Χριστούγεννα

Το ξυπνητήρι χτύπησε, με ένα παλιομοδίτικο ντριιιιιιιιιιιιιν.

Αυτός άνοιξε τα μάτια, κουλουριασμένος με την χοντρή κουβέρτα, κοίταξε την ώρα.

05.45, σηκώθηκε και φόρεσε τις παντόφλες του, με τον ύπνο να κυριαρχεί ακόμα στο κορμί του.

Πήγε στην τουαλέτα, έριξε μπόλικο νερό στο πρόσωπό του, και κατόπιν πήρε την οδοντόβουρτσα του και βάλθηκε να καθαρίζει τα δόντια του.

Βγήκε, φόρεσε τα ρούχα που από βραδύς είχε κρεμάσει με την κρεμάστρα από το χερούλι της ντουλάπας του και πήγε στήν κουζίνα.

Κοίταξε το ρολόι του, τον έπαιρνε η ώρα να φτιάξει έναν καφέ και να τον πιεί.

Ανοιξε το ραδιόφωνο, να το έχει για παρέα.

Από αυτό ακούγονταν γιορτινά χριστουγεννιάτικα τραγούδια, και ευχές για καλά χριστούγεννα για τους ακροατές.

Κάθισε με τον καφέ του στο χέρι και ένα τσιγάρο αναμμένο στο άλλο.

Γύρισε και κοίταξε το ρολόι του, 06.15 και ημερομηνία 25/12.

Χαμογέλασε πικρά.

Άλλες μέρες θα είχε πεταχτεί σαν ελατήριο πάνω για να πάει στήν δουλειά του, αλλά τώρα δεν κουνήθηκε από τον καναπέ του.

Οταν τελείωσε τον καφέ του, σηκώθηκε πήρε τα κλειδιά του και κατέβηκε κάτω στην πιλοτή που ήταν παρκαρισμένο το αυτοκίνητό του.

Μπήκε μέσα, έβαλε μπροστά, και βγήκε στο δρόμο.

Οι δρόμοι, απ' όπου πέρναγε άδειοι, τα ελάχιστα αυτοκίνητα που συναντούσε ήταν φορτωμένα με διάφορα πράγματα, ένδειξη ότι εφευγαν για να περάσουν την μέρα αυτή κάπου μακριά από την Αθήνα, μαζί με δικάτους αγαπημένα πρόσωπα.

Έφτασε στην δουλειά.

Ευχήθηκε σε όσους δούλευαν αυτή την μέρα, ξεκλείδωσε την πόρτα και μπήκε στο γραφείο

του, έφτιαξε στά γρήγορα ένα καφέ και τράβηξε μια γερή ρουφηξιά.

Ξεκίνησε με τις προκαταρκτικές εργασίες, και αφού τα ετοίμασε όλα, έδωσε εντολή να ξεκινήσει η παραγωγή.

Το βουητό των μηχανημάτων, σκέπασε ότι γιορτινό υπήρχε τριγύρο μεταρέποντας αυτή την μέρα σαν μια μέρα σαν όλες τις άλλες.

Αυτός χώθηκε στήν δουλειά του, όπως όλες τις προηγούμενες μέρες.

Τίποτε δεν θύμιζε ότι ήταν χριστούγεννα, εκτώς από το δενδράκι που ο ίδιος είχε φέρει και είχε βάλει πάνω σε ένα ψυγείο και το οποίο με τα λαμπιόνια του να αναβοσβήνουν προσπαθούσε, αλλά μάλλων μάταια, να δείξει ότι αυτή η μέρα είχε κάτι ξεχωριστό.

Εκείνος έτρεχε πότε στους πάγκους πότε στόν υπολογιστή, και πότε στο γραφείο όπου συμπλήρωνε διάφορα χαρτιά και καταστάσεις.

Συχνά πυκνά κατέβαινε και στόν χώρο που ήταν η γραμμή παραγωγής για να δει ότι όλα πάνε καλά, και ανέβαινε πάλι στο γραφείο, ξεκουφαμένος από τον θόρυβο.

Σε μια μικρή ανάπαυλα της δουλειάς, άναψε ένα τσιγάρο και παίρνοντας την κούπα με τον κρύο πια καφέ στά χέρια πλησίασε το ψυγείο που πάνω του ήταν το μικρό χριστουγεννιάτικο δενδράκι, το οποίο με τα στολίδια του, και τα λαμπάκια του να αναβοσβήνουν, προσπαθούσε να τονίσει την διαφορετικότητα της μέρας αυτής.

Εκείνος του χαμογέλασε.

-Άδικα προσπαθείς κακόμοιρο, του είπε, εδώ μέσα τίποτε δεν αλλάζει, καλύτερα κοιμίσου, μην κουράζεσαι άδικα, είπε στο δένδρακι και τράβηξε το φις από την πρίζα.

Τα φωτάκια έσβησαν, και εκείνος χάθηκε σε σκέψεις παλαιότερων χριστουγέννων, τότε που αυτή ή μέρα ήταν πολύ διαφορετική από τις άλλες.

Το χτύπημα του τηλεφώνου τον επανέφερε στήν πραγματικότητα, και ξανα 'ρχισε πάλι να κάνει ότι και την προηγούμενη ώρα.

Πρώτα στόν πάγκο, μετά στά χαρτιά, να συμπληρώνει καταστάσεις και μετά στόν υπολογιστή να ενημερώνει τα αρχεία.

Η ώρα πέρασε, μεσημέριασε πια, πλησίαζε η ώρα να κλείσουν, και να φύγουν να πάνε σπίτια τους.

Έπιασε και κοίταξε το κινητό του, είχε αρκετές απαντήσεις στά χρόνια πολλά που είχε στείλει αλλά καμιά πρόσκληση, όχι ότι περίμενε, αλλά ενδόμυχα πίστευε ότι όλο και κάποιος θα τον καλούσε, αλλά τίποτα.

Κοίταξε τις ευχές, ήταν απαντήσεις από κάποιους απ' όσους είχε στείλει sms,

Σιγά μην το θυμούνταν να στείλουν πρώτοι, σκέφτηκε.

Η δουλειά τελείωσε, κλείδωσε το γραφείο του και έριξε μια τελευταία ματιά πριν φύγει για να σιγουρευτεί ότι δεν είχε ξεχαστεί τίποτε,και βγήκε έξω, χαιρέτισε τους υπόλοιπους που δούλευαν μαζί και μπήκε στο αυτοκίνητο του, για να γυρίσει σπίτι του.

Κοίταξε το ρολόι του. 16.30, πάει και αυτή η μέρα αναστέναξε, έβαλε μπροστά την μηχανή, και ξεκίνησε

Οι δρόμοι είχαν αρχίσει να ζωντανεύουν, αλλά η κίνηση ήταν ακόμα λιγοστή

Δεν άργησε να φτάσει σπίτι του, έβαλε το αυτοκίνητο στήν πιλοτή και ανέβηκε στο διαμέρισμά του.

Γδύθηκε και μπήκε στο μπάνιο. Το ζεστό νερό άρχισε να πέφτει πάνω στο κορμί του παρασύροντας μαζί του και την κούραση που του έχε φορτώσει η μέρα.

Βγήκε έξω φόρεσε μια φόρμα, έφτιαξε ένα τσάι και άραξε στόν καναπέ του.

Γύρισε και κοίταξε τον υπολογιστή του, πήγε μέχρι αυτόν και τον άνοιξε.

Οι διαδικτυακοί του φίλοι του εύχονταν με ευχές ζεστές από καρδιάς, τα χρόνια πολλά

-Με συγκινήσατε βρέ καθάρματα, σας ευχαριστώ όλους να είστε κάλα σιγομουρμούρισε και βάλθηκε να απαντάει σε όλους είτε ομαδικά είτε ατομικά σε έναν έναν.

-Να είστε όλοι καλά, πολύ καλά, πάντα καλά, σιγομουρμούρισε πάλι.

Άνθρωποι που δεν τους ήξερε, που δεν τους είχε δει ποτέ του, που δεν είχε ζήσει τίποτε με αυτούς τον θυμίθηκαν, ενώ κάποιοι άλλοι.........

Ακούμπησε το δάχτυλο του στή οθόνη του υπολογιστή περνώντας το πάνω από τα ονόματα με τα οποία υπέγραφαν όλοι αυτοι πού του είχαν στείλει ευχές, σαν να ήθελε να στείλει ένα χάδι σε όλους.

Ακούστηκε το χτύπημα του τηλεφώνου.

-Ναι, απάντησε

-Τί ναι βρέ κουρούπελο, το Email που σου έστειλα δεν το είδες?

-Πιό email απάντησε.

-Αυτό πού σε προσκαλούσα, να έρθεις να φάμε, όλοι μαζί σήμερα τό βράδυ.

Θα έρθεις τελικά? πεινάμε ρεεεεεεεε!!!!!!!

Αυτό ήταν, Ερχομεεεεεεεεε ήταν η απάντηση

-Τσακίδιααααααααααααα γιατί άμα αργήσεις η γαλοπούλα δεν θα τρώγετε και θα φάμε εσένα, του είπε η φωνή του καλύτερου του φίλου.

Ντύθηκε και κουτρουβαλώντας στίς σκάλες βρέθηκε στήν πιλοτή και άρχισε να οδηγεί προς το σπίτι του καλού του φίλου.

Σταμάτησε στόν δρόμο και πήρε κάτι να τους πάει, δεν μπορούσε να πάει με άδεια χέρια, δεν του πήγαινε.

Στό κινητό του ήρθε ένα sms.

Το άνοιξε και διάβασε μια και μόνη λέξη

Σερβήραμεεεεεεεεεεεε.

Μπήκε πάλι στο αυτοκίνητο και έφτασε στο σπίτι του φίλου του, πάρκαρε και κατέβηκε

μπήκε μέσα στήν είσοδο, ανέβηκε τις σκάλες, και χτύπησε το κουδούνι.

Του άνοιξε εκείνος, στο τραπέζι ήταν μαζεμένοι η οικογένεια του φίλου του και μερικοί ακόμα καλεσμένοι.

-Άντε ρε χριστιανέ μου του είπαν έλα κάτσε.

Κάθισε στο τραπέζι, χαμογελώντας.

Αυτή η μέρα τελικά ήταν ξεχωριστή και για αυτόν, αν και στο τέλος της, είχε το κάτι διαφορετικό.

Ήταν σίγουρος πώς θα περνούσε πολύ ζεστά, και πολύ ωραία.

Υ.Γ. Το τραγούδι αφιερόνετε, σε όσους με τιμάτε με τίς επισκέψεις σας, φανερούς και κρυφούς επισκέπτες

Τα όνειρά σας ευχές μου.

ALEXIS B