Κυριακάτικο πρωινό

Ξημέρωσε, η νέα μέρα άρχισε να μετρά τις ώρες της.
Άνοιξε τα μάτια του, τεντώθηκε και κάθισε στο κρεβάτι.
Μία ηλιόλουστη Κυριακή προμηνυόταν.
Σηκώθηκε βαριεστημένα και πήγε στο μπάνιο, βγήκε, ντύθηκε, άναψε ένα τσιγάρο, πήρε το κινητό του και το κοίταξε.
Τίποτε. Έγραψε ένα μήνυμα, το έστειλε.
Πήγε στήν κουζίνα και πήρε από το ντουλάπι τον καφέ και την ζάχαρη, κοίταξε έξω, χμμμ γιατί όχι, σκέφτικε.
Πήρε τα πράγματα του, ένα μπουφάν, το walkman του, δυό κασέτες. Στάθηκε μπροστά στήν βιβλιοθήκη του. Αυτό, είπε και τράβηξε ένα βιβλίο από το ράφι. Άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του και βγήκε έξω.
-Υπέροχη λιακάδα, είπε στον εαυτό του καθώς περπατούσε προς την στάση του λεωφορείου.
Μετά από μια σύντομη διαδρομή βρέθηκε στο Θησείο.
Περπάτησε την Δ. Αεροπαγήτου μέχρι το καφέ που συνήθιζε να πηγαίνει.
Διάλεξε ένα ήσυχο τραπεζάκι, μακριά από τον δρόμο.
Ερχόταν πολύ συχνά τα Κυριακάτικα πρωινά σε αυτό το συγκεκριμένο καφέ μέχρι που οι σερβιτόροι που εργάζονταν σε αυτό τον είχαν μάθει
Παρήγγειλε καφέ και κερασόπιτα.
Ήταν πολύ ήσυχα, ελάχιστος κόσμος περπατούσε στον δρόμο και τα περισσότερα τραπεζάκια ήταν άδεια.
Έβαλε τα ακουστικά στα αυτιά του και άνοιξε το βιβλίο του.
Άρχισε να ταξιδεύει σε άλλους κόσμους, εκεί που τον οδηγούσαν οι μελωδίες και τα κείμενα.
Ένα σκούντημα τον επανέφερε στήν πραγματικότητα.
Μια κοπέλα τραβώντας μια βαλίτσα τρόλει πέρασε δίπλα του και σταμάτησε δυό τραπέζια πιο πέρα.
Στήριξε όρθια την βαλίτσα δίπλα στήν καρέκλα, ξεκούμπωσε τα κουμπιά από το πανωφόρι της. Κάθησε στήν καρέκλα απέναντί του
Αυτός γύρισε στο βιβλίο του και θέλησε να ξαν' αρχίσει το ταξίδι του, που είχε διακοπεί απρόσμενα, αλλά δεν μπορούσε.
Γύρισε και άρχισε να την κοιτάζει.
Τα μαλλιά της ήταν μακριά μέχρι τους ώμους, μπροστά κομμένα κυκλικά, υπέροχα καστανοκόκκινα, οι μακριές της βλεφαρίδες κορνίζες σε δυό αστραφτερά πανέμορφα πράσινα μάτια.
Τα κόκκινα χείλια της καλοσχηματισμένα τέλεια, ενώ το σύνολο συμπλήρωναν τα ροδαλά της μάγουλα και το λευκό καθαρό της δέρμα.
Ο Σερβιτόρος πλησίασε και την καλημέρισε, εκείνη του χαμογέλασε αφήνοντας να φανούν τα κάτασπρα καλοφτιαγμένα δόντια της.
Άφησε κατά μέρος το βιβλίο του και βάλθηκε να την κοιτάζει.
Φορούσε ένα κόκκινο μάλλινο παλτό, μακρύ μέχρι την μέση της γάμπας, από μέσα ένα μαύρο πουλόβερ και μια φούστα λίγο πάνω από το γόνατο που άφηνε να φανούν τα καλλίγραμμα πόδια της, καλυμμένα από ένα σκούρο μπλέ καλσόν.
Έμεινε να τη κοιτάζει σαν μαγεμένος.
-Τη κρίμα να μην ζουν οι μεγάλοι ζωγράφοι της αναγέννησης να την δουν, σκέφτικε.
Τα μάτια της περιπλανήθηκαν τριγύρο, οι ματιές τους συναντήθηκαν, έμειναν για λίγο να κοιτάζονται, ίσα στά μάτια.
Γύρισε στο βιβλίο του, αλλά δεν έβλεπε γράμματα, εκείνη έβλεπε.
Σήκωσε το κεφάλι του και της έριξε μια κλεφτή ματιά.
Εκείνη είχε βγάλει ένα περιοδικό, με το ένα χέρι το ξεφύλλιζε ενώ με το άλλο
κρατούσε την κούπα του καφέ.
Ένας μελαμψός μετανάστης κρατώντας ένα καλάθι με τριαντάφυλλα περπατούσε ανάμεσα στά τραπεζάκια, του έκανε νόημα και αγόρασε το πιο όμορφο απ' όλα, σκεφτόταν τρόπους να την πλησιάσει, να τις το δώσει, να ακούσει την φωνή της, να νιώσει την ζεστασιά της.
Σήκωσε το κεφάλι του από το βιβλίο για μια ακόμα φορά, δεν κοίταξε όμως αυτή, είδε ένα άλλο τραπεζάκι άδειο, εικόνες του παρελθόντος του, άρχισαν να πλημμυρίζουν το μυαλό του.
Εκείνη η ξανθιά με τα σγουρά μακριά μαλλιά. Ναι σε εκείνο το τραπεζάκι κάθονταν δίπλα δίπλα. Πόσο όμορφα περνούσαν. Μιλούσαν, μιλούσαν για τα πάντα. Γελούσαν
-Μα μπορεί δυό άνθρωποι να είναι τόσο ίδιοι??? του είχε πεί.
-Ήταν το κάρμα που μας έφερε κοντά. Έφυγαν χέρι χέρι, Ηπιε τό γλυκό ποτό του έρωτα που του προσέφερε μονορούφι και δεν άφησε ούτε σταγόνα.
Τελικά αυτό το ποτήρι απόδειχθηκε δηλητήριο.
Πόνεσε, αλλά ξανασηκώθηκε όρθιος, έγινε καλά(?).
Γύρισε σε άλλο τραπεζάκι, λίγο πιο πέρα, άλλες εικόνες του γέμισαν τον νου, ίδιες και απαράλλακτες με τήν προηγούμενες.
Μια πικρή γεύση άρχισε να του πλημμυρίζει το στόμα, έπιασε το κουτάλι και έφαγε ένα τελευταίο κομμάτι πίτα, αλλά η γεύση δεν έφυγε, δυνάμωνε.
Έπιασε στο χέρι το κινητό του, άδειο.
Γύρισε πάλι να δει εκείνη.
Το τραπεζάκι ήταν άδειο, τα πράγματά της όμως ήταν εκεί, γύρισε και την έψαξε με το βλέμμα, την είδε να χάνετε στο βάθος του καταστήματος.
Βιαστικά μάζεψε τα πράγματά του, φώναξε τον σερβιτόρο, πλήρωσε τον λογαριασμό του, ζήτησε και πλήρωσε και τον δικό της.
Έφυγε, αλλά πριν, πέρασε από το τραπεζάκι που καθόταν, της άφησε στο πιατάκι της κούπας το τριαντάφυλλο.
Περπατούσε στο πλακόστρωτο. Κοντοστάθηκε, έριξε μια ματιά στο κινητό του, εξακολουθούσε να είναι άδειο. Μπήκε στό μενού του κινητού και επέλεξε από τον κατάλογο ένα όνομα. Πάτησε delete. Έβαλε το κινητό στήν τσέπη του και τάχυνε το βήμα του.
Έφτασε στο σταθμό, μπήκε στο τρένο και έφυγε.
Στην άδεια σιωπηλή αποβάθρα η κοπέλα με το κόκκινο πανοφόρι τραβόντας την βαλίτσα τρόλει με αργά βήματα κατευθύνετε προς τις καρέκλες, κάθετε σε μία από αυτές. Κρατά στο χέρι της το τριαντάφυλλο, και περιμένει το δικό της τρένο.