Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2008

Κυριακάτικο πρωινό

Ξημέρωσε, η νέα μέρα άρχισε να μετρά τις ώρες της.
Άνοιξε τα μάτια του, τεντώθηκε και κάθισε στο κρεβάτι.
Μία ηλιόλουστη Κυριακή προμηνυόταν.
Σηκώθηκε βαριεστημένα και πήγε στο μπάνιο, βγήκε, ντύθηκε, άναψε ένα τσιγάρο, πήρε το κινητό του και το κοίταξε.
Τίποτε. Έγραψε ένα μήνυμα, το έστειλε.
Πήγε στήν κουζίνα και πήρε από το ντουλάπι τον καφέ και την ζάχαρη, κοίταξε έξω, χμμμ γιατί όχι, σκέφτικε.
Πήρε τα πράγματα του, ένα μπουφάν, το walkman του, δυό κασέτες. Στάθηκε μπροστά στήν βιβλιοθήκη του. Αυτό, είπε και τράβηξε ένα βιβλίο από το ράφι. Άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του και βγήκε έξω.
-Υπέροχη λιακάδα, είπε στον εαυτό του καθώς περπατούσε προς την στάση του λεωφορείου.
Μετά από μια σύντομη διαδρομή βρέθηκε στο Θησείο.
Περπάτησε την Δ. Αεροπαγήτου μέχρι το καφέ που συνήθιζε να πηγαίνει.
Διάλεξε ένα ήσυχο τραπεζάκι, μακριά από τον δρόμο.
Ερχόταν πολύ συχνά τα Κυριακάτικα πρωινά σε αυτό το συγκεκριμένο καφέ μέχρι που οι σερβιτόροι που εργάζονταν σε αυτό τον είχαν μάθει
Παρήγγειλε καφέ και κερασόπιτα.
Ήταν πολύ ήσυχα, ελάχιστος κόσμος περπατούσε στον δρόμο και τα περισσότερα τραπεζάκια ήταν άδεια.
Έβαλε τα ακουστικά στα αυτιά του και άνοιξε το βιβλίο του.
Άρχισε να ταξιδεύει σε άλλους κόσμους, εκεί που τον οδηγούσαν οι μελωδίες και τα κείμενα.
Ένα σκούντημα τον επανέφερε στήν πραγματικότητα.
Μια κοπέλα τραβώντας μια βαλίτσα τρόλει πέρασε δίπλα του και σταμάτησε δυό τραπέζια πιο πέρα.
Στήριξε όρθια την βαλίτσα δίπλα στήν καρέκλα, ξεκούμπωσε τα κουμπιά από το πανωφόρι της. Κάθησε στήν καρέκλα απέναντί του
Αυτός γύρισε στο βιβλίο του και θέλησε να ξαν' αρχίσει το ταξίδι του, που είχε διακοπεί απρόσμενα, αλλά δεν μπορούσε.
Γύρισε και άρχισε να την κοιτάζει.
Τα μαλλιά της ήταν μακριά μέχρι τους ώμους, μπροστά κομμένα κυκλικά, υπέροχα καστανοκόκκινα, οι μακριές της βλεφαρίδες κορνίζες σε δυό αστραφτερά πανέμορφα πράσινα μάτια.
Τα κόκκινα χείλια της καλοσχηματισμένα τέλεια, ενώ το σύνολο συμπλήρωναν τα ροδαλά της μάγουλα και το λευκό καθαρό της δέρμα.
Ο Σερβιτόρος πλησίασε και την καλημέρισε, εκείνη του χαμογέλασε αφήνοντας να φανούν τα κάτασπρα καλοφτιαγμένα δόντια της.
Άφησε κατά μέρος το βιβλίο του και βάλθηκε να την κοιτάζει.
Φορούσε ένα κόκκινο μάλλινο παλτό, μακρύ μέχρι την μέση της γάμπας, από μέσα ένα μαύρο πουλόβερ και μια φούστα λίγο πάνω από το γόνατο που άφηνε να φανούν τα καλλίγραμμα πόδια της, καλυμμένα από ένα σκούρο μπλέ καλσόν.
Έμεινε να τη κοιτάζει σαν μαγεμένος.
-Τη κρίμα να μην ζουν οι μεγάλοι ζωγράφοι της αναγέννησης να την δουν, σκέφτικε.
Τα μάτια της περιπλανήθηκαν τριγύρο, οι ματιές τους συναντήθηκαν, έμειναν για λίγο να κοιτάζονται, ίσα στά μάτια.
Γύρισε στο βιβλίο του, αλλά δεν έβλεπε γράμματα, εκείνη έβλεπε.
Σήκωσε το κεφάλι του και της έριξε μια κλεφτή ματιά.
Εκείνη είχε βγάλει ένα περιοδικό, με το ένα χέρι το ξεφύλλιζε ενώ με το άλλο
κρατούσε την κούπα του καφέ.
Ένας μελαμψός μετανάστης κρατώντας ένα καλάθι με τριαντάφυλλα περπατούσε ανάμεσα στά τραπεζάκια, του έκανε νόημα και αγόρασε το πιο όμορφο απ' όλα, σκεφτόταν τρόπους να την πλησιάσει, να τις το δώσει, να ακούσει την φωνή της, να νιώσει την ζεστασιά της.
Σήκωσε το κεφάλι του από το βιβλίο για μια ακόμα φορά, δεν κοίταξε όμως αυτή, είδε ένα άλλο τραπεζάκι άδειο, εικόνες του παρελθόντος του, άρχισαν να πλημμυρίζουν το μυαλό του.
Εκείνη η ξανθιά με τα σγουρά μακριά μαλλιά. Ναι σε εκείνο το τραπεζάκι κάθονταν δίπλα δίπλα. Πόσο όμορφα περνούσαν. Μιλούσαν, μιλούσαν για τα πάντα. Γελούσαν
-Μα μπορεί δυό άνθρωποι να είναι τόσο ίδιοι??? του είχε πεί.
-Ήταν το κάρμα που μας έφερε κοντά. Έφυγαν χέρι χέρι, Ηπιε τό γλυκό ποτό του έρωτα που του προσέφερε μονορούφι και δεν άφησε ούτε σταγόνα.
Τελικά αυτό το ποτήρι απόδειχθηκε δηλητήριο.
Πόνεσε, αλλά ξανασηκώθηκε όρθιος, έγινε καλά(?).
Γύρισε σε άλλο τραπεζάκι, λίγο πιο πέρα, άλλες εικόνες του γέμισαν τον νου, ίδιες και απαράλλακτες με τήν προηγούμενες.
Μια πικρή γεύση άρχισε να του πλημμυρίζει το στόμα, έπιασε το κουτάλι και έφαγε ένα τελευταίο κομμάτι πίτα, αλλά η γεύση δεν έφυγε, δυνάμωνε.
Έπιασε στο χέρι το κινητό του, άδειο.
Γύρισε πάλι να δει εκείνη.
Το τραπεζάκι ήταν άδειο, τα πράγματά της όμως ήταν εκεί, γύρισε και την έψαξε με το βλέμμα, την είδε να χάνετε στο βάθος του καταστήματος.
Βιαστικά μάζεψε τα πράγματά του, φώναξε τον σερβιτόρο, πλήρωσε τον λογαριασμό του, ζήτησε και πλήρωσε και τον δικό της.
Έφυγε, αλλά πριν, πέρασε από το τραπεζάκι που καθόταν, της άφησε στο πιατάκι της κούπας το τριαντάφυλλο.
Περπατούσε στο πλακόστρωτο. Κοντοστάθηκε, έριξε μια ματιά στο κινητό του, εξακολουθούσε να είναι άδειο. Μπήκε στό μενού του κινητού και επέλεξε από τον κατάλογο ένα όνομα. Πάτησε delete. Έβαλε το κινητό στήν τσέπη του και τάχυνε το βήμα του.
Έφτασε στο σταθμό, μπήκε στο τρένο και έφυγε.
Στην άδεια σιωπηλή αποβάθρα η κοπέλα με το κόκκινο πανοφόρι τραβόντας την βαλίτσα τρόλει με αργά βήματα κατευθύνετε προς τις καρέκλες, κάθετε σε μία από αυτές. Κρατά στο χέρι της το τριαντάφυλλο, και περιμένει το δικό της τρένο.





17 σχόλια:

ράγες είπε...

Αστο καλό με συγκίνησες! Σνιφ! πολύ ωραία ιστορία, είναι που έχει και τρένα, αποβάθρες και έχω μια αδυναμία!
Πάντως ο ήρωας έπρεπε να σβήσει το τηλέφωνο και μετά να περιμένει να προσφέρει το τριαντάφυλλο στην κοκκινομάλλα! Μπορεί και αυτή έναν άνθρωπο σαν τον ήρωα της ιστορίας σου να περίμενε! Μπορεί να κάθονταν να έτρωγαν άλλη μία κερασόπιτα και μετά να έπαιρναν μαζί το τρένο...και ακόμα να ταξίδευαν!

marionettie είπε...

Αλέξη, οι μουσικές και οι εικόνες από το βίντεο που στέλνεις στο τέλος των ποστ αποτελούν έμνευση, η μάλλον ερέθισμα, γι αυτά που γράφεις, ή είναι συνοδευτικά που τα διαλέγεις μετά; Με μαγεύει το γεγονός πως η ίδια μουσική προκαλεί διαφορετικές σκέψεις στον καθένα, ακόμα και διαφορετικές και για το ίδιο πρόσωπο, αν τις ακούσει σε άλλη στιγμή κλπ, νομίζω πως έχει πολύ ενδιαφέρον. Να είσαι πάντα καλά, Χρύσα

Alexis B είπε...

Ράγες > Νά είσαι καλά, σε ευχαριστώ γιά τα καλά σου λόγια.

Marionettie > Χρύσα να σου πω, άλλες φορές διαβάζοντας το κείμενο μου έρχετε και τό τραγούδι, και άλλες φορές ακούγοντας το τραγούδι μου έρχετε και γράφω.
Είναι πράγματα που λειτουργούν ανεξέλενκτα μπορώ να πω.
Αυτό πού λές ότι η μουσική προκαλεί σκέψεις...
Δές το ως εξείς.
Η Τέχνη, μιά μορφή μονόδρομης επικοινωνίας μεταξύ δημιουργού (εκπομπού) και κοινού (δέκτου) μέσω της ομορφιάς.
Καλή σου Κυριακή.

ολα θα πανε καλα... είπε...

Καλημέρα.
Αυτό με το κάρμα και την κοινή μοίρα,όποτε το ακούω γελάω πικρά.Στην αρχή,σχεδόν πάντα αυτό ακούγεται,για να διαψευσθεί κάποιο καιρό μετά.
Εν τω μεταξύ,δεν είναι κακό να σβήνει ο ήρωας πού και πού κανέναν αριθμό στο κινητό του,αχρησιμοποίητο και που μπορεί να του έχει στάξει δηλητήριο...
Να σαι καλά!

genna είπε...

kalhmeroudia


http://www.youtube.com/watch?v=IRHA9W-zExQ&feature=related

roadartist είπε...

πολύ όμορφο..
...και με φόντο τον ωραιότερο πεζόδρομο της ΑΘήνας..
Και η μουσική επιλογή πολύ όμορφη.
Να σαι καλα Αλέξη.

------ είπε...

Από δω το πας από κει το πας Αλεκάκι στα τρενα μας φέρνεις!!!
Να μου το θυμηθεις ...μια μερα θα τα εκδώσεις!!!!
Μμμμμμμμμμάκια από το τρένο!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Ρομαντικό .... από εκείνα που σου αφήνουν μιαν αίσθηση μοναξιάς, ανολοκλήρωτου...
Καλή σου εβδομάδα!

Φιλί αι Γλαρένιες αγκαλιές

Μετεωρίτης είπε...

καλή βδομάδα!

διάλεξες ένα από τα πιο down- "με κάνουν ράκος" τραγούδια ever.
Με πέθανες.
Μία εσύ με τις ιστορίες σου,
από την άλλη ένα τραγούδι που αποφεύγω να κούω γιατί μου ξυπνά άσχημες αναμνήσεις που πρέπει να κοιμηθούν...

(δεν φταις εσύ που στεναχωρήθηκα! όλοι έχουμε κάποια τραγούδια που κάτι μας θυμίζουν! Η ιστορία σου γλυκιά συντροφιά-όπως πάντα!

ΚΑΛΗ ΒΔΟΜΑΔΑ!

Alexis B είπε...

όλα θα πάνε καλά > Από λόγια γεμάτος ό κόσμος από έργα όμως....

genna > Ωραιότατο μουσικό σχόλιο.
Καλή εβδομάδα.

roadartist > καλός την και πάλι.
Καλή εβδομάδα να 'χεις

Νανα > Τι να κάνω Νανά τρενίτιδα είναι αυτή. ανίατη νόσο.
Εσυ βλεπεις να τα εκδίδω (στην Συγγρού) και εσύ να τά κλειρώνεις. Μάκια και από εμένα

φυρδιν μιγδην > Είναι κάποια πράγματα που δεν ολοκληρόνονται δυστιχώς ποτέ
Καλή εβδομάδα

Μετεωρίτης > Αχ, τί να κάνω και εγώ. Αυτό το τραγούδι μου ήρθε.
Χαίρομαι που σού αρέσουν οι ιστορίες μου.
καλημέρα και καλή εβδομάδα

Ανώνυμος είπε...

μου αρεσε πολυ ο σκεπτομενος, μοναχικος κυριος και gentleman!

εχει καποια πραγματα να ξεκαθαρισει πρωτα και μετα να ακολουθησει τα συναισθηματα του...καλυτερα ετσι!

ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ : ))

Alkmini είπε...

ομορφο ποστ και μουσικη επιλογη!

Σπύρος είπε...

Ωραια ρομαντική ιστορία . . . με ατομικές διαδρομές και πολυ ερωτισμό στην κάθε κίνηση απο την σκέψη μέχρι και το κάθε βλέμμα

Ανώνυμος είπε...

Ωραία ιστορία...τελικά τι γίνεται?

maria λεμονατη! είπε...

γνωριμο το περιβαλλον ...αλλα...με ξαφνικες ανατροπες!

Alexis B είπε...

Una mama >Καλημέρα, έτσι είναι. Καθαρά πράγματα

aliki > Καλος ήρθες

lockheart > Καλός τόν καλημέρα, ιστορίες, που ποσες φορές είναι πραγματικότητα

τρελοφαντασμένη > Καλημέρα τελικά ο κάθε ένας....τό τρένο του....

Μαρία λεμονάτη > Και να ήταν μόνο οι ιστορίες που γράφοντε και λέγονται μονο ανατροπές.....


Καλημέρα σέ όλους.
Ευχαριστώ για τίς επισκέψεις σας

Ανώνυμος είπε...

Το θέλησες πολύ άραγε;

Καλημέρα, χιονισμένη και την ερώτηση άστην χωρίς απάντηση για μένα, για σένα είναι.