Μήπως κάτι σας θυμίζει???????

Η ζωή σώθηκε σαν από θαύμα

Εξετάζοντας τα στρώματα όπου υπάρχουν τα ίχνη των Πέντε Μεγάλων, οι ειδικοί έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι καμία από αυτές δεν μπορεί να αποδοθεί σε ένα μεμονωμένο αίτιο. Πάντα πρόκειται για πολλές ατυχείς συγκυρίες που, όλες μαζί συνδυασμένα, κατέστησαν ανέφικτη τη ζωή για τα ζώα της Γης. Η καταστροφή που έγινε κατά τη μετάβαση από το Πέρμιο στο Τριαδικό, πριν από 251 εκατομμύρια χρόνια, καταδεικνύει καλύτερα από κάθε άλλη το τι συνέβη πραγματικά. Η καταστροφή αυτή θεωρείται η μεγαλύτερη των Πέντε Μεγάλων και, σύμφωνα με κάποιον από τους επιστήμονες που μελέτησαν σε βάθος τα γεγονότα της περιόδου αυτής, δε θα πρέπει να αναρωτιόμαστε πώς έγινε και εξαφανίστηκαν τότε τόσο πολλά από τα είδη της Γης, αλλά μάλλον πώς υπήρξαν κάποια που επιβίωσαν. Τα περισσότερα είδη ζούσαν τότε στη θάλασσα, ιδιαίτερα στα ρηχά νερά, αλλά μετά την καταστροφή οι παλιές ακτογραμμές είχαν αλλάξει ολοκληρωτικά. Όλες οι ήπειροι είχαν συσπειρωθεί σε μία γιγάντια υπερήπείρο, την Παγγαίο, που απλωνόταν από ψηλά στο Βόρειο ημισφαίριο μέχρι το Νότιο Πόλο. Όλες οι παράκτιες ζώνες που υπήρχαν παλιότερα ανάμεσα στις μικρότερες ηπείρους είχαν τώρα συνενωθεί.
Ακολούθησε μία σειρά μεγάλων ηφαιστειακών εκρήξεων στη σημερινή Σιβηρία. Η τέφρα απέκλεισε αρχικά το φως του ήλιου και πάγωσε τη Γη, αλλά μαζί μ' αυτήν απελευθερώθηκε και διοξείδιο του άνθρακα, το οποίο δημιούργησε ένα φαινόμενο θερμοκηπίου, με αποτέλεσμα τη σημαντική άνοδο της θερμοκρασίας. Οι κλιματικές μεταβολές αποτελούν γενικά, μαζί με τις αυξομειώσεις της θαλάσσιας στάθμης, δύο από τις σημαντικότερες αιτίες των μαζικών εξαφανίσεων στην ιστορία της Γης.
Τα μεγάλα δάση που κάλυπταν τη Γη κατά το Πέρμιο είχαν παραγάγει μεγάλες ποσότητες οξυγόνου, οι οποίες τώρα έρχονταν να παίξουν καταλυτικό ρόλο σε ένα επικίνδυνο κοκτέιλ. Το οξυγόνο αντέδρασε με το θειάφι των ηφαιστείων, δίνοντας κυριολεκτικά το έναυσμα για πυρκαγιές σε όλο τον πλανήτη, που τις τροφοδοτούσαν γενναιόδωρα οι τεράστιες ποσότητες ξυλείας.
Όταν κόπασε η καταστροφή, το οικοσύστημα έπρεπε να ξεκινήσει από την αρχή, με καινούργιους συντελεστές. Το 95% των ειδών που υπήρχαν πριν είχαν αφανιστεί. Η μετάβαση ήταν τόσο ραγδαία και η αλλαγή στα είδη της πανίδας τόσο μεγάλη, που τα γεγονότα της Πέρμιας-Τριαδικής αποτέλεσαν το όριο μεταξύ του Παλαιοζωικού και του Μεσοζωικού αιώνα, ο οποίος θα γινόταν η εποχή των δεινοσαύρων.
Στα γεωλογικά στρώματα των περιόδων που ακολουθούν αμέσως μετά από μία καταστροφή οι επιστήμονες ανακαλύπτουν συχνά απολιθώματα, τα οποία μαρτυρούν έντονους πειραματισμούς και ταχύτατη εξέλιξη. Με λίγη τύχη, κάθε φορά, μερικά από αυτά τα νέα είδη κατάφερναν να κρατηθούν στη ζωή και να προσαρμοστούν σε νέους τρόπους διαβίωσης, που προσφέρονταν μετά την εξαφάνιση των παλιών ειδών.
Μετά την καταστροφή της Πέρμιας-Τριαδικής, τα ηνία ανέλαβαν οι αρχαίοι προγονοί των θηλαστικών, τα θηραψιδωτά ερπετά, και αργότερα οι πρώτοι δεινόσαυροι, που διαδέχτηκαν πολλά μεγάλα αρπακτικά αμφίβια. Εάν είχαν επιβιώσει στο Τριαδικό τα περισσότερα από τα αμφίβια που ζούσαν μέχρι τότε, οι προγονοί μας θα είχαν ισχυρούς ανταγωνιστές και η ιστορία θα είχε, ίσως, ακολουθήσει εντελώς διαφορετική πορεία.

Βιβλιογραφία
http://www.physics4u.gr/articles/2006/extictions.html