Το Παζλ

Πέρασε την πόρτα του καταστήματος και μπήκε μέσα.
Κατευθύνθηκε στα ράφια που ήταν τα παζλ.
Ευχαριστιόταν να φτιάχνει παζλ. Ήταν αγαπημένη ασχολία. Περνούσε ώρες συνταιριάζονταν κομμάτια , δημιουργώντας εικόνες, και πάντα όταν τελείωνε ένα πλατύ χαμόγελο ευχαρίστησης σχηματιζόταν στο πρόσωπο. Είχε φτιάξει πολλά από αυτά, αλλά δεν είχε κρατήσει κανένα, τα χάριζε στους άλλους. Αυτή την φορά όμως, αυτό που θα διάλεγε δεν θα το χάριζε. Αυτό θα είναι μόνο για εμένα, μόνο δικό μου, σκέφτηκε, Ολόδικό μου.
Άρχισε να κοιτάζει τα κουτιά, ήθελε να διαλέξει ένα όμορφο τοπίο να φτιάξει, γι' αυτό έψαχνε το πιο όμορφο, αυτό που θα χάριζε το πιο μεγάλο χαμόγελο όταν θα το κοιτούσε έτοιμο στο τραπέζι, που θα ευχαριστούσε το βλέμμα κάθε φορά που θα το κοίταζε κρεμασμένο στον τοίχο.
Κατέβαζε κουτιά από το ράφι, τα αράδιαζε πάνω στον πάγκο τα κοιτούσε και έψαχνε.
Σε ένα κουτί το βλέμμα σταμάτησε. Αυτό είναι σκέφτηκε
Πάνω στο κουτί υπήρχε η εικόνα του παζλ, ένα πανέμορφο τοπίο, με έναν ουρανό σκούρο μπλε σαν λίγο μετά την δύση του ηλίου. Στο βάθος φαίνονταν χιονισμένες βουνοκορφές Μπροστά τους απλωνόταν μια πεδιάδα γεμάτη λουλούδια, με ένα ποτάμι να την διασχίζει και κάπου εκεί, ένας παλιός νερόμυλος, περιστοιχισμένος από ψηλά δένδρα.
Έπιασε το κουτί με τα δυο χέρια, και το κοίταξε καλύτερα,
-Υπέροχο, μονολόγησε. Πήρε το κουτί πήγε στο ταμείο, πλήρωσε και με ανυπομονησία μικρού παιδιού πήγε στο σπίτι.
Άνοιξε το κουτί έβαλε πάνω σε ένα τραπέζι την χάρτινη βάση του παζλ, άνοιξε προσεκτικά την σακούλα να μην χυθούν τα κομμάτια στο πάτωμα και χαθούν, άδειασε και αράδιασε τα κομμάτια μπροστά πάνω στο τραπέζι.
Άρχισε να βάζει σιγά σιγά, ένα ένα τα κομμάτια στην θέση τους.
Η εικόνα άρχισε να ζωντανεύει, τα σκόρπια κομμάτια όλο, λιγόστευαν, και η εικόνα όλο και μεγάλωνε εμφανίζοντας σιγά σιγά την ομορφιά του τοπίου που απεικόνιζε.
Χαμογελούσε, ευχαριστιόταν κάθε φορά που ένα κομμάτι έπαιρνε την θέση του, και η εικόνα ολοκληρωνόταν, μεγάλωνε και μαζί της μεγάλωναν η μαγεία και η ευχαρίστηση που ένιωθε.
Μέχρι που η εικόνα ολοκληρώθηκε, έμενε μια τρύπα στην μέση του παζλ και ένα τελευταίο κομμάτι.
Πήρε το κομμάτι στα χέρια, το κοίταξε. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Δοκίμασε να το βάλει στην κενή θέση. Δεν ταίριαζε.
Ούτε το σχήμα ούτε τα χρώματα ταίριαζαν με τα γειτονικά κομμάτια.
Κρατώντας το αταίριαστο κομμάτι στο χέρι κάθισε στο βάθος της καρέκλας.
Κοίταξε για άλλη μια φορά το παζλ, κοίταξε και το κομμάτι.
Δεν υπήρχε περίπτωση να ταιριάξει, δεν άνηκε σε αυτό κουτί, σε αυτήν την εικόνα.
Σηκώθηκε από την καρέκλα και κοίταξε κάτω από το τραπέζι, μήπως το κομμάτι που έλειπε είχε πέσει κάτω, τίποτε όμως δεν βρήκε.
Γύρισε και κοίταξε την εικόνα. Μες την μέση της έχασκε ένα κενό.
Ένα κενό που ρουφούσε όλη την μαγεία και την ομορφιά της.
Αναστέναξε, πήρε χαρτί ψαλίδι χρώματα και προσπάθησε αυτοσχεδιάζοντας να αντικαταστήσει το κομμάτι που έλειπε.
Έβαλε το κομμάτι που έφτιαξε στο κενό, αλλά η εικόνα δεν ήταν η ίδια. Προσπάθησε ξανά και ξανά, έκοβε κομμάτια χαρτί στο σχήμα του κενού, τα χρωμάτιζε, και εκεί που έλεγε “όλα εν τάξη”, όταν τα τοποθετούσε στη θέση του χαμένου κομματιού έβλεπε την αποτυχία. Η εικόνα δεν ήταν το ίδιο όμορφη σαν αυτή που είχε πάνω στο κουτί, σαν αυτή που προσδοκούσε να δει όταν ξεκίναγε το παζλ.
Μάζεψε τα κομμάτια του παζλ και τα έβαλε πάλι στην σακούλα, την έβαλε μέσα στο κουτί, το έκλεισε και το έβαλε σε ένα ντουλάπι να μην το βλέπει.
Πήγε στην κουζίνα έφτιαξε μια κούπα καφέ, πήγε στο σαλόνι κάθισε στον καναπέ, ρούφηξε λίγο, και άφησε έναν βαθύ αναστεναγμό να ξεφύγει γεμίζοντας τον χώρο ολόγυρα.
Ακούμπησε την κούπα με τον καφέ πάνω στο τραπέζι δίπλα στο αταίριαστο κομμάτι, που είχε ξεμείνει μόνο. Το πήρε στο χέρι και το κοίταζε.
Ήταν ένα μικρό γυαλιστερό χάρτινο κομμάτι μηδαμινής αξίας που όμως είχε στερήσει ένα χαμόγελο.