Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2007

Μια ιστορία....Ένα παραμύθι....Ένα γράμμα....

Την είδες μια μέρα, να περπατά στον δρόμο.
Η εικόνα της σε συνεπήρε. Τα μαλλιά της, τα μάτια της, το πρόσωπο της, ο τρόπος που περπατούσε, που έκανε το κάθε τι ήταν εντυπωσιακός και μοναδικός για εσένα.
Την έβλεπες και δεν ήθελες να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από πάνω της.
Για εσένα ήταν η πιο όμορφη κοπέλα του κόσμου, η καρδιά σου φτερούγισε
Έρωτας.
Σε είδε, σε κοίταζε. Σε κοίταζε όλο και πιο επίμονα.
Τα μάτια σας είχαν ενωθεί με μια παράξενη ενέργεια από αυτή που μόνο η ψυχή του ανθρώπου μπορεί να παράγει. Κανείς από τους δύο δεν μπορούσε να κοιτάξει αλλού, παρά μόνο ο ένας τον άλλο.
Της άπλωσες το χέρι, και εκείνη το έπιασε και το κρατούσε σαν κάτι πολύτιμο.
Της κρατούσες το χέρι σαν να κρατούσες κάτι μοναδικό και υπέροχο, και μία γλυκιά ζεστασιά πλημμύρισε και τους δύο.
Το άγγιγμά της, η ανάσα τής, το βελούδινο λευκό της δέρμα, το χαμόγελό της, η φωνή της, το γέλιο της, σου είχαν γίνει απαραίτητα, όπως και κάθε τι δικό της, και τα αποζητούσες σαν γλυκό ναρκωτικό που το είχες ανάγκη συνέχεια.
Η παρουσία σου το χαμόγελό σου το άγγιγμά σου, ή φωνή σου, κάθε τι δικό σου της ήταν απαραίτητα και τα αποζητούσε.
Περπατούσατε χέρι χέρι και λάμπατε από χαρά και ευχαρίστηση που είχατε ο ένας τον άλλο.
Χαρίσατε ο ένας στον άλλο την ομορφιά την χαρά, τα όνειρά του, πράγματα πολύτιμα, δώρα καρδιάς.
Και πήρατε την απόφαση, και περπατήσατε χέρι χέρι πάνω στο κόκκινο χαλί, που ήταν στρωμένο, σε ένα διάδρομο γεμάτο λουλούδια δεξιά και αριστερά, ένα κατάφωτο διάδρομο που η δική σας λάμψη έκανε τα φώτα που φώτιζαν τον διάδρομο να μοιάζουν σκοτάδι.
Και φτάσατε στην πύλη, και πριν την διαβείτε δώσατε ο ένας στον άλλο την μεγαλύτερη υπόσχεση που μπορεί να δώσει άνθρωπος σε άλλο άνθρωπο, να γίνετε ένα.
Φτιάξατε το σπίτι σας, ένα χώρο δικό σας και μόνο δικό σας για να φιλοξενήσει μέσα του εσάς την υπόσχεση σας και τα όνειρά σας.
Όταν λείπατε, αυτό το σπίτι δεν διέφερε από τα άλλα, ήταν ένα σπίτι όπως τα άλλα, όταν όμως ήσασταν εκεί, λάμπατε ο ένας για τον άλλο, και αυτή ή λάμψη μετέτρεπε το απρόσωπο σπίτι στο πιο όμορφο και λαμπερό παλάτι.
Της ζωής όμως της αρέσει να γράφει σενάρια, τέτοια που μόνο ή ζωή ξέρει να γράφει, και να χρησιμοποιεί τους ανθρώπους για ηθοποιούς, και εσείς στο σενάριο που έγραψε ή ζωή για εσάς γίνατε οι πειθήνιοι ηθοποιοί, υπάκουοι, στο πρόσταγμα του σκηνοθέτη, της μοίρας.
Φανήκατε λίγοι, ανάξιοι να παλέψετε και να αλλάξετε το σενάριο, να δείξετε στην ζωή ότι δεν χρειάζεται αυτή να σας γράφει σενάρια γιατί έχετε το δικό σας, και στην μοίρα ότι δεν είστε πειθήνια όργανά της, δεν αρνηθήκατε το έργο, σκύψατε το κεφάλι και αρχίσατε να το παίζετε σκηνή προς σκηνή λέξη προς λέξη, και όταν το σενάριο επέβαλε και ο σκηνοθέτης διέταξε, ανοίξατε την πόρτα και αφήσατε την διχόνοια να μπει μέσα, και αυτή έκανε αυτό που ξέρει πολύ καλά να κάνει.
Άρχισε να ξεσκίζει και να καίει τα όνειρά σας, να καταστρέφει να χτυπά τα πάντα γύρω της. Ότι όμορφο έβλεπε το χτυπούσε και το έκανε συντρίμμια, χτυπούσε και εσάς τους ίδιους, και σάς έκανε ρωγμές, που από αυτές έβγαινε ένα μαύρο υγρό, τόσο μαύρο και τόσο δύσοσμο, όσο μόνο η ψυχή του ανθρώπου μπορεί να παράγει.
Φανήκατε τόσο αδύναμοι και τόσο άμυαλοι, που αντί, ακόμα και τότε, να πιαστείτε χέρι χέρι, να πετάξετε έξω την διχόνοια, να κλείσετε τις πληγές ο ένας του άλλου και να κάνετε την επανάστασή σας αρνούμενοι να συνεχίσετε να παίζετε, το φοβερό αυτό σενάριο, εσείς σκύψατε το κεφάλι και παρακολουθούσατε την διχόνοια να καταστρέφει εσάς και τα όνειρα σας.

Το μαύρο υγρό συνέχιζε να βγαίνει από τις, όλο και περισσότερες ρωγμές σας, μέχρι που σας έπνιξε.
Τώρα μόνοι σας, χωρίς τίποτε, προσπαθείτε να μαζέψετε τα κομμάτια σας, να ξαναστήσεται τους εαυτού σας και να πάρετε τον δρόμο σας, σκοτεινοί και μόνοι, πρόθυμοι ηθοποιοί στο σενάριο της ζωής και στις προσταγές του σκηνοθέτη.
Το σπίτι τώρα, μένει έρημο, σκοτεινό, μάρτυρας μιας καταστροφής γεμάτο αναμνήσεις από γέλια χαρές, χαμόγελα, όνειρα και υποσχέσεις, αναπολώντας την λάμψη που το έκανε το πιο όμορφο και λαμπερό παλάτι του κόσμου..........Και μέσα του, σε μια γωνιά καθισμένο, ένα παιδί, όμορφο σαν Θεός με το πρόσωπο ακουμπισμένο στα γόνατά του να κλαίει.
Ένα παιδί που κανείς σας δεν είδε ότι υπάρχει, δεν άκουσε το κλάμα του δεν ένιωσε τα δάκρυά του.

10 σχόλια:

Roadartist είπε...

σε καλησπερίζω..Αν κάτι τελειώσε ας χαρούμε, που τουλάχιστον υπήρξε :)

Alexis B είπε...

Καλησπέρα roadartist.
Γυρω μου βρέχει διαζύγια, και απο ζευγάρια που μου ήταν αδύνατο να πιστέψω οτι μπορεί να έφταναν σέ αυτό το σημείο.
Ειδικά το τελευταίο ήταν κεραυνός έν αιθρία. γί αυτό και τό post.
Σε ευχαριστώ για την επίσκεψη και το σχόλιο

Roadartist είπε...

...τι να πω βρε αλεξ. Πολύ μοναξιά, δεν ξέρω ούτε εγώ γιατί.
:(

Alexis B είπε...

Αγαπητη roadartist, μήπως θέτουμε ένα ερώτημα στό οποίο έχουμε ήδη απαντήσει?

Nick Fotis είπε...

Οπως είπαμε και από τηλεφώνου Αλέξη, υπάρχουν πολλοί παράγοντες που δημιουργούν αυτό τον διχασμό.

Δυστυχώς, πάντα υπάρχουν καλοθελητές (οικογένειες συζύγων, φίλες και φίλοι) που σπέρνουν ζιζάνια 'από αγνό αθώο ενδιαφέρον και μόνο'.

Κουβέντες του στυλ 'γιατί πήρες αυτόν τον /λογοκρίθηκε/, εσύ που είσαι μια κούκλα σαν τα κρύα νερά;', και 'μωρέ τι κυκλοφορείς με αυτή που δε ξέρει που πάνε τα τέσσερα;' σιγά-σιγά δηλητηριάζουν τις σχέσεις ανάμεσα σε ένα ζευγάρι.

Αν το ζευγάρι δεν κινηθεί έγκαιρα και δε ξεριζώσει αυτές τις κακίες/ζήλιες, η καταστροφή έρχεται.
Αργά ή γρήγορα, αλλά έρχεται.

Και ΠΑΝΤΑ, το χειρότερο είναι να τη πληρώνουν τα παιδιά, που είναι απολύτως αθώα.
Απόλυτη ανευθυνότητα.

Αλλά τι περιμένεις σε μια κοινωνία όπου κανείς δεν είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του, και κανείς δεν πληρώνει για τα λάθη του;

Οπου όλοι είμαστε μαμάκηδες, και άμα κάνουμε καμιά στραβή λέμε 'ε δε πειράζει, έχουμε και καβάτζα'.
Πόσες μανάδες, φίλοι και μπαμπάδες έχουν καταστρέψει οικογένειες παιδιών τους με την ανάμιξή τους; Μη το ψάχνουμε...

Ν.Φ.

Ioanna είπε...

Το κείμενό σου ήταν σοκαριστικό και ξέχασα τι ήθελα να σου γράψω! Ευχαριστώ για την επίσκεψη στο blog μου!

Alexis B είπε...

Η ίδια η ζωή είναι πολλές φορές αμίλικτη και σοκαριστική, και όποιος δέν παλεύει και δέν επαναστατεί η ζωή στό τελός τον ξεβράζει.
Ευχαριστώ που ήρθες, να είσαι καλά.

μαριάννα είπε...

Στην Ελλάδα έχει πάρει μορφή επιδημίας το φαινόμενο διαζύγιο. Θεωρώ απίστευτα ανώριμους τους ανθρώπους που δεν είναι σε θέση να χαλιναγωγήσουν τα θέλω τους και τη βολή τους, όταν υπάρχει παιδί, πόσο μάλλον παιδιά. Και χωρίς καμιά επιφύλαξη καταδικάζω όλους τους εγωκεντρικούς ανθρώπους, που βάζουν την καλοπέρασή τους πάνω από το παιδί τους.
Μπράβο σου που προσέγγισες ένα τόσο σοβαρό θέμα, με ευαισθησία και ωριμότητα.

Alexis B είπε...

Η ρηχότητα και ή ιδιοτέλεια, στίς ανθρώπινες σχέσεις, και το παγιωμένο, αδιαπραγμάτευτο εγώ θέλω.......είναι η κύρια αιτία για όλα αυτά τα φαιδρά που βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας.

Ioanna είπε...

Ρίξε μια ματιά στη φωτογραφία που παρήγγειλες. Πως σου φαίνεται;