τα γεμάτα με δηλητήριο. Εσύ όμως έβαλες το σπαθί στήν θήκη του.
-Δεν θα το κάνω, είπες, γυρίζοντας προς το φίδι, αλλά σου ζητώ την βοήθειά σου να βρω τον θησαυρό που εγώ ποθώ.
-Το φως του ήλιου, είπε το φίδι μαζεύοντας τα δόντια του.
-Ναι
-Είναι σπουδαιότερος θησαυρός από τον δικό μου λοιπόν??
-Ναι, είναι. Εκτός και αν θέλεις να με φάς όπως εκείνον τον άνθρωπο.
-Δεν τρώω ανθρώπους.
-Και εκείνος που έφαγες τι ήταν?? Είχε και εκείνος δυό πόδια, δυό χέρια, σώμα, κεφάλι, μύτη, μάτια, στόμα, σαν και εμένα ήταν.
-Μην σε ξεγελά η εικόνα. Δεν ήταν άνθρωπος. Μα έλα μην καθυστερούμε. Ο θησαυρός σου σε περιμένει.
Ο λαμπερός ήλιος ζέσταινε το γυμνό σου σώμα καθώς κατέβαινες την απότομη πλαγιά.
Περπατούσες με γοργά βήματα προς την πόλη. Εκεί στους πλακόστρωτους δρόμους ανάμεσα στο πολύβουο πλήθος την είδες. Πλησίασες την όμορφη κοπέλα, την έπιασες από το μπράτσο και της είπες.
-Εσύ τελικά είσαι το τέρας, και έμπηξες το σπαθί σου βαθιά, στο σώμα της ανάμεσα στα σφριγηλά της στήθη, κόβοντάς της το νήμα της ζωής
Κυριακή 10 Μαΐου 2009
Φωτογραφίες του ιστορικού πλοίου Άρης
Στην σημερινή ανάρτηση σκέφτηκα να σας παρουσιάσω κάτι που μάλλον είναι σπάνιο μιας και από ένα πρόχειρο ψάξιμο στο internet δεν βρήκα κάτι σχετικό.
Δεν λέω πως δεν υπάρχει, απλά εγώ δεν βρήκα κάτι, όπως αυτό πού παρουσιάζω εδώ σήμερα. Πρόκειται για τρείς φωτογραφίες ενός ιστορικού πλοίου οι οποίες υπάρχουν στο φωτογραφικό αρχείο του Ναυάρχου Νικολάου Μακκά (1875-1949 ) οι οποίες δημοσιεύοντε στο φωτογραφικό λεύκωμα με τίτλο “ Ο Ελληνικός στόλος στις αρχές του 20ου Αιώνα “, έκδοση του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου, το οποίο είναι αφιερωμένο στις φωτογραφίες που τράβηξε ο Ν. Μακκάς από τα πλοία που απάρτιζαν τον Ελληνικό στόλο εκείνη την εποχή.
Πρόκειται για το Πάρων Άρης, όπως χαρακτηρίζετε κατά την ορολογία του πολεμικού ναυτικού της εποχής.
Λίγα λόγια όμως για αυτό το πλοίο είναι απαραίτητα.
Αντιγράφω ακριβώς το κείμενο που αφορά το εν λόγο πλοίο γιατί θεωρώ ότι είναι μικρό και περιεκτικό όσο αφορά την ιστορία του πλοίου..
ΑΡΗΣ Πάρων* (Μπρίκι)
Από τα ενδοξότερα πλοία τής Ελληνικής Επανάστασης. Ναυπηγήθηκε το 1807 ως εμπορικό πλοίο στήν Βενετία. Το 1819, αγοράστηκε από τον Υδραίο Αναστάσιο Τσαμαδό (1774-1825 ), ο οποίος με την έναρξη του Αγώνα τον μετέτρεψε σε πολεμικό πλοίο, εξοπλίζοντας τον με 16 πυροβόλα και επανδρώνοντας τον με πλήρωμα 82 ανδρών. Ο Τσαμαδός με τον Άρη τάχθηκε στήν υδραϊκή ναυτική μοίρα και συμμετείχε σε όλες σχεδόν τις ναυτικές εκστρατείες και ναυμαχίες του Ελληνικού στόλου στο Αιγαίο, τα Πελοποννησιακά παράλια και τον Κορινθιακό
Το 1825 ο Άρης εφοδίασε τους πολιορκημένους από τον Ιμπραήμ στο Νεόκαστρο, διασπώντας τον κλοιό των τουρκοαιγυπτίων, και ενώ ο ιδιοκτήτης του βρήκε το θάνατο στους βράχους της Σφακτηρίας, όπου είχε αποβιβαστεί για να συναντηθεί με οπλαρχηγούς του Αγώνα, ο Άρης κατόρθωσε ύστερα από πολύωρη συμπλοκή με τα ισχυρότατα εχθρικά πολεμικά, να βγει από τον όρμο του Νεοκάστρου στο ανοιχτό πέλαγος.
Μετά την λήξη του Αγώνα αγοράστηκε από την Ελληνική κυβέρνηση και πήρε το όνομα Αθηνά.
Το 1879 του δόθηκε ξανά η αρχική του ονομασία.
Χρησιμοποιήθηκε σε πολλές αποστολές και επίσης, ως σχολή ναυτικών δοκίμων καθώς και ως σχολή για το κατώτερο προσωπικό.
Διατηρήθηκε ως το 1921, οπότε κατά τούς πανηγυρισμούς της εκατονταετίας του αγώνα της ανεξαρτησίας, βυθίστηκε “τιμητικώς” κοντά στην νήσο “Κυρά” του ναυστάθμου.
Ακολουθούν οι φωτογραφίες με τα σχετικά σχόλια.
Δεν λέω πως δεν υπάρχει, απλά εγώ δεν βρήκα κάτι, όπως αυτό πού παρουσιάζω εδώ σήμερα. Πρόκειται για τρείς φωτογραφίες ενός ιστορικού πλοίου οι οποίες υπάρχουν στο φωτογραφικό αρχείο του Ναυάρχου Νικολάου Μακκά (1875-1949 ) οι οποίες δημοσιεύοντε στο φωτογραφικό λεύκωμα με τίτλο “ Ο Ελληνικός στόλος στις αρχές του 20ου Αιώνα “, έκδοση του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου, το οποίο είναι αφιερωμένο στις φωτογραφίες που τράβηξε ο Ν. Μακκάς από τα πλοία που απάρτιζαν τον Ελληνικό στόλο εκείνη την εποχή.
Πρόκειται για το Πάρων Άρης, όπως χαρακτηρίζετε κατά την ορολογία του πολεμικού ναυτικού της εποχής.
Λίγα λόγια όμως για αυτό το πλοίο είναι απαραίτητα.
Αντιγράφω ακριβώς το κείμενο που αφορά το εν λόγο πλοίο γιατί θεωρώ ότι είναι μικρό και περιεκτικό όσο αφορά την ιστορία του πλοίου..
ΑΡΗΣ Πάρων* (Μπρίκι)
Από τα ενδοξότερα πλοία τής Ελληνικής Επανάστασης. Ναυπηγήθηκε το 1807 ως εμπορικό πλοίο στήν Βενετία. Το 1819, αγοράστηκε από τον Υδραίο Αναστάσιο Τσαμαδό (1774-1825 ), ο οποίος με την έναρξη του Αγώνα τον μετέτρεψε σε πολεμικό πλοίο, εξοπλίζοντας τον με 16 πυροβόλα και επανδρώνοντας τον με πλήρωμα 82 ανδρών. Ο Τσαμαδός με τον Άρη τάχθηκε στήν υδραϊκή ναυτική μοίρα και συμμετείχε σε όλες σχεδόν τις ναυτικές εκστρατείες και ναυμαχίες του Ελληνικού στόλου στο Αιγαίο, τα Πελοποννησιακά παράλια και τον Κορινθιακό
Το 1825 ο Άρης εφοδίασε τους πολιορκημένους από τον Ιμπραήμ στο Νεόκαστρο, διασπώντας τον κλοιό των τουρκοαιγυπτίων, και ενώ ο ιδιοκτήτης του βρήκε το θάνατο στους βράχους της Σφακτηρίας, όπου είχε αποβιβαστεί για να συναντηθεί με οπλαρχηγούς του Αγώνα, ο Άρης κατόρθωσε ύστερα από πολύωρη συμπλοκή με τα ισχυρότατα εχθρικά πολεμικά, να βγει από τον όρμο του Νεοκάστρου στο ανοιχτό πέλαγος.
Μετά την λήξη του Αγώνα αγοράστηκε από την Ελληνική κυβέρνηση και πήρε το όνομα Αθηνά.
Το 1879 του δόθηκε ξανά η αρχική του ονομασία.
Χρησιμοποιήθηκε σε πολλές αποστολές και επίσης, ως σχολή ναυτικών δοκίμων καθώς και ως σχολή για το κατώτερο προσωπικό.
Διατηρήθηκε ως το 1921, οπότε κατά τούς πανηγυρισμούς της εκατονταετίας του αγώνα της ανεξαρτησίας, βυθίστηκε “τιμητικώς” κοντά στην νήσο “Κυρά” του ναυστάθμου.
Ακολουθούν οι φωτογραφίες με τα σχετικά σχόλια.
Πάρων Αρης και Β. Γεώργιος εν πόρο 1899
Πάρων Αρης. Γυμνάσια ιστίων εν όρμο
Πάρων Άρης εν Πόρω, Μάρτιος 1905
Να υπεθημίσω τέλος ότι όλο το υλικό αυτής της ανάρτησης βρήσκετε στο λεύκωμα :
" Ο Ελληνικός στόλος στίς αρχές του 20ου αιώνα "
Με υπότιτλο " Φωτογραφικές μαρτυρίες του ναυάρχου Νικολάου Μακκά "
*Πάρων η Μπρίκι: Μεγάλο δικάταρτο ιστιοφόρο
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
