Μια ιστορία....Ένα παραμύθι....Ένα γράμμα....

Την είδες μια μέρα, να περπατά στον δρόμο.
Η εικόνα της σε συνεπήρε. Τα μαλλιά της, τα μάτια της, το πρόσωπο της, ο τρόπος που περπατούσε, που έκανε το κάθε τι ήταν εντυπωσιακός και μοναδικός για εσένα.
Την έβλεπες και δεν ήθελες να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από πάνω της.
Για εσένα ήταν η πιο όμορφη κοπέλα του κόσμου, η καρδιά σου φτερούγισε
Έρωτας.
Σε είδε, σε κοίταζε. Σε κοίταζε όλο και πιο επίμονα.
Τα μάτια σας είχαν ενωθεί με μια παράξενη ενέργεια από αυτή που μόνο η ψυχή του ανθρώπου μπορεί να παράγει. Κανείς από τους δύο δεν μπορούσε να κοιτάξει αλλού, παρά μόνο ο ένας τον άλλο.
Της άπλωσες το χέρι, και εκείνη το έπιασε και το κρατούσε σαν κάτι πολύτιμο.
Της κρατούσες το χέρι σαν να κρατούσες κάτι μοναδικό και υπέροχο, και μία γλυκιά ζεστασιά πλημμύρισε και τους δύο.
Το άγγιγμά της, η ανάσα τής, το βελούδινο λευκό της δέρμα, το χαμόγελό της, η φωνή της, το γέλιο της, σου είχαν γίνει απαραίτητα, όπως και κάθε τι δικό της, και τα αποζητούσες σαν γλυκό ναρκωτικό που το είχες ανάγκη συνέχεια.
Η παρουσία σου το χαμόγελό σου το άγγιγμά σου, ή φωνή σου, κάθε τι δικό σου της ήταν απαραίτητα και τα αποζητούσε.
Περπατούσατε χέρι χέρι και λάμπατε από χαρά και ευχαρίστηση που είχατε ο ένας τον άλλο.
Χαρίσατε ο ένας στον άλλο την ομορφιά την χαρά, τα όνειρά του, πράγματα πολύτιμα, δώρα καρδιάς.
Και πήρατε την απόφαση, και περπατήσατε χέρι χέρι πάνω στο κόκκινο χαλί, που ήταν στρωμένο, σε ένα διάδρομο γεμάτο λουλούδια δεξιά και αριστερά, ένα κατάφωτο διάδρομο που η δική σας λάμψη έκανε τα φώτα που φώτιζαν τον διάδρομο να μοιάζουν σκοτάδι.
Και φτάσατε στην πύλη, και πριν την διαβείτε δώσατε ο ένας στον άλλο την μεγαλύτερη υπόσχεση που μπορεί να δώσει άνθρωπος σε άλλο άνθρωπο, να γίνετε ένα.
Φτιάξατε το σπίτι σας, ένα χώρο δικό σας και μόνο δικό σας για να φιλοξενήσει μέσα του εσάς την υπόσχεση σας και τα όνειρά σας.
Όταν λείπατε, αυτό το σπίτι δεν διέφερε από τα άλλα, ήταν ένα σπίτι όπως τα άλλα, όταν όμως ήσασταν εκεί, λάμπατε ο ένας για τον άλλο, και αυτή ή λάμψη μετέτρεπε το απρόσωπο σπίτι στο πιο όμορφο και λαμπερό παλάτι.
Της ζωής όμως της αρέσει να γράφει σενάρια, τέτοια που μόνο ή ζωή ξέρει να γράφει, και να χρησιμοποιεί τους ανθρώπους για ηθοποιούς, και εσείς στο σενάριο που έγραψε ή ζωή για εσάς γίνατε οι πειθήνιοι ηθοποιοί, υπάκουοι, στο πρόσταγμα του σκηνοθέτη, της μοίρας.
Φανήκατε λίγοι, ανάξιοι να παλέψετε και να αλλάξετε το σενάριο, να δείξετε στην ζωή ότι δεν χρειάζεται αυτή να σας γράφει σενάρια γιατί έχετε το δικό σας, και στην μοίρα ότι δεν είστε πειθήνια όργανά της, δεν αρνηθήκατε το έργο, σκύψατε το κεφάλι και αρχίσατε να το παίζετε σκηνή προς σκηνή λέξη προς λέξη, και όταν το σενάριο επέβαλε και ο σκηνοθέτης διέταξε, ανοίξατε την πόρτα και αφήσατε την διχόνοια να μπει μέσα, και αυτή έκανε αυτό που ξέρει πολύ καλά να κάνει.
Άρχισε να ξεσκίζει και να καίει τα όνειρά σας, να καταστρέφει να χτυπά τα πάντα γύρω της. Ότι όμορφο έβλεπε το χτυπούσε και το έκανε συντρίμμια, χτυπούσε και εσάς τους ίδιους, και σάς έκανε ρωγμές, που από αυτές έβγαινε ένα μαύρο υγρό, τόσο μαύρο και τόσο δύσοσμο, όσο μόνο η ψυχή του ανθρώπου μπορεί να παράγει.
Φανήκατε τόσο αδύναμοι και τόσο άμυαλοι, που αντί, ακόμα και τότε, να πιαστείτε χέρι χέρι, να πετάξετε έξω την διχόνοια, να κλείσετε τις πληγές ο ένας του άλλου και να κάνετε την επανάστασή σας αρνούμενοι να συνεχίσετε να παίζετε, το φοβερό αυτό σενάριο, εσείς σκύψατε το κεφάλι και παρακολουθούσατε την διχόνοια να καταστρέφει εσάς και τα όνειρα σας.

Το μαύρο υγρό συνέχιζε να βγαίνει από τις, όλο και περισσότερες ρωγμές σας, μέχρι που σας έπνιξε.
Τώρα μόνοι σας, χωρίς τίποτε, προσπαθείτε να μαζέψετε τα κομμάτια σας, να ξαναστήσεται τους εαυτού σας και να πάρετε τον δρόμο σας, σκοτεινοί και μόνοι, πρόθυμοι ηθοποιοί στο σενάριο της ζωής και στις προσταγές του σκηνοθέτη.
Το σπίτι τώρα, μένει έρημο, σκοτεινό, μάρτυρας μιας καταστροφής γεμάτο αναμνήσεις από γέλια χαρές, χαμόγελα, όνειρα και υποσχέσεις, αναπολώντας την λάμψη που το έκανε το πιο όμορφο και λαμπερό παλάτι του κόσμου..........Και μέσα του, σε μια γωνιά καθισμένο, ένα παιδί, όμορφο σαν Θεός με το πρόσωπο ακουμπισμένο στα γόνατά του να κλαίει.
Ένα παιδί που κανείς σας δεν είδε ότι υπάρχει, δεν άκουσε το κλάμα του δεν ένιωσε τα δάκρυά του.