Θάνατοι και αναστάσεις απλών ανθρώπων

Είχε περάσει καιρός, από τότε πού ήρθε σε αυτόν τον νέο κόσμο, σε έναν κόσμο ζεστό γεμάτο φως, χωρίς όρια, μίσος, πάθη, πόνο. Μόνο φως Ήταν στο άπειρο, και ήταν το άπειρο.
Όμως πάντα αναρωτιόταν ποιος είναι ο πραγματικός θάνατος, πότε σταματάς να υπάρχεις σε έναν κόσμο. Η γνώση όμως που ζητούσε δεν ήταν εκεί που ήταν, αλλά στον κόσμο που άφησε. Ήθελε αυτή την γνώση και προσπαθούσε να βρει τρόπο να γυρίσει πίσω για να μάθει, αν πέθανε ολοκληρωτικά, η αν ακόμα ζει, κάπου κάπως, κάτι από αυτόν. Από μια διαταραχή του χωροχρόνου, κατάφερε να περάσει στην άλλη μεριά, στον άλλο κόσμο, αυτόν που ήταν κάποτε ο κόσμος του. Άρχισε να περιπλανάται, ψάχνοντας να βρει την γνώση που ήθελε.
Πήγε πρώτα στο μέρος που ζούσε. Είχε αλλάξει. Δεν υπήρχαν πια τα χαμηλά σπιτάκια με τις αυλές. Τα δένδρα, τα λουλούδια, τις μυρωδιές τα χρώματα, τις φωνές των παιδιών που έπαιζαν στον δρόμο. Τώρα, παντού έβλεπε μεγάλα σπίτια, τόσο ψηλά που έκρυβαν τον ουρανό, φυλάκιζαν τον ήλιο, να ρίχνουν την σκιά τους πάνω στον ασφαλτοστρωμένο, πια, δρόμο. Φωνές παιδιών δεν ακούγονταν, λουλούδια, λιγοστά, μέσα σε γλάστρες στα μπαλκόνια δένδρα, μόνο οι καχεκτικές νεραντζιές στα πεζοδρόμια, που πάλευαν να ζήσουν. Ένα παρατεταμένο βουητό ακουγόταν από παντού, θόρυβος πόλης, και μια μυρωδιά που όμοιά της δεν είχε ξαναμυρίσει. Έψαξε για την γειτονιά που γεννήθηκε, για το σπίτι του, το σπίτι που έζησε χαρές και λύπες που ήταν το τελευταίο πράγμα που είδε από τον κόσμο αυτό πριν γίνει ένα με το άπειρο. Δυσκολεύτηκε πολύ να αναγνωρίσει την γειτονιά του, το σπίτι του δεν υπήρχε. Όλα αυτά που ήξερε είχαν εξαφανιστεί και στη θέση τους υπήρχαν άλλα άγνωστα γι' αυτόν πράγματα, τίποτε που να θυμίζει το πέρασμά του από εκεί, κανένα σημάδι. Έψαξε στα μυαλά των ανθρώπων, αλλά ούτε εκεί βρήκε τίποτε. Δεν υπήρχε πουθενά. Καμιά μνήμη, όλα όσα βρήκε ήταν ξένα με αυτόν. Τότε κατάλαβε, έκλαψε για τον θάνατό του. Έφυγε πήγε στο τελευταίο δικό του μέρος, εκεί όπου ήταν το καταφύγιό του, στο παλιό ξωκλήσι με την μαρμάρινη βρύση, που πολλές φορές τον είχε ξεδιψάσει, και τον πλάτανο, που είχε ξεκουραστεί, ερωτευτεί, τραγουδήσει κλάψει στην σκιά του. Βγήκε σαν αέρας από την πόλη και πήγε εκεί. Το μέρος δεν είχε αλλάξει, ήταν σχεδόν ίδιο με αυτό που ήξερε, πλησίασε τον πλάτανο, φύσηξε μαλακά στα κλαδιά του, σαν να τον χαιρετούσε, πόσα είχε να του πει, και πόσα να τον ρωτήσει, όπως τότε, που του εξομολογούταν όλες τις χαρές και τις λύπες του, σαν ξάπλωνε στην δροσερή σκιά του. Ένα αγόρι και ένα κορίτσι στέκονταν μπροστά στην μαρμάρινη βρύση. Αυτή έπινε νερό με τις χούφτες της, και αυτός κοιτούσε το λευκό μάρμαρο. Πλησίασε το ζευγάρι και στάθηκε κοντά τους, κοντά στην βρύση που τόσο καλά ήξερε το γαργαριστό τραγούδι της.

-Κοίτα, είπε το αγόρι, κάτι γράφει εδώ. Το κορίτσι σήκωσε το κεφάλι τίναξε τα χέρια να στεγνώσουν και κοίταξε και αυτό, την σκαλισμένη στο μάρμαρο γραφή.

ΔΥΟ ΜΙΚΡΕΣ ΛΑΜΠΕΡΕΣ ΔΡΟΣΟΣΤΑΛΙΔΕΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΦΥΛΛΟ, ΠΟΥ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΦΥΣΩΝΤΑΣ ΣΑΝ ΠΡΩΙΝΗ ΑΥΡΑ ΘΕΛΗΣΕ ΝΑ ΕΝΩΣΕΙ ΤΗΝ ΛΑΜΨΗ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ Σ' ΑΓΑΠΩ

-Πολύ ωραίο, ανατρίχιασα, είπε το κορίτσι, θα πρέπει να είναι γραμμένο για κάποια κοπέλα, σίγουρα.
-Ναι, και πρέπει να την αγαπούσε πολύ, είπε το αγόρι.
-Ναι έτσι δείχνει, όπως εγώ εσένα
- Και εγώ εσένα.
Φιλήθηκαν Αυτός έμεινε να ακούει πίσω από το ζευγάρι, αυτές τις γραμμές, ήταν τα λόγια που είχε χαράξει στο μάρμαρο της βρύσης όταν έδειχνε στην αγαπημένη του το καταφύγιό του. Δάκρυσε, ένιωσε ξανά ζωντανός, υπήρχε κάτι από αυτόν ακόμα εδώ, σε αυτόν τον κόσμο που μετέδιδε στους ανθρώπους αυτό το δυνατό συναίσθημα που αυτός είχε βιώσει. Την αγάπη. Ένιωσε σαν να αναστήθηκε. Μέσα από αυτές τις απλές γραμμές επικοινωνούσε ακόμα με τους ανθρώπους, ο χρόνος δεν τον διέγραψε τελείως, υπήρχε ακόμα, αυτό το τόσο μηδαμινό να τον θυμίζει. Χάιδεψε τα μαλλιά της κοπέλας, και αυτά κινήθηκαν στο ελαφρό αεράκι. Το αγόρι πήρε απαλά το χέρι της κοπέλας στο δικό του, και με αργά βήματα απομακρύνθηκαν από εκεί, αυτός έμεινε να κοιτάζει, τα άτσαλα χαραγμένα γράμματα στο μάρμαρο. Έφυγε, πέταξε μακριά. Με απαντημένο τελικά το ερώτημά του, γύρισε πίσω στον κόσμο που ανήκε στον κόσμο του φωτός